USE-IT — OUR
zijn lief een meisje uit Woluwe is, dan geloven ze hem niet. Kijk, als dat soort van behandeling je telkens weer te beurt valt, dan krijg je schrik om nog buiten te komen, dan krijg je schrik van ‘de anderen’. Het stadsbestuur doet dit trouwens opzettelijk, om Marokkanen vooral in Molenbeek te houden. Het is volgens hen best dat Marokkanen in één buurt samen zitten en dat ze niet te veel verspreiden over de rest van de stad. Zelf heb ik ook al aan den lijve ondervonden wat het betekent om Marokkaan te zijn in Brussel. Na 20 jaar in Molenbeek zocht ik een appartement in de buurt van Jette. Een heel jaar heb ik gezocht, en telkens had de eigenaar wel een excuus: ‘Sorry meneer, u beantwoordt niet aan de criteria’. Als je dan vraagt wat precies die criteria zijn, dan kunnen ze daar niks zinnigs op zeggen. Maar duidelijk is het wel natuurlijk. Men wil geen Marokkanen buiten Molenbeek. Uiteindelijk ben ik toch op huizenjacht gegaan in Molenbeek, en op één dag was het beklonken.”
Getuigenissen uit onderzoek wijzen ook altijd op het probleem van de politiecontroles. Een typische getuigenis: “Altijd controles, controles en controles. Het zijn altijd dezelfden, ze vernederen ons. Ik liep een keer in een chique wijk en de politie stopte en controleerde ons, en zei dat we moesten terugkeren naar onze wijken, naar onze gemeenschap, in Schaarbeek en Molenbeek.”28 Meer in het algemeen is racisme jegens Marokkanen zeker geen kwestie van perceptie alleen: onderzoek bij laatstejaars scholieren in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, bijvoorbeeld, wees uit dat het “wantrouwensniveau” jegens mensen van Marokkaanse origine het hoogst ligt: 26,9% wantrouwt hen, tegenover bijvoorbeeld Turken (18%), Polen (11,7%) of Vlamingen (of anders gezegd “Nederlandstalige Belgo-Belgen”) 12,4%.29
28 29
SAAF, SIDI HIDA & AGHBAL (2009), p. 85 Zie JACOBS & REA (2007), p. 13
Marokkaanse Jongeren in Molenbeek
30