RUNAWAY BAY Lady’s Slipper & ILLREI เขียน
“เจ็ดสิบเจ็ด” โทเบียส ฮอฟฟ์ แมนสะดุ้งเฮือกคล้ ายหลุดจากฝันผวาว่าร่วงตกจากทีส่ งู ร่างเปลือย เปล่าท่วมเหงื่อมันวาว กล้ ามเนือ้ แผ่นอกสะท้ อนขึน้ ลงรุ นแรงอยู่ใต้ แสงสีฟ้าม่วงจากจอ โฆษณาบนดาดฟ้าตึกข้ างๆ อพาร์ ตเมนท์รูหนูของเขาคับแคบและร้ อนอบ หน้ าต่างเปิ ดอยูแ่ ต่ลมแทบไม่กระดิก มีแต่กลิน่ ควันท่อไอเสีย กลิน่ ยางเหม็นไหม้ และกลิน่ เครื่ องเทศจากร้ านอาหารอินเดียที่ลอย เข้ ามาอัดแน่นผสมปนเปกันอยูใ่ นห้ องแทนออกซิเจน โทเบียสพลิกตัวลงจากเตียงยับยู่สีเทาเหมือนขนหนูท่อสกปรก หลับตา คลาน มะงุมมะงาหราคล�ำหาเสื ้อผ้ าที่ถอดทิ ้งไว้ บนพื ้นเมื่อคืนขึ ้นมาสวม “บัดซบ” เขาสบถเบาๆ เพิ่งตื่นแท้ ๆ แต่หงุดหงิดเสียแล้ ว ร่ างสูงใหญ่เหมือนหมีเคลื่อนไหวช้ าๆ เหมือนหมาแก่ไปที่ห้องน� ้ำ เขาจัดการธุระ ส่วนตัว แปรงฟั นเอารสแอลกอฮอล์ผสมน� ้ำย่อยที่เหลือค้ างอยูบ่ นลิ ้นออก ล้ างหน้ าลวกๆ เอา น� ้ำลูบหนวดเคราก่อนเงยขึ ้นมองกระจก เงาสะท้ อนที่มองกลับมาดูหดหูส่ ิ ้นดี ชายวัยสามสิบแปดปี หน้ าตาทรุ ดโทรม ผมเผ้ ากับหนวดเครารกรุ งรังกินพื ้นที่บน ใบหน้ าไปกว่าครึ่ง เหลือไว้ แต่ดวงตาสีฟา้ เข้ มขุน่ หมองล้ อมด้ วยเส้ นเลือดแดงก�่ำ และริ ว้ รอย ย่นลึกเกินวัยที่เกาะอยูต่ ามผิวพรรณหยาบกร้ าน หากบอกว่าหมีแก่ตวั นี ้อายุห้าสิบ ใครๆ ก็คงเชื่อแบบไม่มขี ้ อกังขา แต่โทเบียสพอใจ ให้ เป็ นแบบนัน... ้ เขายกมุมปากเย้ ยหยันตาแก่ในกระจกแล้ วเดินย�่ำตึงออกจากห้ องน� ้ำ มือหนาคว้ า โค้ ตสีเทามาสวมทับเสื ้อยืดทีมฮอกกี ้เรดอีวิล ก่อนจะกระชากประตูเปิ ด ก้ าวเท้ าออกสูย่ าม ราตรี ของเมืองรันอะเวย์เบย์ด้วยพื ้นอารมณ์ขนุ่ มัว… “เจ็ดสิบแปด” มาทิอาสตรงไปที่สว่ นสว่างของเคาน์เตอร์ บาร์ เอ่ยธุระที่มาหากับบาร์ เทนเดอร์ สาว เขารู้จกั บาร์ ในเมืองนี ้ทุกแห่ง และผู้มีอทิ ธิพลของเมืองย่อมเคยได้ ยนิ ชื่อเสียงหรื อเห็นหน้ าค่า ตาเขามาบ้ าง นักสืบมาทิอาส—ต�ำรวจสืบสวน 1
RUNAWAY BAY
มาทิอาสแสดงตราต�ำรวจ ทว่าบาร์ เทนเดอร์ เห็นเขาเป็ นลูกค้ าที่มีเสน่ห์ ก่อนหล่อน จะยอมตอบค�ำถาม หล่อนให้ เขาซื ้อเหล้ าหนึง่ แก้ ว มาทิอาสยิ ้มสุภาพ “เยเกอร์ ไมสเตอร์ ผมต้ องการแบบเย็นจัดจนเป็ นวุ้น หนึง่ ช็อต ครับ” เยเกอร์ ไมสเตอร์ คือลิเคียวร์ ผสมเครื่ องเทศ เป็ นเหล้ าสีแดงเข้ มจนด�ำ รสชาติหวาน มีกลิน่ หอมเฉพาะตัว เมื่อแก้ วช็อตวางตรงหน้ า ดูก็ร้ ูวา่ เป็ นเหล้ าคุณภาพไม่สงู ไม่ได้ แช่เย็นไว้ จนเป็ นวุ้น อย่างที่มาทิอาสต้ องการ ทว่าอย่างน้ อยบาร์ เทนเดอร์ ก็สามารถหามาเสิร์ฟได้ นิ ้วขาวจัดหยิบแก้ วช็อต มาทิอาสมองบาร์ เทนเดอร์ ตรงๆ สายตานันสงบนิ ้ ่งเหมือน จะมองทะลุความในใจของหล่อน “เมื่อผมดื่มเสร็ จแล้ ว ตอบค�ำถามของผมนะครับ” เขาหลุบตาลงจนเห็นแพขนตาสีน�ำ้ ตาลเข้ ม เอียงหน้ าสูดกลิ่นหอมของเหล้ าที่ บางเบาไปสักหน่อย ท่วงท่านี ้ท�ำให้ ผ้ ทู ี่ได้ เห็นรู้ สกึ วูบวาบตรงซอกคอ ริ มฝี ปากหยักงามยก ยิ ้มน้ อยๆ ก่อนเนื ้อปากจะกดกับขอบแก้ วใสและขยับดื่ม ลูกกระเดือกตรงล�ำคอแกร่ งเลื่อน ขึ ้นลงอย่างชวนให้ ใจวาบหวาม เหล้ าสีแดงเข้ มเย็นจัดไหลผ่านริ มฝี ปากราวกับเขาก�ำลังดื่ม เลือดของใครสักคน เป็ นท่าดื่มที่คล้ ายเริ งรักอย่างสุภาพกับเหล้ า “เจ็ดสิบเก้ า...แปดสิบ” บาร์ ซอมซ่อท้ ายหาดรันอะเวย์เบย์เงียบเหงากว่าปกติ ชายคนหนึ่งนัง่ ซุกตัวอยู่ในมุมมืดตรงสุดปลายเคาน์เตอร์ ขดั เงา เขาไม่มีอะไรท�ำ นอกจากดื่มเกรย์กสู แล้ วเงี่ยหูฟังเสียงพึมพ�ำจากตู้เพลงโบราณ สลับกับทอดสายตามองไป เรื่ อยเปื่ อย “รับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ” ชายคนนันยกแก้ ้ วในมือแทนค�ำตอบ บาร์ เทนเดอร์ สาวนุง่ สันไม่ ้ เซ้ าซี ้ หล่อนเดินไปก้ มๆ เงยๆ อยูห่ น้ าตู้แช่โดยไม่ลืมหัน บันท้ ้ ายงอนงามมาอวดเรี ยกทิป เขามองรอยสัก ‘Fuck me’ บนผิวสีน� ้ำผึ ้งนวลเนียนด้ วยแวว ตาเฉยชา วิธีเรี ยกทิปนี ้ใช้ กบั เขาไม่ได้ อย่างน้ อยๆ ก็ไม่ใช่ในเวลาที่เขาอารมณ์ไม่ดี 2
RUNAWAY BAY
บาร์ ที่นี่เห่ยบัดซบ สกปรก เหม็นอ้ วก ไม่รับบัตรเครดิต เหล้ าราคาถูกจนบาดคอ ระคายลิ ้น กลิน่ ควันบุหรี่ เลวแสบฉุนคาอยูใ่ นจมูก ไม่มีสงิ่ ใดในที่แห่งนี ้ที่ต้องรสนิยมของเขา สักอย่าง ยกเว้ นชายหนุม่ คนหนึง่ ที่ก�ำลังเดินเข้ ามาพร้ อมร่มสีขาว บรรยากาศมัวซัวถูกท�ำลายด้ วยความโดดเด่นสะดุดตาของผู้มาใหม่ ชายคนนัน้ มี ด วงตาสี เ ทาอ่ อ น ผิ ว ขาว ผมสี น� ำ้ ตาลเข้ ม จัด ทรง กายสูง ใหญ่ เคลือ่ นไหวอยูใ่ ต้ สทู สีขาวเนี ้ยบ ทังเสื ้ ้อ กางเกง และรองเท้ าล้ วนสัง่ ตัดพอดีตวั อย่างน่าประทับ ใจ เขามองสูทตัวนันแล้ ้ วยกยิ ้มมุมปาก เนื ้อผ้ าดี ยี่ห้อดี บ่งบอกถึงรสนิยมที่ดี เขาชอบคนแต่งตัวดี ยิง่ เนี ้ยบมีระดับเท่าไหร่ก็ยงิ่ ชอบ เพราะมันดูนา่ ค้ นหาเมื่อแรก เห็น และมอบความรู้สกึ ท้ าทายซึง่ เร้ าอารมณ์ได้ ดียิ่งกว่าชุดที่เปิ ดเผยเนื ้อหนังมากเกินไป การมาถึงของชายในชุดสูทถือร่ม ท�ำให้ อารมณ์ของเขาเริ่ มดีขึ ้นนิดหน่อย ไม่สิ ดีขึ ้นมากๆ ต่างหาก “แปดสิบเอ็ด”
9 มม.
“คุณเป็ นอะไรหรื อเปล่า…” นายต�ำรวจสืบสวนถามได้ แค่นนั ้ เพราะสิ่งที่บาร์ เทนเดอร์ หยิบขึ ้นมาคือปื นขนาด หล่อนเล็งปลายกระบอกปื นมาทางเขาด้ วยความโกรธแค้ น “แกฆ่าเขา” บาร์ เทนเดอร์ สาวพูดแล้ วลัน่ ไก เสียงปื นหนึง่ นัดดังลัน่ จากบาร์ ซอมซ่อท้ ายหาดรันอะเวย์เบย์ “แปดสิบสอง”
ชีวิตเริ่ มต้ นเมื่อไร ค�ำถามน่าเบื่อ แต่แองเจิลกลับหยุดคิดไม่ได้ การหายใจไปวันๆ เรี ยกว่า ‘มีชีวิต’ ได้ หรื อเปล่า อาจได้ แต่ให้ เรี ยกว่า ‘ใช้ ชีวิต’ คงไม่ได้ 3
RUNAWAY BAY
ชายหนุม่ เกี่ยวขากับเสาโลหะสีเงินแล้ วหมุนตัว สองแขนแน่นด้ วยกล้ ามเนื ้อส่งตัว เขาขึ ้นสูง เท้ าคูช่ ี ้ฟ้าแล้ วกางออกเหมือนก�ำลังเต้ นร� ำกลับหัวอยู่กลางอากาศ สีหน้ าของนัก เต้ นที่เรี ยกตัวเองว่า ‘แองเจิล’ สนุกสุดเหวี่ยง เสียงเพลงกระหึม่ เร้ าใจกับแสงสีที่วิ่งวนไปทัว่ เวทียิ่งกระตุ้นความคึกคักของบรรดาลูกค้ าผู้ชาย แล้ วท�ำนองเพลงก็เปลี่ยนเป็ นจังหวะเนิบช้ าลง นุม่ นวลขึ ้น และฟั งศักดิ์สทิ ธิ์อย่าง กับอยู่ในโบสถ์ ลูกค้ าซึง่ ก�ำลังคะนองยังไม่ทนั เป่ าปากโห่ แองเจิลก็เคลื่อนไหวอย่างดึงดูด สายตาได้ อยูห่ มัด เหมือนเขาเพิง่ ตืน่ จากโลกอันวุน่ วาย เท้ าเหยียบบนเวที ก้ าวเดินแล้ วหยุดเป็ นจังหวะ ที่ผ้ ชู มจะเห็นได้ เฉพาะเวลาหยุดภาพในโทรทัศน์ ท่าทางนันมาจากการจั ้ ดระเบียบร่ างกาย อันเหลือเชื่อ หากสามารถมองเขาทุกมุมในเวลาเดียวกัน จะเห็นว่าไม่มีมมุ ไหนที่ร่างกายไม่ ถูกจัดท่าอย่างสวยงาม เขาจูบเสาโลหะแผ่วเบา มือหนึง่ ยึดเสา อีกมือหันมาผายให้ ผ้ ชู ม กล้ ามเนื ้อหน้ าอก เหมือนงานปั น้ มากกว่าร่างคนจริ งๆ แองเจิลหมุนตัวแล้ วกระโดด ใช้ เพียงแรงจากแขนดึงตัว เองขึ ้นสูงเหมือนมีปีกบิน จากนันค่ ้ อยหมุนตัวลงมาตามเสาเหมือนนักเต้ นบัลเลต์ในกล่อง เพลง ด้ านหลังเวที ผู้จดั การคลับก�ำลังเข่นเขี ้ยวเคี ้ยวฟั น แองเจิลเปลี่ยนเพลงกับท่าเต้ น โดยพลการ “เต้ นแบบนันมั ้ นขายในคลับได้ ที่ไหนเล่า! ที่นี่ไม่ใช่โรงละครนะไอ้ บ้าเอ๊ ย!” “แปดสิบสาม” “ฉันชอบที่นายเต้ น...” กอร์ ดอนตอบตามความจริ ง แต่ก็ไม่วายส่งสายตาเจ้ าชู้แพรวพราวตามนิสยั ส่วน ตัวด้ วย แบงก์สีเทาใบใหม่ชหู ราอวดเป็ นนัยว่าเขาคือลูกค้ ากระเป๋ าหนักที่พร้ อมจ่าย หากมี ใครท�ำให้ เขาพึงพอใจเป็ นพิเศษ เขาไล่สายตามองเรื อนร่างดึงดูดใจบนเวทีแล้ วกลืนน� ้ำลาย เอื๊อก “แต่อย่างอื่น...ก็ชอบด้ วยเหมือนกัน” แองเจิลหัวเราะเสียงใส เหมือนลูกค้ าตรงหน้ าเป็ นหนุม่ มหาวิทยาลัยหน้ าตาน่ารัก คนหนึง่ “พ่อปากหวาน คุณรู้ใช่ไหมว่าผมชื่อแองเจิล” เขายิ ้มพราวเสน่ห์แบบชายหนุ่มเต็ม ตัว สายตามองแบงก์แต่ก็มองคนตรงหน้ าอย่างสนใจมากขึ ้น 4
RUNAWAY BAY
“ตอนแรกไม่ร้ ู แต่ตอนนี ้รู้แล้ ว” กอร์ ดอนฉีกยิ ้มอวดฟั นขาว “สนใจเต้ นให้ ฉนั ดูอกี สัก รอบไหม...แบบส่วนตัว” แองเจิลขยับปากจะตอบเล่นตัวและเล่นหูเล่นตาอีกสักหน่อย ทว่ามีเสียงตะคอก จากด้ านหลัง “เฮ้ ย! ตรงนันน่ ้ ะ อย่าลืมว่ามีลกู ค้ าอีกหลายคน!” ผู้จดั การคลับนัน่ เอง “ไม่บอกนึกว่าพ่อนะเนี่ ย” หนุ่มนักเต้ นบ่นตาแก่คุมคลับแล้ วรู ดแบงก์ จากนิ ว้ กอร์ ดอน “อีกชัว่ โมงผมจะเลิกงาน วันนี ้ไม่มีอารมณ์ท�ำแล้ ว แล้ วคุณล่ะ” กอร์ ดอนมองเห็นสัญญาณเชิญชวนชัดเจน ไม่ต่างกับการเห็นไฟสีเขียวบนป้าย สัญญาณไฟจราจร หรื อไม่ก็แสงกะพริ บปริ บๆ ที่ก้นของหิ่งห้ อยในช่วงฤดูผสมพันธุ์ “อีกชัว่ โมงหรื อ ขอโทษที ฉันไม่ว่าง” กอร์ ดอนท�ำเป็ นไหวไหล่พดู อย่างไว้ ท่าก่อน โน้ มหน้ าเข้ าไปสบตาแองเจิลใกล้ ๆ “ฉันจะตอบแบบนัน้ ถ้ าคนที่ถามไม่ใช่นายน่ะนะ” หนุม่ นักเต้ นยิ ้มพอใจ เขาใช้ สองมือลูบอกลูกค้ าใจป� ้ำเหมือนอยากคล�ำหากระเป๋ า เงิน สายตาแพรวพราวกับท่ากัดริ มฝี ปากสามารถท�ำให้ เป้ากางเกงของผู้ชายตุงได้ งา่ ยๆ “แล้ วเจอกัน สุดหล่อ” “แปดสิบสี่” ใต้ แสงไฟขุน่ หมองสีส้มจากหลอดเผาไส้ จานสีขาวใบหนึง่ วางอยูบ่ นโต๊ ะใต้ หน้ าต่าง มันลอยสูงจากโต๊ ะขึ ้นมาราวๆ สี่ถงึ ห้ าเซนติเมตร เพราะมีพระคัมภีร์เล่มหนาวางรองอยูด่ ้ าน ล่าง สิง่ ที่อยูใ่ นจานคือแผ่นเนื ้อสีแดงสด ขนาดใหญ่พอที่จะกลายเป็ นสเต๊ กจานเด็ดใน อาหารมื ้อค�่ำ เพียงแต่วา่ สเต๊ กเนื ้อสดชิ ้นนี ้ไม่นา่ จะท�ำมาจากเนื ้อแกะหรื อเนื ้อวัว ทว่าเป็ นเนื ้อมนุษย์... ซึง่ มาจากตัวผู้ตายในห้ องนี ้อย่างไม่ต้องสงสัย มาทิอาสมองเห็นความเหยียดหยันผ่านผลงานชิ ้นโบว์แดง เนื ้อของเหยื่อถูกแล่วาง บนจานโดยมีพระคัมภีร์เป็ นฐานรอง ท�ำราวกับจะเซ่นสังเวยความศรัทธาให้ แก่พระเจ้ าผ่าน เนื ้อหนังที่ถกู แล่ ที่ยิ่งไปกว่านัน… ้ บนขอบจานยังมีการ์ ดแผ่นเล็กๆ วางแนบอยู่ มันเป็ นกระดาษเนื ้อดีหน้ าตาไม่ตา่ ง จากนามบัตรของนักธุรกิจ ขอบกระดาษปั๊ มลายทองงามหรู พื ้นที่ตรงกลางมีตวั อักษรเขียน 5
RUNAWAY BAY
“ไม่กินหรื อ นาธาน” เดเมียนถามเมื่อเบอร์ เจสคนน้ องยกช้ อนซุปค้ างไว้ หน้ าปาก “นี่ผ้ หู ญิงคนไหน” นาธานถาม “คนที่สกปรก” หญิงสาวเพียงหนึง่ เดียวหรื ออลิซช่วยตอบ “มันสกปรกทังคู ้ !่ ” นาธานทุบโต๊ ะ จานกระเบื ้องขาวกระดอนขึ ้นมา อลิซขมวดคิ ้ว ไม่ชอบใจเมื่อน� ้ำซุปในจานกระเซ็นเปื อ้ นผ้ าปูโต๊ ะที่หล่อนบรรจงซักและรี ดอย่างดี “อย่าเสียงดัง” เจสันกระซิบดุดนั เป็ นการเตือน เวลาอยูบ่ นโต๊ ะอาหารไม่ควรท�ำตัว วุน่ วายโดยเฉพาะเมื่ออยูต่ อ่ หน้ าฟาเธอร์ “นี่คืออาหารแห่งชีวิต” เดเมียนเอ่ยเสียงนุม่ เพื่อปลอบโยนนาธาน “เราน�ำเนื ้อสัตว์ ที่ถวายแด่พระเจ้ ามาท�ำอาหารรับประทานร่วมกับครอบครัว พระองค์ได้ เสด็จมาประทับใน เนื ้อสัตว์นี ้แล้ ว เลือดเนื ้อของพระเจ้ าย่อมไม่สกปรก ถูกไหม อลิซ” “ค่ะ ฟาเธอร์ ” หญิงสาวแสนสวยหน้ าเจื่อน หล่อนยินดีวางมาดข่มนาธาน แต่ไม่ อยากโดนชายที่เคารพดุ เมื่อเห็นนาธานยังลังเลที่จะกินเพราะรังเกียจเนื ้อที่เจสันแล่มา ฟาเธอร์ เดเมียนก็ เอ่ยต่อ “พระบุตรทรงตรัสว่า ‘เราเป็ นอาหารด�ำรงชี วิตซึ่งลงมาจากสวรรค์ ถ้าใครกิ นอาหาร นี ้ คนนัน้ จะมี ชีวิตนิ รันดร์ และอาหารที เ่ ราจะให้เพือ่ ชี วิตของโลกนัน้ ก็คือเลื อดเนือ้ ของเรา’ พระบุตรทรงให้ คนดืม่ กินเลือดเนื ้อของท่าน เพือ่ ให้ ทา่ นและเขาอยูใ่ นกายของกันและกัน เวลา นี ้เราจะรับพระเจ้ าเข้ ามาในกายเรา หากโนอาห์ยงั อยู่ เขาย่อมยินดีกิน” โนอาห์ เบอร์ เจสหรือชายทีเ่ รียกตัวเองว่า ‘อะโพคาลิปส์’ เป็ นพีช่ ายแท้ ๆ ของนาธาน เขาเป็ นอดีตครอบครัวเพียงคนเดียวที่มีสายเลือดเดียวกับนาธาน ส่วนคนอื่นๆ เป็ นพี่น้องกัน เพราะต่างก็อยูใ่ นการดูแลของฟาเธอร์ เดเมียน อย่างไรก็ตาม เก้ าอี ้ว่างในโต๊ ะอาหารครอบครัวซึง่ เหลืออยูอ่ ีกหนึง่ ที่ไม่ใช่ที่นงั่ ของ โนอาห์ เบอร์ เจส โต๊ ะอาหารนี ้จัดไว้ ส�ำหรับคนที่ยงั มีชีวิตอยู่ และชายคนนันจะถู ้ กเชิญมาร่วมโต๊ ะในเร็วๆ นี ้ “แปดสิบหก” “สวัสดีครับ...ยินดีที่ได้ ร้ ูจกั และขอบคุณที่เลือกเก็บผมไว้ ” “ยินดีที่ได้ พบ และคุณไม่จ�ำเป็ นต้ องขอบคุณผมเรื่ องนัน” ้ มาทิอาสบีบมืออีกฝ่ ายอย่างหนักแน่นก่อนปล่อย “มีใครเคยบอกไหมครับว่าคุณมีริมฝี ปากที่นา่ จูบ” 6
RUNAWAY BAY
ด้ วยปากกาหมึกซึมสีแดงเลือดนกระบุวา่ ‘Cull’ ค� ำ ค� ำ นี ท้ � ำ ให้ ม าทิ อ าสนึก ถึ ง วิ ธี ก ารระบุคุณ ภาพเนื อ้ แกะตามมาตรฐานของ กระทรวงเกษตร เกรด Prime ส�ำหรับเนื ้อแกะที่มีคณ ุ ภาพดีเลิศ เกรด Choice คือดีเยี่ยม รองลงมา คือ Good และ Utility ตามล�ำดับ ส่วน Cull คือเนื ้อเกรดต�่ำที่สดุ ไม่น�ำมาจ�ำหน่ายเป็ นเนื ้อ สด แต่มกั จะแปรรูปไปเป็ นผลิตภัณฑ์อื่น เช่น...อาหารสุนขั “แปดสิบห้ า” “ขอบคุณพระผู้เป็ นเจ้ าในพระหรรษทานและอาหารมื ้อนี ้” โต๊ ะอาหารของครอบครัวห้ าที่ประกอบด้ วยสมาชิกสี่คน ผู้ที่นงั่ อยู่ตรงหัวโต๊ ะเป็ น ชายหนุ่มผมทอง ผมเสยขึ ้นหวีเรี ยบแปล้ ดวงตาสีฟ้าคู่คมวางอยู่บนใบหน้ าขาวซีดเกลี ้ยง เกลา ใต้ ขอบตามีรอยคล� ้ำเล็กน้ อย ท�ำให้ ใบหน้ าของเขาดูดดุ นั ทางด้ านขวาคือผู้หญิงหน้ าตาสะสวยคนหนึ่ง ผมตรงยาวสีน� ้ำตาลเข้ ม ดวงตาสี เขียว หล่อนนัง่ อย่างสง่า กิริยานุ่มนวลชวนมองแบบที่ร้ ู ว่าตัวเองมีเสน่ห์และพวกผู้ชายจะ ชอบมอง ถัด จากหญิ ง สาวเป็ น ชายไว้ ห นวดเคราหน้ า ตาขึง ขัง ร่ า งใหญ่ ล�่ำ หนา ทั่ว ทัง้ ตัวประกอบขึ ้นจากกล้ ามเนื ้อแข็งแรง แผงอกกว้ างและไหล่บึกบึนก�ำย�ำท�ำให้ เขาเหมือน กระทิงหนุม่ ตัวโตในสนามต่อสู้ ทางด้ านซ้ ายมีเก้ าอี ้ว่างตัวหนึง่ เหมือนสมาชิกครอบครัวยังมาไม่ครบ เก้ าอี ้ว่างนัน้ ตรงข้ ามกับหญิงสาวผมสีน� ้ำตาลพอดี บนโต๊ ะวางจานอาหารที่จดั ไว้ อย่างเอาใจใส่เหมือน ของสมาชิกครอบครัวคนอื่นๆ และบนเก้ าอี ้ตัวสุดท้ ายฝั่ งตรงข้ ามกับชายร่ างยักษ์ เป็ นที่นงั่ ของเบอร์ เจสคนน้ อง —ชายที่บกุ ไปส่งข้อความพร้ อมไม้ เบสบอลยังบ้ านของต�ำรวจสืบสวน มาทิอาส เชอวาลิเยร์ โต๊ ะไม้ เก่าหรู หราตัง้ อยู่ในห้ องอาหารของบ้ านอันเก่าแก่ ผนังไม้ ขัดมันสะอาด สะอ้ านไม่มีฝนุ่ เกาะ พรมสีแดงทอลายที่พื ้นเป็ นพรมเปอร์ เซียแท้ ด้ านหลังชายผมทองผู้อยู่ หัวโต๊ ะคือไม้ กางเขนสีเงินขนาดหนึง่ ฟุต ไม้ กางเขนนันติ ้ ดไว้ สงู ผิวโลหะสะท้ อนกับแสงโคม ไฟบนเพดานอย่างดูศกั ดิ์สทิ ธิ์ อาหารในจานเป็ นซุปเนื ้อกับผักสีสนั น่ารับประทาน เมื่อฟาเธอร์ เดเมียนน�ำสวด ขอบคุณพระเจ้ าเสร็ จ ทังหมดก็ ้ เริ่ มรับประทาน 7
RUNAWAY BAY
“แปดสิบเจ็ด...แปดสิบแปด” มาทิอาสกระชากเน็กไทคนข้ างตัวให้ หนั กลับมา เขากัดปากชายร่ างใหญ่ให้ เปิ ด ปาก จากนันสอดลิ ้ ้นเข้ าไป อีกฝ่ ายขมวดคิ ้ว ความคิดแรกคือต้ องดันมาทิอาสออกห่าง ทว่าร่ างกายกลับไม่ ฟั งค�ำสัง่ สมอง ซ� ้ำยังเบียดตัวเข้ าหา เขาเอียงหน้ าตอบรับสัมผัสอย่างดุดนั ปลายลิ ้นไล่ติด พัวพันไม่ลดละ ไม่เปิ ดโอกาสให้ พักหายใจ ราวกับต้ องการสูบกลืนชีวิตของอีกคนผ่าน ริ มฝี ปาก มาทิอาสก�ำเสื ้อฝ่ ายตรงข้ ามแน่น ขยุ้มมันขึ ้นมา เขาสัมผัสเสียงหัวใจที่เต้ นตุบๆ ใต้ กล้ ามเนื ้อหน้ าอกหนัน่ แน่น “ท�ำไม…” เขาถามทังที ้ ่ปากยังไม่ละจากจูบ ดวงตาสีเทากะพริ บปริ บ ร่างกายสูบ ฉีดอารมณ์ความรู้สกึ อันพลุง่ พล่านจากสมองลงไปถึงช่วงท้ อง “ท�ำไมอะไร” “ท�ำไมคุณถึง…” “แปดสิบเก้ า” แต้ มเท่ ากัน
การไล่ล่าระหว่างต�ำรวจสืบสวนมาทิอาสกับฆาตกรช�ำแหละเนื ้อคนน�ำเขาไปสู่ ความลับอันน่าตกใจของเมืองรันอะเวย์เบย์—สถานที่สำ� หรับคนที่วิ่งหนีจากชีวิตของตัวเอง มาสู่ ‘การปลดปล่อย’ รันอะเวย์เบย์ไม่สมชื่อเสียแล้ ว มันไม่อนุญาตให้ มาทิอาสหนี ขณะฆาตกรไล่ล่า เข้ ามาใกล้ ... คุณคิดว่าแต้ มที่ถกู นับอยู.่ ..หมายถึงอะไร และโลกใบนี ้มันบ้ าบอได้ มากแค่ไหน Lady’s Slipper facebook.com/rainy.jan91 Twitter @rainy_jan91
ILLREI facebook.com/ILLREI Twitter @ILLREIwriter 8
กรุณาติดตามต่อใน RUNAWAY BAY