γίνωμε ταξιδιῶτες. Ὁ πλοίαρχος καπετὰν-Δημήτρης μᾶς ἐδέχθηκε μὲ καλωσύνη. Ὁ καμαρῶτος μὲ πολλὴ εὐγένεια μᾶς ἔδωσε καθίσματα ἐπάνω στὴν γέφυρα καὶ ἐμεῖς παραγγείλαμε τὸ πρωϊνὸ καφεδάκι. Μόλις ἐκάμψαμε τὸν λιμενοβραχίονα, ἄρχισε νὰ ταλαντεύεται τὸ πλοῖό μας σὰν καρυδόφλουδο, ἐνῷ ἄνεμος δὲν ἐφυσοῦσε, οὔτε κύματα εἶχε ἡ θάλασσα. Τὸ πλοῖο ὅλο ἐσάλευε καὶ ἡ πρῷρά του ἀνεβοκατέβαινε σὰν νὰ προσκυνοῦσε τὸ ὑγρὸ στοιχεῖο. Τόσο πολὺ μᾶς ἐτάραξε, ποὺ γιὰ μιὰ στιγμὴ ἐσκεφθήκαμε νὰ διακόψωμε τὸ ταξίδι, μόλις θὰ ἐφθάναμε στὴν Καλαμάτα. Ὅλων μας τὰ πρόσωπα ἔγιναν ὠχρὰ καὶ ἡ εἰκόνα τῆς μεταμελείας ἦταν ζωγραφισμένη. Ἤμαστε στὴν γέφυρα ἀκίνητοι καὶ μελαγχολικοί· τήν μελαγχολικὴ αὐτὴ σιγὴ διακόπτει ὁ καπετὰν-Δημήτρης. - Ἡ θάλασσα εἶναι καλή, μᾶς λέγει, εἶναι γεμάτη ὑγεία. Αὐτὰ ἐμεῖς τὰ ἀκούαμε, χωρὶς βέβαια νὰ δίνωμε προσοχή. Ὁ καθαρὸς ὅμως ἀέρας, ἡ ἀπασχόλησί μας μὲ τὰ νέα μέρη ποὺ ἐβλέπαμε, ἐμετρίαζαν ὁλοένα τὴν ἐνόχλησι. Ἔπειτα καὶ αὐτὴ ἡ φουσκοθαλασσιὰ ἐμετριάσθηκε πολύ, καὶ ἔτσι δὲν ἀργήσαμε νὰ συνέλθωμε. Δὲν εἴχαμε ἀκόμη διανύσει ἕνα μίλι καὶ ἐθαυμάζαμε τὴν ὁλοπράσινη καὶ κατάφυτη ἀκτὴ τῆς Πελοποννήσου. Στὴν θέσι αὐτή, στὰ μεσαιωνικὰ χρόνια, ἦταν τὸ σημερινὸ χωριὸ Χαλαζόνι, ποὺ κατέστρεψαν οἱ πειραταί. Οἱ χωρικοὶ ἄφησαν τὴν θέσι αὐτὴ καὶ ἔκτισαν τὸ χωριὸ δύο μίλια μακρύτερα ἀπὸ τὴν θάλασσα, ἐκεῖ ὅπου εἶναι καὶ τώρα. Τώρα ἡ φουσκοθαλασσιὰ ἔπαυσε ἐντελῶς. Ἡ θάλασσα εἶναι ἥσυχη, ὁ οὐρανὸς καθαρός, τὸ ἀεράκι δροσερὸ καὶ ἡ ὄρεξι αὐξάνει.
102