WAT HEBBEN WE NOU EIGENLIJK ÉCHT GEMIST?

DOOR KOEN SCHRIJVER

De scheids floot voor het laatst, letterlijk. 2-2. Een gelijkspel waar we blij mee mogen zijn, want hierna hebben we alleen maar verloren. Van het virus dan hé.

Ik herinner mij 8 maart nog vrij goed. Het was de laatste zondag voor de eerste lockdown, waarin ik met het tweede een wedstrijd speelde. De lentezon breekt na 13:00 uur door en we drinken met z’n allen dezelfde dorstlesser: pils. Niet wetende dat om 18:00 uur die dag de eerste lockdown van kracht zal zijn. Als ik eraan terug denk lijkt dat moment meer surrealistisch dan de situatie waarin we nu zitten. Met z’n allen in een kroeg of kantine, dat kan toch niet? Denk eens terug aan het moment voor 8 maart: hoe zag uw leven er toen uit? We zijn bijna een jaar verder, maar menig herinnering zal vervaagd zijn door de media, persoonlijke verhalen of eigen ervaringen in de periode tot nu. Er is intens veel gebeurd.

In de zomer gloort er hoop. Terwijl onze koning z’n nieuwe speedboot eens uitprobeert in één van de Griekse wateren, beginnen we met een vrijwel nieuwe selectie weer met trainen. We spelen ook weer oefen- en bekerwedstrijden en starten aan de competitie. Het normale leven lijkt weer op te starten tot 11 oktober, de eerste overwinning in de competitie, de laatste dag blijkt te zijn dat er gevoetbald zal worden. We gaan een tweede lockdown in. Waarin we zo af en toe nog een paar keer getraind hebben, maar zodra het aantal mensen waarbinnen getraind mag worden: van een kwartet naar een duo, wordt teruggezet door de machtige overheid, vervalt ook alles voor ons wat maar enigszins met voetbal te maken heeft. Afgezien van de schermen, waarop we de betaalde profs binnen onze branche aan het werk zien met vlotte kapsels. Het leek al een voorrecht, profvoetballer. Dat wordt nog maar eens extra benadrukt nu ze, zonder het gejoel van supporters, blijven spelen op die groene gras- of kunstgrasmat.

Nadat ik Jinek beluisterd heb, met daarin weer een viroloog aan het woord, vraagt een vriendin mij: “Wat heb jij nou eigenlijk echt gemist in de afgelopen maanden?” Net als in het boek ‘Volgens Proust’ waarin de auteurs je aan het denken zetten over jezelf door 61 vragen te stellen, is het ook bij deze vraag niet de bedoeling zo lang en uitgebreid mogelijk te antwoorden. De essentie ligt in de kern van het antwoord. Niks. Nee, niks gemist. Het klinkt gek want mijn hoofd stroomde vol met antwoorden: Stoppelhaene, spontaan ergens heen gaan, culinair uiteten, de Gouverneur, onze vereniging etc. Maar toch, hebben we nou echt écht wat gemist? Ja, tuurlijk, maar blijkbaar zijn we veerkrachtig, zien we iets positief in elk negatief aspect van de situatie waar we nu niks aan kunnen doen. We hebben hoop. Het besef dat minder, ons meer bewust maakt van wat dit minder eigenlijk waard is.

Het normale leven met sport, studie, hobby’s, vrienden en familie brengt veel geluk, maar ook veel stress. Juist door deze pandemie zijn we gaan waarderen wat we zonder dit alles zijn en zijn we dus ook gaan waarderen wat dit alles voor ons betekent. Dat is belangrijk. Want eerlijk mensen, voetbal brengt ons niet alleen de sport zelf, het brengt ons die interactie met anderen, dat gevoel van samen iets bereiken, samen falen maar ook samen winnen. Dat is wat we nu allemaal missen. Dat koude biertje, dat gesprek met die teamgenoot die je nog niet goed kende, die ene invalshoek die jij nog niet had gezien. Jezelf verbeteren door te trainen en je kwetsbaar binnen de groep op te stellen. Het is mooi om eens te beseffen wat voetbal of onze vereniging Rohda Raalte allemaal voor ons betekent en dat je na dat besef eens denkt: wat heb ik nou eigenlijk écht gemist?