ΠΑΤΡΙΣ Παρασκευή 3 Σεπτεµβρίου 2010
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 6
∆ηµόσια Υγεία για Όλους Η κυβέρνηση, µε πρόσχηµα την οικονοµική κρίση και την κάµψη των δηµόσιων ελλειµµάτων συνεχίζει την ολοµέτωπη αντιλαϊκή επίθεση. Με το αντιδραστικό νοµοσχέδιο που έφερε και ψήφισε το καλοκαίρι για την ολοήµερη λειτουργία των νοσοκοµείων, µετατρέπει ακόµα περισσότερο τα δηµόσια νοσοκοµεία σε ανώνυµες εταιρείες και επιχειρήσεις άγριας εκµετάλλευσης των ασθενών των εργατικών και λαϊκών οικογενειών. Μεθοδεύει τη γενίκευση της πληρωµής στα επείγοντα περιστατικά, την ανακοστολόγηση των ιατρικών πράξεων και εξετάσεων (π.χ., χειρουργικές, διαγνωστικές, τεχνολογικές πράξεις κλπ.), την παραπέρα λεηλασία των ασφαλιστικών ταµείων και καταλήστευση του λαϊκού εισοδήµατος, ενώ την ίδια στιγµή επιδιώκει την επιβολή της εργασίας σε συνθήκες γαλέρας µε την επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, την εντατικοποίηση της εργασίας, την κατάργηση των Συλλογικών Συµβάσεων, την απελευθέρωση των απολύσεων και τη µείωση µισθών. Η κατάσταση είναι τέτοια που κυριολεκτικά θα πεθαίνουν άνθρωποι καθώς η κυβέρνηση, µε τη στήριξη της Ν∆ και του ΛΑ.Ο.Σ., θέλει τα κρατικά έσοδα να πηγαίνουν στις τσέπες της πλουτοκρατίας και όχι να εξασφαλίζεται το λαϊκό δικαίωµα στη δωρεάν Υγεία και Πρόνοια. Η κατάσταση στα νοσοκοµεία του νοµού µας είναι εγκληµατική. Η ζωή των εργαζοµένων, των φτωχών λαϊκών στρωµάτων κρέµεται κυριολεκτικά από µια κλωστή. Κάθε έννοια στοιχειώδους αντιµετώπισης διαφόρων περιστατικών επαφίεται στις φιλότιµες προσπάθειες του προσωπικού. Γιατροί, νοσηλευτές και βοηθητικό προσωπικό αντιµετωπίζουν καθηµερινά δύσκολες έως και τραγικές καταστάσεις και καλούνται να αντιµετωπίσουν τα περιστατικά µε διαρκή τον κίνδυνο της έλλειψης στοιχειωδών µέσων για να κάνουν τη δουλειά τους. Η όλη κατάσταση είναι συνειδητή επιλογή των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ σήµερα, της Ν∆ χτες. Σκοτώνουν το λαό, έχοντας όλα τα προηγούµενα χρόνια πάρει µέτρα για την παντελή υποβάθµιση της Υγείας και σήµερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ µε τη δραστική µείωση των δηµόσιων δαπανών για την Υγεία, επικαλούµενη το µνηµόνιο, θέτει σε κίνδυνο την υγεία του λαού και οδηγεί τους εργαζόµενους σε ιδιωτικές υπηρεσίες Υγείας και Ασφάλειας. Η «Λαϊκή Συσπείρωση» διεκδικεί: Σύγχρονη, αποκλειστικά δηµόσια, δωρεάν Υγεία για όλους χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Την άµεση κάλυψη των Νοσοκοµείων και των Κέντρων Υγείας του νοµού µε πρόσληψη όλου του αναγκαίου προσωπικού, όλων των κλάδων και ειδικοτήτων µε σχέση εργασίας µόνιµης, πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Σε όλο τον πληθυσµό βιβλιάριο Υγείας χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Καµιά πληρωµή ή συµµετοχή σε ιατροφαρµακευτική περίθαλψη, εργαστηριακές εξετάσεις, νοσήλια και θεραπείες. Κατάργηση των εισφορών των εργαζοµένων, αυτοαπασχολούµενων, αγροτών και των συνταξιούχων στον κλάδο Υγείας. Να διασφαλιστεί από τον κρατικό προϋπολογισµό η προµήθεια του απαραίτητου τεχνολογικού - ιατροφαρµακευτικού εξοπλισµού και η µέριµνα για τη συντήρησή του, ώστε να εξυπηρετούνται οι κάτοικοι και επισκέπτες του νησιού. Κάλυψη των χρεών των δηµόσιων νοσοκοµείων από τον κρατικό προϋπολογισµό. Κάλυψη των ελλειµµάτων των ασφαλιστικών ταµείων από το κράτος και τους επιχειρηµατίες. Φορολόγηση του κεφαλαίου µε 45%. Σήµερα περισσότερο από ποτέ επιβάλλεται η πάλη και η οργάνωση της δράσης των υγειονοµικών, αλλά και όλων των εργαζοµένων, των αυτοαπασχολούµενων και της φτωχής αγροτιάς ενάντια στην επίθεση των µονοπωλίων στην Υγεία. Ενάντια στην εµπορευµατοποίηση και κάθε µορφής επιχειρηµατική δράση στο χώρο της Υγείας και της Πρόνοιας, για σύγχρονες υπηρεσίες και υποδοµές Υγείας που θα στοχεύουν στη σύγχρονη πρόληψη και προστασία της υγείας του λαού.
36 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ Σ
ήµερα συµπληρώνονται 36 χρόνια από την ιστορική 3η Σεπτεµβρίου 1974, όταν ο A. Παπανδρέου ανακοίνωσε την ίδρυση του ΠαΣοΚ δίνοντας στη δηµοσιότητα την οµώνυµη ∆ιακήρυξη, που αποτελεί ακόµη ένα «ιερό κείµενο» στο ΠαΣοΚ. Στην ασταθή πολιτική ατµόσφαιρα της εποχής ο γιος του «Γέρου της ∆ηµοκρατίας» αρνήθηκε να κληρονοµήσει την Ένωση Κέντρου, η οποία είχε πάρει το εκπληκτικό 53% στις εκλογές του 1964, και προτίµησε να ηγηθεί ενός νέου ριζοσπαστικού κινήµατος που προέτασσε το αίτηµα του σοσιαλισµού, έτσι όπως ο ίδιος ο A. Παπανδρέου το είχε επεξεργασθεί ως επικεφαλής του ΠΑΚ στη διάρκεια της δικτατορίας. Όσοι έλαβαν µέρος στην ιδρυτική πράξη του ΠαΣοΚ δεν ήταν πολλοί και κυρίως ήταν µια ανόµοια οµάδα την οποία ο παραδοσιακός πολιτικός κόσµος υποτίµησε. H προσωπικότητα του A. Παπανδρέου, η ακτινοβολία του στην ευρύτερη δηµοκρατική πρόταξη και ο ζωντανός πολιτικός λόγος του έκαναν το Κίνηµα που έλαβε µόλις 13% στις πρώτες µεταπολιτευτικές εκλογές να φθάσει στην εξουσία σε επτά χρόνια και να παραµείνει πλειοψηφούσα πολιτική δύναµη ως σήµερα. Το είχε αποφασίσει Παρά τις αντιστάσεις που συναντούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αποφασίσει ότι στις 3 Σεπτεµβρίου 1974 θα ανακοινώσει το νέο κόµµα. H ιδρυτική διακήρυξη ήταν ήδη έτοιµη. H τελική της επεξεργασία έγινε το µεσηµέρι της 2ας Σεπτεµβρίου 1974 στην τραπεζαρία του σπιτιού του Ανδρέα Παπανδρέου στο Καστρί. Ο Παπανδρέου είχε αναθέσει την επιµέλεια στον Γιάννη Ζαφειρόπουλο, πρώην βουλευτή Ηλείας και Υφυπουργό Εξωτερικών του ΠαΣοΚ, στον καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστηµίου Ιωαννίνων Μανώλη Παπαθωµόπουλο και στον ∆αµιανό Βασιλειάδη, όλοι ηγετικά στελέχη του ΠΑΚ. Τα κείµενα είχε ήδη επεξεργαστεί µια άλλη Επιτροπή που δηµιουργήθηκε µια - δυο ηµέρες µετά την επιστροφή του Παπανδρέου στην Αθήνα. Σε αυτή συµµετείχαν στελέχη του ΠΑΚ εξωτερικού και του ΠΑΚ εσωτερικού, όπως ο K. Λαλιώτης, ο I. Τσεκούρας, ο Αθ. Τσούρας, N. Μιχαλόπουλος και άλλοι. Μια - δυο ηµέρες µετά τη συγκρότηση της Επιτροπής ήρθε και ο K. Σηµίτης από τη Γερµανία. Ο I. Τσεκούρας θυµάται ότι υπήρχε έντονη αντιπαράθεση µεταξύ των στελεχών του ΠΑΚ εξωτερικού και εσωτερικού για ιδεολογικά θέµατα. ∆ιαφώνησαν τόσο έντονα για τις εθνικοποιήσεις που τα στελέχη του ΠΑΚ εσωτερικού αποχώρησαν και
εξουσιοδότησαν τον ∆. Τουλούπα να συµµετέχει στις συζητήσεις της Επιτροπής, η οποία κατέληξε σε ένα κείµενο που ονοµάστηκε «Πλαίσιο Οργανωτικής ∆ράσης». Την 1η Σεπτεµβρίου αυτό το κείµενο το ήλεγξε ο Παπανδρέου και ανέθεσε στην τριµελή Επιτροπή να το καθαρογράψει στο Καστρί. Το κείµενο αυτό διαµορφώθηκε τελικά στις 2 Σεπτεµβρίου το βράδυ. Τότε ανέκυψε θέµα παραγωγής φωτοτυπιών, αφού οι συνωµοτικοί κανόνες της εποχής δεν επέτρεπαν σε κανέναν από την οµάδα να φύγει µε το κείµενο από το Καστρί. Τότε επιστρατεύθηκε ένα στέλεχος της Ρανκ Ζήροξ και φίλος του Παπανδρέου µε µεγάλη αντιστασιακή δράση, που είχε καταδικαστεί στην υπόθεση Παναγούλη, ο Τζάνος Βαλασέλης. Πώς κατέληξαν στο όνοµα Οι εισηγήσεις ήταν πολλές για το όνοµα. Κάποιοι έκαναν λόγο για Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόµµα και άλλοι πρότειναν Εργατικό Κόµµα. Ορισµένοι υποστήριξαν την πρόταση Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνηµα για την Αναγέννηση της Ελλάδας (ΠΑΣΟΚΑΕ). Αλλά υπήρξαν αντιρρήσεις καθώς κάποια στελέχη εξέφρασαν την άποψη ότι η λέξη Αναγέννηση παραπέµπει στη χούντα. Στην Επιτροπή που δηµιουργήθηκε από τα στελέχη του ΠΑΚ εξωτερικού και εσωτερικού άνοιξε µεγάλη συζήτηση αν το
ΠαΣοΚ είναι σοσιαλιστικό δηµοκρατικό κίνηµα ή δηµοκρατικό σοσιαλιστικό κίνηµα. Ο Παπανδρέου είχε βάλει ορισµένους δικούς του να υποστηρίξουν µε σθεναρό τρόπο ότι τυχόν αντιπαράθεση των όρων θα δηµιουργούσε την εντύπωση ότι πρόκειται για σοσιαλδηµοκρατικό κόµµα και αυτό δεν το ήθελε. Τελικά ετέθη σε ιδιότυπη ψηφοφορία το θέµα και η πλειοψηφία αποφάσισε υπέρ της άποψης του Παπανδρέου. Οι βασικές συνιστώσες Την 1η Σεπτέµβρη ο Παπανδρέου
κάλεσε τα σηµαντικά κοινοβουλευτικά στελέχη της Ενωσης Κέντρου στο Καστρί για να τους ανακοινώσει το πολιτικό πλαίσιο της ∆ιακήρυξης και να τους ενηµερώσει για τη δηµιουργία του νέου πολιτικού φορέα, του ΠαΣοΚ. Εκεί µαζεύτηκαν όλοι µε προεξάρχοντα τον Γιάννη Αλευρά, ο οποίος έπαιζε ένα πολύ σηµαντικό ρόλο επιρροής στα στελέχη της Ενωσης Κέντρου και είχε αυξηµένο κύρος. Σχηµατοποιήθηκαν σε δύο βασικές συνιστώσες. H µία ήταν όλες οι δυνάµεις οι ριζοσπαστικές, οι αντιστασιακές, οι ανατρεπτικές, που ήθελαν ένα σοσιαλιστικό
κόµµα. Από την άλλη ήταν δυνάµεις αντιδικτατορικές, που δεν ήθελαν ένα ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό κόµµα αλλά ένα δηµοκρατικό κόµµα να δικαιώσουν τους αγώνες µιας εποχής. Και τότε υπήρχε το θέµα σοσιαλιστικό κόµµα ή όχι. Οσοι εξέφραζαν την παλιά Ενωση Κέντρου είπαν όχι σοσιαλιστικό κόµµα. Εκεί ήταν το στίγµα των κεντρώων, το ιδεολογικό και το πολιτικό, ότι εµείς πλέον είµαστε ένα πολιτικό κεφάλαιο του δηµοκρατικού χώρου απέναντι σε µια παράταξη, τη ∆εξιά, που η µισή συνεργάστηκε µε τη χούντα και η άλλη µισή εσιώπησε.