24
homegrown (on cd ) MoodCollector
REYMER
‘Such A Lovely Day...’
‘Thrill My Soul’
Eigen Beheer
Norma Recordings
Dit combo (met heel wat volk van Dill Brothers in de rangen) komt uit de Kempen en doet het met pretentieloze, aanstekelijke en levendige (nee: niet rommelige) ska die je moeiteloos terugbrengt naar de late jaren 70 rudeboy scene, maar dan met snuifjes reggae, rock en zelfs mariachi. Zwoel en dansbaar kortom. Ook de innemende vocals van Jan De Wilde en dito teksten mogen er wezen. Voor wie nog een plekje over heeft op de affiche van zijn zomerfestivalletje: MoodCollector is er duidelijk helemaal klaar voor. (mb)
Mudcookies
Naast acteren kan Tine Reymer ook een aardig potje zingen. Na een glansrijke loopbaan bij Flowers For Breakfast, mambocollectief El Tattoo Del Tigre en Billie King slaat ze met REYMER haar eigen weg in. En hoé. Reymer heeft dat soort stem waar je maar niet genoeg van krijgt. Doorleefd, soms braaf, maar toch pittig. Eentje die na een laatavond-luistersessie de nacht overleeft en ‘s morgens nog steeds door je hoofd spookt. Het veelkleurige geheel van folk, pop, country, americana en soul wordt verder opgesmukt met een bescheiden lik instrumentatie. Nog een niet onbelangrijk pluspunt: Ruben Block van Triggerfinger tekende als gitarist en als gastzanger op sommige songs. Van potentieel gesproken! (ne)
‘The Herd’ Eigen Beheer
Mudcookies bestaan reeds een aantal jaar en brachten al een ep uit met vijf nummers. Dit is de eerst full cd. Het is een trip doorheen americanaland. De intro straalt een verzengende hitte uit die loodzwaar doorweegt. Het hoofdpersonage sleept zich door een desolaat landschap op zoek naar drank en vertier. Vlak daarna duikt de eerste fata morgana op, een bar waar er op de tonen van rock-‘n-roll en country een feestje aan de gang is. Meteen ook de eerste problemen door fout vrouwelijk gezelschap. Niets beter natuurlijk dan stevige rock-‘n-roll en blues om alle sores te verdrijven. Keer op keer duiken we zo in een nieuw verhaal. ‘The Herd’ is hopelijk het eerste deel van een reeks avonturen in rootsland. Alles klopt, van de uitgelijnde decors tot de minste details. Met af en toe een verrassende wending zoals een verloren gelopen surfer die in dit westernlandschap opduikt. En natuurlijk is er ook een bad guy in het spel die voor stoorzender speelt, hier onder de vorm van een saxofonist. Wordt hopelijk zo snel mogelijk vervolgd. (gtb)
The Sha-La-Lee’s ‘The Sha-La-Lee’s’ FONS Records
Voor sommige figuren lijkt de tijd niet bepaald lineair te verlopen. Neem The Sha-La-Lee’s. Plunderen 60’s en 90’s-bands zoals Oblivians, MC5 en The Stooges. Hebben een verleden (of zelfs heden) bij illustere namen als Millionaire, The Sore Losers, Noordkaap, El Guapo Stuntteam, Creature With The Atom Brain en Evil Superstars. Uit die diverse achtergronden komt een stomende sound voort die negen nummers lang lekker knalt, met als uitschieter het zompige ‘God’s Children’. Maar, en daar moeten we eerlijk in zijn, het moet ook niet langer duren dan het duurt: daarvoor wordt nog niet het niveau van de voorbeelden gehaald. Maar om even lekker op loos te gaan? Prima stuff! (jvb)
Selah Sue My Diligence ‘My Diligence’ Mot tow Soundz
Eind 2010 kwamen vier stonerrockers samen in Brussel. Ze legden hun haar nog eens goed, klopten het stof van hun leren jacket, zetten hun versterkers aan… en My Diligence was geboren! Vier jaar en een ep later, knalt nu het debuutalbum door onze speakers. Het is er eentje waar vettige gitaarriffs en mokerdrumslagen de hoofdrol spelen, zoals dat ook moet als je grootste invloeden Queens Of The Stone Age, Wolfmother en Clutch zijn. Al bij al een degelijke plaat met bijdragen van gasten als Willy Willy én enkele bommetjes zoals ‘Electric Woman’ en ‘Long Time Hero’. (jk)
‘Reason’ Warner Music
Na een wereldtournee van twee jaar en met enkele stevige hits op zak verschijnt de Leuvense Selah Sue terug op het toneel met een nieuw album. Voor ‘Reason’ kon ze terugvallen op de produce skills van Robin Hannibal (Rhye, Kendrick Lamar) en Ludwig Goransson (Childish Gambino, Haim). Meer dan ooit baadt Selah Sue’s imposante, hese soulstem in een hedendaagse stijl, uiteenlopend van strakke beats (‘Right Where I Want You’) en dito synths (‘Reason’) tot simpelweg catchy popsongs van het kaliber van ‘Alone’. Deze laatste klinkt akoestisch zelfs nog beter, net zoals het tragere ‘Always Home’ dat doet. Vier jaar na haar debuut is Selah Sue niet meer het meisje met de straffe soulstem, maar de doorwinterde zangeres die een volwassen plaat als ‘Reason’ op de wereld heeft gezet. (ne)
Neon Electronics ‘Ne’ Eigen Beheer
‘Ne’ doet denken aan het werk van Front 242 ten tijde van ‘No Shuffle’ (al kunnen we ons niet herinneren dat ze het ooit in het Frans hebben geprobeerd) en dat is geen toeval aangezien de oergroep van Dirk da Davo, The Neon Judgement, een tijdsgenoot van die heren is. Toch mag de bijdrage van zijn partner in crime, techno-producer Glenn Keteleer, niet worden onderschat. Met momenten levert dat verduiveld sterke electro op (afgewisseld met dark ambient en zelfs een snuifje synthpop), al durft het duo ook wel eens een tikje langdradig uit de hoek komen. Maar nummers zoals opener ‘157’ en het unheimliche ‘Empire’ zijn zeker een beluistering meer dan waard. (mb)
PAON
Showstar ‘Sorry No Image Available’ Vespasonic
Na een pauze van enkele jaren en muzikale uitstapjes met zijproject Silicon Ballet is de Waalse band Showstar terug met een vierde plaat. En het blijft een vreemde band. De meeste songs (‘Adults’, ‘Nightbird’, …) rijden zich opnieuw iets te vaak vast in repetitieve indie met stekelige gitaren. Maar even achteloos schudt Showstar een perfecte popsingle uit de mouw die we enkele keren op repeat zetten. Op deze plaat is dat ‘Smile. No’. Een welgekome hoogtepunt na - oh ironie - ‘Happy Endings’, dat zeven minuten lang teleurstelt. Hopelijk zijn we mis, maar deze plaat zou wel eens snel vergeten kunnen zijn. (rl)
Sioen
‘PAON’
‘Man Mountain’
62t v Records
Kabron
En of er wat borrelt in de muziekpoel over de taalgrens. In 2013 kwam PAON al boven water met een bijzonder aanstekelijk en veelbelovend ep’tje. Met hun eerste full album ‘PAON’ bevestigen de Brusselse vrienden het vermoeden: dit kwartet rond Aurelio Mattern en Ben Baillieux-Beynon klopt met dit debuut meteen op de grote poort van de doorbraak. De aanstekelijke gitaarpop maakt uitstapjes naar psychedelica en zwevende surf en zelfs een exotisch mambo-ritme moet kunnen. Single ‘Teevee’ zal binnenkort te horen zijn in verschillende radioprogramma’s, maar de absolute uitschieter blijft toch ‘Shine Over Me’. Het verslavend nummertje is een overlever van de eerdere ep en werd opnieuw opgenomen. Toptrack! ‘PAON’ is een extreem catchy album en zeker niet het laatste wat we zullen horen van PAON. (dw)
Dat hij zich onderdompelde in de muziek van Local Natives en Rhye en net als drummer Pieter De Wilde (Raketkanon) veel naar Unknown Mortal Orchestra luisterde, werpt zijn vruchten af. ‘Man Mountain’, het zesde album van Frederik Sioen, is de meest a-typische en meteen ook de beste release van de Gentse singer-songwriter. Vanaf de trippy ‘Intro’ blijkt dat Sioen zichzelf heeft heruitgevonden. ‘Fjords’ mag lekker rocken, ‘I Always Knew’ heeft een psychedelische seventiesvibe, ‘Pharaoh’ is een briljante (eighties) popsong en ‘Hope For This Land’ blinkt uit in de categorie sound met overtuigende spankracht. Hoed af voor de verfrissende productie van Frederik Segers en de upto-date arrangementen van Sioens superband die naast Pieter De Wilde bestaat uit bassist PJ Seaux (Hydrogen Sea), toetsenist Jan Roelkens (Arsenal) en gitarist Tom Goethals (Barbie Bangkok). Goede songs, dito plaat. (bvm)