18/149
keyifli bağımlılığına kendini çocuksu bir bırakıştır; dünya yıkılsa umurunda olmama halidir. “Kendine yeterli olmanın”, “kendine bir patron bulmak” anlamında kullanılan hoş bir tabir olduğu bir dünyadır bu. İçimizde tutkuyla yanan ne varsa yok etmek için biyolojik ailenin “yakınlığı” bahanesini kullanmak; bizi yetiştirdikleri mazeretini öne sürerek çocukluğumuzun ciddiyet içeren her şeyinden olduğu gibi yetişkin olma şansından da bizleri uzaklaştırmak istiyorlar. Kendimizi bu tür bir aşınmaya karşı korumak zorundayız. Çift olmak bu müthiş toplumsal çöküşün son evresi, insanlık çölünün ortasındaki bir vahadır. Bugünün toplumsal ilişkilerinin bariz şekilde ortadan kaldırdığı sıcaklık, sadelik, dürüstlük, oyunsuz ve seyircisiz bir hayat gibi şeylerin arayışıyla, “mahremiyet” şemsiyesi altında ilişkilere yöneliyoruz. Ama romantizmin büyüsü ortadan kalktığında, “mahremiyet” çırılçıplak kalıyor ortada: Zaten mahremiyetin kendisi toplumsal bir uydurmadır, albenili dergilerin ve psikolojinin diliyle konuşur; diğer her şey gibi, bulantı verecek kadar stratejilerle yüklüdür. Artık bu alan da diğer alanlar gibi yozlaşır ve orada da dürüstlük adına bir şey kalmaz; buraya da yalanlar ve yabancılaşma kanunları hâkim olur. Biri şans eseri bu gerçeği keşfettiğinde, tam da çift olmanın doğasıyla çelişen bir paylaşım kendini dayatır. Varlıkların birbirini sevmesini sağlayan şey, aynı zamanda onları sevilebilir kılan şeydir. Ve bu da ikikişilik-otizm ütopyasını darmadağın etmektedir. Aslında bütün bu toplumsal formların çözülüşü bir şans. Yeni düzenleme ve bağlılığı içeren çılgınca, geniş çaplı deneylerimiz için ideal bir durum. Ünlü “ebeveyn istifası” bizleri, çabucak olgunlaşmamızı gerektiren dünyayla ve de yaklaşmakta olan sevgili ayaklanmanın belirtileriyle yüzleşmeye zorluyor. Bugün, çiftin ölümüyle birlikte sorun yaratıcı ortak duygulanım biçimlerinin doğuşuna tanık olu- yoruz, seks artık tümden tüketildi, erkeklik ve kadınlık güve yeniği giysilerle cirit atıyor, otuz yıldır ardı arkası kesilmeyen pornografik yenilikler sınırları aşmanın ve özgürleşmenin çekiciliğini artık tümüyle tüketti. Devletin müda- halesine karşı Çingene kampları kadar direngen, ilişkilerin