CICHA NADZIEJA
D
o rodzinnego miasta wybrałam się po niemal rocznej nieobecności. Jak zwykle wezbrała tęsknota za tym, co bliskie, za kinem, nowościami książkowymi, prasą, sprawunkami, pogaduszkami z rodakami; w przypływie sentymentu nawet sprawy w urzędach niestraszne. Rodzinka ucieszyła się, ma sie rozumieć, choć czasu na wspólne zajęcia bywało nie za wiele. Dzieci i wnuki pracują do późnego popołudnia. Tak, nawet już wnuki. Nasza rodzina to ludzie nieustannie pracujący. W każdym pokoleniu tak było. Pracowałam ja, matka-pedagog, pracował ojciec elektryk, pracowali i nadal pracują synowie w branży samochodowej i budowanej. Wnuki, dziewczyna - asystentka w gabinecie lekarskim, chłopaki - ajent ubezpieczeniowy i drugi, po kądzieli, mechanik samochodowy. Wykonywaliśmy i wykonujemy zawody niegwarantujące niestety życia na poziomie marzeń i ambicji. Od trzech pokoleń tak samo: zero luksusów i zawsze trzeba oszczędzać, aż do obrzydzenia. Obracanie każdej złotówki trzy razy, żeby starczyło na to, tamto, owamto, to dodatkowy wysiłek intelektualny! Nigdy nie byliśmy zamożni, z naszej pracy i zarobków właściwie się wegetowało, żyliśmy od pierwszego do pierwszego, tak samo jak większość uczciwie pracujących Polaków. Czasem zastanawialiśmy się, dlaczego nie mamy smykałki do interesów, ba nawet próbowaliśmy, ale zawsze wychodziliśmy jak Zabłocki na mydle, więc daliśmy sobie spokój z biznesem. Kilka lat temu synowi trafił się los szczęścia, nadarzyła się okazja by kupić warsztat samochodowy, który przedtem wynajmował. Właściciel widząc pracowitość syna zaproponował kupno, co oznaczało oczywiście wysokie raty kredytowe. Syn haruje w pocie czoła całymi dniami, aby się utrzymać na powierzchni. A wydatki związane z działalnością warsztatu coraz to wzrastają. Tyle że kogo to interesuje, jak sobie radzą młodzi przedsiębiorcy? Ulgi? Zapomnij, nie dla psa kiełbasa! Trzeba zarabiać i oddawać pieniądze ZUS-owi, ubezpieczal
ni, wydziałowi finansowemu i jeszcze wielu innym, którzy w niczym nie pomagają, a biorą, bo takie sa przepisy, że brać mogę i muszą. Nie ma zmiłuj się. Jeśli zachoruje, nikogo to nie obchodzi, że się nie zarabia. Płacić trzeba, inaczej ponaglenia, kary, odsetki i komornik pod drzwiami. Moje dzieci nie interesują się polityką sensu stricto, nie dyskutują, w domu więc - na szczęście - nie ma politykowania. Kiedy wracają z pracy, chcą tylko jednego - odpocząć fizycznie i umysłowo. To jeden z synów, ten, który został w Opolu. Drugi wyemigrował, wielokrotnie o tym pisałam. Kupił mieszkanie na kredyt frankowy, tyrał po 10 godzin dziennie, by utrzymać rodzinę i spłacać kredyt. Za granicą jest mu łatwiej, w Polsce nie miałby szans, wciąż żyłby z pętlą na szyi. Dzieci regenerują się słuchając muzyki, chodzą na koncerty i do kina, uprawiają piesze wędrówki. Z uczciwej pracy dorobili się używanych aut i to jest jedyny majątek jaki posiadają. Nie mają złota, dewiz, urlopów w Grecji, Włoszech, Hiszpanii. Żeby nikomu nie było smutno podczas lektury tego tekstu, dodam, że nikt z tego powodu nie jest nieszczęśliwy. O dziwo, moje dzieci zarażają optymizmem i humorem, nie ma w nich nawet cienia zazdrości w stosunku do tych, co mają miliony, posiadłości. Najważniejszy dla nich jest komfort psychiczny i poczucie, że wszystko zawdzięczają sobie, bo państwo im w niczym nie pomogło, wręcz odwrotnie. Ludzi pracy traktuje się - w Polsce na pewno ale po prawdzie to chyba wszędzie, jak dojną krowę. Tylko w Polsce jest to bardziej brutalne i wyraźniej widoczne. Ciągłe podwyżki w galopującym tempie, jedna za drugą, nie ma już żadnej sfery, gdzie by coś potaniało. Rząd pęka z dumy, że zasoby pieniężne rosną, nie przyznając się, jak cwanie zabiera pieniądze zwykłym zjadaczom chleba. To my płacimy to nieszczęsne 500+, które pozwoliło PiS przejąć władzę. Płacimy na każdym kroku: w aptece, na poczcie, w sklepie spożywczym, odzieżowym, zielarskim, rehabilitacyjnym, chemicznym, Informator Polski — nr 4 (99)
2017
31