KOMT DE KONTZAK WEER TERUG?

DOOR HARRY MEIJER

Vrijdag 6 maart werd met tromgeroffel en loftrompetgeschal werd onze fantastische kantine geopend. Kosten noch moeite gespaard. Alles leek rooskleurig en gericht op de toekomst. De openingsavond was grandioos en er werd afscheid genomen van onze tijdelijke kantine. Zaterdag 7 maart stond al vroeg ons eerste BECO-team in de prachtige vernieuwde kantine met frisse moed klaar en paraat om hun dienst te draaien. Marieke Elders-Jansen, Jeroen Vulink, Susanne Slotboom en Janine Durand waren de gelukkigen. Bij binnenkomst van vele gasten vielen de monden open, niet van de dorst maar van alles wat ze daar zagen. Ook op zondag 8 maart ging dit zo door, de man achter de Bar Nieck Diepenmaat, die veel tijd en energie in de nieuwbouw stak, glom van oor tot oor.

Wat gaan we een plezier beleven de komende 30 jaar, daarvan was iedereen van overtuigd. Samen met Anton Holterman ging ik die 8e maart in de regen op pad naar Bemmel om daar ons 1e team aan te moedigen. De eerste tegenvaller was dat wij in Deventer in de file kwamen te staan. Dit had twee redenen. Go Ahead Eagles speelde thuis tegen De Graafschap, dus een drukte van belang. Nog meer gefrustreerd werden wij door de afsluiting van de A1 ter hoogte van Wilp. Daar werd de bom vanuit de 2e wereldoorlog opgegraven en afgevoerd. Ruim een uur lang stonden op de plaats stil. Via onbekende omwegen kwamen wij ruim na aanvang van de wedstrijd slecht gehumeurd in Bemmel aan. Ik mopperde behoorlijk maar de altijd rustige en positieve Anton stelde mij even gerust met de opmerking: “volgende week is er een thuiswedstrijd tegen De Zweef en dan is er geen sprake van een file.” Maar zoals bekend werd die wedstrijd niet gespeeld en wat later werd door de KNVB besloten om de competitie nu te beëindigen en dit lopend seizoen als niet gespeeld te beschouwen.

Het coronavirus was ontploft en verspreid over de hele wereld. Over de gevonden bom in Deventer werd na de ontmanteling niet meer gesproken. Het coronavirus kwam de grens over en trof ons allemaal. Echt, de wereld stond stil en het woord ‘normaal’ werd niet meer gebruikt. Er was en is maar één ding belangrijk en dat is gezond en in leven blijven. Het ging maar over één ding op TV en de radio: Corona. Zorgen om de toekomst: zitten we in een tijdelijk abnormale situatie, gaan we terug naar een normale situatie, komen we in een abnormale situatie enzovoort. Zoveel onzekerheid en zoveel vragen.

Ook Rohda werd hard getroffen, want het land ging verder op slot. Even werden de vrijwilligers van Rohda nog verwacht hun werkzaamheden voort te zetten, maar al snel werd duidelijk dat de angst het won en met de adviezen opvolgde om thuis te blijven. Het werd angstig stil bij Rohda, op straat, in het dorp, in Nederland, in Europa, kortom geen land bleef gespaard. Het hamsteren begon om onduidelijke redenen, waaruit de angst regeerde bij velen. Als na enkele weken, maanden het eerste stof is neergedaald voor een kleine groep, zie je ze weer rennen in het park, op straat, in de buurt van de gesloten Rohda-velden. De conditie moest op peil

gehouden worden, wie weet wanneer de trainingen weer beginnen. Echter, het voetbalspel bestond even niet meer. Skeeleren werd weer een rage. Kinderen bleven thuis van school en kregen online les, dus in de avond wilden ze wel iets anders. De BOA’s zijn druk met de controle op het handhaven van de coronaregels. Omdat de scholen gesloten zijn en er dus geen brood en andere etensresten op pleinen te vinden zijn, komen de verwilderde katten naar de huizen, ze roven nu meer dan anders de nesten leeg en de meeuwen gedragen zich als vliegende ratten en ook voor hen is een diertje niet meer veilig.

De drang om bijna dagelijks naar ons complex te gaan, blijft voor de 92-jarige Tonny Paalman en ook Herman Smit, Arthur Schutte en meerde aanwezig. Altijd was en bleef het hek gesloten en werd hun weg naar huis of elders maar weer hoofdschuddend vervolgd. Na enkele weken hadden de gebroeders Gerard en Andre Meijer er genoeg van en in goed overleg werd besloten om hun het buitenschilderwerk rondom de kantine af te laten maken. Dit fleurde even weer op en gaf weer een bétje hoop. Intussen was ook de grote parkeerruimte bestraat, en de perkjes ingepland. Nu nog het terugplaatsen van de afrastering, wat een fluitje van een cent bleek. De `kooi` was nu echt hermetisch gesloten. Gelukkig kreeg ik wel de mogelijkheid om onze nieuwe archiefruimte verder in te richten en mag ik zeggen dat ik erg tevreden ben over mijn hoek in het SCAS-gebouw. Er is nu voldoende ruimte, dus heb je iets voor het archief, kom er maar mee, wij zijn jullie dankbaar.

Je ziet vanaf begin mij dat er meer mogelijk wordt en de angst enigszins afneemt. Je wordt plotseling niet meer bozig aangekeken als je een rondje loopt of fietst. Veel mensen werken vanuit huis en de creativiteit en vindingrijkheid neemt de grootste vormen aan. Allerlei alternatieven worden bedacht en ingevoerd, maar altijd weer anderhalve meter afstand en drukte vermijden. Uitwonende kinderen en kleinkinderen mogen de ouders en grootouders niet bezoeken. De postbesteller krijgt het daardoor steeds drukker en kaarten met ‘hou vol’ vallen met regelmaat bij velen in de bus. Het videobellen is razend populair geworden en blijkt ’n goed alternatief en zorgt weer voor wat kleur op de wangen bij de ouderen. In de rij staan om brood te kunnen kopen, wordt gemeengoed.

Als onze minister-president Rutte spreekt over de humane en economische ramp biedt hij toch ook wat ruimte, er komt plotseling weer een klein beetje leven op de velden. De kinderen onder de 13 jaar mogen weer een trainingsvorm afwerken. Een ‘droom’ gaat in vervulling. Niet douchen, geen kleedkamergebruik, geen kantine. Toch hulde aan hen die dit mogelijk hebben gemaakt en opgesteld. De eerste reacties vanuit het bestuur waren positief en hoopvol.

Een van de meest opvallende regels voor straks is, dat je niet mag spugen op het veld en niet met je vinger langs de neus mag snuiten. Dat zal kunnen betekenen dat de kontzak op het voetbalbroekje terugkeert, want je hebt dan toch een zakdoek nodig. In het verleden was dat niet anders. Oud-speler Herman Hofstede had zijn kontzak maar voetbalde altijd met de zakdoek in zijn hand en gebruikte die als een kneedbal. Hij droeg ook tijdens de wedstrijd ‘n bril, (dienstfietsje) en maakte met zijn zakdoek zijn bril schoon, veegde de modder en het zweet van zijn voorhoofd. Een zakdoek was destijds absoluut onmisbaar. Onze moeders weer terug achter de naaimachine?

Dan is het inmiddels 8 mei en krijgen wij (Old Stars) van onze leider Ruud Geenen een appje dat we weer mogen dartelen, dus het hervatten van de wekelijkse training. Tijdens de eerste training, –geheel toevallig gade geslagen door onze nieuwe hoofdtrainer Laurens Knippenborg-, was beslist geen sprake van een balletje trappen of dartelen. Niks van dat, onze gymnastiekleraar Ton Oosterwijk probeerde op een leuke maar inspannende wijze onze spieren, ruim 2 maanden niet aangeraakt, weer los te krijgen. De zijlijn was geheel bezet en op elke twee meter lag een Old Star-speler op zijn rug te vechten om na te doen wat Ton ons voordeed.

Langzaam komt weer meer op gang maar toch blijft bij velen de angst en terughoudendheid aanwezig. Het voetbal in Duitsland is hervat. Na een week ben je eraan gewend en is het publiek plotseling een kartonnenfoto geworden. Er is tenminste weer voetbal op de tv voor de liefhebber. Clubs raken in financiële problemen en zoeken wanhopig naar oplossingen. Transfers stagneren en toch verdiende en kreeg onze Imre van der Vegt een contract bij de dames van PEC Zwolle, gefeliciteerd Imre! In de VI van 20 mei lezen we een uitgebreid verhaal over onze Teije ten Den. Hij verteld uitgebreid over zijn ervaringen in en rond Barcelona. Dit alles maakt ons weer wat vertrouwd.

De Minister-president vraagt jongeren om met ideeën te komen, zodat we samen weer plannen kunnen maken. Eerst nog worstelen door komende maanden, geen Ribs&Blues, beperkte vakanties en geen Stöppelhaene. Wel lijkt duidelijk dat we per september weer kunnen voetballen, met of zonder publiek. Wie vindt het juiste vaccin uit en wanneer komt het beschikbaar? Zolang dat niet is gevonden blijven wij hopen en moeten wij altijd op zoek naar eigen vermaak. Op één van onze kantinedeuren staat een uitspraak van Johan Cruijff: Elk nadeel hep zijn voordeel. Wij zullen zien. Ik heb geprobeerd in deze warrige tijden ook een warrig verhaal te maken en ik mag zeggen dat ik daarin aardig ben geslaagd.