Review pag. 14t/m21
02-02-2005
12:43
Pagina 1
recensies pop/rock Hallo Venray Vegetables & Fruit Speelduur: 44 minuten Aantal tracks: 12 Label: BExcelsior Door: Jeroen Fidder Waardering: 8 e fans van Hallo Venray moeten wel beschikken over een ongelooflijk grote dosis geduld, want de komst van dit album werd anderhalf jaar geleden al aangekondigd. Echter, de release werd tot tweemaal toe uitgesteld omdat de heren er nog wat aan wilden sleutelen. Het eindresultaat mag er zijn. Vegetables & Fruit is een overwegend rustig gitaaralbum, waarop de kleine gitaarliedjes in aantal overheersen. Opener The Captain -die sterk doet denken aan DaryllAnn ten tijde van Trailer Tales- is er meteen al zo één. Het broeierige Travelling is opgebouwd rond een dreinend, repetitief akkoordenschema. Holy is een trage, vage schets waarbij de sfeer het uitgangspunt vormt (referentiekader: My Morning Jacket) en waar Henk Koorn met kopstem overheen krast. Het tempo gaat omhoog in Orange (zwaar aangezet midtempo rocknummer dat uitmondt in een fraaie gitaarpartij) en Kicking (nóg een stukje steviger) wat wordt gevolgd door de twee betoverend fraaie gitaarliedjes Big Catch en Pilling It Up. I Know What The Problem Is doet in al zijn gitaargeweld denken aan Neil Young ten tijde van Weld. En vervolgens komen er weer vier van die bloedmooie ballads. Het geduld wordt beloond, heet zoiets.
D
Maximilian Hecker Lady Sleep Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 11 Label: Kitty Yo Door: Steef van Leeuwen Waardering: 5 aximilian Hecker, van oorsprong drummer, besloot ooit zijn drumstokken aan de wilgen te hangen en zich te richten op het neerzetten van romantische kleine liedjes zoals hij ze voor ogen had, in plaats van te beuken op een paar vellen in een bandje. Het gevolg was dat we een singer-songwriter met een hijgende kopstem rijker zijn, die het goed zal doen bij zoekende Amerikaanse jonge pubermeisjes die ook wegdwepen bij Air. Het eerste resultaat van zijn inspanningen verscheen in 2001 onder de titel Infinite Love Song en werd alras gevolgd door het album Roses. Beide wel aardig, maar niet wereldschokkend. Zijn nieuwe album Lady Sleep doet nog wat zachtaardiger aan dan zijn voorgangers. De liedjes zijn op zich goed, maar als je het hele album afluistert wordt het wat eentonig. Dit komt vooral door de beperkte manier van zingen, die op den duur zelfs bij ondergetekende gewoon irriteert. Het klopt allemaal wel, vertoont raakvlakken met Air en Mercury Rev en is erg credible, maar wat moet je ermee?!
M
Little Barrie We Are Little Barrie Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 13 Label: Genuine Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 7,5 ittle Barrie is een trio uit Camden Londen waarvan één van de leden ook daadwerkelijk Barrie heet, namelijk zanger/gitarist Barrie Cadogan. Het drietal had al een ep uit en nu komen ze dus kort daarop ook nog eens met een debuutalbum dat de titel We Are Little Barrie heeft meegekregen. Het schijfje werd opgenomen in de studio van producer Edwyn Collins die in de jaren ’90 een grote hit had met het nummer A Girl Like You. De plaat staat vol van de bluesy soul, met hier en daar invloeden van bands als The Stones, The Faces en The Bees, Barrie (de zanger, niet de band) heeft overigens nog een paar leuke ‘weetjes’ op zijn naam staan. Zo werkt hij in een gitaarwinkel waar hij The Libertines hun eerste gitaren verkocht. En ook beheerst hij het instrument zelf zo goed dat Morrissey hem vorig jaar inhuurde tijdens zijn afgelopen tour toen zijn vaste gitarist ziek werd. Zoals het er nu naar uit ziet heeft Little Barrie voldoende in z’n mars om nog flink groter te groeien.
10: Meesterwerk 9: Bijzonder goed
Mercury Rev The Secret Migration Speelduur: 45 minuten Aantal tracks: 13 Label: V2 Door: Ruben Eg Waardering: 8+
O
kijk eens wat een mooie kleurtjes allemaal…” Zanger Jonathan Donahue kijkt op het nieuwe Mercury Rev-album weer verwonderd om zich heen. “Live is but a dream”, zo zingt hij in In The Wilderness. De ‘Alice In Wonderland-achtige krautrock tussen de sterren’ van Mercury Rev sprak in 1998 met het album Deserter’s Songs (eindelijk) een groot publiek aan, en met het daaropvolgende All Is Dream kroop de band zelfs uit de schaduw van haar muzikale grote broer en geestverwant The Flaming Lips. Op het nu verschenen The Secret Migration stapt Mercury Rev iets af van het meer groteske (live)geluid van haar voorganger, om het net als op Deserter’s Songs meer in het minimalistische te zoeken. Na de turbulente opener Secret For A Song, passeren zo-
Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 11 Label: TVT/Rough Trade Door: Paul Claasen Waardering: 7 mbulance LTD valt in de categorie ‘leuke gitaarbandjes’ met niet wereldschokkende, maar prettig in het gehoor liggende gitaarmuziek. Het deels uit Ierland en deels uit Amerika afkomstige viertal haalt zijn inspiratie uit veertig jaar popgeschiedenis. Op hun titelloze debuut zijn zowel invloeden van Beatlesachtige sixtiespop en licht psychedelische rock als new wave en zweverige Britpop duidelijk aanwezig. Marcus Congleton is een talentvol songschrijver en daarom is Ambulance LTD als jonge band in ontwikkeling er één om in de gaten houden. De nummers zijn goed verzorgd en de aangename vocalen van Congleton en bassist Matt Dublin zijn één van de sterkste punten van de plaat. Dit valt af te leiden uit de overbodige instrumentale opener Yoga Means Union. Gelukkig volgen daarna het fijn groovende Primitive (The Way I Treat You) en het vrolijke, dromerige Anecdote, waardoor je de band die eerste misser vergeeft. Verder blijft het plezierig luisteren naar pakkende deuntjes zoals Ophelia, Sugarpill en Young Urban. Het gebrek aan eigen karakter zorgt er wel voor dat de nummers nauwelijks beklijven. Voor een lange autoreis naar een zonnige vakantiebestemming is Ambulance LTD echter zeer geschikt. Amusant voor zolang het duurt.
A
The Bravery Unconditional EP
Speelduur: 51 minuten Aantal tracks: 13 Label: Bella Union Door: Paul Claasen Waardering: 5 et gat dat Radiohead achterliet door na OK Computer een nieuwe weg in te slaan is blijkbaar nog niet geheel gevuld. Liefhebbers van groots gebrachte bombastische rock met veel dramatiek zullen daarom waarschijnlijk wel raad weten met The Autumns. De emoband uit Los Angeles put op dit titelloze vierde album rijkelijk uit het idioom van (daar gaan we weer) de groep van Thom Yorke c.s. en Jeff Buckley. Vanzelfsprekend zijn er ook vergelijkingen te trekken met grote namen als Muse en Coldplay. Ondanks dat het album muzikaal gezien goed in elkaar zit, met hier en daar een pakkend nummer, laat het vooral een vermoeiende indruk achter. De overheersende, pathetische falsetstem van Matthew Kelly is hier voor een groot deel debet aan. Bovendien bieden veel met een muur van gitaren en strijkarrangementen volgepropte nummers weinig ruimte voor de juiste dynamiek. Wanneer de band wat inbindt levert dat soms muziek op waarbij je normaal kan ademhalen en de aandacht niet verslapt (o.a. Every Sunday Skie en Cattleye). Helaas overheerst pretentieuze overdadigheid op dit album.
H
..The Trail Of Dead Worlds Apart Speelduur: 45 minuten Aantal nummers: 12 Label: Interscope Door: Ruben Eg Wardering: 8 oen Interscope twee jaar terug ..And You Will Know Us By The Trail Of Dead tekende heb ik even met de vinger tegen het voorhoofd getikt. Niet omdat Interscope een waardeloze groep in huis haalde, maar omdat major labels soms op het onzinnige idee komen door te denken dat ze met undergroundbands grote verkoopaantallen kunnen binnenhalen omdat een genre op dat moment hot is. Denk aan de kruistocht voor een nieuwe The Strokes of The White Stripes. Toch moet het cynisme met het nieuwe album Worlds Apart (de tweede voor Interscope) plaatsmaken voor verbazing over de kennelijk grotere visie die men bij Interscope had. Met Worlds Apart heeft het label namelijk een album in handen waarmee het commercieel best wel eens bingo zou kunnen hebben. Niet dat Worlds Apart nu zozeer een radiovriendelijk album is geworden (verre van), maar het is wel toegankelijk en vooral origineel genoeg om bij een breed publiek in goede aarde te vallen. Op het album is het viertal uit Austin, Texas nog steeds trouw aan haar invloeden (Sonic Youth, Velvet Underground, Dinosaur Jr., Television, Captain Beefheart, Frank Zappa), maar heeft het een soort cleane, haast klinische sound in haar werk toegelaten. Het album opent met een ware ouverture, waarna Will You Smile Again For Me grotesk aanzwengelt. AYWKUBTTOD springt nog steeds enorm van de hak op de tak, maar lijkt hierin de juiste balans tussen gefreak en popdeuntjes gevonden te hebben. Een meer dan uitstekende plaat.
Speelduur: 10 minuten Aantal tracks: 3 Label: Loog Door: Ruben Eg Waardering: 8+
B
egin november speelde het New Yorkse vijftal The Bravery op het London Calling-festival in de Amsterdamse Paradiso. De enige link die de band met de UK heeft, is dat het daar bij platenlabel Loog tekende en in Engeland haar debuut opnam. Loog is het label dat voormalig NME-redacteur James Oldham begin 2003 opzette en is vernoemd naar voormalig Rolling Stones-manager Andrew Loog Oldham. Het label heeft in korte tijd al een aantal leuke bands onder contract staan, en met The Bravery misschien wel goud in handen. Als voorloper op het komende debuutalbum (eind april) is de Unconditional EP verschenen met daarop drie tracks die ook het debuut zullen sieren. Muzikaal manoeuvreert The Bravery tussen de gitaarpop van The Strokes en de synthipop van New Order. The next big thing? Bwah. Maar naar meer smaakt deze ep smaakt wel.
K
Thee Butchers Orchestra Stop Talking About Music
T
14
Z
Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 13 Label: Voodoo Rhythm Door: Mirco Haarmans Waardering: 7
et die MesaBoogies daar maar neer. Nee, drie is genoeg. Rijtje pedalen, rijtje gitaren. Eén of twee in G-stemming voor de vieze slide. Een simpele kit met de dikste stokken. Nee, doe maar een paar extra setjes. Je weet het nooit. Thee Butchers Orchestra maakt PLEURISHERRIE IN DE ROCKENDE BLUESTRADITIE. Deze Braziliaanse drie bleekscheten zetten veel zwarte bluesmannen op hun hoesje. Weet je in ieder geval waar ze de mosterd willen halen…Uit laten klinken die galm jongens. Marco, Adriano en Jonas Butcher (nou niet echt wat je noemt Braziliaanse namen, maar ze komen toch uit Brazilië) hebben elkaar gevonden in het oefenhok. Hoe klinkt Thee Butcher Orchestra? Nou inderdaad, als een driemanorkest met de volumeknop op elf. Simpel gezegd: alsof je bij de bluesy variant van The Stray Cats in het oefenhok staat. De decibellen drukken je tegen de muur, maar toch blijf je luisteren. Het is standaard garagepunk. Maar dan wel met veel variatie en niet allen bot hakken (vandaar de verwijzing naar The Stray Cats). De heren kunnen boven het volume ook nog wel een lekker moppie schrijven. Godver wat een herrie. Lekker!
4: Ondermaats 3: Slecht
Janove Ottesen Francis Lonely Nights Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 12 Label: Virgin Door: Joost van Velzen Waardering: 9
N
iets minder dan een sensatie. Dat is dit eerste soloalbum van Janove Ottesen, de frontman van de Noorse band Kaizers Orchestra. Het goede nieuws is vooral dat Ottesen niet verder gaat waar KO op houdt. Sterker nog, daar waar de eigenaardige potten en pannen hoempapa zich in zijn band door niets en niemand laat weerhouden in zijn gekte, daar brengt Janove Ottesen solo voortdurend de nuance aan. In een stijl die soms doet denken aan die van Beck (Juliet had zo op diens Mutation gekund!) maar een paar nummers verder net zo goed aan, pakweg, Ed Harcourt, komt het ene na het andere juweeltje voorbij. Als een volleerd singer-songwriter leidt Ottesen Francis Lonely Nights in één keer naar de hoogtepunten van het genre. Dit album heeft het allemaal: klasse, emotie, een aanvaardbaar meezinggehalte en een goddelijk gevoel van gelukzaligheid dat smaakt naar meer. In augustus van dit jaar komt de nieuwe Kaizers Orchestra uit, dat is leuk en aardig, maar voorlopig lijkt het interessanter om te volgen hoe het supertalent van hun frontzanger zich verder ontwikkelt. Niet te missen meesterwerk.
Biffy Clyro Infinity Land Speelduur: 72 minuten Aantal tracks: 13 Label: Beggars Banquet Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 7 e Schotse alt. rockers van Biffy Clyro leveren na een paar jaar stevig aan de weg timmeren en veel touren -de band wordt ook wel omschreven als de ‘hardest working band in de Britrock scene’-, met Infinity Land hun derde plaat in drie jaar tijd af. Het trio, dat halverwege de jaren ’90 werd opgericht, bestaat uit de tweeling James en Ben Johnston en Simon Neil. Infinity Land werd geproduceerd door de band zelf in samenwerking met co-producer Chris Sheldon (bekend van onder meer Foo Fighters en Feeder). Op Infinity Land combineert het drietal zoet klinkende melodieën met harde gitaarriffs en dancebeats zoals in het nummer Glitter And Trauma. Maar ook op de twaalf overige nummers is de band erin geslaagd op knappe wijze een balans te vinden tussen deze elementen. Met Infinity Land bewijst het Schotse drietal dat het tot één van de vaste krachten van de Britrockscene is gaan behoren.
D
Antony & The Johnsons I Am a Bird Now
The Kills No Wow Speelduur: 48 minuten Aantal tracks: 11 Label: Domino Door: Eric van Splunter Waardering: 6,5 eep On Your Mean Side van The Kills was één van de aardigste platen van 2003. Een lekker groezelig rockalbum vol ruwe diamantjes die klonken alsof ze ergens langs de snelweg in een goedkoop motel waren opgenomen. Op de opvolger No Wow lijkt het alsof Hotel en VV er vooral naar gestreefd hebben de liedjes minimalistischer te maken. Al zijn de middelen hetzelfde. Twee stemmen, overstuurde gitaar en zo eenvoudig mogelijke, naar electro of Duitse disco nijgende ritmetikjes uit de drumcomputer: that’s it. Het duo weet wel raad met kleine liedjes waarbij zang en melodie het geheel dragen, zoals het prachtig ingehouden Rodeo Town of het slechts uit de stem van VV, enkele herhaalde pianoklanken en wat getik opgebouwde Ticket Man. Maar bij het ruigere werk als bijvoorbeeld I Hate The Way You Love en Sweet Cloud, vormen de Spartaanse, wel héél erg stijve ritmes eerder een beperking. Als geheel blijft de plaat hierdoor teveel hangen in één dimensie en één tempo. De diversiteit en het dynamische dat Keep On... wel had, is zoek. No Wow bevat zeker geen slechte nummers, maar is ook geen opzienbarende opvolger.
6: Voldoende 5: Tegenvallend
doende voornamelijk mooie popliedjes met aanzwellende pianopartijen zoals Across Yer Ocean, Diamonds, In A Funny Way en Black Forest (Lorelei) de revue. Hoe meer het album zich ontvouwt, des te meer laat de luisteraar zich meeslepen in de vreemde wereld waarin Donahue en zijn compagnon Grasshopper hun oefenruimte betrekken. Een wereld waar de sterren aan de hemel breeduit schijnen en waarin radiostations enkel muziek draaien van Pink Floyd uit de beginjaren ’70, The Beach Boys, Big Star, Neil Young en The Flaming Lips, maar dan wel geproduceerd door Phil Spector. Tussen al die popliedjes, die ergens licht naar symphonische rock neigen, valt naast Secret For A Song vooral het gejaagde Vermillion op. Met name het mooie basloopje en Donahue’s gekraakte zang maken het tot de mooiste albumtrack van The Secret Migration. Mercury Rev ontpopt zich zo langzamerhand tot een band die het wiel niet opnieuw uitvindt, maar toch een heel eigen genre creëert.
Ambulance LTD Ambulance LTD
L
The Autumns The Autumns
8: Zeer goed 7: Dik in orde
Speelduur: 36 minuten Aantal tracks: 10 Label: Konkurrent Door: Paul Claasen Beoordeling: 8,5 ie was toch die mysterieuze achtergrondzanger die met zijn ijle, immer vibrerende stem zo prachtig Perfect Day en Candy Says vertolkte? Met deze vraag liepen ongetwijfeld veel bezoekers rond na afloop van het optreden dat Lou Reed in mei vorig jaar in Carré gaf. Zijn naam stond wel op de special guestsvermelding van Reed’s album The Raven, maar weinigen zullen daar tot dat optreden verder aandacht aan hebben geschonken. De naam op het cd-stickertje luidde: Antony. Deze onalledaagse artiest debuteerde in 2000 met zijn band The Johnsons. Eerder
W
Bright Eyes I’m Wide Awake, It’s Morning Digital Ashes In A Digital Urn Label: Saddle Creek Door: Paul Claasen Waardering: 8 / 7+
M
et I’m Wide Awake, It’s Morning en Digital Ashes In A Digital Urn voegt de vierentwintigjarige Conor Oberst (Bright Eyes) twee volledige albums toe aan zijn al omvangrijke discografie. Sinds het in 2002 uitgebrachte Lifted Or The Story Is In The Soil, Keep Your Ear To The Ground wordt Oberst door velen bewierookt als de beste singer-songwriter van deze tijd. Desondanks weigert hij te tekenen bij een groot platenlabel of te verhuizen uit het afgelegen Nebraska. Blijkbaar bieden de rust en de kou hem onuitputtelijk lijkende inspiratie. Oberst heeft de gave om van zijn songs kleine verhaaltjes te maken en wordt mede daarom nogal eens vergeleken met Bob Dylan. De vaak donkere, op folk en country gebaseerde songs handelen doorgaans over somber stemmende zaken. Obersts melodramatische, soms vermoeiende, stem maakt het allemaal nog indringender. Het album I’m Wide Awake... lijkt het meest op Bright Eyes oude stijl. Akoestische gitaar, banjo en strijkers zijn de hoofdin-
2: Zeer slecht 1: Heel erg slecht
maakte hij naam met zijn uitzonderlijke stem en excentrieke verschijning tijdens optredens in de New Yorkse nachtclub The Pyramid. Het tweede album I Am A Bird Now is een bijzondere mix van Middeleeuwse kamermuziek, art-rock en cabaret. De persoonlijke, vanuit een androgyn perspectief geschreven en passievol gezongen teksten geven de plaat een intieme en wonderlijke sfeer. Een aantal door Antony bewonderde artiesten levert een bijdrage. Boy George zingt op het romantische You Are My Sister het refrein en Rufus Wainwright neemt de vocalen voor zijn rekening op de ballade What Can I Do?. Murmelend introduceert Lou Reed het soulvolle Fistfull Of Love en als achtergrondzanger is Devandra Banhart te horen op het melancholieke Inspiralling. Een andere inspiratiebron is Andy Warhol’s superster Candy Darling (van Candy Says). Haar foto ‘Candy Darling Lying On Her Deathbed’ siert de albumcover en is treffend gekozen. De kwetsbare en introspectieve sfeer van de beeltenis is karakteristiek voor I Am A Bird Now. Een wonderschoon album van een uniek artiest.
The Love Substitutes Meet The Love Substitutes... Speelduur: 59 minuten Aantal tracks: 15 Label: Heaven Hotel/Lowlands Door: Jeroen Fidder Waardering: 7+
M
usic for recordstore worshippers.’ Dat is een wel heel vaag staaltje doelgroepbepaling. Die doelgroep wordt in elk geval niet royaal ingeschat, want Meet The Love Substitutes While Your House Is On Fire verschijnt in een oplage van duizend stuks. De liefhebber van dwarse Belgenpop haast zich met gezwinde spoed naar de platenzaak. The Love Substitutes is namelijk de gelegenheidsband van drie Godenzonen: Mauro Pawlowski (dEUS), Rudy Trouvé (ex-dEUS), Craig ward (ex-dEUS) en de bassist Bert Lanaerts. Het album -opgenomen in anderhalve dag- bevat rauwe, elementaire gitaarrock die is ontstaan vanuit pure improvisatie. Pawlowski was voor de gelegenheid drummer, Trouvé en Ward mochten zich uitleven op gitaar. Soms gaat het viertal als wildemannen tekeer, zoals in het punky instrumentaaltje Summer Of Mars. Maar meestal houden ze zich in hun zoektocht naar de grenzen van gitaarrock behoorlijk in toom, in dwarse, doch behoorlijk melodieuze gitaarrockliedjes met kale, hoekige riffs en rauwe zang. Hapklare brokken worden echter nergens geserveerd; de heren doen gewoon waar ze zelf zin in hebben. Best wel fascinerende muziek voor zweterige, krap-bemeten clubs waar de wietdampen lang blijven hangen.
Hood Déjà Vu All Over Again Speelduur: 54 minuten Aantal tracks: 9 Label: Domino Door: Eric van Splunter Waardering: 4
I
sn't it good to be lost in the wood? / Isn’t it bad! So quiet there, in the wood.” Dit hersenspinsel van Syd Barrett spookt door mijn hoofd als ik voor het eerst kennismaak met Hood. Engels, dat is direct zeker. Een mooi accent strijkt neer, begeleid door warme muziek die doet denken aan bijvoorbeeld Mercury Rev. Maar beklijft het? Typisch zo’n recensiewerkwoord; beklijven. Geen normaal wezen dat het ooit in de mond durft te nemen. Alleen de zuurpruimige recensent met pijp, oude typemachine en norse kop heeft het over beklijven. Goed, ik verkloot ruimte. Hood beklijft niet. Dat is wat ik eigenlijk wil zeggen. Elk nieuw nummer belooft in de eerste minuut veel, maar boet in aan interesse als de volgende vier minuten haast obligaat volgen. Ik verlies constant de aandacht. Hood is daarmee typisch zo’n band waar eigenlijk alles aan klopt. En daardoor blijkt het eindresultaat dodelijk saai te zijn. Niet Dire Straits-saai, maar eerder Frank Boeijen-saai. Je hoort de kwaliteit, maar het beroert nog geen teennagel. Voorganger Cold House ken ik niet. Dus of Hood groeiende is, dat laat ik even in het midden. Grootste irritatie: dat geknoei met hiphopritmes. Nigga please!
Kirsten Vanilla Speelduur: 48 minuten Aantal tracks: 12 Label: Idol Media Door: Jeroen Fidder Waardering: 6
V
anilla klinkt zoals de naam doet vermoeden: zo fris als voorjaarsdauw. De Haarlemse Chick Singer voelt zich in veel nummers behoorlijk toppie. Woorden van gelijke strekking bezigt ze althans in On Top. Dan hebben we die wel heel commerciële single Mabye al gehad. Over de arrangementen is hoorbaar zorgvuldig nagedacht. Misschien wel een beetje te zorgvuldig, want op dit tweede album valt alles wel heel keurig op zijn plaats. Bovendien heeft een aantal nummers een truttig Viva-gehalte (Soft Bed, titeltrack Vanilla). Daartegenover staat dat Here Goes Nothing een raak anti-oorlogsnummer is en ook het lichtdramatische Body Bag imponeert. Andere hoogtepunten zijn het melodisch zeer fraaie Down By The Water en de ingetogen singer/songwriternummers als Think Again en Pieces OF The Puzzle. Zo horen we Kirsten toch het liefst. De nadruk ligt echter op de elektronica (programming door Sander Baas). Gevoegd bij de gelikte productie zorgt die voor een wel heel clean geluid. Vanilla smaakt daardoor maar voor de helft. Grote kans dat dit album snel in de tweedehands cd-bakken is te vinden. Het zou een Kirsten-onwaardig lot zijn.
grediënten voor vernuftige liedjes over desoriëntatie (We Are Nowhere And It’s Now), weekendeenzaamheid (Lua), een nieuw begin (First Day Of My life) of politiek (Road To Joy). Zangeres Emmylou Harris geeft drie nummers van het album een welkome aanvulling en mede hierdoor is I’m Wide Awake... een afwisselende en blijvend boeiende plaat. Op Digital Ashes... kiest Oberst voor een meer elektronische benadering. Soms slaat hij hierin door met overbodig geëxperimenteer als resultaat. Meestal klinkt de plaat gelukkig als een geslaagde versie van een versterkte en door computers bewerkte Bright Eyes. Hierbij wordt Oberst geholpen door een grote groep muzikale vrienden waaronder Jim James (My Morning Jacket), Clark Beachle (The Faint) en Nick Zinner (Yeah Yeah Yeahs). Droefgeestig klinkt het nog steeds, zoals op Down In A Rabbit Hole en Devil In The Details. Daarnaast is er ruimte voor luchtigere, energieke pop (I Believe In Symmetry of Light Pollution). Digital Ashes... is geen briljante plaat, maar desondanks valt er voldoende fraais te beluisteren. Bovendien is het te prijzen dat Oberst iets nieuws probeert zonder zich compleet belachelijk te maken. Met deze dubbeluitgave bevestigt Bright Eyes zijn reputatie als bijzondere muzikant.