Ik ben niet bang om over mezelf te schrijven. Natuurlijk krijg ik reacties. Ik lok ze uit door teveel over mezelf te vertellen. Is dat slim? Waarschijnlijk niet zo. Toch kan ik het absoluut niet laten. Sinds de brugklas zijn er altijd al mensen geweest die het leuk vinden om mij af te zeiken. Over vanalles. Als IK te laat kom bijvoorbeeld is het een ramp en als een van die zogenaamd leuke mensen te laat komt is er niks aan de hand. Maar een mens raakt er wel aan gewend, en ik heb toch niets met die mensen, dus wat maakt het mij uit. Natuurlijk is het vervelend om achter je rug van dat gepraat over je te horen. Af en toe zeg ik dingen waardoor ik weer in een rare situatie beland. Ik herinner me een dag dat ik de mediatheek inliep, achter een computer ging zitten en de personen naast me begonnen te grijnzen en elkaar aan te stoten en ze fluisterden naar elkaar “dat meisje doet het met haar neef!!” Verbaasd was ik, want ik kende die mensen helemaal niet. Waarschijnlijk heb ik aan de verkeerde
persoon verteld dat ik inderdaad verkering heb met mijn neef. Geen idee wie. Maar op school is dat natuurlijk een gevoelig onderwerp en leuk om iemand mee te pesten. Verkering met je neef... Stel je voor, hij is familie! Maar oeeeh, ik ben er trots
op. Ik heb eem fijnere vriend dan dat ik geloof dat jullie hebben (dit is vast niet slim om te zeggen!). En dat hij nou toevallig mijn neef is... ach. Als je elkaar toch leuk vindt, wat maakt dat dan nog uit? Ik wil graag dat mensen me aardig vinden. Dat wil ik echt best graag. Vroeger maakte me dat niet zo uit, maar nu wel. Natuurlijk kan nooit iedereen iemand aardig vinden. Daar heb ik geen problemen mee. Ik vind op school ook de meeste mensen niet aardig, of ze zijn niet mijn type. Maar ik
zie niet in waarom iedereen het nodig vindt om achter mijn rug allemaal domme dingen over mij te zeggen. Ik trek het me welliswaar niet aan, want ze kennen me niet eens, en voordat ze echt een mening kunnen vormen moeten ze eerst maar eens weten wie ik ben. Maar daar ik niet de behoefte heb om iedereen mij te laten leren kennen gaat dat niet door. Lach maar over mij en praat maar over mij, maar je kent me niet, dus waar bemoei je je mee. Waar heb je het over! Sommige van die domme opmerkingen over mij maken me soms enigszins sprakeloos. Wat moet je er op terug zeggen? De antwoorden komen meestal pas als ik thuis een beetje een muziekje zit te luisteren ofzo. Op school ben ik nooit erg gevat dus kom ik daar meestal niet verder dan “flikker toch op.” Van mijn lerares gym kreeg ik laatst te horen dat ik een heel onzeker meisje ben. Jaja! Ja, ze observeert me wel eens als ik door de school rondloop. Op een sollicitatiegesprek zou die
9
8