Sam sobie zaprzeczam
się jakieś rzeczy, które w tamtym czasie były dla mnie ważne: książki, aparaty, klucze do pracowni. Zdjęcia, co ważne, były czarno-białe. Komputer interpretuje skale szarości wyrażoną w przedziale liczbowym od zera do 250 punktów. Kolor biały to 250 punktów, czarny to zero, czyli zero informacji o kolorze. Napisałem algorytm, który odczytywał natężenie szarości każdego piksela na zdjęciu, następnie wygenerowałem sample dźwiękowe w zależności od natężenia szarości w pojedynczym pikselu, czyli jak było 16%, szarości równało się to 16 Herzom, 245% to 245 Herzów, itd. Próbki z Hz nagrane na CD były odtwarzane w trybie „losowym” nawiązując do aktywności ludzkiego oka, czyli błądzenia po obrazie, przypadkowo wybierając obszary oglądane, a nie czytane liniowo od lewej do prawej, jak robił to program do pobierania informacji o ilości natężenia szarości w pikselu. A.C.: Opowiedz jeszcze o pracy, którą wykonałeś wspólnie z Łukaszem Ogórkiem w ramach cyklu Ekologie Miejskie, organizowanego przez Muzeum Sztuki w Łodzi. D.K.: Założeniem cyklu było wychodzenie sztuki z murów muzeum, gdzie spotyka się ona z widzem. Chodziło nam o to, by fizycznie zwołać wspólnotę, by przełamać barierę dotyku. By fizycznie się dotknąć. Stworzyliśmy więc algorytm oraz interfejs, którym były dwie płytki
308