คาสึโอะ อิชิงุโระ
“ใจเย็นๆ สิคะ บอกแล้วไงว่าฉันแค่ลอ้ เล่น ต่อไปฉันจะไม่ลอ้ เล่น แบบนี้อีกแล้ว หญิงแปลกหน้าเล่าเรื่องน่าสนใจมากให้ฉันฟัง ถ้าคุณได้ฟัง ก็คงจะเห็นด้วย แต่นางยังเล่าไม่จบ ดังนัน้ ฉันจะขอร้องอีกครัง้ ว่าให้คณ ุ รีบ ไปสะสางงานการของคุณเถิด ฉันจะไปฟังนางเล่าต่อ เผื่อว่าจะช่วยเหลือ จุนเจืออะไรนางได้บ้าง” “ผมขอโทษนะที่รัก ถ้าเมื่อกี้ผมเสียงดังกับคุณ” ทว่าภรรยาเขาหันหลังเดินกลับขึน้ ไปหาสตรีในชุดคลุมปลิวสะบัดที่ ใต้ต้นฮอว์ธอร์นแล้ว ครูต่ อ่ มา หลังเสร็จจากธุระทีห่ มูบ่ า้ น แอกเซิลก็ยอ้ นกลับไปยังทุง่ แห่งนั้นอีก และทั้งที่รู้ว่าพรรคพวกของเขาอาจหมดความอดทนที่รอนาน แต่ชายชราก็เบี่ยงออกจากเส้นทางเพื่อจะได้ผ่านดงหนามเก่า จริงอยู่เขา เห็นด้วยกับภรรยาและนึกต�ำหนิที่หญิงสาวกลุ่มนั้นมีจิตหวาดระแวงจนเกิน ไป แต่เขาอดรูส้ กึ ไม่ได้วา่ สตรีแปลกหน้านัน้ ไม่นา่ ไว้ใจ และเขาก็ไม่สบายใจ ที่ทิ้งภรรยาไว้ตามล�ำพังกับนาง จึงให้โล่งใจนักเมื่อเห็นร่างของภรรยาเขา ยืนอยู่คนเดียวเบื้องหน้าโขดหินที่ริมผา สายตาทอดมองออกไปยังท้องฟ้า นางดูเหมือนตกอยู่ในภวังค์ความคิด จึงไม่สังเกตเห็นเขา จนกระทั่งเขา ตะโกนเรียก เขามองภรรยาเดินลงมาตามทางอย่างเชื่องช้ากว่าที่เคย นี่ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาสังเกตว่าท่าทางการเดินของนางในระยะหลังนี้ดูแปลกไป แม้ไม่ถงึ กับเดินกะเผลก แต่เหมือนว่านางเจ็บปวดตรงไหนสักแห่งในร่างกาย ครัน้ นางเดินลงมาถึง เขาจึงถามว่าสหายแปลกหน้าของนางไปไหนเสียแล้ว บีทริซตอบสั้นๆ ว่า “ก็ไปตามทางของนางน่ะสิ” “นางคงซาบซึง้ ในความกรุณาของคุณมากทีเดียว ทีร่ กั คุณคุยกับ นางอยู่นานไหม” “ก็นานพอดู นางมีเรื่องคุยเยอะเชียว” “แต่ผมดูออกนะจ๊ะว่านางพูดอะไรที่ท�ำให้คุณไม่สบายใจ สาวๆ กลุ่มนั้นอาจเข้าใจถูกแล้วว่าไม่ควรไปสุงสิงกับนาง” “ฉันไม่ได้ไม่สบายใจ แอกเซิล แต่ค�ำพูดของนางท�ำให้ฉันได้คิด” 24