WOJNA POLSKOWOJNA DUŃSKA POLSKODUŃSKA
wiersz KONRADA KOŁACZA
Oj, ociec ociec jużci uszy od biegania trochę oklapły i wyjazdy do ludzi coraz rzadsze bo zwierząt ubyło a tyś weterynarz dozgonny wieczny a i mowy chłopskiej słuchać lubisz jeszcze ty ociec kasę wyklepać byś potrafił Oj, ociec już ci hemoroid starości na dupie siedzieć spokojnie nie daje i miejsca swego szukasz golębiarskie puchary rozkładasz po półkach pokoju swego Na łowy nie ruszasz ryku jelenia nie nasłuchujesz strzelba i sztucer zwinięty w trąbkę w szafie śpią spokojnie pod kłódką a pies twój strzału się boi ociec niedobrze to ociec na jaką to klątwę wróble ganiać tylko potrafi Oj, ociec ociec ty w Polsce zostałeś tej pomorskiej naszej choć tęskno ci za Wielką Polską A ja ociec włóczę się po tej Zelandii z ziemi polskiej do duńskiej i z powrotem jeno czasem słowo dobre zamienim przez telefon boksu ty ociec przestałeś oglądać ale we mnie masz informatora satelita polska kopci się tutaj na duńskim dachu Ociec, ociec matka ci już bardziej do oka skacze choć siatkowka ci wypadła ale włożyli niewiele ty widzisz ociec już choć w twych brązowych oczach blask tajemnicy sad dziki słabość twa większa ociec Ale ty mądry jesteś ociec i w spory znow uderzym ociec gdy spłyniem z Danii ku wakacyjnym zapachom jezior z ziemi duńskiej do polskiej Z psami na spacer pójdziem razem mój stary pies Borek tęskni za tobą ociec i strzału się nie boi mały zabijaka aportu poszukać my pójdziemy I o świecie nowym ci będę mówił a ty o tym starym polskim świecie spór ze mną zaczniesz ociec i wojna polsko-duńska nas połączy. 22 IV 2010
Informator Polski — nr 4 (95)
2016
49