POWSTANIA ŚLĄSKIE 1919-1921 - CZĘŚĆ 1 -
Z
początkiem 1918 r. nie zadawano pytania, czy będzie Polska, ale pytano, jaki tej odrodzonej Polski będzie terytorialny kształt. Najwięcej swobody, a także organizacyjnych możliwości posiadał Komitet Narodowy Polski w Paryżu. Do swoich prac włączył on twórców Centralnej Agencji Polskiej w Lozannie, której archiwa umożliwiały wydawanie przeznaczonych dla europejskich polityków i dziennikarzy publikacji encyklopedycznych, zawierających statystyki ludnościowe i mapy przyszłej Polski, obejmujące również Śląsk. Tym samym pojęcie „Polska” przestawało być czymś abstrakcyjnym. Powoli zmieniano świadomość ówczesnych kręgów opiniotwórczych. 23 października 1918 r. ksiądz Antoni Stychel, a 25 października Wojciech Korfanty wygłosili
w Reichstagu słynne wystąpienia, które określano jako „wielkie mowy”. Ksiądz Stychel - znany wcześniej jako obrońca dzieci wrzesińskich - domagał się oddania Polsce tego, co jej zabrano. Korfanty wyliczał dokładnie: „Żądamy polskich powiatów Górnego i Średniego Śląska, Poznańskiego, Prus Zachodnich i polskich powiatów Prus Wschodnich”. Polskie cele rewindykacyjne zostały jasno i dobitnie sformułowane. Od 11 listopada 1918 r. sprawa kształtu terytorialnego odradzającej się Polski była przedmiotem zabiegów zarówno władz w Warszawie, jak i Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu. Roman Dmowski i jego współpracownicy de facto kontynuowali realizację swego programu politycznego. Józef Piłsudski kwestię polskiej granicy zachodniej
Informator Polski — 2-3 [105-106]
2019
9