Zapis czasu/czas zapisu. Rozmowy (nie tylko) o książkach
Ja cenię tylko tych pisarzy, którzy umarli, tak naprawdę. Nie znam się na współczesnej literaturze, niewiele czytam współczesnej. Jasne, wydajemy czasami, ale nie jestem znawcą, broń Boże. Przecież nie jestem krytykiem ani historykiem literatury, który by czytał wszystko. To też nie bardzo mnie interesuje. Wiecie, pisarstwo jest egoistyczną sztuką, interesują cię twoje książki. Nie ma co udawać, że z wypiekami się czyta to, co wychodzi. To gówno obchodzi tak naprawdę. M.G.: To ciekawe co Pan powiedział, zwykle uważa się, że pisarz wiele czyta w poszukiwaniu, powiedzmy, „inspiracji”. Nie tyle pisarz, co człowiek młodszy. Bardzo dużo czytałem, gdy byłem w waszym wieku, teraz czytam troszkę mniej. Czytam historię, czytam eseistykę. Czytam takie rzeczy, które nie są już beletrystyką po prostu. Pewnie jakoś inspirują. Wszystko, co się przeczytało, inspiruje. Gdzieś tam się odbija, potem wchodzi w krwioobieg, ale, broń Boże, nie jestem na bieżąco. Wiadomo na przykład, że Dorota jest zajebistą pisarką. Wojna polsko-ruska to było objawienie bez dwóch zdań. M.P.: A jej ostatnią książkę jak by Pan ocenił? Nie wiem, nie czytałem. Wywiad-rzeka z trzydziestoletnią dziewczyną… ale dobra, ok. Kiedyś robiło się takie wywiady ze starcami, którzy widzieli kawał historii. A niektórzy wielcy, tacy jak Czesław, tego typu wywiadów nie udzielali. Ale jak jest takie zapotrzebowanie, taki rynek, to proszę bardzo. Ale trochę mnie to rozbawiło. M.P.: No właśnie. Jest Pan również wydawcą, siedzi Pan w branży – trudno pogodzić rynek ze sztuką? Trudno jest. My staramy się przetrwać, wydawać książki. Mieć firmę, która zatrudnia około trzydzieści osób. Płacić autorom, a jednocześnie nie dawać dupy i nie wydawać
117