83. ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΩΡΑ ΣΟΥ ΚΑΛΗ! Φουρτούνιασεν ἡ θάλασσα κι ἐβουρκωθῆκαν τὰ βουνά! Εἶναι βουβὰ τ’ ἀηδόνια μας καὶ τὰ οὐράνια σκοτεινά, κι ἡ δόλια μου ματιὰ θολή. Παιδί μου, ὥρα σου καλή! Εἶναι φωτιὰ τὰ σπλάγχνα μου καὶ τὸ κορμί μου παγωνιά! Σαλεύει ὁ νοῦς μου σὰν δενδρί, ποὺ στέκει ἀντίκρυ στὸν χιονιᾶ καὶ εἶναι ξέβαθο πολύ. Παιδί μου, ὥρα σου καλή! Βουΐζει τὸ κεφάλι μου σὰν τοῦ χειμάρρου τὴν βοή! Λιποθυμᾷ ἡ καρδούλα μου καὶ μοῦ ἐκόπηκ’ ἡ πνοή! στὸ ὑστερνό σου τὸ φιλί, Παιδί μου, ὥρα σου καλή! «Ἀτθίδες Αὖραι»
Γεώργιος Βιζυηνὸς
176