Pavel Šrut
Ilustracións de Galina Miklínová
amsés,
Tulamor e o seu
curmán
Hihí
A xente chamábao Hihí, malia que no calendario dos papacalcetíns hai un innumerables nomes solemnes e heroicos. Por exemplo Ramsés ou Tulamor (así se chamaban os seus dous impresentables curmáns). Se a Hihí comezaron a chamarlle así non foi por culpa súa, senón porque cando algo lle resultaba violento, poñíase a rir nervioso: Hi, hi, hi! E nunca chegou a perder por completo ese costume. “Hi, hi, hi, lampantín, onde tes o calcetín?” Así se burlaban del os seus impresentables curmáns cando aínda era pequeno. De feito, non hai moito diso. Ou si? É difícil de dicir: o tempo dos papacalcetíns ás veces estírase e ás veces encolle… xusto como a súa comida preferida.
Viaxe
umanitaria Hihí non tiña irmáns e levaba tres anos sen ver os seus pais. Vivía co seu avó na casa dun tal señor Lourenzo. Papá e mamá querían moito a Hihí, pero os seus corazóns albergaban amor cara a todos os papacalcetíns do mundo. Axudaban ós pobres e enfermos e organizaban recollidas solidarias de calcetíns para os papacalcetíns sen teito. Sempre estaban alí onde puidesen facer falta. Un día un viaxeiro contoulles o mal que o pasaban os papacalcetíns africanos. Polo visto, os indíxenas ían ou completamente descalzos ou con sandalias sen calcetíns, de modo que todos os papacalcetíns de alí sufrían fame. A partir dese momento os pais de Hihí non puideron pensar noutra cousa, e cando o papá de Hihí soubo que da cidade partían regularmente camións cargados con medicamentos ou con armas con destino a África, decidíronse de inmediato. Os papás de Hihí despedíronse del e metéronse sixilosamente nun camión con destino a África. Levaron consigo dous sacos de calcetíns de distintos tamaños, para que servisen de primeiros auxilios. Unha vez alí xa verían como seguían axudando.
14 / 15
Hihí estaba orgulloso dos seus pais e, en todo caso, aínda lle quedaba o seu avó. O avó aconsellábao en todo, e supostamente coidaba del, pero como xa tiña os seus aniños, en realidade era Hihí quen coidaba do avó. Por iso estaban encantados de terse o un ó outro.
O
eculiar señor Lourenzo
O señor Lourenzo tiña unha cara similar a un pequeno melón, lentes no nariz e moitos rizos no pelo, pero malia todo iso vivía completamente só. Era un solteiro aínda bastante novo. Había uns nove anos que entrara na trintena, pero non se sentía un corentón. Sentíase un cincuentón, porque tres anos antes non conseguira casar cunha certa señorita Helena. Pero esa é unha historia diferente e, todo hai que dicilo, un pouco aburrida. Ó señor Lourenzo encantábanlle as vodas, e tiña unha ou mesmo dúas cada semana. Con todo, tamén tiña polo menos outros tantos funerais, e ás veces enleábase. Iso pásalles moito ós músicos. E é que o señor Lourenzo era músico. Tocaba a súa trompeta, con alegría nas vodas e con tristeza nos funerais, pero cando se enleaba, entoaba unha marcha fúnebre nunha voda ou unha fanfarra nupcial nun funeral e volvía á casa avergonzado. Con todo, non por iso deixaban de invitalo, pois tocaba moi ben, e a xente afixérase tanto a el e á súa trompeta que o preferían a calquera outro. O que si facían era rexoubar sobre el. Normalmente así: –Todo o mundo ten as súas cousas, pero o señor Lourenzo é un becho raro. E moi solitario.
16 / 17
–Viríalle ben unha muller. –Pero a ver, señora, que muller lle ía dicir “si” a un home que confunde alegres cantiguiñas con lamentos fúnebres? E se fose só iso! Non se deu vostede de conta? –Sempre leva dous calcetíns distintos! –E iso pásalle por estar só. Non ten a ninguén que llo advirta… Así falaban as señoras do parque sobre o señor Lourenzo, ignorantes de que non estaba de todo só, xa que aloxaba na súa casa a Hihí e ó seu avó. Pero, como poderían sabelo elas se ata o señor Lourenzo o ignoraba, eh?
reparando unha
trampa
Era certo: o señor Lourenzo levaba calcetíns distintos. Vermello o do pé esquerdo e negro o do dereito. Outras veces eran azul e gris, ou tamén verde e morado, malia que o señor Lourenzo recordaba moi ben as palabras que a súa nai lle inculcara dende cativo: “Verde e morado só o leva un tarado”. Disto podemos deducir que o señor Lourenzo non o facía porque fose excéntrico ou despistado, senón por pura necesidade. E é que pola mañá nunca lograba atopar un par completo de calcetíns. Estaban todos desemparellados! Por máis que revolvía os caixóns do armario, que sacudía cada peza do cesto da roupa sucia, que desmontaba a lavadora, que varría todos os recunchos, que miraba ata na trompeta… nada. Nunca atopaba o calcetín que faltaba. Esa tarde pediulle prestado o gato á súa veciña, a señora Mouca, porque chegara á lóxica conclusión de que o ladrón dos seus calcetíns debía de ser un rato. O gato asexou en todas as fendas da casa, e aínda que non deu con ningún rato, si que descubriu algo de interese. Un calcetín medio comesto!
18 / 19
Foi só un éxito parcial, pero aínda así o señor Lourenzo sentiuse satisfeito e saíu de compras sen demora. Tras unha longa procura atopou e adquiriu dez rateiras nunha enorme ferraxería. –Ten a casa inzada de ratos, eh? O que máis os atrae é un pouco touciño ou un anaco de queixo duro –aconselloulle a caixeira cun sorriso alentador. O señor Lourenzo retrocedeu tres pasos, subiu o pantalón mostrándolle os seus calcetíns (un verde e outro morado) e dixo: –O touciño? Non tal! Os calcetíns! A caixeira levou as mans á cabeza. Tivera colas na caixa toda a mañá, e isto era o último que lle faltaba. Debía explicarlle a este cliente que cun calcetín non ía atrapar ningún rato decente, e xa estaba a piques de abrir a boca, pero contívose a tempo. O home tiña un calcetín verde e outro morado: e ós guillados non había que levarlles a contraria. De modo que só debuxou un leve sorriso e suspirou aliviada cando o estraño cliente saíu facendo unha reverencia.