Nie w pierwszym szeregu. O poetach lat 90.
PRZEMYSŁAW KULIŃSKI
Z lektur Pana P.: Dariusz Sośnicki Piotr Kępiński napisał przed laty w jednej ze swoich recenzji dotyczącej tomiku Dariusza Sośnickiego: Cztery lata temu Marlewo zyskało dobre opinie krytyków, Ikarus zaś, wydany w tym roku, potwierdził tylko zdanie recenzentów o niebanalnym talencie poety. Nie jestem pewien, czy określenie „uznany” ma jakieś szczególne znaczenie, zatem dopowiem tylko, że Sośnicki jest przede wszystkim poetą intrygującym1.
Nie będę ukrywał, że ten krótki fragment stał się wyraźną inspiracją dla niniejszego szkicu. W jakim sensie? Zanim przejdę do stosownych wyjaśnień, pozwolę sobie zasygnalizować kilka wątków pobocznych, które jednak miały wpływ na powstanie tego artykułu. Przede wszystkim należało się poważnie zastanowić, dla których nazwisk polskiej poezji – pomimo obiecujących, czasami nawet niezwykle obiecujących debiutów w latach 90. – zabrakło, posługując się tu niezbyt fortunnym określeniem, miejsca w pierwszym szeregu. Od razu bowiem powstaje pytanie o warunki zaistnienia specyficznej dla siebie hierarchii, którą na potrzeby tego artykułu (oraz całej książki) roboczo nazwano pierwszym szeregiem właśnie. Na kogoś jednak należało postawić. Padło na Sośnickiego. Wspomniany już wcześniej Piotr Kępiński zasygnalizował bowiem w swoim artykule bardzo ważną rzecz: czy jakąkolwiek wartość niosą ze sobą podobnej maści nominację (Sośnicki jako poeta „uznany” od momentu debiutu), czy też pozostają jedynie retorycznym wytrychem. Rozpieszczany przez krytyków autor Marlewa wydawał się jednak idealnym kandydatem do zajęcia całkiem poczesnego miejsca w historii literatury, może niekoniecznie w jednym szeregu tuż obok Herberta, Różewicza czy Miłosza, ale miał niewątpliwą szansę na zaistnienie D. Sośnicki, Ikarus, Wrocław 1998. Rec.: P. Kępiński, W oku ptaka, „Czas Kultury” 1998, nr 5, s. 104. 1
25