Μετά από λίγο καιρό, κυμάμαι, ακοφγαμε κάκε τόςο τισ καμπάνεσ να χτυπάνε και να ζρχονται τα νζα από το Μζτωπο: ςιμερα ζπεςε το Ρόγραδετσ, τθν επομζνθ το Τεπελζνι, τθ μεκεπόμενθ θ Κορυτςά. Νιϊκαμε τζτοιον ενκουςιαςμό πατριωτικό, κλαίγαμε όλοι, βαροφςαμε τισ καμπάνεσ, φωνάηαμε ςτουσ δρόμουσ χαροφμενα, γιατί πράγματι δεν πιςτεφαμε ποτζ ότι μία χοφφτα ‘Ζλλθνεσ ξυπόλυτοι και χωρίσ τόςα όπλα κα μποροφςαν να κατατροπϊςουν μία ολόκλθρθ αυτοκρατορία. Κάκε πζντε-δζκα λεπτά ακοφγαμε τθν καμπάνα χαρμόςυνθ κι ζπεφταν, το ζνα μετά το άλλο, τα μζρθ τθσ Βορείου Θπείρου. π. Ανδριανόσ Ραπαδθμθτρόπουλοσ
Από τισ πρϊτεσ θμζρεσ τθσ κιρυξθσ του Ελλθνοϊταλικοφ πολζμου, εκείνο που ζχει μείνει ςτθ μνιμθ μου είναι εικόνεσ από τθν θμζρα τθσ επιςτρατεφςεωσ. Κυμάμαι που είχαμε ςυγκεντρωκεί ςτθν πλατεία -ςχεδόν όλοι οι κάτοικοι- μζςα ς’ ζνα κλίμα, Κα ‘λεγα, πατριωτικοφ ενκουςιαςμοφ αλλά και οδυρμοφ, για να ξεπροβοδίςουμε τουσ ςτρατεφςιμουσ. Το κλίμα αυτό μεταφζρκθκε ςτο Σιδθροδρομικό Στακμό, όπου μαηευτικαμε να Τουσ αποχαιρετιςουμε, κι ίςωσ για τελευταία φορά να βλζπαμε τουσ περιςςότερουσ. Εκεί εκτυλίςςονταν ςκθνζσ ςπαραχτικζσ. Μανάδεσ, πατεράδεσ, αδζλφια, ςυγγενείσ, φίλοι, γνωςτοί και όλοι οι ςυμπατριϊτεσ αποχαιρετοφςαν με δάκρυα ςτα μάτια τουσ ςτρατεφςιμουσ που επιβιβάηονταν ςτο τρζνο, τον «Μουτηοφρθ», που Κα τουσ μετζφερε ςτον πρϊτο ςτακμό του προοριςμοφ τουσ, ςτο Διακοφτό. Γαντηωμζνοι από τα παράκυρα του Τρζνου δεν ζλεγαν να τουσ αποχωριςτοφν.. Κεόδωροσ Τςεντοφροσ
Τα Καλάβρυτα, όπωσ και άλλοτε, ζδωςαν και εδϊ το παρόν. Ρολλά παιδιά μασ Καλαβρυτινόπουλα- ανταποκρίκθκαν ςτο κάλεςμα τθσ πατρίδασ και αναχϊρθςαν για το Αλβανικό Μζτωπο. Κυμάμαι τισ εκδθλϊςεισ που κάναμε τότε με τθ Φιλαρμονικι ςτισ αρχζσ του πολζμου. Ραιανίηαμε ςτουσ δρόμουσ και ςυνοδεφαμε τα παιδιά μασ μζχρι τον Στακμό, απ’ όπου ςτθ ςυνζχεια ζφευγαν με το τρενάκι, τον «Μουτηοφρθ». Γεϊργιοσ Χάμψασ