7 minute read
"Ik vraag me af of sponsors écht weten hoe groot hun impact is"
Twee mensen die meer dan 9.000 kilometer bij elkaar vandaan wonen, zijn voor het leven met elkaar verbonden. Hoe bijzonder kindsponsoring is en waar het toe kan leiden, vertelt het prachtige verhaal van Carlos en Zeger.
Voor dit verhaal gaan we naar Oude Tonge, een plaatsje in de polders van Goeree Overflakkee. Hier woont de 86-jarige Zeger, die 23 jaar lang kindsponsor was van in totaal vier kinderen en Plan International nog altijd steunt. Normaal gesproken heerst er rust in de keurige doorzonkamer, maar vandaag is het een drukte van belang. De hele familie Lopez uit El Salvador zit aan de eettafel, vader Carlos en zijn vrouw, twee zoons en een dochter en ook nog een paar neven. Spaans, Engels en Nederlands worden door elkaar worden gesproken.
De bijzondere reis van oud-sponsorkind Carlos en Zeger begint in 1987: “Mijn vrouw Ine en ik konden geen kinderen krijgen. We hebben adoptie overwogen, maar uiteindelijk besloten om dat niet te doen. We zagen af en toe op televisie wel eens iets van Plan International, toen nog Foster Parents Plan, voorbijkomen en zo is het begonnen.”
Burgeroorlog
Zeger en Ine bezochten de familie van Carlos meerdere keren in El Salvador, dat in die tijd gebukt ging onder een burgeroorlog. “Ine durfde eerst niet mee. We zagen op tv natuurlijk vaak beelden van de oorlog. Uiteindelijk besloten we om toch te gaan en brachten we twee keer een bezoek aan de familie, dat was heel bijzonder”, vertelt Zeger.
Ook voor Carlos was de ontmoeting met mensen uit een ver land een bijzondere ervaring: “Als kind was ik altijd nieuwsgierig, wie zijn die mensen? Ik had zóveel vragen. Maar we voelden wel meteen dat er
De band tussen de twee families werd in de jaren erna steeds hechter. Als het jongste zusje van Carlos wordt geboren, wordt ze vernoemd naar Ine: “Dat was echt een hele mooie verrassing. Als je zoals wij geen kinderen kunt krijgen, draag je dat je hele leven met je mee. Daardoor was dit echt een bijzonder cadeau voor ons”, zegt Zeger.
"Je kon niet vrijuit spreken"
Opgroeien in een burgeroorlog was uitdagend, herinnert Carlos zich: “Het leven was heel moeilijk, er was geen perspectief. Je kon niet vrijuit spreken, want dan kon je zomaar vermoord worden. Als kind heb je dromen, je wilt iets bereiken. Maar voor veel kinderen was er bijvoorbeeld geen onderwijs.” Onderdeel zijn van een gemeenschap die werd gesteund door Plan International, betekende veel voor Carlos: “Voor ons was het heel bijzonder om gekoppeld te worden aan mensen aan de andere kant van de wereld. Ik kan me herinneren dat de medewerkers van Plan International in ons dorp waren en families ondersteunden met allerlei zaken. Er waren onderwijsprogramma’s voor kinderen en volwassenen, we kregen schoolspullen zodat we naar school konden en er was ook een voedselprogramma.”
Voor Carlos heeft de ondersteuning van Plan International, Zeger en Ine, die inmiddels is overleden, veel betekend. “Onderwijs was voor mij een groot geschenk. Het is heel simpel: een kind heeft onderwijs en een volle maag nodig om zijn dromen waar te kunnen maken. Voor mij heeft onderwijs het verschil gemaakt. Ik heb kansen gekregen en die gepakt en daardoor heeft mijn familie nu een beter leven dan het gezin waarin ik opgroeide. Mijn kinderen kunnen later alles worden wat ze willen.”
Carlos voelde nooit extra druk om te slagen, maar was wel gedreven: “Onderwijs was niet vanzelfsprekend voor mij, dus ik wilde altijd laten zien dat ik het waard was. Ik wist dat ik een kans kreeg die ik niet moest vergooien.” Die levensles geeft hij zijn eigen kinderen ook mee: “Ik vertel hen: vergeet nooit waar je vandaan komt. Je krijgt de kans om jezelf te ontwikkelen, dus gebruik die kans zodat je later een verschil kunt maken.”
Verwachtingen overtroffen
Toen Carlos achttien jaar werd, besloot Zeger om Carlos en zijn familie langer te ondersteunen en de vervolgopleiding van Carlos te betalen. Hij ging bedrijfskunde studeren en werd uiteindelijk hotelmanager op een eiland niet ver bij zijn geboortedorp vandaan. Zeger is trots op wat Carlos heeft bereikt: “Dat is echt een droom van ons. Toen we begonnen met sponsoren hadden we bepaalde verwachtingen, maar die zijn ruimschoots overtroffen. Wat Carlos heeft bereikt, geeft hij door aan zijn kinderen en zo blijft het balletje rollen, door hetgeen dat bij ons is begonnen. Daar zijn we heel dankbaar voor.”
Carlos ziet die verandering ook: “Kindsponsoring heeft echt de vicieuze cirkel van armoede doorbroken, wij zijn een nieuw verhaal gestart.” Zeger: “Ik heb het gevoel dat de cirkel nu rond is.”
“Wat Carlos heeft bereikt, geeft hij door aan zijn kinderen en zo blijft het balletje rollen. Daar zijn we heel dankbaar voor.
Zeger
Niet alleen voor Carlos en zijn zeven zussen en twee broers is er veel veranderd, maar ook voor de andere families in het dorp waar hij is opgegroeid: “De impact die Plan International heeft gemaakt door onderwijs voor kinderen mogelijk te maken, is enorm. Ik zie het als ik mijn geboortedorp bezoek. Al die kinderen van toen kregen eerlijkere kansen en hebben nu een beter leven dan de generatie voor hen. Er moeten toch heel veel plekken in de wereld zijn waar voormalig sponsorkinderen wonen, waar dit ook het geval is? Ik bedoel, daar zijn vijftig jaar geleden, dertig jaar geleden, tien jaar geleden zaadjes geplant die nu bloeien.”
Henny Huisman
Het is niet de eerste keer dat Carlos Nederland bezoekt. In 1993 kwam hij samen met zijn vader, moeder, broers en zussen naar Nederland voor het televisieprogramma De Suprise Show van Henny Huisman. Vrienden wilden Zeger en Ine verrassen met de komst van de familie Lopez. Zeger laat trots de inmiddels vergeelde foto’s zien, die nog altijd ingelijst op het dressoir in zijn woonkamer staan. “Ik weet nog goed dat ik als kind in Nederland was”, zegt Carlos. “Het was voor mij de eerste keer dat ik zo’n totaal andere wereld zag. Dat heeft mij onbewust extra geïnspireerd om succesvol te worden.” Toen Carlos zijn eerste baan kreeg in 2005, begon hij meteen met sparen om weer naar Nederland te kunnen komen. Later volgden meer bezoekjes en nu is hij hier voor het eerst met zijn complete gezin van vijf.
De band die hij heeft met Zeger is bijzonder, beseft Carlos. Maar ook sponsors die minder contact hebben met de gezinnen die ze ondersteunen, maken volgens Carlos een groot verschil: “Ik vraag me weleens af of sponsors écht beseffen hoe groot hun impact is. Het werk dat Plan International doet stopt niet na het ondersteunen van een gezin, maar heeft invloed op alle volgende generaties. Het vijftigjarig jubileum van Plan International in Nederland zou een mooi moment zijn om daar eens bij stil te staan.”
Zeger heeft inmiddels mappen vol foto’s uit de kast gehaald van reizen die hij maakte naar gezinnen die hij ondersteunde in het verleden. Hij kijkt er met weemoed op terug: “Ik zeg vaak, ik kan wel een dikke BMW kopen, maar dat wil ik helemaal niet. Mijn vrouw en ik hebben veel tegengeslagen gehad, waardoor we ons beseften dat het belangrijk is om anderen te helpen. Ik ben nu 86, maar nog elke dag beleef ik de vreugde van wat we gedaan hebben voor deze kinderen en hun gezinnen. Dat is voor mij de mooiste voldoening die er is.”
De manier waarop het contact tussen Zeger en Carlos in stand bleef na de sponsorperiode, is volgens de huidige regels niet meer mogelijk. Om kinderen nog beter de beschermen zijn de regels rondom contact tussen sponsors en sponsorkinderen een stuk strenger dan vroeger. De veiligheid en privacy van kinderen komen altijd op de eerste plaats, hoe mooi dit verhaal ook is.
