1. Krótka historia łucznictwa Wielu badaczy dziejów ludzkości sądzi, że historia łuku sięga w przeszłość do ery paleozoicznej (epoka kamienia łupanego), tj, okresu, który zakończył się około roku 8000 p.n.e. Jest to potwierdzone wizerunkami łuczników odkrytymi w jaskiniach hiszpańskich, datowanymi na okres górnego paieozoiku. Groty strzał odłupane z kamienia stanowiły tu dowód, na którym archeologowie oparli swoje teorie. Ślady łucznictwa starożytnego były znajdowane na całym świecie, także w Australii, mimo iż wcześniej uważano, że łuk nie był tam używany. Łuk był prawdopodobnie wynaleziony przez przypadek, lecz walczy o doniosłość z odkryciem ognia i wynalazkiem koła w rozwoju kulturowym człowieka, od kiedy stał się jednym z pierwszych usiłowań człowieka, aby zmagazynować energię - łuk jest napinany i przy zwalnianiu energia naciągniętego łuku jest przekazywana strzale, która zostaje wyrzucona do przodu. Pomiędzy ludami starożytnymi Egipcjanie byli pierwszymi świetnymi łucznikami, wykorzystującymi łuk jako swą główną broń podczas zmagań wojennych. Ich łuki były nieco krótsze niż wzrost człowieka, a długość strzały wahała się od 61 do 81 cm. Pomimo że groty krzemienne nie należały do rzadkości, najczęściej używanym materiałem był brąz. W tym czasie również Izraelici używali łuków wykonywanych z trzciny, drewna, rogu - zarówno na wojnie, jak i na polowaniu. Ten okres historii łuku na Bliskim Wschodzie pokrywał się z czasem pisania Biblii, która zawiera liczne odniesienia na jego temat. Wiele innych grup miało również wkład w łucznictwo w tamtych czasach. Narodem łuczników byli Asyryjczycy, w przeciwieństwie do Greków, którzy w swoich armiach mieli Kreteńskich łuczników. Rzymianie, podobnie jak Grecy, nie byli zbyt dobrze obeznani z łucznictwem, lecz jako łuczników werbowali do swoich legionów również Kreteńczyków, a ponadto Azjatów. Ich stosunek do łucznictwa zmienił się, kiedy został zburzony stary system legionów. Od 378 r. n.e. armie imperium liczyły wielu łuczników konnych. Attyla, król Hunów i Dżyngis Chan. Attyla, „Bicz Boski", grasował ze swoim oddziałem wojowników Chinach i we wschodniej części imperium rzymskiego, dochodząc aż do Dunaju i Renu. Hunowie byli ludem koczowniczym, strzelającym konno, długo nieśli zniszczenie i byli niepokonani, aż dopiero legiony rzymskie ostatecznie pogromiły Attytę pod Chalonssur-Marne we Francji w 451 r. n.e. Z kolei Dżyngis Chan (1162-1227) był wodzem grupy małych plemion mongolskich i w szczytowym okresie swoich podbojów zajmował tereny Chin, Indii, Iranu i Rosji- Podobnie jak Attyla wiele sukcesów zawdzięczał świetnej strategii wojskowej i szybkiemu ogniowi wielkiej liczby strzał wystrzeliwanych przez tuczników z grzbietów końskich.
Łucznictwo w średniowieczu Wielu historyków uważa, że długi łuk przybył do Anglii wraz Wilhelmem Zdobywcą, księciem Normandii, który przepłynął kanał La Manche i zaatakował południowe wybrzeże wyspy. Król Anglii Harold został zabity przez normańską strzałę i wtedy Anglicy docenili wartość łuku jako narzędzia walki.
4