ἀμφιβολία μου. Καὶ στὸ κάτω-κάτω δὲν θὰ καθόμουν νὰ περιμένω ἐντολὴ ἀπὸ τὸν μισοκοιμισμένο ἐγκέφαλό μου, ποὺ μὲ ἀμφισβητοῦσε κιόλας. Τσαλαπάτησα μέσα στὰ νερὰ καὶ ἔνιωσα λιλιπούτειες σταγονίτσες νὰ δροσίζουν τὴν ἐπιφάνεια τῆς ἐπιδερμίδας μου. Τὸ ὑδάτινο ὑγρὸ ρουφήχτηκε ἀπὸ τοὺς πόρους ἀνέλπιστα γρήγορα, σὰν νὰ ἦταν ἡ μόνη ἐλπίδα τους. Ἐκεῖ, μέσα στὴ μουντάδα τῆς ἀντανακλούσας κοιλότητας, πέταξε γεμάτη χάρη καὶ ἀνυπομονησία πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι μου μία μικρή, ἀθώα πεταλούδα. Ἀναρωτιόμουν πῶς ἦταν δυνατὸν ἕνα πλάσμα τόσο ἁγνὸ καὶ ὄμορφο νὰ κατέβει στὴν ἄβυσσό μου γιὰ νὰ μὲ συναντήσει. Καὶ ὅμως οὔτε τότε ἤθελα νὰ πιστέψω πὼς ὀνειρευόμουν. Ἴσως γιὰ μένα αὐτὴ ἡ πεταλούδα σὲ τούτη τὴν πραγματικότητα νὰ ἦταν ἡ ἐλπίδα μου. Τὰ χρυσαφένια φτερά της ἀνεβοκατέβαιναν καὶ θαρρεῖς λίγη ἀπὸ τὴ σκόνη τους ξέφευγε κάθε φορά, ἀλλὰ ἡ ποσότητά της ἦταν τόσο ἀμελητέα, ποὺ τὴν καθιστοῦσε σχεδὸν ἀόρατη. Τὸ μικρὸ σωματάκι της ἦταν ὁλόμαυρο, ἀρχοντικό, φάνταζε κεφάλι βασιλέως κάτω ἀπὸ τὸ χρυσὸ στεφάνι τῶν φτερῶν της. Τὴν ἔνιωσα γιὰ λίγο νὰ στέκεται πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι μου καὶ ὕστερα, διαγράφοντας μία ἀβέβαιη διαδρομή, νὰ στέκεται σὲ μία ξύλινη προβλήτα λίγο πιὸ πέρα. Ἕνας πάσσαλος τὴ φιλοξένησε γιὰ λίγα λεπτὰ μέχρι νὰ πάω κοντά της. Ὅταν τὴν πλησίασα ἀρκετά, νιώθοντας ἐκείνη τὴν ἀκαΣκέψεις καὶ Ψίθυροι
15