ΜΕΡΟΣ Α | ΓΝΩΡΙΜΙΑ
κρεμασμένοι στους τοίχους μπαγλαμάδες και μπουζούκια, έτοιμα να δημιουργήσουν ανά πάσα στιγμή αυτοσχέδιες ορχήστρες από τους πελάτες, συνοδεύοντας μουσικά τη διασκέδασή τους. Για τους τζογαδόρους και τους χαρτοπαίκτες υπήρχαν πάμπολλες λέσχες και μπαρμπουτατζίδικα, στα οποία σύχναζε «κάθε καρυδιάς καρύδι» (Καραντής, 1999). Οι στίχοι του Ν. Μάθεση μιλούν γι’ αυτό (Μάθεσης, 1934): Δεν έχω, αγάπη μου λεφτά, αμάν αμάν Το ίδιο μπαλαμούτι Οι μάγκες μου τα φάγανε, αμάν αμάν Τώρα μες στο μπαρμπούτι Άτιμο ζάρι που κυλάς, αμάν αμάν Και όπου κι αν θες πηγαίνεις Πες μου τι σου ‘κανα κι εγώ, αμάν αμάν Και όλο μου τα παίρνεις
Πολυσύχναστα ήταν και τα χασισοποτεία, οι γνωστοί τεκέδες. Αυτοί, τυπικά, είχαν άδεια καφενείου, αλλά προσέφεραν παράνομα ναργιλέ με χασίς· γι’ αυτό και οι θαμώνες χτυπούσαν συνθηματικά την πόρτα στον τεκετζή, ενώ εκείνος τους έβλεπε από κάποια τρύπα πριν τους ανοίξει. Από τους πιο αξιοσημείωτους τεκέδες στα Βούρλα ήταν αυτός του Σάλωνα κι αυτό γιατί «τριγύριζε» (Πισιμίσης, 2010) για να γλιτώνει τις εφόδους της Αστυνομίας, αλλάζοντας κάθε τόσο στέκι χωρίς να απομακρύνεται, βέβαια, από τα όρια των Βούρλων4. (Μάθεσης, 1931): 4
Τεκέδες δεν υπήρχαν μονάχα στα κακόφημα Βούρλα, αλλά και στις πιο πλούσιες συνοικίες του Πειραιά. Ο τεκές του Μίχαλου στα Χιώτικα «όπου σύχναζαν οι
48