“ปปี ใหมม่กลลับเลยหรรื อวม่ากลลับหลลังปปี ใหมม่” “นม่าจะหลลังปปี ใหมม่อาททิตยย์นนึงคม่อยกลลับอะพปีพี่” “ททาไมททาหนน้ าแบบนลัน” นั้ “กลลับวลันนปี นั้เลยไมม่ไดน้ หรอ” เปป็ นคนอรืพี่นคงตอบเลม่นๆวม่าถน้ ามปีตงลั กป็กลลับมาซทิ แตม่กบลั เกรทไมม่มปีทาง “อดทนมาไดน้ ตงนาน ลั นั้ อปีกไมม่ถนึงสองเดรือนเอง” เขาจะพพูดจาหวม่านลน้ อมใหน้ เจมอดทนและผม่านมลันไปใหน้ ไดน้ ใบหนน้ าทปีพี่งท นั้างอ ของเจมฟฟุบลงกลับหมอนใบใหญม่สปีขาวแลน้ วพพูดเสปียงอพูน้อปี นั้ทปีพี่ฟลังไมม่รน้ พูความ “อะไร พปีพี่ฟลังไมม่รน้ พูเรรืพี่ อง” เกรทยทิ นั้มและหลัวเราะไปพรน้ อมกลับพพูดขนึ นั้นมา “อยาก กลลับ บน้ าน” ใบหนน้ าบนึ นั้งตนึงททาปากบนึนใสม่กลน้ อง งอแงอยม่างนปี นั้ยทิพี่งอยากจะเฝน้ามอง เจมนอนมองอปีกคนทปีพี่กทาลลังตลัดงานอยพูม่หนน้ าคอมฯ เขาอยากจะออดอน้ อน แตม่เขากป็รน้ พู วม่าเกรทกทาลลังททางาน แมน้ จะอยากงอแงเพปียงใดเขากป็เกป็บมลันไวน้ ในเวลาทปีพี่อปีกคนวม่าง เทม่านลันนั้ ตอนนปี นั้เขาททาไดน้ เพปียงมองดพูอยพูม่ในความมรืดทปีพี่มปีแสงสวม่างเพปียงแคม่แสงไฟสปี นวลขน้ างเตปียง ระหวม่างทปีพี่เจมกทาลลังจน้ องมองอยพูม่เพลทินๆพรน้ อมนนึกคทิดอะไรไปเรรืพี่ อยเกร ทกน้ มลงเอาหนน้ าเขน้ ามาใกลน้ อยม่างรวดเรป็ ว “หนึยพี่ ย ตกใจหมด!” “นอนไดน้ แลน้ วไป” เพราะนปีพี่มนลั กป็ดกนึ มากแลน้ วสทาหรลับเจม เกรทเองกป็ยงลั ททางานไมม่เสรป็ จ ครืนนปี นั้ คงไมม่ไดน้ คยฟุ กลันแลน้ ว เขาจนึงบอกใหน้ เจมไปนอนพลักผม่อนกม่อนทปีพี่จะดนึกดรืพี่นไปมากกวม่านปี นั้ “ไวน้ พรฟุม่งนปี นั้คม่อยคฟุยนะ วลันนปี นั้พปีพี่ไมม่วาม่ งเลย” “อรื นั้อ” “นอนเลยอยม่าไปหาอะไรททาอปีก” “อรื นั้อ”
เกรทพรทพี่ าบอกแตม่ไมม่ละสายตาออกจากคอมฯ เขาตน้ องจบงานนปี นั้ใหน้ เรป็ ว ทปีพี่สดฟุ เพรืพี่อทปีพี่จะไดน้ พกลั ผม่อนเสปียทปี เจมเฝน้ามองเขาแบบนปี นั้มานานนลับอาททิตยย์ไดน้ บางวลัน กป็ไมม่ไดน้ คยฟุ กลันเลย ทปีพี่ททางานทปีพี่ใหมม่ของเกรทนลันไมม่ นั้ ใหน้ เอางานออกมาททานอก ออฟฟทิ ศ หากวลันไหนเขาททางานไมม่แลน้ วกป็ตน้องอยพูม่ลากยาวจนกวม่าจะททาเสรป็ จตรง สม่วนนลันนั้ อยม่างเชม่นวลันนปี นั้ “แลน้ วพปีพี่จะกลลับกปีพี่โมง มรืดแลน้ วนะ” “อปีกสลักพลักนนึง” “งลันผมอยพู นั้ ม่จนกวม่าพปีพี่จะเลทิกไมม่ไดน้ หรอ” เจมไมม่ไดน้ อยากจะกวน แตม่ชม่วงนปี นั้เกรทงานยฟุม่งจนแทบไมม่มปีเวลา ขอแคม่ เพปียงไดน้ มองเขาททางานไปเรรืพี่ อยๆกป็เพปียงพอแลน้ ว “แตม่พปีพี่ไมม่วม่างคฟุยนะ” “กป็ไมม่ไดน้ จะคฟุยนปีพี่ แคม่อยากดพูพปีพี่เฉยๆ” “หลงพปีพี่อะดทิ” เจมเบะปากออกทลันทปีทปีพี่เกรทพพูดขนึ นั้นมา เจน้ าตลัวเองกป็ยงลั หลัวเราะใสม่ จะวม่า ไปกป็อาจจะเปป็ นเรรืพี่ องจรทิ ง แคม่เฝน้ามองดพูไมม่พดพู ไมม่จากป็ยงลั รลับไดน้ “ปม่ ะ กลลับบน้ านกลันดปีกวม่า” ไมม่ทนลั ไรเกรทหลันซน้ ายหลันขวาเกป็บขน้ าวของบนโตต๊ ะททางาน พรน้ อมหยทิบ โทรศลัพทย์ขนึ นั้นมาแลน้ วลฟุกออกจากเกน้ าอปี นั้ “นอนไดน้ แลน้ ว” “กลลับบน้ านดปีๆนะ ถนึงแลน้ วไลนย์มาบอกดน้ วย” เกรทพยลักหนน้ าหนนึพี่งทปีแลน้ วยทิ นั้มตอบแทนคทาพพูด ใจจรทิ งเขายลังททางานไมม่ แลน้ วจากทปีพี่คทิดไวน้ แตม่มองไปทปีไรกป็เหป็นอปีกคนททาตาปรทิ บๆใสม่ไมม่ยอมไปนอนสลักทปี ครลันนั้ จะบอกวม่าเลทิกททางานเพราะอยากใหน้ นอนเดปีดี๋ยวกป็เรรืพี่ องยาวเขาจนึงปทิ ดคอมฯแลน้ ว ออกมาเลยดปีกวม่า (08:39 pm. l BKK)
(.jame) (Read)
ถนึงแลน้ ว
อยม่างทปีพี่เขาคทิดไวน้ เจมจะไมม่ยอมหลลับไปงม่ายๆถน้ ายลังไมม่บอกวม่าถนึงคอนโด แลน้ ว แตม่มนลั อปีก 20 นาทปีตาม่ งหาก เขาเลรือกทปีพี่จะบอกไปเพรืพี่อรม่นเวลาใหน้ อปีกคนไดน้ เขน้ า นอน แทน้ จรทิ งเปป็ นเวลาเกรือบสามทฟุม่มกวม่าจะถนึงหน้ อง เหนรืพี่อยแสนเหนรืพี่อยกลับสทิพี่งทปีพี่ททา อยพูม่ อายฟุยงลั ไมม่มากมายเทม่าไหรม่แตม่เขากป็พยายามอดทนดทิ นั้นรนมาตลังแตม่ นั้ เดป็ก เกรท เคยคทิดเอาไวน้ วม่าจะกลลับไปใชน้ ชปีวทิตทปีพี่บน้านเกทิดใหน้ ไดน้ แตม่พอนนึกถนึงวม่าตอนนปี นั้มปีอปีกคนทปีพี่ อยากจะลงหลลักปลั กฐานดน้ วยอยพูม่ทปีพี่ไหนเขากป็คงจะมปีความสฟุข รองเทน้ าถพูกเหยปียบสน้ น ขน้ างหนนึพี่งเพรืพี่อดนึงเทน้ าออกมา ถฟุงเทน้ าถพูกถอดออกแลน้ วกองไวน้ ขน้างกลัน เขาททิ นั้งตลัวนอน ลงบนเตปียงโดยทปีพี่ยงลั ไมม่อาบนท นั้าหรรื อเปลปีพี่ยนเสรื นั้อผน้ า ใจกป็นนึกอยากจะไดน้ ยทินเสปียงอปีก คนขนึ นั้นมาในตอนนปี นั้แตม่คงททาไมม่ไดน้ เพราะเพทิพี่งจะสม่งเขน้ านอนไปไดน้ ไมม่นาน เขาปลม่อย ตลัวเองใหน้ ผลป็อยหลลับไปในทปีพี่สดฟุ ในเชน้ าวลันหยฟุดสฟุดสลัปดาหย์ทปีพี่ผาม่ นการททางานมาอยม่างหลักโหม เกรทเหยปียด แขนบทิดลทาตลัวเพรืพี่อคลายความเหนรืพี่อยลน้ า เขากระพรทิ บตาถปีพี่เพรืพี่อปรลับสภาพสายตา รลับแสงตะวลัน เมรืพี่อครืนเขาลรืมปทิ ดประตพูกระจกรทิ มระเบปียง มม่านบางสปีขาวปลทิวไสวไป ตามแรงลม เขานอนมองอยพูม่อยม่างนลันไมม่ นั้ ขยลับไปไหน ครรื น..ครรื น.. เสปียงโทรศลัพทย์สนลัพี่ ดลังขนึ นั้นเขาเอรื นั้อมมรือไปหยทิบ ปรากฏเปป็ นเบอรย์ แปลกทปีพี่เขา ไมม่รน้ พู จกลั ใจหนนึพี่งไมม่อยากจะกดรลับแตม่มนลั กป็ดงลั ไมม่มปีทปีทม่าวม่าจะหยฟุด “สวลัสดปีครลับ” “พปีพี่ ผมเกงนะ”
“วม่าไงเกง” “ไอน้ แปต๊ ะมลัน...” สายถพูกตลัดไปกม่อนทปีพี่ประโยคนลันจะเอม่ นั้ ยจบ เกรทพยายามโทรซท นั้าแตม่กป็ไมม่ สามารถตทิดตม่อไดน้ อปีก เขาลฟุกขนึ นั้นนลังพี่ แลน้ วโทรหาหยฟุม่นทลันทปี ไมม่มปีการตอบรลับอปีกเชม่น กลัน ขน้ อความทปีพี่สม่งไปไมม่มปีใครอม่าน นท นั้าเสปียงเมรืพี่อครพูม่กป็ฟลังดพูไมม่เขน้ าทปี นปีพี่มนลั อะไรกลัน เกรทพยายามโทรหาเกงอปีกครลังนั้ “ฮลัลโหลพปีพี่” กลายเปป็ นเสปียงกระซทิบ “เกง เกงหรอ มปีอะไร” นท นั้าเสปียงเรปี ยบนทิพี่งของเกรทนลันเยป็ นั้ นยะเยรือกเหมรือนใจเขาทปีพี่รน้ พูสกนึ วพูบวาบขนึ นั้น มาอยม่างไมม่รน้ พูสาเหตฟุ “พปีพี่ ไอน้ แปต๊ ะมลันอยพูม่โรงพยาบาล มลันไมม่ใหน้ ผมบอกพปีพี่ แตม่พปีพี่ตน้องรพูน้ เรรืพี่ องนปี นั้ เดปีดี๋ยวสม่ง โลเคชลันพี่ ไปใหน้ ” ไมม่ตน้องบอกกป็รน้ พูวาม่ ตน้ องรปี บรน้ อนแคม่ไหนกลับเรรืพี่ องนปี นั้ เกรทเลรืพี่อนตลัวลงจาก เตปียงแลน้ วเตรปี ยมตลัวเสรป็ จภายในไมม่กปีพี่นาทปี ขน้ อความสนทนาของเกรทกลับเกงถพูกเปทิ ด เพรืพี่อดพูสถานทปีพี่ๆสม่งมา โรงพยาบาล “มปีเรรืพี่ องอะไรเกง” “พปีพี่อยพูม่ไหนแลน้ ว” เกรทเพทิพี่งจะขลับมอเตอรย์ ไซคย์ออกมาไดน้ ไมม่กปีพี่นาทปีแตม่เขาตน้ องการรพูน้เรรืพี่ องราว ทลังหมดกม่ นั้ อนทปีพี่จะไปถนึง ดน้ วยความใจรน้ อนเขาจนึงโทรไปหาเกงแลน้ วซลักถาม “มลันอยพูม่ไหน” ไฟเลปี นั้ยวถพูกตบขนึ นั้นมากะทลันหลันกม่อนทปีพี่เขาจะเลปี นั้ยวไปอปีกทาง เขาไมม่ไดน้ มม่งฟุ หนน้ าไปยลังโรงพยาบาลตามทปีพี่เกงบอกในทปีแรก แตม่เขาตน้ องการจะไปอปีกสถานทปีพี่ ทปีพี่
ซนึงพี่ มปีใครบางคนตน้ องรอรลับสทิพี่งทปีพี่ไดน้ กระททาไวน้ เกรทจอดรถไวน้ หนน้ ารน้ านคาเฟม่ แหม่งหนนึพี่ง หมวกกลันนป็อกถพูกถอดแลน้ วถรือคลน้ องมรือเขน้ าไปในรน้ าน “โกน้ อยพูม่ไหมครลับ” นท นั้าเสปียงทปีพี่หนลักแนม่นถามหาคนเปป็ นแฟนของนน้ องชายเขา พนลักงาน ตน้ อนรลับมองเขาดน้ วยสายตาทปีพี่หวาดระแวง เพราะทม่าทปีของเกรทนลันขนึ นั้ งขลังเอาเรรืพี่ อง พนลักงานสาวหายไปหลลังรน้ านครพูม่หนนึพี่งแลน้ วออกมาพรน้ อมกลับชายสภาพผมยฟุม่งเหยทิง เหมรือนคนเพทิพี่งตรืพี่น หมวกกลันนป็อกทปีพี่ถรืออยพูม่ในมรือนลันเขากท นั้ าไวน้ แนม่นราวกลับคนกทาลลัง โกรธแคน้ น “เอน้ ยพปีพี่ หวลัดดปีครลับ มปีอะไรรนึเปลม่า” เปป็ นคทาพพูดทปีพี่ดเพู หมรือนจะไมม่รน้ พูสกนึ รพูน้สาอะไรเลย “หยฟุม่นอยพูม่ไหน” เขาถามทลังๆทปี นั้ พี่รน้ พู “ไมม่รน้ พูดทิพปีพี่ เมรืพี่อครืนยลังกทินเหลน้ าดน้ วยกลันอยพูม่เลย ตรืพี่นมานน้ องกป็หายไปแลน้ ว นม่าจะกลลับ หน้ องไป” พพูดมาไดน้ เหมรือนไมม่รน้ พู เกรทหวดหมวกกลันนป็อกเขน้ าทปีพี่ไหลม่ซน้ายของอปีกคน อยม่างจลัง โกน้ ลน้มลงกอบกฟุมหลัวไหลม่ไวน้ ดน้วยความเจป็บปวด เสปียงโอดโอยทปีพี่รน้อง โหยหวนไมม่ททาใหน้ เกรทใจอม่อนลงไดน้ “มนึงททาอะไรหยฟุม่น” นท นั้าเสปียงทปีพี่ดดฟุ นลั กลับสายตาทปีพี่จน้องเขมป็งไปยลังอปีกคนทปีพี่นงลัพี่ กองอยพูม่กบลั พรื นั้น เกรทถามยท นั้าอปีกครลังนั้ ใหน้ เขาตอบ “มนึงททาอะไรนน้ องกพู” “ผมยลังไมม่ไดน้ ททาอะไรเลย โอยย!..” “ถน้ าคทิดโทรเรปี ยกตทารวจกป็เอาเลย มาดพูวาม่ ใครจะอยพูม่ในคฟุกนานกวม่ากลัน” เกรทมองหนน้ าพนลักงานสาวคนนลันทปี นั้ พี่กทาลลังยกหพูโทรศลัพทย์ดน้วยมรือทปีพี่สนลัพี่ เททิ นั้ม โกน้ ใชน้ แขนขวายกขนึ นั้นมาททาทม่าหน้ ามปรามใหน้ พนลักงานคนนลันวางสายไป นั้ “มนึงททานน้ องกพูททาไม”
: ******************************************************************************** แกน้ มเนปียนนทิพี่มถพูกฉวยโอกาสจากคนทปีพี่นงลัพี่ อยพูม่ขน้างกาย หยฟุม่นแทบจะนลังพี่ เกย ขนึ นั้นไปบนตลักของโกน้ อยพูม่แลน้ ว ณ ตอนนปี นั้ แกน้ วใสถพูกแกวม่งไกวเพรืพี่อใหน้ นท นั้าแขป็งกระจายไป ทลัวพี่ พรื นั้นผทิว รทิ มฝปี ปากอวบอทิพี่มถพูกปากแกน้ วจม่อรอใหน้ นท นั้าสปีจางนลันเขน้ นั้ าไปขน้ างใน “หมดแกน้ วนปี นั้แลน้ วพปีพี่ขอไปหน้ องหยฟุม่นไดน้ ไหม” ใบหนน้ าขนึ นั้นสปีแดงระเรรืพี่ อทลันทปีทปีพี่ไดน้ ยทิน หยฟุม่นหลฟุบตาตทพี่าลงเพราะความเขทิน อาย เขาไมม่ไดน้ ตอบอะไรแตม่ยกมรือขนึ นั้นมาประครองแกน้ วทปีพี่อปีกคนถรือไวน้ มากระดกดรืพี่ม นลันพี่ คงเปป็ นสลัญญาณของคทาตอบ เสรื นั้อผน้ าถพูกถอดกระจลัดกระจายไปทลัวพี่ หน้ องตามอารมณย์และความเรม่ารน้ อน รทิ มฝปี ปากถพูกดพูดดฟุนนลับครลังนั้ ไมม่ถน้วนสลลับกลับซอกคอซน้ ายขวาทปีพี่ถกพู ซฟุกไซรน้ เสปียงหอบ หรืดของทลังคพู นั้ ดม่ งลั ระงมไปทลัวพี่ หน้ องกม่อนทปีพี่ผน้าบางชทิ นั้นสฟุดทน้ ายทปีพี่แนบเนรื นั้อจะถพูกถอดออก เผยใหน้ เหป็นสม่วนทปีพี่เตม่งตนึงเปป็ นอลันวม่าพรน้ อมแลน้ วกลับการเรทิพี่ มตน้ นความสลัมพลันธย์ทปีพี่มากก วม่าเกม่า ไมม่นานมากนลักทปีพี่ทงคพู ลั นั้ รม่ ม่วมรลักกลันอยพูม่บนเตปียงนฟุม่ม เสปียงกรทิพี่ งกป็ดงลั ขนึ นั้นเหมรือน มปีแขกแวะมาเยปีพี่ยมเยรือน หยฟุม่นลรืมตาขนึ นั้นมาอยม่างพรม่ามลัวมองคนตรงหนน้ าทปีพี่กทาลลัง แสยะยทิ นั้มรลับ เขาโนน้ มใบหนน้ าลงมากดจพูบลงบนหนน้ าผากอยม่างอม่อนนฟุม่มกม่อนจะ ถอดถอนบางสทิพี่งออกจากตลัวหยฟุม่นแลน้ วลงจากเตปียงออกไปทปีพี่ประตพูหน้อง เสปียงฝปี เทน้ าทปีพี่ กน้ าวเดทินหยฟุม่นรลับรพูน้ ไดน้ วม่ามปีมากกวม่าหนนึพี่ง ไฟในหน้ องถพูกเปทิ ดขนึ นั้นอยม่างสวม่างไสวหยฟุม่น หลลับตาลงทลันทปีทปีพี่ไฟตกกระทบกลับดวงตา ตอนนปี นั้ประสาทสลัมผลัสและการรลับรพูน้ เขา ลดลงไปมากพอควรจากทปีพี่ดรืพี่มในรน้ านกป็ถกพู โกน้ ปน้อนดน้ วยปากใหน้ บนเตปียงจนอม่อนแรง เมรืพี่อหยฟุม่นลรืมตาขนึ นั้นกลลับพบวม่ามปีชายแปลกหนน้ ายม่างกรายขนึ นั้นมาบนเตปียง เพทิพี่มอปีกหนนึพี่งคน ทปีแรกเขาเขน้ าใจวม่าตาฝาดสตทิอาจจะเลอะเลรือน มรือทปีพี่อม่อน ปวกเปปี ยกตบลงบนใบหนน้ าหลายตม่อหลายทปีจนเกทิดรอยแดงเพรืพี่อเรปี ยกสตทิแตม่กป็ยงลั พบวม่าคนตรงหนน้ านลันมปี นั้ ถนึงสองคน ขน้ อมรือของหยฟุม่นถพูกขนึงพรืดไปกลับเตปียงนฟุม่มกม่อนจะ ถพูกชายทลังสองบรรเลงความหรื นั้ พี่นกระหายลงบนตลัวเขา
l : “นน้ องยอมผมเองนะพปีพี่” โกน้ ไมม่ยอมรลับการกระททาในครลังนั้ นปี นั้ หลัวชนฝายลังไงกป็ยงลั คงบอกวม่าหยฟุม่นเปป็ น ฝม่ ายยทินยอม เกรทไมม่ใชม่คนใจรน้ อนขนาดทปีพี่จะบฟุมม่ บม่ามเขน้ าไปททารน้ ายคนอรืพี่นไดน้ หาก ไมม่มปีหลลักฐาน “งลันมนึ นั้ งไปคฟุยกลับตทารวจเองแลน้ วกลันนะ” โกน้ ตะโกนรน้ องเรปี ยกเกรททปีพี่เดทินออกจากรน้ านไปอยม่างไมม่หนลั กลลับ เขามฟุม่ง หนน้ าตรงไปยลังโรงพยาบาลทปีพี่หยฟุม่นรลักษาตลัวอยพูม่ “เปป็ นยลังไงบน้ าง” เกรทถามเกงทปีพี่ยรืนอยพูม่หนน้ าประตพูหน้องทปีพี่หยฟุม่นนอนอยพูม่ “หลลับไปอปีกรอบแลน้ วพปีพี่” “ไมม่โอเคหรอ” “ผมวม่าหนลักเอาเรรืพี่ อง” เกรทนทิพี่งเงปียบไปพลางมองทะลฟุกระจกบานนนน้ อยหนน้ าประตพูเขน้ าไป “ของอยพูม่ไหน” ของทปีพี่เกงบอกไวน้ วม่าจะใชน้ เปป็ นหลลักฐาน เกงหยทิบออกมาจากกระเปป๋ า สะพายทปีพี่พกตทิดตลัวไวน้ ตลอดแลน้ วยรืพี่นใหน้ เกรทไป “พปีพี่ฝากหยฟุม่นกม่อนไดน้ ไหม” เกงพยลักหนน้ าตอบตกลง แลน้ วปลม่อยใหน้ เกรทเดทินจากไป (02:05 pm. l SYD) (.Grate)
ททาอะไรอยพูม่หรอ วลันนปี นั้เงปียบเลย วลันนปี นั้ทลังวลั นั้ นยลังไมม่มปีการพพูดคฟุยเลย เกรทเหป็นขน้ อความทปีพี่เจมสม่งมา แตม่เขา เลรือกทปีพี่จะไมม่ตอบ เขาไมม่ตน้องการทปีพี่จะใหน้ เจมรลับรพูน้เรรืพี่ องราวในตอนนปี นั้ (06:07 pm. l BKK) (keng) ยลังครลับพปีพี่ ผมไมม่กลน้ าบอก
ฝากดน้ วยนะครลับ
บอกเจมไปรนึยงลั
อยม่าเพทิพี่งบอกนะ เจมกทาลลังททาโปรเจคอยพูม่ เดปีดี๋ยวพปีพี่บอกเอง (01:48 am. l SYD) (.Grate)
เจมนอนแลน้ วนะพปีพี่ อยม่าหลักโหมนะ
ขน้ อความบอกลาสทาหรลับวลันนปี นั้ของเจมทปีพี่สม่งหาอปีกคน เกรทหยทิบโทรศลัพทย์ ขนึ นั้นมากดหนน้ าจอดพูขน้อความทปีพี่แสดงขนึ นั้นมาซท นั้าแลน้ วซท นั้าเลม่าแตม่กป็ยงลั ไมม่เขน้ าไปตอบ สอง มรือทปีพี่เปปี ยกชรื นั้นไปดน้ วยเมป็ดเหงรืพี่อนลันเยป็ นั้ นเฉปียบและอม่อนแรง เขาพยายามอยม่างมากทปีพี่ จะสงบสตทิอารมณย์ คลทิปวปีดปีโอทปีพี่เกงมอบใหน้ มาททาใหน้ เขาอยากจะออกไปหาอปีกคน แลน้ วหวดหมวกกลันนป็อกซท นั้ากลลับไปจนสาแกม่ใจ
ไฟลย์ คลทิปกทา ลลังถพูกถม่ายโอนลงในเครรืพี่ องคอมฯของคนทปีพี่กทา ลลังพยายาม ททาใจใหน้ นทิพี่งสงบ ใบหนน้ าเรปี ยบนทิพี่งไรน้ ซงนึพี่ อารมณย์แตม่กป็เดาไดน้ ไมม่ยากวม่าคงจะรพูน้ สนึกโกรธ สองมรือประสานกลันไวน้ ใตน้ จมพูกหลลังมรือถพูกกลัดจทิกพรน้ อมความคทิดทปีพี่สบลั สนเขาชลังพี่ ใจอยพูม่ นานวม่าจะเปทิ ดมลันดปีไหม “เกงไปเอามลันมาจากไหน” เขาถามดน้ วยนท นั้าเสปียงทปีพี่นทิพี่งเรปี ยบ “ผมจะไปหามลันจะไปเอาของ แตม่พอเปทิ ดประตพูเขน้ าไปกป็เจอมลันนอนเปป็ นซากอยพูม่” เกงเลม่าดน้ วยนท นั้าเสปียงทปีพี่สนลัพี่ เครรื อ เขาไมม่มองหนน้ าเกรทเลยดน้ วยซท นั้าขณะทปีพี่ พพูดถนึงเหตฟุการณย์ทปีพี่เขน้ าไปพบ หยฟุม่นนอนเปลรือยกายอยพูม่บนทปีพี่นอนดน้ วยทม่าทปีทปีพี่อทิดโรย เศษซองสปีเงทินกระจลัดกระจายอยพูม่เตป็มหน้ อง ถฟุงใสทปีพี่มปีคราบนท นั้ากามรม่วงกองอยพูม่ทปีพี่พรื นั้น และบนทปีพี่นอน เขาอน้ าปากคน้ างขนึ นั้นมาทลันทปีทปีพี่พบเหป็น สองมรือประสานกลันไวน้ ทปีพี่รทิม ฝปี ปากเพรืพี่อกลบเสปียงอฟุทาน เขาจลัดแจงนทาตลัวหยฟุม่นสม่งโรงพยาบาลทลันทปีไมม่รอชน้ า เมรืพี่อ สม่งถนึงมรือหมอและไดน้ รลับการยรืนยลันมาวม่าทฟุกอยม่างปลอดภลัยดปีจงนึ กลลับมาทปีพี่หน้องอปีก ครลังนั้ ในครืนนลันนั้ สภาพหน้ องทปีพี่เหป็นในทปีแรกเทปียบไมม่ไดน้ กบลั ตอนนปี นั้เมรืพี่อไดน้ พทินทิจพทิจารณา อยม่างถปีพี่ถน้วน เขาเกป็บกวาดมลันไปพรน้ อมกลับนท นั้าตาทปีพี่รม่วงไหล “ไอน้ เหปี นั้ย.. ไอน้ เหปี นั้ย..” เกงพพูดอยพูม่คทาเดปียวตลอดเวลาพรน้ อมเสปียงสะอรื นั้น ผน้ าปพูทปีพี่นอนถพูกรวบรวม พรน้ อมโยนเศษสทิพี่งตม่างๆทปีพี่นม่าขยะแขยงลงไปแลน้ วมากองไวน้ พรน้ อมททิ นั้ง คงไมม่ตน้องซลัก ททาความสะอาดมลันอปีกแลน้ ว เกงตามเกป็บของไปทฟุกทปีพี่ๆมลันอยพูม่ผทิดหพูผทิดตาจนไปเจอ เขน้ ากลับขาตลังกลน้ นั้ องทปีพี่ตงอยพู ลั นั้ ม่ในซอกหลรืบราวกลับกทาลลังแอบซม่อน แขน้ งขาอม่อนแรงแลน้ ว ลน้ มพลับลงทลันทปี ไมม่ตน้องบอกกป็รน้ พูวม่ามลันครืออะไร อยากจะตะโกนออกมาใหน้ สดฟุ เสปียง แตม่กป็ททาไมม่ไดน้ เพราะขนาดหายใจยลังไมม่ทนลั “ไอเหปี นั้ยแปต๊ ะ ไอน้ เหปี นั้ยย..” ไมม่ไดน้ พดพู ออกมาเพรืพี่อกรม่นดม่า แตม่กลลับพพูดออกมาดน้ วยความรพูน้สกนึ จฟุกลน้ น แนม่นอยพูม่ในอก ใบหนน้ าแนบลงกลับเขม่าทปีพี่ตงชลั ลั นั้ นเขาฟฟุบหนน้ าลงแลน้ วรทพี่ าไหน้ ออกมาตรง หนน้ าขาตลังกน้ นั้ องตลัวนลันนั้
“พปีพี่จะเปทิ ดมลันไหม” “เกงเปทิ ดรนึยงลั ” “ผมไมม่กลน้ า” ตลัวเขาเองกป็ไมม่กลน้ า ไดน้ แตม่จน้องมองไฟลย์นนอยพู ลั นั้ ม่นานแสนนาน (07:15 pm. l BKK) (.jame) กวม่าจะตอบ ยฟุม่งหรอครลับ เหนรืพี่อยใชม่ไหม เปป็ นอะไรรนึเปลม่า
คทิดถนึงจลัง
นทิดหนม่อย อยากกอดนะ
...มมันแปลกดดีนะ เหมรื อนกมับอดีกคนรมับรรรู้วว่าทางนดีกนี้ ก าลมังมดี ปมัญหา ความจรริ ง แลรู้วเจมอาจจะถามขขนี้นมาโดยทดีไที่ มว่คริดอะไรกก็ไดรู้ ...ใจเตรู้นเรก็ วขขนี้นมาอยว่างผริ ดแปลก แคว่คกาวว่าอยากกอดนะกก็เหก็นมาเยอะ แตว่ครมันี้งนดีกนี้ ลมับรรรู้สขกวว่าจะตรู้องการอรู้อมกอดนมันนี้ จรริ งๆ เกรทโทรหาแลน้ วเรทิพี่ มพพูดคฟุยดน้ วยทม่าทปีทปีพี่เกรือบจะเหมรือนปกตทิ จนเจมพพูด ขนึ นั้นมาวม่า “อยากจะเลม่าอะไรไหม” ขนึ นั้นมา เขาเลม่าทฟุกอยม่างใหน้ เจมฟลั งอยม่างใจเยป็น เขาพยายามทปีพี่จะไมม่แสดงอาการอะไรใหน้ อปีกคนไดน้ รลับรพูน้วม่าตลัวเขาเองนลันรพู นั้ น้ สกนึ เชม่นไร ในตอนนปี นั้ เจมทนฟลั งอยพูม่ครพูม่หนนึพี่งกม่อนจะตลัดสายททิ นั้งไป ไมม่ตาม่ งกลันเลยกลับคนทางนปี นั้ เขารน้ องไหน้ ออกมาแลน้ วโอดครวญเหมรือนกลับเกง ไอน้ เหปี นั้ยแปต๊ ะยลังเปป็ นคทาทปีพี่ถกพู พพูดขนึ นั้น มาพรน้ อมนท นั้าตาทปีพี่เอม่อลน้ น
พปีพี่ผมไมม่ไหว ทนฟลั งไมม่ไดน้
(09:12 pm. l BKK) (.jame) เจมอยม่าหายไปแบบนปี นั้
พปีพี่ไมม่อยากใหน้ เจมรพูน้เรรืพี่ องนปี นั้เลย
ไมม่เลยจรทิ งๆ เขาไมม่ไดน้ ตน้องการทปีพี่จะใหน้ เจมไดน้ รลับรพูน้ แตม่ถนึงอยม่างนลันกป็ นั้ ตน้อง บอกไวน้ เพราะทลังสองเปป็ นั้ นเพรืพี่อนกลัน
**********************//////////////////////////////////////*******************************