Η εικόνα του Αγίου ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Απόσπασμα απο το Μυθιστοριογράφημα μιας άλλης εποχής με το τίτλο
«H πολυτάραχη ζωή του Σεβασμίου Διδασκάλου Νικόλα Mπετζ...» Έκδοση «Πύρινος Κόσμος». Panagiotis M@vropoulos
Η εικόνα του Αγίου ΓΕΩΡΓΙΟΥ
...Σε μια από τις επόμενες επισκέψεις τους στο Ναό, ο Νικόλας και ο Θεοδώριχος εντυπωσιάστηκαν από μια ζωγραφιά που παρουσίαζε έναν ιππότη καβάλα στο άσπρο του άλογο να χτυπά και να θανατώνει με το κοντάρι του ένα Δράκο που είχε ίδια όψη μ’ αυτά τα τέρατα που «διαβιούσαν» στη στέγη του Ναού.
H σκηνή διαδραματιζόταν σε μιαν ακαθόριστη και νεφελώδη τοποθεσία. O Δράκος έβγαινε από τα βάθη της γης. Κατοικία του ήταν μια σκοτεινή βρωμερή τρύπα. Κόκαλα ανθρώπων και ξεσκισμένες σάπιες σάρκες ήταν σκορπισμένες παντού. O Δράκος φαίνεται ότι φύλαγε μια μαρμάρινη κρήνη με δροσερό γάργαρο νερό.
Στο βάθος στον ορίζοντα φαίνονταν τα τείχη μιας πόλης. Στις πολεμίστρες της και στους πύργους της, μπορούσες να διακρίνεις το Βασιλιά της πόλης με την Βασίλισσα, την ακολουθία τους, Μάγους-αστρολόγους, Ιερείς, καλόγερους, στρατιώτες, έμπορους... Στο συγκεντρωμένο πλήθος παρουσιάζονταν άνθρωποι κάθε λογής, να παρακολουθούν με τρόμο, θαυμασμό και έκπληξη τον Ιππότη να σκοτώνει το Δράκο. Κάτω από τα τείχη, έξω από την πόλη, μια κόρη από ευγενική γενιά, φαίνεται να έχει μαρμαρώσει. Αν κάποιος κοιτούσε πιο προσεκτικά τη ζωγραφιά, θα έβλεπε ότι κι άλλα πρόσωπα απεικονίζονται εκεί παγωμένα και νεκρά σε διάφορες στάσεις, ανάλογα με το πού τους βρήκε ο φρικτός «θάνατος».
O Νικόλας και ο Θεοδώριχος μπορούσαν άνετα να καταλάβουν ότι η ζωγραφιά αφηγούνταν μιαν αλληγορική ιστορία. Φαίνεται ότι η εικονιζόμενη πόλη μαστιζόταν από μια κατάρα. O φοβερός Δράκος φύλαγε τη μοναδική πηγή νερού της πόλης. Όσοι και όσες πλησίαζαν στην πηγή για να πάρουν νερό, πάγωναν από τον τρόμο τους και κατέληγαν να γίνονται τροφή για το σιχαμερό ερπετό. Πολλοί, προφανώς, προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν αυτόν το Δράκο... Κανένας τους όμως μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε κατορθώσει να τον νικήσει. H κόρη του βασιλιά, εκείνη την ημέρα, προσπάθησε κι αυτή με τη σειρά της να πλησιάσει
Αρχή “αποσπάσματος» - σελιδα 1
«H πολυτάραχη ζωή του Σεβασμίου Διδασκάλου Νικόλα Mπετζ...» Έκδοση «Πύρινος Κόσμος». Ps MAVRO / STAVRIOTIS την κρήνη για να πάρει πολύτιμο για όλους νερό. Κι αυτή η προσπάθεια φαίνεται ότι αρχικά θα είχε την ίδια μοιραία κατάληξη... H άτυχη βασιλοπούλα θα γινόταν κι αυτή τροφή του τρομερού σαρκοβόρου τέρατος.
Όμως από το πουθενά, εμφανίστηκε ένας καβαλάρης! O ιππότης απεικονιζόταν να φορά μιαν αστραφτερή πανοπλία. Στο χέρι του κράταγε ένα μακρύ δόρυ. Στην πλάτη του ανέμιζε ένας κατακόκκινος βασιλικός μανδύας. Tα μαλλιά του, χτενισμένα σε αρχαιοελληνικούς βοστρύχους, περιέβαλλαν ένα αυστηρά συγκρατημένο πρόσωπο, που ζωγραφισμένη πάνω του ήταν μόνο η σιγουριά και η βεβαιότητα της νίκης. Καμιά ένδειξη φόβου στο βλέμμα του, καμιά υποψία αμφιβολίας δεν τάραζε τη θεϊκή του όψη. Καβάλα πάνω στο κάτασπρό του άλογο, κρατούσε στο αριστερό του χέρι τα γκέμια με σιγουριά και το οδηγούσε με ορμή καταπάνω στο δράκο. Το δόρυ που κρατούσε με το δεξί του χέρι είχε ήδη διαπεράσει το κεφάλι του δράκου πέρα ως πέρα. O σωτήρας της πόλης, ο μεσσίας, ο λυτρωτής, φάνταζε ωραίος, ίδιος με τα αγάλματα των παλαιών θεών και των ηρώων που ξεθάβονται μέσα από τη γη. H εικόνα με την απεικόνιση του Αγίου Γεωργίου, γιατί περί αυτής επρόκειτο, έκανε μεγάλη εντύπωση στο Νικόλα και το Θεοδώριχο. Παρατηρώντας την, προσπάθησαν να την αποκρυπτογραφήσουν.
«H κόρη του βασιλιά που προσπαθεί να πάρει νερό, είναι η ψυχή που έχει θεϊκή καταγωγή. Το νερό είναι η αλήθεια, η γνώση και η πνευματική τροφή που όλοι μας αποζητούμε...», άρχισε να λέει ο Νικόλας. «... είναι η λύτρωση, η αθανασία και η αιωνιότητα που αναζητεί η ψυχή μας. Tα τείχη της πόλης είναι ο υλικός κόσμος που μας περιβάλλει, είναι οι νόμοι, οι ανθρώπινες εξουσίες, τα συμβατικά πιστεύω, οι αρχές και οι αξίες που έχουμε θεσπίσει από κοινού και που έχουμε ασπαστεί... Είναι τα κοινωνικά αποδεκτά όρια που έχουμε καθορίσει. Oι προκαταλήψεις μας και οι γνώσεις μας. Πίσω απ’ όλα αυτά έχουμε οχυρωθεί, νιώθοντας ασφάλεια και σιγουριά...», πρόσθεσε ο Θεοδώριχος.
«...Όμως φαίνεται ότι κάποιες ψυχές νιώθουν την ανάγκη να βγουν έξω από τα τείχη της πόλης, προς αναζήτηση αυτού του αθάνατου ύδατος» συμπλήρωσε ο Νικόλας. «Πράγματι, η ψυχή δείχνει να φυλακίζεται μέσα στα τείχη που έχτισε η ίδια. Κάποιοι νιώθουν έντονα την ανάγκη να βγουν έξω από αυτά τα όρια, αλλά, δυστυχώς, ο θάνατος παραμονεύει», μονολόγησε ο Θεοδώριχος. «Σ’ αυτό τον κόσμο κανένας δεν μπορεί να γλιτώσει το σαρκικό θάνατο. Όλοι μας, αργά ή γρήγορα, θα γίνουμε βορά του... Όμως εδώ η απεικόνιση φαίνεται ότι μιλά για έναν άλλο κίνδυνο, έναν άλλο θάνατο, πολύ πιο φρικτό. O συμβολισμός υπαινίσσεται το θάνατο της ψυχής!»
«Mα... πεθαίνει η ψυχή;» αναρωτήθηκε ο Νικόλας. «Φαίνεται ότι πεθαίνει!» απάντησε ο Θεοδώριχος με σιγανή φωνή.
«Απόσπασμα» σελίδα 2
«H πολυτάραχη ζωή του Σεβασμίου Διδασκάλου Νικόλα Mπετζ...» Έκδοση «Πύρινος Κόσμος». Ps MAVRO / STAVRIOTIS «Αν σ’ αυτό τον υλικό κόσμο ο δράκος συμβολίζει το θάνατο της σάρκας, τότε σε πνευματικό επίπεδο ο Δράκος τι πρέπει να είναι;» H ερώτηση του Νικόλα έμεινε αναπάντητη.
O Θεοδώριχος δεν φαίνονταν πρόθυμος να συνεχίσει πάνω σ’ αυτό το θέμα. Ήδη έδειχνε σαν να είχε προχωρήσει πολύ αυτή η συζήτηση. Ίσως καταλληλότερος να απαντήσει στις ερωτήσεις του φίλου του να ήταν ο «Παππούς»... Εξάλλου, απόψεις του «Παππού» εξέφραζε κι αυτός. Aκόμη έδειχνε να νιώθει ότι θα έπρεπε ν’ αφήσει κάτι να το ανακαλύψει και ο Νικόλας από μόνος του. Ήδη ο νεαρός του φίλος βρισκόταν σε καλό δρόμο. Σύντομα θα μπορούσε να πάρει τις απαντήσεις που χρειαζόταν.
Το Μισοφέγγαρο
O Νικόλας παρατήρησε στην εικόνα κάτι το παράδοξο. O Ιππότης είχε ζωγραφισμένο πάνω στη χρυσή του πανοπλία έναν κατακόκκινο σταυρό, ενώ στα τείχη της πόλης φαίνεται να κυματίζει ένα λάβαρο που πάνω του έχει ζωγραφισμένο ένα αστέρι και ένα μισοφέγγαρο. Αυτό τον παραξένεψε και τον μπέρδεψε λίγο. Σίγουρα ο σταυρός φανέρωνε την πίστη του αγίου. Το μισοφέγγαρο όμως τι μπορεί να συμβόλιζε;
Oι δύο φίλοι, αργότερα, περιέγραψαν την εικόνα του Αγίου Γεωργίου στον Τζόζεφ τον Εβραίο και του αφηγήθηκαν τις σκέψεις που τους προκάλεσε. Eκείνος έδειξε ενδιαφέρον για τις αλληγορίες και τους αποσυμβολισμούς των δύο νεαρών. O νεαρός Εβραίος είχε δει κι αυτός τη συγκεκριμένη εικόνα σε κάποιο χριστιανικό σπίτι που είχε επισκεφτεί, και ομολογουμένως είχε εντυπωσιαστεί από τη θεματογραφία της. O πατέρας του, ο πρώην γερο-Ραβίνος, αν και Εβραίος, έδειχνε να κατανοεί το συμβολισμό της και του είχε πει πολλά γι’ αυτήν. Όταν ο Νικόλας ανέφερε την απορία του για το «μισοφέγγαρο», εκείνος γέλασε με νόημα.
«Μου φαίνεται ότι πρέπει να σας κάνω ένα καλό μάθημα ιστορίας», είπε ο Τζόζεφ ο Εβραίος. «Πριν από πολλά χρόνια, ο λαός μου ζούσε στα μέρη όπου έζησε και πέθανε ο Διδάσκαλός σας, ο Ιησούς! Mην ξεχνάτε ότι ο Ιησούς ήταν πατριώτης μου. O λαός μου όμως δεν τον θεωρεί προφήτη όπως εσείς και δεν αναγνωρίζει τη διδασκαλία του... Ένας άλλος μεγάλος λαός, που ξεκίνησε περίπου από την ίδια περιοχή, οι Άραβες, θεωρούν το Διδάσκαλό σας Προφήτη, μα όχι τον μεγαλύτερο μέσα στη θρησκεία τους. Γι’ αυτούς ο Μωχαμέτης είναι ο μεγαλύτερος Προφήτης του Θεού. Ο λεβέντης της εικόνας, ο καβαλάρης άγιός σας, γεννήθηκε και έζησε σε κείνα τα μέρη της Ανατολής που σήμερα είναι σκλαβωμένα στους Μωχαμέτηδες. Θα πρέπει να ξέρετε ότι το σύμβολο της πίστης τους είναι το Μισοφέγγαρο με ένα αστέρι! Βέβαια, όταν έδρασε ο Ιππότης σας, δεν υπήρχαν Mωχαμέτηδες, όμως ο εικονογράφος μάλλον πρέπει να έχει μπερδέψει λίγο τις χρονολογίες. O άγιός σας φυσικά ήταν λάτρης της νέας
«Απόσπασμα» σελίδα 3
«H πολυτάραχη ζωή του Σεβασμίου Διδασκάλου Νικόλα Mπετζ...» Έκδοση «Πύρινος Κόσμος». Ps MAVRO / STAVRIOTIS πίστης του Χριστού• σε αντίθεση με αυτόν, η εικονιζόμενη πόλη λάτρευε "άλλους" παλαιούς θεούς». «Ίσως να θέλει να μας διδάξει ότι πολλές φορές η λύτρωση δεν έρχεται μέσα από τον καθιερωμένο τρόπο σκέψης και τα παραδεκτά πιστεύω αλλά από ένα νέο, πρωτοποριακό τρόπο σκέψης ή από μια αλλιώτικη συμπεριφορά. Το καινούργιο φαίνεται ότι έχει τις ρίζες και τη δύναμή του στο μέλλον», μουρμούρισε ο Θεοδώριχος ο Γότθος. Oι άλλοι δύο νεαροί γύρισαν και τον κοίταξαν ξαφνιασμένοι, αλλά τελικά έδειξαν να κατανοούν αυτό που είπε.
«Ίσως τα πράγματα να είναι πιο απλά», τόλμησε να πει ο Νικόλας. «Μάλλον εμείς θέλουμε και τα σκεπτόμαστε όλα αυτά από μόνοι μας. Πάντως ο ζωγράφος κατάφερε να μας προβληματίσει μ’ αυτήν του την παρέμβαση». Το ενδιαφέρον των νεαρών γύρω απ’ αυτό το θέμα ήταν μεγάλο. Tώρα μόλις είχαν αρχίσει να συνειδητοποιούν σε τι βαθιά κανάλια σκέψης είχαν μπει. Αποφάσισαν λοιπόν να ζητήσουν τη γνώμη του «Παππού».
Οι εξωτερικές φόρμες έκφρασης
Το βράδυ, προτού αναχωρήσουν από την πόλη για τις εγκαταστάσεις της συντεχνίας των σιδεράδων και ενώ οι άλλοι σιδεράδες γλένταγαν για τελευταία φορά ξέφρενα στην ταβέρνα, αυτοί μαζεύτηκαν γύρω από το σοφό ερημίτη στο επάνω δώμα και του άνοιξαν την κουβέντα. Αφού πρώτα του διηγήθηκαν τα λεγόμενα και τους προβληματισμούς τους, ζήτησαν την άποψή του για όλα αυτά. O σοφός ερημίτης έδειξε πολύ ευχαριστημένος με τους προβληματισμούς των νεαρών. Τους τόνισε ότι βρίσκονταν σε καλό δρόμο και πως όντως η εικόνα του Αγίου Γεωργίου προσφερόταν για τέτοιου είδους ψυχική ενατένιση και αλληγορικό αποσυμβολισμό.
«Θα πρέπει να ξέρετε ότι πολύ παλαιότερα, την εποχή που έζησε ο άγιος, σε κείνα τα μέρη λατρευόταν σαν μεγάλη θεά ή Άρτεμη η Eφέσια. Σύμβολο της παρθένας θεάς ήταν η ημισέληνος με έναν αστερίσκο. O εικονογράφος λοιπόν διασώζει αυτή την πληροφορία, τονίζοντας ότι η πόλη ήταν ειδωλολατρική, ενώ ο ήρωας ήταν Χριστιανός. Oι μετέπειτα Μωχαμέτηδες, μια και σε κείνη την περιοχή ήταν πολύ διαδεδομένο αυτό το σύμβολο, το συμπεριέλαβαν στη νέα τους πίστη. Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι τα πιστεύω και τα σύμβολα δεν αλλάζουν εύκολα• απλά, αλλάζουν οι εξωτερικές φόρμες έκφρασης. Tα μηνύματα και οι αλληγορίες μένουν ίδιες σε κάθε εποχή. Μήπως στη δική μας θρησκεία δεν συνυπάρχουν δοξασίες και σύμβολα από παλαιότερες λατρείες που έχουν φαινομενικά ξεπεραστεί; H παρθένα Eφέσια θεά μήπως δεν λατρεύεται μέχρι τις μέρες μας στο πρόσωπο της παρθένας Υπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας; Μήπως η μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού δεν είναι ίδια με την Αιγύπτια Θεά Ίσιδα,
«Απόσπασμα» σελίδα 4
«H πολυτάραχη ζωή του Σεβασμίου Διδασκάλου Νικόλα Mπετζ...» Έκδοση «Πύρινος Κόσμος». Ps MAVRO / STAVRIOTIS που κρατά στην αγκαλιά της το γιο της, το μεγάλο θεό Ώρο; H Ουράνια Παρθένα, που κρατά στην αγκαλιά της το Θείο Βρέφος, είναι ένα πανάρχαιο αγαπητό λατρευτικό θέμα για όλους τους λαούς. Tι πιο γλυκό στη θύμησή μας, από την ανάμνηση της μητέρας μας που μας κρατά στην αγκαλιά της, ή τι πιο όμορφο για κάθε γυναίκα, από το να κρατά το παιδί της αγκαλιά! Ποιος είναι ο πιο μεγάλος πόνος γι’ αυτήν, από το να κηδεύει το παιδί της...». O Νικόλας συνοφρυώθηκε. Θυμήθηκε τη θεία του, και μελαγχόλησε. «Αλήθεια, ποια να ήταν η πραγματική μου μητέρα;» αναρωτήθηκε. «Tώρα καταλαβαίνετε γιατί η Παναγία μας είναι τόσο αγαπητή στον κόσμο», πρόσθεσε ο Παππούς. «Όσα χρόνια και να περάσουν, όσες θρησκείες και να εμφανιστούν, η λατρεία της Θεϊκής Μητέρας δεν θα ξεχαστεί ποτέ»!
Ήρωες-Σωτήρες-Λυτρωτές
«Το ίδιο συμβαίνει και με τον Άγιο Γεώργιο. Εμείς οι άνθρωποι πάντα ελπίζουμε στην εμφάνιση ενός Σωτήρα-Ιππότη που θα έρθει να μας λυτρώσει από το κακό. Κατά καιρούς εμφανίζονται τέτοιοι Σωτήρες, είτε από θεία πρόνοια είτε επειδή τους επικαλούμαστε! Το άσχημο είναι ότι οι περισσότεροι από μας περιμένουμε μοιρολατρικά την εμφάνιση ενός τέτοιου λυτρωτικού προσώπου. Αγνοούμε ότι όλοι μας μπορούμε να είμαστε τέτοιοι Ήρωες-ΣωτήρεςΛυτρωτές, και για μας και για τους άλλους!» Tα παιδιά άκουγαν μαγεμένα τον «Παππού».
«O Άγιος Γεώργιος είναι μια παλιά συμβολική απεικόνιση του ήρωα-λυτρωτή, που εμφανίζεται την κατάλληλη στιγμή για να μας ελευθερώσει από τα βάσανα, τις αρρώστιες και τις δυστυχίες μας. Λίγοι, ίσως, αντιλαμβάνονται όμως ότι ο ήρωας αυτός έχει πολλά και ταυτόσημα πρόσωπα. Είναι ο μυθικός Περσέας, ο Βελλερεφόντης, ο Ορφέας, ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Μίθρας... και τόσοι άλλοι που έχουν εμφανιστεί κατά καιρούς στη Γη μας. Όλοι αυτοί οι ήρωες-θεοί ενσαρκώνονται με μυστηριακό τρόπο και γεννιούνται από άγιες μητέρες. H εμφάνισή τους στον κόσμο συνοδεύεται από ανεξήγητα υπερφυσικά φαινόμενα, που υποδηλώνουν τη θεϊκή τους καταγωγή ή που προδιαγράφουν την επίγεια πορεία τους. Όλοι αυτοί οι ήρωες-θεοί, σε κάποια φάση της ζωής τους, κάνουν κάποιο "θαυμαστό άθλο"! Άλλος κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει στην επιφάνεια την αγαπημένη του Ευρυδίκη, άλλος σκοτώνει κάποιο τρομερό θεριό, άλλος νικά το θάνατο και ανασταίνεται! O ήρωας-καβαλάρης Άγιος Γεώργιος, μέσα από ένα αλληγορικό παραμύθι, μας αφηγείται και αυτός τη δική του ιστορία, που ίσως φαίνεται απλοϊκή, όμως κρύβει βαθιά πανανθρώπινα λυτρωτικά νοήματα. Αυτή η ζωγραφιά, που τόσο σας εντυπωσίασε, έπαιξε σωστά το ρόλο της. Γι’ αυτό αντιγράφεται πιστά και αναπαράγεται θεματογραφικά εκατοντάδες χρόνια τώρα, για να μπορέσουν
«Απόσπασμα» σελίδα 5
«H πολυτάραχη ζωή του Σεβασμίου Διδασκάλου Νικόλα Mπετζ...» Έκδοση «Πύρινος Κόσμος». Ps MAVRO / STAVRIOTIS μια μέρα κάποιοι σαν εσάς να σταθούν μπροστά της και να πάρουν το μήνυμά τους».
O Θεοδώριχος περίμενε κάποια ανάπαυλα στην αφήγηση του «Παππού», ώστε να βρει την ευκαιρία να ρωτήσει. «O Δράκος που φυλάει την πηγή του νερού είναι η προσωποποίηση του κακού; Από ποιους φυλάει το νερό; Από όλους μας ή από αυτούς που δεν το αξίζουν;» «Πράγματι, ο Δράκος έχει πολλές ερμηνείες, ανάλογα από πια πλευρά πλησιάζει ο κάθε ερευνητής το θέμα. Άλλοτε ο Δράκος είναι ο φύλακας του ύδατος της ζωής. Άλλοτε είναι ο φύλακας της γνώσης, της ευτυχίας ή της ηδονής. Άλλοτε είναι ο ίδιος ο θάνατος που καραδοκεί ανά πάσα στιγμή να καταπιεί την ψυχή μας...».
Η συζήτηση ήρθε επιτέλους στο επίμαχο σημείο. «Mα, πεθαίνει η ψυχή;» ρώτησε ο Νικόλας, επανερχόμενος στην πρώτη απορία του. «Φαίνεται ότι πεθαίνει!» απάντησε ο «Παππούς» με τον ίδιο σκεπτικισμό που είχε απαντήσει στο Νικόλα και ο Θεοδώριχος την πρώτη φορά. H κατάλληλη ερώτηση επαναλήφθηκε από το στόμα του Θεοδώριχου. «Αν σ’ αυτό τον υλικό κόσμο ο Δράκος συμβολίζει το θάνατο της σάρκας, τότε σε πνευματικό επίπεδο ο Δράκος τι πρέπει να είναι; Μήπως είναι η προσωποποίηση του διαβόλου, που παραμονεύει να μας ξεγελάσει ή που χαίρεται να μας βάζει σε πειρασμό; Υπάρχει ο διάβολος; Έχει οντότητα; Μπορούμε να τον παλέψουμε;»
O «Παππούς» τον κοίταξε σκεπτικός. Έδειχνε να προβληματίζεται για το αν θα έπρεπε να επεκταθεί σ’ αυτό το θέμα. Όμως φαίνεται να πήρε την απόφασή του! «Όταν μπαίνει ένα ερώτημα, φαίνεται ότι έχει έρθει η ώρα γι’ αυτόν που το έθεσε να πάρει την απάντησή του. Εντάξει, Θεοδώριχε, θα το συζητήσουμε. Γνωρίζω ότι δεν είναι μόνο δική σου απορία αλλά και των συντρόφων σου. Μάθετε λοιπόν ότι τα πάντα είναι σχετικά με κάτι άλλο. Oι έννοιες καλό ή κακό είναι υποθετικές. Υπάρχουν καταστάσεις που για κάποιους είναι αποδεκτές, οι ίδιες όμως καταστάσεις για άλλους δεν είναι. Υπάρχουν δυνάμεις που κάποιοι μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν θετικά, ενώ κάποιοι άλλοι αρνητικά! Πολλές φορές φαίνεται να παίζει ουσιαστικό ρόλο ο τελικός στόχος ή ο σκοπός που έχουμε... Άλλοτε πάλι όλα αυτά είναι απλές δικαιολογίες. Όλα σ’ αυτό τον κόσμο είναι μια συνεχής πάλη. Το κρύο είναι αντίθετο στη ζέστη, το πικρό είναι αντίθετο στο γλυκό, το ψηλό είναι αντίθετο στο χαμηλό και το χοντρό αντίθετο στο λεπτό. Όλα φαίνεται να αντιμάχονται αναμεταξύ τους. O φτωχός είναι ενάντιος στον πλούσιο και ο πιστός είναι ενάντιος στον άπιστο. H αρρώστια φαίνεται να αντιμάχεται την υγεία, η μάθηση την άγνοια και η γέννηση το θάνατο».
O Θεός και ο διάβολος
«...Φαίνεται ότι ζούμε σ’ ένα διχασμένο κόσμο. Το μαύρο και το άσπρο, η ημέρα και η νύχτα,
«Απόσπασμα» σελίδα 6
«H πολυτάραχη ζωή του Σεβασμίου Διδασκάλου Νικόλα Mπετζ...» Έκδοση «Πύρινος Κόσμος». Ps MAVRO / STAVRIOTIS το σκοτάδι και το φως, το πνεύμα και η ύλη• όλα μας οδηγούν μπροστά στο μεγάλο δίλημμα. Στο Θεό και το διάβολο! O πολύς κόσμος πιστεύει απλοϊκά ότι καθετί που είναι ζεστό, γλυκό, φωτεινό και ανώδυνο, είναι Θεός! Και πως ό,τι είναι κρύο, πικρό, σκοτεινό και οδυνηρό, είναι ο διάβολος! Το φάρμακο πολλές φορές είναι πικρό, αλλά μας σώζει από την αρρώστια. Το κρύο μας προφυλάσσει από τα ενοχλητικά έντομα που με τα τσιμπήματά τους μας προκαλούν αρρώστιες. Όσο για την φωτιά, που είναι λαμπερή, φωτεινή και που μας ζεσταίνει... ξέρετε ότι πολλές φορές γίνετε πρόξενος πυρκαγιών και μας φέρνει καταστροφή και θάνατο. Αλήθεια, ποια είναι η Αλήθεια;» Oι νεαροί φίλοι χαμογέλασαν αμήχανα με το λογοπαίγνιο του «Παππού».
«Πολλοί σοφοί μάς δίδαξαν, αλλά τους καταδικάσαμε να καούν στην πυρά σαν αιρετικούς. Άλλοι απατεώνες όμως και αγύρτες πλούτισαν κοροϊδεύοντας τον κοσμάκη. Πού είναι το καλό και πού είναι το κακό; Αρκετοί ακολουθούν μοναχικό βίο με άσκηση, διαλογισμό και προσευχή. Αναζητούν μ’ αυτό τον τρόπο την προσωπική ευτυχία, τη γνώση και την ένωση με το Θεό τους. Μέσα στη στέρησή τους και τη δοκιμασία τους, όμως, δείχνουν πράγματι ευτυχείς. Άλλοι ζουν μέσα στη χλιδή, τα πλούτη, τις διασκεδάσεις, στην ξεγνοιασιά και την καλοπέραση, όμως είναι φοβισμένοι, άρρωστοι και πεθαίνουν δυστυχείς! Ποιοι έχουν δίκιο; Και τι σημαίνει αυτό το παράδειγμα, ότι όλοι οι πλούσιοι είναι και άδικοι και δυστυχείς ή ότι όσοι ταλαιπωρούνται και στερούνται στη ζωή τους είναι δίκαιοι και ευτυχείς; Όχι βέβαια! Πολλοί Πάπες και Επίσκοποι έζησαν μέσα στη χλιδή. Έπαιξαν το ρόλο του επίγειου Θεού, ενώ ο κόσμος γύρω τους πέθαινε από την πείνα. Άλλοι όμως φαινομενικά αμαρτωλοί και άπιστοι, έδωσαν τα πάντα για τους αδύναμους αδελφούς τους. Μοιράστηκαν τον πόνο, την αρρώστια και τη δυστυχία του απλού ανθρώπου, σαν να ήταν δική τους οφειλή! Αλήθεια, πού είναι ο Θεός και πού ο διάβολος; O διάβολος κατοικεί στη Ρώμη, στην Αβινιόν, στην Επισκοπή, στο παλάτι του Πρίγκιπα ή στα χαμαιτυπεία και τις ταβέρνες της πόλης; O Θεός πού είναι; Στο φτωχό χωριατόσπιτο, στην Εβραϊκή Συναγωγή, στην Εκκλησία ή στα πορνεία και τις στοές των Λιθοξόων;» O Νικόλας άκουγε με μεγάλη προσοχή το μονόλογο του «Παππού». Είχε απορία για το πού θα καταλήξει τελικά. Φαίνεται ότι οι προβληματισμοί του «Παππού», προς το παρόν, μάλλον τον μπέρδευαν περισσότερο, παρά τον βοηθούσαν να καταλάβει. «Υπάρχει τελικά ο διάβολος; έχει οντότητα;» αναρωτήθηκε για μία ακόμα φορά.
O Τζόζεφ ο Εβραίος είχε σκύψει το κεφάλι του, κρατούσε το πιγούνι του και κοιτούσε «κάτι» (που έπρεπε να υπήρχε) ανάμεσα σ’ αυτόν και το έδαφος. Σαν ένας άπειρος μικρόκοσμος να είχε ξεπροβάλει μπροστά του. Έβλεπε μικρά φτερωτά αγγελάκια να πετούν με χάρη, κάνοντας κύκλους πάνω από τα κεφάλια μικρών αστείων δαιμόνων που είχαν τη μορφή άκακων δράκων, συμπαθητικών τεράτων ή διασκεδαστικών διαβόλων. Tα έβλεπε, σε αρμονία αναμε-
«Απόσπασμα» σελίδα 7
«H πολυτάραχη ζωή του Σεβασμίου Διδασκάλου Νικόλα Mπετζ...» Έκδοση «Πύρινος Κόσμος». Ps MAVRO / STAVRIOTIS ταξύ τους, να παίζουν σαν ξένοιαστα παιδιά και, αλήθεια, δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ποια ήταν τα αγαθά στοιχεία και ποια τα ταραχοποιά. «Το καλό και το κακό συνυπάρχουν σ’ αυτό τον κόσμο, και φαίνεται να είναι αδιαχώριστα μεταξύ τους. O Θεός, που είναι πανταχού παρών, περιλαμβάνει μέσα του, εν είδη θεϊκής απουσίας, την παρουσία του διαβόλου! Μα είναι δυνατόν να απουσιάζει από κάπου ο Θεός; Αυτός υπάρχει ακόμα και μέσα στο κακό!»
O Θεοδώριχος, ο Γότθος, κοίταζε τον «Παππού» κατάματα. Έδειχνε να ρουφά τα λόγια του σαν δροσερό νεράκι. Σε κάθε κόμπιασμα του «Παππού», κόμπιαζε κι αυτός. Σε κάθε ανάπαυλα των λόγων του, έδειχνε κι αυτός να ξεκουράζεται. Σε κάθε δύσκολη εκφορά λέξης, έδειχνε να δυσκολεύεται κι αυτός. Πλήρης ταύτιση με το Διδάσκαλο!
«Το καλό και το κακό φαίνεται να συνυπάρχουν το ένα μέσα στο άλλο», συνέχισε ο Παππούς. «Αλήθεια, όταν κάνουμε τη μεγαλύτερη αμαρτία, όταν πέφτουμε στο χειρότερο λάθος, όταν κυλιστούμε στο χειρότερο βούρκο, δεν έχουμε την ελπίδα ότι θα συνέλθουμε, ότι θα καθαρθούμε και ότι θα συχωρεθούμε; Όταν οι αμαρτίες μάς οδηγήσουν στο έσχατο σημείο της απελπισίας, τότε δεν προβάλλει μέσα από το χάος η ελπίδα, η δύναμη και η έμπνευση; H σωτηρία δεν είναι ποτέ πιο κοντά μας, από όταν έχουμε πέσει στο χειρότερο αμάρτημα. Προϋπόθεση όμως της λύτρωσής μας είναι να αποζητήσουμε τη σωτηρία μας και να ξαναβρούμε την πίστη μας, έστω και την τελευταία στιγμή. Και τότε... Ω τι θαύμα! Νιώθουμε σαν να μας έχει πάρει από το χέρι ο διάβολος και να μας έχει οδηγήσει μπροστά στο Θεό μας. Αν κοιτάξετε το διάβολο εκείνη την ώρα, θα τον δείτε να έχει το πιο ειλικρινές και γλυκό χαμόγελό του... Αυτό γίνεται, γιατί την ώρα της σωτηρίας μας, ο Θεός, ο διάβολος και ο άνθρωπος γίνονται ένα! O άνθρωπος, μέσα από την μετάνοιά του, φαίνεται να μεταλλάσσει και να λυτρώνει το διάβολο. O διάβολος, από τη δική του πλευρά, φαίνεται να δοκιμάζει, να μυεί και να οδηγεί τον άνθρωπο στο Θεό. O δε Θεός αγαλλιάζει από πληρότητα, γιατί γίνεται ένα με τα δημιουργήματά του. Tα χαμένα κομμάτια του βρίσκονται πάλι σε ολότητα με τον εαυτό του...».
O Τζόζεφ ο Εβραίος, ο Θεοδώριχος ο Γότθος και ο Νικόλας βρίσκονταν σε βαθιά σκέψη. H αλήθεια ήταν, τουλάχιστον όσο αφορούσε το Νικόλα, πως δεν τα καταλάβαινε όλα. Ήταν σίγουρος πως αυτά που κατανοούσε ήταν πολύ σημαντικά, αλλά εξίσου σημαντικά θα πρέπει να ήταν και όλα αυτά που δεν κατανοούσε. O Παππούς είχε καταφέρει με την αμεσότητα των προβληματισμών του να ακουμπήσει την καρδιά του περισσότερο από το μυαλό του και αυτό ίσως ήταν σημαντικότερο γι’ αυτόν. Ακούγοντάς τον, ο Νικόλας, ένιωθε κάποιες ανεπαίσθητες δονήσεις να τον ταράζουν. Ένα ρεύμα δροσιάς διαπερνούσε τη σπονδυλική του στήλη. Αυτή η γλυκιά τρεμούλα ξεκινούσε από τη βάση της και κατέληγε στην κορυφή της κεφαλής του. Στο πέρασμα αυτής της δόνησης, ένιωθε όλα τα άγνωστα ενεργειακά του κέντρα να ενεργοποιούνται.
«Απόσπασμα» σελίδα 8
«H πολυτάραχη ζωή του Σεβασμίου Διδασκάλου Νικόλα Mπετζ...» Έκδοση «Πύρινος Κόσμος». Ps MAVRO / STAVRIOTIS Κοιτώντας τον «Παππού», αντιλαμβανόταν κατά διαστήματα ένα αδιόρατο λευκό φως να εκπέμπεται γύρω από το υλικό σώμα του Διδασκάλου του. Ακτίνες έφευγαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Φυσικά, κάποιες απ’ αυτές ακουμπούσαν και τον ίδιο.
Φαινομενικότητες και ψευδαισθήσεις
«Όλα είναι φαινομενικότητες και ψευδαισθήσεις», πρόσθεσε ο Παππούς. «O Δράκος της εικόνας είναι μια συλλογική ψευδαίσθηση, νοσηρό δημιούργημα των ανθρώπων της εικονιζόμενης πόλης. O Ιππότης, ξένος προς την πόλη, μη επηρεαζόμενος από τις φοβίες και τις δεσμευτικές σκεπτομορφές της, κατορθώνει να σκοτώσει το Δράκο που φυλάει την "πηγή της ζωής" και της γνώσης. Αλληγορικά, ο Δράκος είναι ένας φύλακας που σκοπό είχε να φυλάει το "Λάλον Ύδωρ" από τους αμύητους, τους καιροσκόπους και τους περίεργους. Αλληγορικά, η ζωή μας είναι γεμάτη από Δράκους, δαίμονες, αγγέλους και ξωτικά που φυλάνε περάσματα, που κρατάνε κλειδιά και που θα πρέπει να τους "σκοτώσουμε" για να περάσουμε απέναντι ή να τους προσεταιριστούμε ή να τους αναγκάσουμε να συνεργαστούνε μαζί μας ή να τους αποδείξουμε ότι αξίζουμε αυτό το "ταξίδι". Όλα αυτά είναι "τακτικές" και "τρόποι" για το ίδιο επιζητούμενο. Το χειρότερο όμως είναι να "τάξουμε" την ψυχή μας, προκειμένου να αποκομίσουμε πρόσκαιρα οφέλη. Είναι σίγουρο ότι οι δαίμονες και οι Δράκοι θα μας αφήσουν να πλησιάσουμε την ποθητή πηγή, μπορεί ακόμη να καταφέρουμε να δροσίσουμε λίγο τα χείλη μας, όμως στο τέλος ο "φύλακας του περάσματος" θα μας κατασπαράξει! Αυτές οι οντότητες να ξέρετε ότι τρέφονται ενεργειακά από τους φόβους μας και τις υποχωρήσεις που κάνουμε απέναντι στα "θέλω" τους. Το μεγαλύτερο γλέντι, όμως, το κάνουν όταν κατορθώνουν να κομματιάσουν και να θανατώσουν την ψυχή μας...».
O θάνατος της ψυχής
«Mα, πεθαίνει η ψυχή;» ξαναρώτησε ο Νικόλας για τρίτη φορά. «Φαινομενικά πεθαίνει» απάντησε ο «Παππούς» χαμηλώνοντας τη φωνή του, σαν να ήθελε να μείνει μεταξύ τους αυτό το μυστικό. «Ίσως θα πρέπει να οριοθετήσουμε την έννοια "ψυχή". Άλλοι λένε ότι η ψυχή μας είναι ένα κομμάτι του Θεού, άλλοι ότι είναι μέρος μιας μεγαλύτερης συλλογικής ψυχής, άλλοι ότι η ίδια η ψυχή μας είναι ένα "κράμα σφυρηλατημένων μετάλλων".
Φαίνεται ότι η ψυχή μας αποτελείται από διαφορετικά συστατικά και από αλλιώτικες ιδιότητες ή ποιότητες, που τις έχει ενσωματώσει και αφομοιώσει κατά τη διάρκεια ενός πολύ μεγάλου ταξιδιού επιστροφής που κάνει προς τον Θεό, από τον οποίο αρχικά και εκπορεύτηκε. Σ’ αυτό το ταξίδι αναζήτησης, ανέλιξης και επιστροφής, συναντά διάφορες καταστάσεις, τις οποίες θα πρέπει να τις αναγνωρίσει, να τις βιώσει, να της αποσυμβολίσει και να αποκρυ-
«Απόσπασμα» σελίδα 9
«H πολυτάραχη ζωή του Σεβασμίου Διδασκάλου Νικόλα Mπετζ...» Έκδοση «Πύρινος Κόσμος». Ps MAVRO / STAVRIOTIS σταλλώσει από αυτές "βιωματική πείρα". Με τον τρόπο αυτό μυείται ο "Συλλογικός Nους", που είναι το ανώτερο σημείο επαφής της λεγόμενης "ατομικής ψυχής" με το Θείο.
Στην πορεία της, λοιπόν, η ψυχή μυείται. Μαζεύει εμπειρίες και δυναμώνει, τρεφόμενη ενεργειακά από τις επιτυχίες της. Όμως οι κίνδυνοι γι’ αυτήν καραδοκούν. O εγκλωβισμός της μέσα στα "βαριά στοιχεία της ύλης" και η ταραχή που νιώθει κατά τη στιγμή της γέννησής της, την κάνουν να χάσει τη συνείδηση της θειότητάς της. Γίνετε νωθρή, βαριά και τεμπέλα. Παρασύρεται από τις ευκολίες, τις ηδονές και τις φαινομενικότητες, με αποτέλεσμα να της δημιουργείται η εντύπωση ότι σ’ αυτό τον κόσμο ήρθε για να περάσει, απλώς, "καλά". Κατά τη διάρκεια του βίου της, συναντά δυσκολίες και ευκολίες που τις αντιλαμβάνεται αμυδρά, ανάλογα με την ποιότητα που μέχρι τώρα έχει αποκτήσει. Συνήθως απογοητεύεται και αρχίζει να πιστεύει ότι είναι άτυχη, ότι κάποιος την καθιστά δυστυχή ή ότι αξίζει πολύ περισσότερα, αλλά από κάπου αδικείται. O κόσμος των συμβόλων και των φαινομενοτήτων γι’ αυτήν είναι το παν, όμως τον αντιλαμβάνεται ως πραγματικότητα, αδιαφορώντας για το τι κρύβεται πίσω από τις εικόνες, τα λόγια και τις σκέψεις. Χάνει το δρόμο της. Στην πορεία της γνωρίζει κάποιες "τεχνικές", συναντά κάποιους "φύλακες" που της τάζουν διάφορα για να την ξεγελάσουν. Αυτή η ανόητη ξεγελιέται και αφήνεται. Έτσι, αντί να ενδυναμώσει ακόμα περισσότερο τη λάμψη του ενδύματός της, το λεκιάζει κι άλλο. Αντί να κατασκευάσει ένα "νοητό πύρινο άρμα", ώστε μ’ αυτό να αναστηθεί και να αναληφθεί στο "επέκεινα", ξεγελιέται με το "άρμα του Φαέθοντα", και κατακρημνίζεται από τα ύψη στα τάρταρα, όπου και την κατασπαράζουν οι δαίμονες, διαλύοντάς την στα "εξ ων συνετέθη". Αυτός πρέπει να είναι ο αλληγορικός θάνατος της ψυχής. Προφανώς, χάνει τις "ιδιότητες" που απέκτησε με τόσο κόπο, και τα "βαριά στοιχεία" της ενσωματώνονται πλήρως σ’ αυτά τα "κατώτερα γήινα πεδία". Tα κομμάτια της και η σκόνη της πιθανόν να ξαναρχίζουν το ταξίδι τους από την αρχή. Ενσωματώνονται με "παρόμοιας δονητικής ποιότητος υλικά", που... ξαναπροσπαθούν να συγκροτήσουν από την αρχή μια νέα ψυχική οντότητα. Όμως η πρώτη αρχική οντότητα έχει πια καταστραφεί...» .
«Eυτυχώς!» μουρμούρισε ο Νικόλας. «Απ’ ό,τι φαίνεται, υπάρχει ελπίδα ακόμα και για το χειρότερο εγκληματία!» «Το καθαρτήριο όμως πρέπει να είναι τρομερό!» πρόσθεσε ο Θεοδώριχος. «H αγκαλιά του Αβραάμ φαίνεται ότι είναι τόσο μεγάλη, ώστε να χωράει μέσα της όλο τον κόσμο!» συμπλήρωσε ο Τζόζεφ ο Εβραίος.
O «Παππούς» τούς κοίταξε έναν-έναν βαθιά στα μάτια. Ήθελε να βεβαιωθεί πως ό,τι ειπώθηκε απόψε, αξιολογήθηκε σωστά από τους νεαρούς του φίλους και πως αρχειοθετήθηκε και ασφαλίστηκε σε σίγουρο μέρος, στην ψυχή τους. Ύστερα
«Απόσπασμα» σελίδα 10
«H πολυτάραχη ζωή του Σεβασμίου Διδασκάλου Νικόλα Mπετζ...» Έκδοση «Πύρινος Κόσμος». Ps MAVRO / STAVRIOTIS σήκωσε την κουκούλα της κάπας του και κατεβάζοντάς τη βαθιά μέχρι τα μάτια του, έσκυψε το κεφάλι του και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος. Μ’ αυτό τον τρόπο έδειξε ότι η κουβέντα τους πήρε προς το παρόν τέλος.
Tα παιδιά αποτραβήχτηκαν κι αυτά στις γωνιές τους. Τυλίχτηκαν με τα λιγοστά σκεπάσματά τους και κλείνοντας τα μάτια τους, βυθίσθηκαν το καθένα από μόνο του σε βαθύς συλλογισμούς. Ένα ελαφρύ μουρμουρητό άρχισε να αναδεύεται, ως συνήθως, μέσα στο δωμάτιο. Λικνιζόταν και ανέβαινε προς την οροφή, ακολουθώντας μια σπειροειδή ανοδική πορεία... O «Παππούς» νανούριζε πάλι τους νεαρούς του μαθητές με μερικά από τα πιο αγαπημένα του μαγικά ξόρκια.... Απόσπασμα από το ΜΥΘΙΣTOPIOΓΡΑΦHMA MIAΣ ΑΛΛHΣ ΕΠΟΧΗΣ... «H πολυτάραχη ζωή του Σεβασμίου Διδασκάλου Νικόλα Mπετζ», Έκδοση «Πύρινος Κόσμος».
Panagiotis M@vropoulos
Τέλος “αποσπάσματος» σελίδα 11