ΑΠΟΨΕΙΣ 06
ΜΥΑΛΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΑΛΑΦΟΥΤΗ
Για χρόνια ολόκληρα, πολλά πράγματα μου φαίνονταν εξωγήινα και ακατανόητα. Το περίσσιο μίσος των αριστερών. Η πλεονάζουσα αδικία που πλημμύριζε τις οργισμένες φωνές τους και τις πεταγμένες στο λαιμό τους φλέβες. Γραφικοί μου φαινόντουσαν και αστείοι. Πολύ αστείοι. Αγαπημένη μου συνήθεια, να προβοκάρω φίλους και συνεργάτες με αριστερά αισθήματα και ιδεολογία, σε κάθε ευκαιρία. Να τους “τσιγκλάω” γράφοντας ανέξοδες εξυπνάδες στο Twitter και στο FB. Και βλέποντας τους να “τσιμπάνε” ξεσπώντας με μια ακαταλαβίστικη για μένα δογματική, να διασκεδάζω σαν να μην υπάρχει αύριο. Μια μέρα μου κόπηκε το γέλιο. Δεν ήταν η πρώτη αυτοκτονία λόγω της οικονομικής κρίσης. Πολλοί άνθρωποι “επέλεξαν” να βουτήξουν σε κενά και θάλασσες. Ήταν η πρώτη φορά όμως που ο πολιτικός κόσμος αναγκάστηκε να αντιδράσει αυθόρμητα. Αυτοί τουλάχιστον που βρίσκονταν στα τηλεοπτικά studio ζωντανά για την προεκλογική τους προβολή και κλήθηκαν να σχολιάσουν το γεγονός σε πραγματικό χρόνο.
14 PEPPER
Κακοί ηθοποιοί, ψέλλιζαν ζορισμένα ανούσια ευχολόγια και καταργιόντουσαν την ώρα και την στιγμή που δέχτηκαν την τηλεοπτική πρόσκληση. Στριμωγμένοι, κόπιαζαν να δικαιολογήσουν μια αυτοκτονία που έσκασε στα χέρια τους, αφού κανείς δεν τους είχε προειδοποιήσει ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί όσο εκείνοι βρίσκονται στον αέρα. “Γαμημένε κωλόγερε. Χάθηκε να γλιστρήσεις στο μπάνιο; Στο κάτω κάτω, αν γουστάρεις να γίνεις μάρτυρας, κάντο στον τηλεοπτικό χρόνο κάποιου άλλου. Ή έστω την ώρα των μεταμεσονύκτιων επαναλήψεων”, έλεγε το βλέμμα τους. Άκουσα έναν Υπουργό, Κουκουλόπουλος Πάρις στο όνομα, να εγκαλεί τον αυτόχειρα λόγω της ιδιότητας του ως συνταξιούχου φαρμακοποιού, λέγοντας: “Εάν ο ίδιος άνθρωπος είχε άλλη προσέγγιση, θα μπορούσε να μας βοηθήσει και πολύ καλά για το πώς τα 4 δισ. του 2004 για δαπάνες φαρμάκου έγιναν 9 δισ. μέσα σε λίγα χρόνια”. Το ότι δεν το πήγε ένα βήμα παρακάτω προτείνοντας την αυτοκτονία περισσοτέρων φαρμακοποιών ως λύση στο θέμα της φαρμακευτικής δαπάνης, είναι κάτι που ομολογώ πως με εξέπληξε... Το ίδιο πρωί, ο Πάνος Μπεγλίτης, σε ένα ρεσιτάλ ακατάληπτης πολιτικάντικης μπουρδολογίας δήλωνε με στόμφο σιγουριάς παλαιού πολιτικού ότι “... αν είχε χρέη ή δεν είχε είχε χρέη, το αν τα έφαγαν τα παιδιά του ή τα έφαγε ο ίδιος, σεβασμός σ' αυτές τις περιπτώσεις... ”. Λες και υπήρχε πιθανότητα ο Δημήτρης Χριστούλας να πέθανε από ακατάσχετη λαιμαργία και όχι τινάζοντας τα μυαλά του στον αέρα της Πλατείας Συντάγματος.
Το θέμα δεν είναι αν είναι κάποιος κρετίνος. Δικαίωμα του και ευθύνη αυτών που τον ψήφισαν. Απλώς ποτέ πριν στην ζωή μου, δεν είχα δει τόσο απροκάλυπτα κυνικά, ανθρώπους να έχουν ξεφύγει από οποιοδήποτε επιτρεπτό όριο που θα μπορούσε έστω και προσποιητά, να δικαιολογήσει τα λεγόμενα τους. Η αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα λειτούργησε ως ξυπνητήρι. Προς όλες τις πλευρές. Στους πολιτικούς ξύπνησε το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης, φοβούμενοι ότι αυτή η αυτοκτονία θα μπορούσε να αποτελέσει την αφορμή ενός πολέμου. Και αυτή η αφορμή έπρεπε να σβήσει, πριν βάλει φωτιά στο μπαρούτι που τρέχει από τις τσέπες τους. Στους αριστερούς, ξύπνησε μια επαναστατική κληρονομιά αστικών και μη μύθων που την συνοδεύουν. Για πρώτη φορά η γενιά μας είδε στην πράξη την αγωνιστική ροπή που για εικοσιπέντε χρόνια τους άκουγε να αναπολούν, ως ένδοξο ιερό μονοπώλιο. Από τη δεξιά, περίμενα να βγάλει ανακοίνωση ότι σκοπός τους είναι η αυτοδυναμία και η αυτοκτονία είναι προβοκάτσια του ΠΑΣΟΚ και άμεση παρέμβαση στο μέγεθος του εκλογικού σώματος, το οποίο και προσπαθούν να συρρικνώσουν, για να μην μπορέσει ο Αντώνης Σαμαράς να γίνει πρωθυπουργός. Δεν το έκανε τελικά. Προσωπικά με εξέλιξε. Ήταν τόσο μεγάλο το σοκ που ένιωσα, ώστε κατάλαβα ότι υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν το κόσμο διαφορετικά από μένα. Και μετά από χρόνια χλευασμού και ειρωνείας, αντιλήφθηκα πλέον και πως είναι αυτός ο κόσμος που βλέπουν. Εάν η αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα κατάφερε να εξελίξει εμένα, έναν άνθρωπο δύσκαμπτο και κολληματικό, σχεδόν εμμονικό, τότε σίγουρα θα καταφέρει να εξελίξει και άλλους. Ίσως ακόμη και αυτούς που πιστεύουν ότι χρειάζεται να τινάξουν τα μυαλά τους στον αέρα της πλατείας, για να ξυπνήσουν όλους τους υπόλοιπους με τον κρότο του πιστολιού τους.