hoofdstuk 4 | Karakter, meerwaarden, kansen en uitdagingen van het sociaal toerisme in Vlaanderen 90
verlening wil bewaken. Financiële toegankelijkheid voor alle gasten op alle momenten van het jaar is hier een essentieel onderdeel van. Dus ook in het hoogen tussenseizoen. Dit wordt met name door de stakeholder-organisaties die bv. bos- of zeeklassen organiseren, of verenigingen en instellingen die vakanties inrichten in het kader van welzijns- en gezondheidszorg als een belangrijke meerwaarde van de onderzochte sociaal toerismeaanbieders ten opzichte van andere aanbieders ervaren. Ook ledenorganisaties die verbonden zijn met de sociale voorzieningen en hier bijvoorbeeld financieel in investeren, verwachten lagere prijzen voor hun groepen en individuele leden. In de toekomst zal een goede balans, steeds vanuit het basisprincipe van de sociale doelstellingen, moeten kunnen en mogen gevonden worden. Ook in het onderzoek van Diekmann en Bauthier (2011) staat de kost van een financieel toegankelijk aanbod voor lagere inkomensgroepen centraal. De onderzoekers argumenteren voor een financiële tegemoetkoming aan verblijven die mensen in armoede ontvangen, ofwel voor een financiële ondersteuning aan mensen in armoede die (in een sociaal toerismeverblijf) op vakantie gaan. Last but not least zien alle managers en managementondersteuningsstructuren een belangrijke uitdaging in het oppoetsen en klaarder verwoorden van hun imago. Men ervaart dat veel mensen bij jeugdherbergen en vakantiecentra denken aan grote slaapzalen, minimaal comfort, een minimale dienstverlening. Een manager van een jeugdherberg vertelde dat als leerkrachten voor het eerst in de jeugdherberg terecht komen bij gelegenheid van bos- of zeeklassen, ze steevast verbaasd zijn over de moderne accommodatie, het comfort, de kleinere slaapkamers. Vaak komen ze dan zelf, privé, met het gezin of met vrienden later nog eens terug. Deze manager denkt dat veel mensen die niet langs een of andere weg de moderne, hedendaagse jeugdherberg bezoeken nog bij het verouderde beeld blijven hangen en bijgevolg niet over de vloer komen. Managers van vakantiecentra geven aan dat hun gasten niet op het concept ‘sociaal toerisme’ afkomen, maar op de goede kwaliteit die ze ontvangen voor een zeer gunstige prijs. Mensen weten niet dat ze in een vakantiecentrum logeren. Het wordt zo ook niet gepromoot door de centra en ook in de communicatiekanalen van de organisaties die mensen toeleiden wordt niet over ‘sociaal toerisme’ gesproken, maar stelt men gewoon goede producten aan goede prijzen voor. Stakeholder-organisaties geven ook aan dat ze de centra promoten omwille van hun infrastructuur, kwaliteitsvolle dienstverlening en gunstige prijs, maar dat ze hier geen label van ‘sociaal toerisme’ op hangen. Het gebrek aan een duidelijke communicatie over de meerwaarden van het sociaal toerisme werd ook in Wallonië als een erg belangrijk deficit aangehaald (Diekmann & Bauthier, 2011). Sociaal toerisme zou vaak worden geassocieerd met vakantiekolonies voor kinderen, voor mensen die in armoede leven, voor zieken of mensen met een functiebeperking. Ter vergelijking: ook in Wallonië zou het