pag. 121
Afvalbedrijven die zich niet omvormen tot grondstoffenbedrijf zullen de boot missen erner Annaert is algemeen directeur van de Federatie van Bedrijven voor Milieubeheer (Febem). Febem verdedigt de belangen van bedrijven die rond afval nieuwe materialen en energie produceren en die gronden reinigen. Febem vertegenwoordigt ze op verschillende fora, informeert ze en zorgt voor de verbinding tussen de sector en verschillende overheden.
W
Waar is Febem vooral mee bezig? Vooral met een combinatie van pure afvaldossiers, zoals discussies over afvalheffingen en technische afvalonderwerpen. Verder zijn we meer en meer bezig met de transitie naar duurzaam materialenbeleid. Dat doen we samen met nieuwe organisaties en andere sectororganisaties zoals Fisch/Symbiose of Plan C. Je bent zelf actief bij Febem sinds 2004. Welke evolutie heb je in die elf jaar meegemaakt? Eerst en vooral toenemende samenwerking met andere sectoren. Dat was ook een van mijn ambities toen ik bij Febem begon. Ik vond dat de afvalsector te veel in een hoekje zat. Als afvalstoffen weer materialen worden en opnieuw de economie ingaan, ben ik ervan overtuigd dat je samenwerking nodig hebt met de chemische, de textiel- en de kunststoffensector. Een tweede evolutie is de sterkere professionalisering van onze sector en van onze federatie. Tien jaar geleden waren er amper bedrijven die zich bezighielden met beleid. Vandaag zetten tweehonderd bedrijven hun schouders onder de sector en de federatie, waardoor we nog meer een partner kunnen zijn voor andere partners en sectoren. Op welke realisatie ben je zelf het meest trots? Op de duurzaamheidsverslagen die we het afgelopen jaar zelf mee in gang zetten. Hoewel
veel van onze bedrijven elke dag bezig zijn met het verbeteren van de duurzaamheid, stelden we vast dat er amper bedrijven zijn die daarover communiceren. Meer en meer bedrijven springen nu op die trein. Dat kan het professionalisme en het imago van onze bedrijven alleen maar ten goede komen. Hoe staat de sector er vandaag voor? De sector is toch wat op twee benen aan het huppelen. Aan de ene kant zien we dat het klassieke beleid van ophalen, sorteren, verwerken en investeren in verbranding nodig blijft. Dat mogen we niet vergeten. Het is pas als er bijvoorbeeld een staking is, dat men het belang ziet van correcte ophaling en welke impact dat heeft op de maatschappij. Aan de andere kant is men ook wel zoekende. Iedereen heeft de mond vol van circulaire economie. De meeste mensen beseffen dat dat geen buzz word is, en dat het zich alleen maar verder structureel zal ontwikkelen. Toch komt het nog niet zo evident van de grond. Er zijn veel ideeĂŤn, er is veel ‘goesting’, maar als het gaat om de uitvoering is er toch geen revolutie. Waar ligt dat aan? Aan de mentaliteit in de maatschappij. Er zijn verschillende verantwoordelijken. Het begint met het bedrijfsleven zelf, onze klanten aan wie wij grondstoffen kunnen leveren. Zij zijn het altijd gewoon geweest om met klassieke grondstoffen te werken. Dat ineens omvormen is een veranderingsproces en zorgt voor weerstand. Het is ook sterk dat we nu vaak moeten concurreren met primaire grondstoffen terwijl dat eigenlijk geen concurrenten mogen zijn. Ook de overheid draagt verantwoordelijkheid. Als het gaat over het aanleggen van wegen en het gebruik van recyclaten, is er nog altijd schroom om daar voluit voor te gaan. Verder is er de consument die er nog altijd van uitgaat dat
>