HANDBOEK VERRICHTINGEN IN DE HUISARTSENPRAKTIJK
aanbrengen kortdurend een prikkende sensatie. Vooral bij kinderen moet dit even worden aangekondigd. De indicaties zijn vergelijkbaar met die van hechtpleisters: kleine, oppervlakkige en rechte wonden zonder veel spanning op de randen. Een belangrijke voorwaarde is dat de wondranden goed aanliggen of naar elkaar toe kunnen worden gebracht, zodat zo weinig mogelijk lijm in de wond komt. Weefsellijm is verkrijgbaar in flaconnetjes voor eenmalig (Minims®) of meermalig gebruik. Maak voor het aanbrengen de huid goed schoon en droog. Breng de wondranden naar elkaar toe door druk van duim en wijsvinger, of door de wond in de lengte op spanning te brengen. Maak zo nodig tussentijds de wond opnieuw droog. Breng vervolgens een dun laagje wondlijm op de huid aan. Absorbeer direct eventueel overtollige lijm met de punt van een gaasje. Breng ter ondersteuning een of meerdere wondstrips aan. Ook kunnen eerst de wondstrips worden aangebracht, waarna de lijm zorgt voor extra fixatie van de wondranden. ‘Superlijmen’ uit doehetzelfzaken zijn niet geschikt, want deze zijn histotoxisch en de steriliteit is niet gegarandeerd.
Agrafen Agrafen zijn een soort nietjes van edelstaal die met een speciale (wegwerp)tang worden aangebracht. Agrafen laten zich snel aanbrengen en geven zeer weinig weefselreactie, maar ze approximeren minder goed (vooral subcutaan). Bovendien is het cosmetische resultaat in vergelijking met pleisters, lijm of hechtdraad minder fraai door de achterblijvende duidelijk zichtbare huidperforaties. Daarom zijn ze in feite alleen geschikt voor het behaarde hoofd als daar een goed alternatief ontbreekt. Voor het verwijderen is eveneens een speciale tang nodig waarmee de agrafen een-voor-een worden teruggebogen, zodat de scherpe uiteinden de huid verlaten.
Hechtdraden Hechtdraden zijn er in vele soorten en maten: resorbeerbaar of niet-resorbeerbaar, monofiel of multifiel (gevlochten), dik of (heel) dun, en vervaardigd uit natuurlijke of synthetische grondstoffen. De uiteindelijke keuze wordt bepaald door onder meer lokalisatie, diepte van de wond en de gewenste hechttechniek. Rekening moet worden gehouden met verschillen in treksterkte, knoopvastheid en weefselreactie. Atraumatisch hechtmateriaal heeft de voorkeur, wat wil zeggen dat de naald onlosmakelijk verbonden is met de hechtdraad. De dikte van hechtdraden wordt uitgedrukt in aantal nullen: hoe meer nullen, hoe dunner. In de huisartsenpraktijk volstaan voor de meeste huidhechtingen niet-oplosbare, kunststof draden met de diktes 2/0-6/0. Tabel 1 geeft naar lokalisatie een indeling van de meest gebruikte typen hechtdraad. Hieronder volgt een beschrijving van enkele belangrijke kenmerken van de meest gangbare hechtdraden. Oplosbare hechtdraden worden gebruikt voor het hechten van diepere lagen en van slijmvlies, zoals in de mond en bij episiotomiëen. Catgut was heel populair, maar is inmiddels vrijwel geheel verdrongen door het synthetische polyglycolzuur (Dexon®) en polyglactine (Vicryl®). Deze draden behouden langer hun treksterkte (tot zes weken, afhankelijk van het weefsel waarin toegepast ). Niet-oplosbare hechtdraden worden vooral gebruikt voor de huid. Ze worden verwijderd zodra het litteken voldoende sterkte heeft gekregen. Natuurlijke niet-oplosbare hechtmaterialen zijn linnen en zijde. Zijde knoopt gemakkelijk, maar het verloop van de treksterkte is onvoorspelbaar. Ook geeft zijde meer weefselreactie rond de steekgaatjes dan synthetische materialen. De voorkeur gaat daarom uit naar synthetische materialen. Deze zijn gemaakt van de grondstoffen polyester (Dacron®, Terylene®, Sertilene®), polyamide (Ethilon®, Nylon®, Perlon®) of polypropyleen (Prolene®, Surgilene®, Mersilene®). Belangrijke kenmerken zijn een grote trekvastheid en een goede weefselverdraagzaamheid.
46