Τα όνειρα μάς τα φυτεύουν άλλοι philenews.com /politismos/anthropoi/article/433918/piter-eramian-ta-oneira-mas-ta-fytevoyn-alloi
Καλλιτέχνης. Με τα χρόνια κατάλαβε πως η σωστή φιλοσοφική ερώτηση δεν είναι γιατί ζούμε, αλλά πώς το κάνουμε. Ο τίτλος που δώσαμε στη νέα ομαδική έκθεση που επιμελούμαι –συμμετέχουν οι Ραΐσσα Αγγελή, Μιχάλης Χαραλάμπους, Μαρία Λοϊζίδου και Olga Micińska– είναι «No Future in Dreaming». Ακούγεται κυνικό, αλλά εν μέρει το πιστεύω, γιατί όταν ονειρεύεσαι, δεν κάνεις κάτι. Το όνειρο δεν αποτελεί πράξη και θεωρώ πως το μέλλον μπορεί να έρθει με τις πράξεις και όχι με τα όνειρα. Νομίζω μάλιστα πως τα όνειρα είναι σαν τους σπόρους, μας τα φυτεύουν και μας τα δημιουργούν άλλοι: Πρέπει να έχεις ένα ακριβό αυτοκίνητο, πρέπει να κάνεις αυτό κι αυτό για να είσαι ευτυχισμένος, πρέπει να παντρευτείς και να κάνεις μια μεγάλη, χαρούμενη οικογένεια. Ουσιαστικά πρέπει να ακολουθείς το american dream. Η δική μου οπτική λέει ότι αυτό δεν ισχύει, δεν πρέπει να ακολουθούμε αυτόν τον δρόμο. Εκείνο που με ανησυχεί είναι το τι μπορεί να περνάει υποσυνείδητα μέσα μας. Είναι σαν το slogan «Είσαι αυτό που τρως». Αυτό ισχύει και με το τι παρακολουθείς μέσα απ’ τα media, μέσα απ’ τα social media, που πια είναι σαν συνέχεια του εαυτού μας. Και αυτό είναι ενοχλητικό, γιατί πρόκειται για έναν εθισμό. Και δυστυχώς όσο πιο λίγο κατανοούμε το πώς δουλεύουν τα πράγματα, τόσο περισσότερο δεκτικοί γινόμαστε στην εκμετάλλευση. Η επιμέλεια εκθέσεων στην Κύπρο ακόμα αναπτύσσεται. Δεν υπάρχουν curators που να κάνουν αυτή τη δουλειά συχνά και συστηματικά. Αυτό προσωπικά με δυσκολεύει, γιατί είμαι καλλιτέχνης, έχω τον δικό μου χώρο, το Θκιο Ππαλιές, και πρέπει να κάνω και επιμέλεια. Ταυτόχρονα σκέφτομαι και σαν καλλιτέχνης και σαν επιμελητής. Έχει ενδιαφέρον όμως, το βλέπω σαν πρόκληση. Δεν νιώθω ασφυκτικό το περιβάλλον της τέχνης στην Κύπρο. Έκανα κάποια ταξίδια πρόσφατα, είδα πολλές εκθέσεις, ενώ είχα την ευκαιρία να δω την ανταπόκριση ξένων συναδέλφων και δημοσιογράφων που 1/2
ήρθαν στην Κύπρο. Μπορεί να μη γίνονται πολλά πράγματα, να μην υπάρχουν φορείς, αλλά ήταν εντυπωσιασμένοι με τη φρεσκάδα των πραγμάτων που γίνονται εδώ και την ειλικρίνεια. Δεν είναι εύκολο για κάποιον να το δει αυτό, γιατί ως λαός έχουμε κόμπλεξ κατωτερότητας. Μπορεί να κάνουμε πολλά καλά πράγματα, αλλά να μην το αντιλαμβανόμαστε και να θεωρούμε ότι οι άλλοι πάντα κάνουν κάτι καλύτερο. Δεν ισχύει πάντα. Γίνονται πολλά ωραία πράγματα, και με την τέχνη και τη μουσική και το θέατρο. Και αυτό γιατί έχουμε ψυχή, δινόμαστε σε αυτό που κάνουμε, και αυτό φαίνεται. Έχουν μια αλήθεια τα πράγματα. Δεν εξυπηρετούμε το σύστημα ή μια ρουτίνα. Ετοιμάζομαι να πάω στη Βηρυτό για ένα residency/study course. Επιλέγουν 10–15 άτομα τον χρόνο και φέρνουν γνωστούς καλλιτέχνες, θεωρητικούς, για να κάνουν σεμινάρια, και σχολιάζουν τη δουλειά σου βοηθώντας σε να πας ένα βήμα παρακάτω. Ανυπομονώ. Στο Λονδίνο, μετά τις σπουδές μου στην τέχνη, μελέτησα φιλοσοφία. Ένιωθα απογοητευμένος από την τέχνη και ήθελα να μελετήσω τα πράγματα πιο βαθιά. Νομίζω ότι δεν είχα φτάσει στο σημείο ωριμότητας για να μπορώ να δουλέψω όπως ήθελα. Από μικρός βέβαια έκανα συνεχώς ερωτήσεις. Από πού ήρθαμε, γιατί υπάρχουμε, γιατί γίνεται το ένα και το άλλο. Ήταν ένας τομέας που με ενδιέφερε. Κατάλαβα ότι πολλές απ’ αυτές τις ερωτήσεις δεν έχουν νόημα. Δεν είναι σημαντικό το γιατί ζω, αλλά να σκέφτομαι πώς ζω και ποια είναι η ηθική της καθημερινής ζωής. H έκθεση «No Future in Dreaming» στο project space Θκιο Ππαλιές διαρκεί μέχρι τις 6 Οκτωβρίου.
2/2