ΠΝΕΥΣΗ Μαριάννα Τσίλη
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΤΟΛΗ ΑΘΗΝΑ 2021
Τίτλος: Πνεύση Συγγραφέας: Μαριάννα Τσίλη Εξώφυλλο: "Sad Moon", λάδι σε καμβά, Antinea Boletsi 2019
Copyright ©Εκδόσεις Ατόλη, Μαριάννα Τσίλη Επτανήσου 8, Αγία Παρασκευή 15341 τηλ. 6947 071157 e-mail: atole.info@gmail.com – www.atole.gr Η δισδιάσταση κωδικοποίηση (QR) για τις απαγγελίες δοκιμάστηκε με την εφαρμογή QR Droid για συσκευές κινητής τηλεφωνίας. Ατόλη: είδος νησιού σε σχήμα αγκαλιάς, με κοράλια και βλάστηση τροπική, προερχόμενο από τον κρατήρα σβησμένου ηφαιστείου.
ΙSBN: 978-618-80807-1-3
1. ήταν την εποχή που άκουγα τα ψάρια να σιγοτραγουδούν έψαξα να βρω την είσοδο της θάλασσας όλα τα δοκίμασα κάποτε πήδηξα από έναν γκρεμό το βουνό άπλωσε τις παλάμες με τράβηξε πίσω στο χιόνι απάνω μού χάιδεψε τα μάγουλα θέλησα να παρηγορήσω ό,τι μέσα μου ήτανε νικημένο σαν ένα δέντρο χτυπημένο κι έγινα η φίλη του νερού έτσι νόμισα όποτε με επισκεπτόταν ένα κύμα άνοιγα την πόρτα το έπαιρνα στην αγκαλιά μου του έδινα όλα τα φιλιά μου στην κορυφή σιγόβραζε ένα παράπονο αλίμονο δεν έμαθα να περπατώ στον αφρό βούλιαζα κάθε μέρα την αυγή έβαζα να πιω ένα ποτήρι θαλασσινό νερό ώσπου κάποιο δειλινό ήρθε να με παραλάβει ένα νησί που ήτανε καράβι έπρεπε να διασχίσω τη θάλασσα και τον ωκεανό χωρίς λόγο ήρθαν τόσοι ναύτες κάθε μέρα κατέφθαναν κι άλλοι φίλοι στην πορεία ξέχασα τον προορισμό μου τον θύμιζαν κάθε τόσο τα πουλιά που συναντούσαμε στα βράχια 11
το φεγγάρι χαμογελούσε ειρωνικά μέχρι την ημέρα που ήρθαν τα ψάρια τα άκουγα κάτω από τα πόδια μου να μιλάνε απαντούσα με χειρονομίες και υπερβολές χτυπούσα τη γη με τις παλάμες κάποια μέρα ξέχασα τη στεριά ζήτησα συγχώρεση από τη θάλασσα βούτηξα χωρίς προστασία καμία βούλιαξα σαν τη μέδουσα μα ήμουν ένα ακόμα παιδί και ήρθαν να με σώσουν οι αχινοί έπλεα για μέρες οι άκρες από τα μαλλιά μου άγγιξαν τον βυθό ήταν ένα φαινόμενο είχα ακούσει όλα τα μυστικά οι σπηλιές θορυβήθηκαν οι γλάροι μαζεύονταν ανήσυχοι στις βραχονησίδες κάπως έτσι τελείωσε το ταξίδι χρόνια μετά ανέβηκα σε αμέτρητα καράβια οι καπετάνιοι με κοιτούσαν διστακτικοί να περιφέρομαι κοντά στα νερά να μιλάω με τα άψυχα και με τα ζωντανά η στεριά είχε αλλάξει από την τελευταία φορά είχε ρωγμές σαν μια ανοιγμένη καρδιά
12
5. είναι τώρα η ώρα δεν πρόλαβε να ξημερώσει έχεις ήδη αργήσει έλα πάνω στα σκαλιά θα ακολουθήσεις τα βήματα είναι οι κόκκινες πατημασιές με τις ζωγραφιές τις χαρούμενες φωνές στη σκιά της σελήνης το προσωπείο γίνεται διάφανο μπορείς να κοιτάξεις μέσα του να δεις τα δεύτερα μάτια τα δεύτερα χείλη είναι η πρόσκληση που περίμενες τώρα μπορείς να σηκώσεις το χέρι διαμαρτυρόμενη θα περάσεις πάνω από τη γέφυρα την γκρεμισμένη από την κακοκαιρία τον πρόγονο στο άλογο οι νεκροί ανασαίνουν δίπλα σου αδημονώντας οσμίζονται τη θάλασσα σε κάθε μικρή φλέβα το γαλάζιο θέλεις να διαβείς το ποτάμι αναπνέοντας βαθιά το πνεύμα της ομίχλης είναι τώρα η ώρα υπάρχει ένα μήνυμα στον αέρα όποιος το διαβάσει πρώτος θα αναδυθεί ολόκληρος
17
6. μόνο η σιωπή ακούγεται η αλήθεια είναι χτες ήμουν ακόμη μια εικόνα στο μυαλό του Θεού ένα παιδί με κουρεμένο μαλλί που γονατισμένο πλάθει τη γη χτες ήμουν εκείνη που ονειρεύτηκαν οι φίλοι μου η μάνα μου με σκεφτόταν πριν τη γέννησή μου όταν με γέννησε με ξέχασε δεν γινόταν να ξεφύγω από το δίχτυ χωρίς να κάνω έστω μία προσφορά στην βία με έχουν περικυκλώσει τα ερείπια είναι όλα τόσο αληθινά ανοιγοκλείνω τα μάτια τα βουνά σωπαίνουν συνωμοτικά συνομιλούν στα κρυφά πίσω από σύμβολα προχτές ήμουν ένας απείραχτος κόκκος στο μικροσκοπικό σχέδιο του κόσμου ένας γαλαξίας ελάχιστος χτες δεν ήμουν ούτε και σήμερα είμαι ακόμη αύριο ίσως περάσω φευγαλέα σαν μια ανάσα διστακτική μέσα από τις ροές της ζωής τα σύννεφα συνεννοούνται μεταξύ τους σχολιάζουν τα προστάγματά τους
18
το βράδυ τα επισκεπτόμαστε κατατρομαγμένοι ζητούμε εξηγήσεις όταν μας τις δίνουν εκλιπαρούμε να ξεχάσουμε εκλιπαρώ τον Θεό για λίγο καθαρό νερό για τη ντομάτα στον κήπο και τον τον τον
για την κάθε ηλιαχτίδα ευχαριστώ ευχαριστώ ευχαριστώ
19