Column
Groot
en toch zo klein
Maarten Bouma
Samen met mijn goede humeur sta ik op maandagochtend rond achten in lijn 12. Het vermelden van de tijd is wel zeer belangrijk, want ik ben zeker geen ochtendmens. Het zogenaamde goede humeur is dus ook redelijk sarcastisch bedoeld. Als ik om acht uur ’s ochtends wakker ben, dan is dat omdat het moet. Niet omdat ik het fijn vind. De ochtend en ik zijn te vergelijken met een leeuw op groentedieet: dat gaat gewoon niet samen. Zo wordt dit ook opgemerkt door een medereiziger. Een jongen, ik gok een derdejaars, voorzien van kort bruin haar. Zijn roodblauwe overhemd is volledig dichtgeknoopt, daaronder draagt hij een skinny jeans en blauwe Vans. Net als ik is hij onderweg naar NHL Hogeschool. “Kort nachtje?”, vraagt hij, terwijl hij me stiekem een beetje uitlacht. “Ja, zeg dat wel”, antwoord ik geïrriteerd. Uit zijn tas haalt hij een pakje paracetamol. Of ik een kater heb, vraagt hij. Ik moet een beetje lachen. “Nee, heb het gewoon wat te laat gemaakt.” De bus stopt. Gearriveerd op de plaats des onheils. Het dichtgeknoopte overhemd wenst me een fijne dag en loopt snel richting de ingang. Ik kijk op mijn mobiel. 08:28, hij moet vast om half negen beginnen. Ik loop ook richting de ingang en realiseer me dat de school eigenlijk best klein is. Niet het gebouw zelf, maar wat zich binnen en buiten de muren allemaal afspeelt. Gesprekken met volslagen onbekenden in het openbaar vervoer en het begroeten van leraren in de schoolgangen, om maar eens wat te noemen. En uiteraard tijdens de tussenuren even een kopje koffie drinken met klasgenoten in de kantine. Dat is ook geen slecht tijdverdrijf, al zeg ik het zelf. Stiekem krijg ik toch wel een goed humeur zodra ik de school binnenloop, maar heb ik het sarcastische tintje daaraan buiten gelaten.
Maarten Bouma
19