"Η παρέα της Γλυφάδας βαθμιαία έμεινε χωρίς το στέκι της – το οποίο αρπάχτηκε από τα ψυχρά ομιλικά γκρουπ που εκδίωξαν βάναυσα πρόσωπα αγαπητά και αφοσιωμένα. Τα πήραν όλα: το σπιτάκι, τις εγκαταστάσεις, το κέφι μας. Δεν ξαναπήγε κανείς μας. Σκορπίσαμε στην καθημερινότητά μας όμως το πνεύμα της παρέας της 3ης Μαρίνας Γλυφάδας είναι πάντα μαζί μας ζωντανό και μάλιστα επίμονα δυνατό. Ο χρόνος είχε απλά σταματήσει τότε."
2010
Χρόνο με τον χρόνο το δέσιμο μεγάλωνε. Η ιστιοπλοΐα ήταν τρόπος ζωής, ο τρόπος της δικής μας ζωής. Τελικά τα χρόνια μας έδεσαν κάπως .. ας πούμε, όπως οι σκότες το σκάφος: άλλοτε σφιχτά, άλλοτε μπόσικα. Πάντα όμως πάνω στο σκάφος. Η παρέα της Γλυφάδας βαθμιαία έμεινε χωρίς το στέκι της – το οποίο αρπάχτηκε από τα ψυχρά ομιλικά γκρουπ που εκδίωξαν βάναυσα πρόσωπα αγαπητά και αφοσιωμένα. Τα πήραν όλα: το σπιτάκι, τις εγκαταστάσεις, το κέφι μας. Δεν ξαναπήγε κανείς μας. Σκορπίσαμε στην καθημερινότητά μας όμως το πνεύμα της παρέας της 3ης Μαρίνας Γλυφάδας είναι πάντα μαζί μας ζωντανό και μάλιστα επίμονα δυνατό. Ο χρόνος είχε απλά σταματήσει τότε. Σχεδόν τρεις δεκαετίες αργότερα , ένα κυριακάτικο μεσημέρι, σ ένα αυθόρμητο κάλεσμα, πάνω από πενήντα Laserιστες ξανασυναντηθήκαμε είδαμε φωτογραφίες, μιλήσαμε και κλάψαμε για αυτούς που έφυγαν, ξαναείπαμε τις ίδιες ιστορίες με πιο πολύ στόμφο πλέον, φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, σαν να μην είχε περάσει ούτε μία μέρα. Και κάτω από την σημαία της κλάσης μας φωτογραφηθήκαμε, ντυμένοι με Τ-shirts που φτιάξαμε ειδικά για την περίσταση. Μόνο Laser δεν μπορέσαμε να κάνουμε. Πουθενά δεν θα είναι σαν το στέκι μας.. Το όνειρο του Ηλία ήταν να γίνει η ιστιοπλοΐα ένα άθλημα για όλους. Η αφοσίωση και παρουσία του Παναγιώτη το πέρασαν στο εφικτό. Και οι Laserιστες της 3ης Μαρίνας ζούμε αυτό το όνειρο. Καλά φυλαγμένο. Με αγάπη. Ακόμη και χωρίς στέκι.
Iστιοπλοϊκός Kόσμος 61