fundamenta a beleza da poesía e a fai infinitamente rica. Mais ó mesmo tempo, esta natureza da linguaxe é o que a fai tan fráxil: calquera problema nas capacidades lingüísticas dunha sociedade implica tamén problemas na súa lingua. E obviamente a lingua non vai sobrevivir sen nós. Mais do mesmo xeito, o uso e a creación nunha lingua reforzan o seu sistema igual ca unha nova conexión entre neuronas reforza o cerebro, polo que a creación literaria pode ser entendida tamén coma unha responsabilidade de cada falante. O poeta debe descubri-la poesía, debe rescatala da insignificancia e outorgarlle un contexto no que se marque a función poética da linguaxe e a mensaxe poida realizarse como arte. Esteticamente preferimos basea-la creación na imaxe poética e a súa forza, coa fin de inducir a unha lectura intuitiva do texto. Isto resulta especialmente desexable nos poemas que sexan conceptualmente máis complexos. Por último entendemos a poesía como unha reelaboración da lingua, polo que partimos sempre da reciclaxe e aspiramos á logotecnia. Igual ca sempre, a falta de cartos puxo fin ós días de poesía. Mais afortunadamente demos compilado un bo anaco, tanto na Galiza como en Islandia. Agora un dos dous debería marchar e reunirse con aquelas musas que prometeron un baile, musas que xa non van ser esquecidas de novo porque se agochan baixo unha lápida anónima. E. Knörr Reykholt, 28. apríl 2010
9