Op Weg Magazine 3 - 2024

“ We ruiken de zee, de aarde, de natuur.”

Zeven vriendinnen op het balkon van de Méditerranée

Langs voormalige mijnsites

Op de nieuwe Streek-GR

Trektocht door Snowdonia Heuvels vol leisteenpuin

Op naar de Lichtstad Fietsen naar Parijs

Niet durven en toch doen

De zenuwen gierden door mijn lijf toen ik midden juli de trein naar Grenoble nam. Van daaruit zou ik in m’n eentje terugwandelen naar Chambéry, sinds kort mijn nieuwe thuishaven. Het was al even geleden dat ik er solo opuit trok en dat maakte de kramp in mijn buik me pijnlijk duidelijk. “Niet durven en toch doen”, sprak ik mezelf moed in. Mijn onrust bleek nergens voor nodig. Na vier dagen van zwaar labeur in de Chartreuse bereikte ik mijn appartement weer ongehavend. (Hetzelfde gold helaas niet voor mijn tentzeil, maar daar bestaat Tear-Aid voor.)

Niet durven en toch doen. Daar draait het om bij grenzen verleggen en de zomer is er het uitgelezen seizoen voor. Na lang twijfelen een plastuit kopen, eindelijk die gravelbike een kans geven, een GR-pad rennen in de plaats van wandelen, een fietsreis door Latijns-Amerika plannen tijdens je pensioen … voor alles is een eerste keer. In dit nummer brengen we je graag op ideeën om ook jouw grenzen te verleggen. Bovengenoemde voorbeelden zijn – je raadde het al – dan ook niet willekeurig gekozen! Daarnaast nemen onze fietsredacteurs je mee van coast to coast op de Way of the Roses, door weer en wind van Brussel naar Parijs en al bikepackend door de Vogezen Met zeven babbelgrage scoutsvriendinnen wandelen we langs het Balkon van de Méditerranée, maar we zoeken ook de stilte op in Spanje op de GR 1 Sendero Historico. Verder duiken we in het mijnverleden op de gloednieuwe Streek-GR Limburgse Mijnen én in dat van de Welshe leisteenwinning op de Snowdonia Slate Trail Verlegde jij een grens, groot of klein, deze zomer? Laat het ons weten en stuur een foto met quote naar opweg@groteroutepaden.be. Wie weet verschijnt jouw verhaal wel in de rubriek Lezers Onderweg!

Veel fiets-, wandel- en leesplezier,

Lien

Santermans Co-hoofdredactrice Op Weg

Wandel over de Kempense Heuvelrug en door de Vallei van de Kleine Nete in Kasterlee

Ontdek de schoonheid van de Kempen!

22,3 km avontuur op de Kempense Heuvelrug en in de Vallei van de Kleine Nete.

Ontdek de Kempen: heuvels, vennen, bossen & pure rust! Laat je verrassen door een afwisselend landschap tijdens je wandeling door de Kempen. Wandel langs glooiende heuvels, langs idyllische vennen en door uitgestrekte dennenbossen. De kronkelende Kleine Nete stroomt met je mee, terwijl je de geur van dennennaalden opsnuift en het zachte zand onder je voeten voelt.

Maak een tussenstop bij Snepkesvijver en Zwart Water. Geniet van de stilte in de vogelkijkhut en spot met je verrekijker de talrijke broed- en watervogels die hier te bewonderen zijn.

De Kleine Nete meandert langs de flanken van de heuvelrug. Het slingerend verloop bepaalt het

landschapsbeeld van uitgestrekte beemden, weilanden en broekbossen. Je wandelt door de netevallei en volgt een stukje de rivier.

Je maakt een klimmetje naar het hoogste punt van de heuvelrug en ontdekt 'A Giant Sculpture', een indrukwekkend kunstwerk van het kunstenaarsduo ‘Gijs Van Vaerenbergh’. Het lijkt alsof een reusachtig hoofd uit het mulle zand tevoorschijn komt.

Typisch voor dit gebied zijn de luchtwortels. Deze grillige, blootliggende wortels van de dennenbomen geven het landschap een sprookjesachtige uitstraling. De variatie en hoogtes in het landschap zorgen ervoor dat je je geen moment verveelt.

Scan de QR-code naar de wandeling

Liever een korte, avontuurlijke wandeling met de (klein)kinderen?

Dan is er het TrekJanPad. Deze heuvelachtige route van 3,5 kilometer is ideaal voor stoere stappers. TrekJan en de bewoners van de heuvelrug vertellen leuke verhalen.

Je wandelt langs zeven audiozuilen en luistert naar spannende verhalen. Bij elk verhaal daagt TrekJan je uit met een leuke opdracht om te testen hoe goed jij in het zand kan stappen.

Kom herinneringen maken in Kasterlee.

Vind meer wandelinspiratie op visitkasterlee.be.

Blijf je graag een beetje langer? Kasterlee heeft een ruim aanbod aan overnachtingsmogelijkheden. Voor culinaire genieters valt er ook heel wat te proeven.

Achterwaarts

op de fiets op wandel

8 Nieuwe Streek-GR verbindt alle voormalige mijnsites in Limburg

13 Met GR op stap

20 Wandelnieuwtjes

22 Wandeltip Loonse route

24 Trektocht door Snowdonia

38 Impressies vanop de GR 51

50 Op de GR 1 door Álava en Burgos

60 “Zouden we niet eens een GR-pad lopen?”

Trailrunnen in België

64 Wandeltip Calestienne

en verder

6 Lezers onderweg

34 To pee or not to pee? Vrijheid op tocht praktisch benaderd

14 Met de Way of the Roses van de Ierse Zee naar de Noordzee

30 “Animo! Animo! Animo!”

Op twee wielen geraak je ver

36 Fietstip Abdijroute

44 “Gravelbiken is een speelse ontdekkingstocht”

48 Fietsnieuwtjes

56 Vier landen op vier dagen

66 Met Benjaminse naar de lichtstad

71 Fietstip Anhée

43 Volgend jaar naar het zuiden?

72 Gidsen uitgekozen

74 Stil-staan

Ticket naar de zon Fietsen, kletsen en kamperen, van koffie naar Aperol, van bitterbal naar Bossche bol. Wij trapten van Knokke naar Zeeland om aan de regen in België te ontsnappen. Na veel lekkers en een plons in zee sloten we af met een prachtige zonsondergang. Een geslaagde minitrip met maxipret!

Aurélie Ligon

Regen en wind

Dit voorjaar vaste ingrediënten, ook bij het fietsen van de Kustroute. Tussen de dramatische wolkenluchten duikt Lange Nelle op, trotse vuurtoren op de Oosteroever in Oostende. Als vanouds een baken voor de vissers, ondanks de oprukkende hoogbouw rondom hem.

Martine Van den Abeele

Treinstapper

Nadat we al enkele prachtige tochten deden uit Treinstapper 1 kozen we het traject Groenendaal-Halle als opwarmer voor boekje 2. En wat bleek, het was geen opwarmer, het was de mooiste die we al gedaan hebben! Na kilometers door het onvolprezen Zoniënwoud stapten we door een heerlijk golvende omgeving met verzichten tot aan de rand van Brussel. Patrick Vandervoort

Parel van de Dolomieten

De Pragser Wildsee is de parel van de Dolomieten én het hoogtepunt van mijn wandelvakantie in Zuid-Tirol. Het smaragdgroene meer pronkt op de UNESCO Werelderfgoedlijst.

Luc Van de Cauter

Heb jij ook een verhaal en/of een foto, ergens onderweg? Mail ze door naar opweg@groteroutepaden.be

#wandelenzonderwagen

We namen de bus naar Leuven en de trein naar Sint-Joris-Weert voor de Groene Haltewandeling door de Doode Bemde tot het station van Oud-Heverlee. Voorlopig draagt Andrea ons kindje nog. Ik draag Andrea, maar enkel voor foto’s. Vanaf september schuiven de rollen door en krijg ik baby-draag-duty.”

Wouter Vorsters (@noplacelikeoutside)

Danse macabre

De GR 655 leidt je vanuit Brussel via Parijs naar Tours. Onderweg kom je soms kleine verrassingen tegen, zoals deze ‘danse macabre’, afgebeeld in een kapel op de begraafplaats van Guiscard.

Jean-Pierre Outtier

I Nieuwe Streek-GR verbindt alle voormalige mijnsites in Limburg

INDUSTRIEEL VERLEDEN & PRACHTIGE NATUUR

“Toen de mijnen sloten, konden we niet vermoeden dat dit ooit zo’n bijzondere wandelregio zou worden”, aldus Genkenaar Rudy Steyls. De GR-vrijwilliger en ex-mijnwerker ontwikkelde de Streek-GR samen met het team in Limburg.

k groeide op in Genk en ging na mijn studies in de mijn van Winterslag werken. Dertien jaar lang was ik er mechanicus. Ik stond voornamelijk in voor het onderhoud van de hydraulische ondersteuningen in de pijler, waar de kolen gewonnen werden. Dat betekende dus altijd ondergronds werken. Tijdens de nachtdienst was er minder productie, dus had ik minder last van het kolenstof dan mijn collega’s van de ochtend- of middagdienst. In 1986-1987 sloten de mijnen van Waterschei, Eisden en Winterslag. Een paar jaar later volgden Zolder en Beringen.

Kon je je toen voorstellen dat dit een populaire fiets- en wandelregio zou worden?

Nee, op dat moment had echt niemand een idee. We wisten amper wat er met ons zou gebeuren en of andere mijnen zouden openblijven. Er was dus helemaal geen sprake van wat er met de gebouwen zou gebeuren. Het heeft vele jaren geduurd vooraleer duidelijk werd welk doel deze zouden krijgen. Ook de natuur is stap voor stap geëvolueerd. In het begin groeide er niet veel op de terrils, de heuvels van steenafval uit de mijnen. Er stonden rond de sites ook veel ateliers, spoorwegen met rangeerstations. Sommige zijn behouden, andere zijn 1

1 Op de site C-mine (Winterslag) werd industrieel erfgoed nieuw leven ingeblazen.

2 Thor Park (Waterschei) is een uniek natuurgebied met terrils te midden van heide en dennenbossen.

3 Vijf mijnmaatschappijen bouwden elks een eigen kathedraal: Beringen, Eisden, Waterschei, Winterslag en Zwartberg.

afgebroken. Ondertussen zijn we 35 jaar verder en heeft de natuur haar plaats weer ingenomen.

Na 35 jaar heeft de natuur haar plaats weer ingenomen.

Hoe ben je van het mijnwerk uitgekomen bij het wandelen, en uiteindelijk bij de Streek-GR?

Vroeger wandelde ik weleens in de Ardennen en op vakantie, maar in 1998 werd ik officieel lid van Grote Routepaden. Dertien jaar lang was ik GR-coördinator in Limburg.

De eerste aanzet voor de Streek-GR kwam van Paul Maes, de vroegere hoofdredacteur van Op Weg. “Ik heb iets uitgewerkt, maar ik weet niet wat ik ermee moet”, vertelde hij me. Dat was de voorloper van deze route. Bij de uitwerking zijn we wel deels een andere weg opgegaan. Zijn route liep namelijk langs Leopoldsburg, wat niks met de mijnen te maken heeft. Bovendien zijn een aantal plaatsen ondertussen niet meer toegankelijk, zoals de terril van Winterslag.

Was het voor jou meteen duidelijk waar de route moest lopen?

We wisten dat we alle mijnsites en zoveel mogelijk terrils met elkaar wilden verbinden. Niet alleen

hebben deze plaatsen een historische waarde, ze zijn ook allemaal erg verschillend. Eisden heeft bijvoorbeeld een heel andere stijl dan Waterschei of Winterslag. En hoe kleine gemeenten zoals Beringen of Zolder de restauratie hebben aangepakt, dat is bijzonder. Door deze sites allemaal op te nemen kan de wandelaar het industrieel verleden leren kennen. Maar hoe we deze plekken zouden verbinden, dat was een hele zoektocht. Ze liggen niet allemaal dicht bij elkaar. Ook de cités wilden we in de route opnemen met tussenin zoveel mogelijk onverharde natuurpaden. Gelukkig zijn er stukken waar het ene natuurgebied het andere opvolgt. Enkel boven Houthalen moesten we écht zoeken naar de juiste route.

Hoelang duurt zo’n proces?

We zijn begonnen tijdens Covid, dus toch enkele jaren! Je werkt de route uit en zoekt de beste paden, eerst op de kaart en dan ter plekke. Verschillende mensen hebben ze dan gewandeld en becommentarieerd. En dan moet er nog gemarkeerd worden natuurlijk. Ook dat neemt een paar maanden in beslag. Er zijn stukken waarnaar ik heel vaak ben teruggekeerd om een betere optie te zoeken, maar soms bestaat de perfecte oplossing niet. Zo liep een deel van het oorspronkelijke pad te dicht bij de lawaaierige → Rudy Steyls • ex-mijnwerker uit Genk • was 13 jaar GR-coördinator in Limburg • ontwikkelde de Streek-GR Limburgse Mijnen

1 Een zeer steil pad gidst je naar de top van de terril in Beringen.

2 Na de mijnsluiting werd de site van Waterschei omgevormd tot Thor Park.

3 In mijnbelevingscentrum be-MINE PIT in Beringen maak je actief kennis met het werk in de mijn.

4 De Tweelingterrils van Eisden lopen in elkaar over zoals een Siamese tweeling.

snelweg, dus kozen we voor anderhalve km fietspad in de plaats. Niet ideaal, maar toch de betere optie.

Leerde je zelf nog bij over je streek door de route te ontwikkelen?

Ja, want als wandelaar kies je een wandeling uit een boekje of op basis van je gps. Je loopt niet zomaar wat rond in de natuur op zoek naar mooie routes. Bovendien kan je nooit alle kleine natuurgebieden in een regio kennen. Maar wanneer je zo’n route uitwerkt, dan ga je echt op zoek naar alle plaatsen waar je kan en mag wandelen. Want er zijn natuurlijk ook afgesloten natuurgebieden, wat ik begrijp. Kwetsbare gebieden worden anders kapotgelopen of -gefietst.

Zijn jullie erin geslaagd om de mooist mogelijke route te maken?

Ja, ik denk het wel. Alle bijzondere plaatsen liggen op de route – die veelal onverhard is – en de natuur is indrukwekkend. De commentaren zijn allemaal positief, dus ik ben zeker trots en tevreden. Al zal er zal altijd wel ergens een mogelijkheid zijn tot verbetering. Ik heb er trouwens al eentje genoteerd (lacht), het werk stopt nooit. •

De Limburgse mijngeschiedenis

De Leuvense professor en mijnbouwingenieur André Dumont, geboren te Luik, ontdekte de eerste steenkool in Limburg in 1901. Dit was het startschot van de industrialisering van de regio. Van heidegebieden en kleine boerderijtjes ontpopte dit deel van Limburg zich tot een dynamische, multiculturele streek met maar liefst zeven steenkoolmijnen.

In 1992 kwam er een einde aan de steenkoolproductie toen de mijn van Zolder als laatste de deuren sloot. Vandaag herinneren de talrijke schachtbokken en terrils aan de industriële hoogdagen. De mijnsites zijn omgetoverd tot bruisende centra voor kunst, toerisme, technologie en entertainment. De natuur herstelt zich bovendien wonderbaarlijk goed van de littekens van het verleden.

Niet alleen hebben de mijnsites

grote historische waarde, ze zijn

ÉÉN ROUTE, DRIE THEMA’S

De Streek-GR laat je niet alleen genieten van de Limburgse natuur, maar dompelt je ook onder in het rijke mijnverleden. De topogids plaatst dan ook niet één, maar drie thema’s centraal: natuur, gebouwen én mensen.

Buiten gewone natuur

De route loopt door een enorme variatie aan heidegebieden, duinen, bossen en waterpartijen. En niet te vergeten: langs en over de terrils! Deze puinheuvels zijn ondertussen uitgegroeid tot speciale natuurplekken met een diverse fauna en flora dankzij hun kalk- en mineraalrijke bodem. Ze zorgen voor bijzondere klimpartijen en prachtige vergezichten.

Op het voormalige mijnterrein van Eisden liggen vier terrils op zo’n 110 m boven het zeeniveau. De Streek-GR trekt over de ‘Tweelingterril’, twee terrils die in elkaar overlopen als een Siamese tweeling. Via brede boswegen klim je 80 m over een afstand van 800m met een adembenemend uitzicht als beloning!

Industriële architectuur

Wie niet vaak in Limburg komt, denkt bij de mijnsites misschien aan verwaarloosde gebouwen,

maar niets is minder waar. De sites zijn met veel respect voor de industriële architectuur gerestaureerd. Vele zijn zelfs omgetoverd tot levendige sociale en culturele centra.

Zo ook Be-Mine, één van de grootste industrieel-archeologische sites van Vlaanderen en de best bewaarde mijnsite van Europa. De bouw startte in 1909 en de eerste steenkolen werden er opgehaald in 1922. Op het hoogtepunt van de mijn in 1948 werkten er 6.796 mensen. Vandaag kan je er winkelen, sporten en ontspannen.

Smeltkroes

Het mijnverleden zorgt voor een kosmopolitische sfeer en verbondenheid in de mijnstreek. In de typische cités vind je niet alleen huizen, maar ook scholen, kerken, moskeeën, sportterreinen en winkels.

Een mooi voorbeeld is de cité van Waterschei. De eerste wijk uit 1990 was sober en functioneel, maar in de jaren 20 werd een nieuwe wijk gebouwd volgens het typische tuinwijkprincipe: geen strak raster, maar speelsheid en verrassing met veel pleinen en groen. Je vindt er ook één van de vijf mijnkathedralen uit de streek. •

1 Schapenkuddes zorgen vandaag voor een natuurlijk beheer van gras en heide in Limburg.

2 Op de gevel van basisschool de Griffel in EisdenTuinwijk werd een muurschildering aangebracht als eerbetoon aan alle mijnwerkers.

3 Sinds 2018 maakt het Thor Park (Waterschei) deel uit van het Nationaal Park Hoge Kempen.

Praktische info

HouthalenHelchteren

HeusdenZolder Beringen

De Streek­GR Limburgse Mijnen is 179 km lang en verbindt de voormalige mijnsites van Beringen, Zolder, Houthalen, Zwartberg, Waterschei, Winterslag en Eisden. De topogids kwam tot stand in samenwerking met Visit Limburg en verdeelt de route in acht etappes van 16 tot 29 km.

Zonhoven

Genk

Deze zijn telkens bereikbaar met het openbaar vervoer.

De route is bewegwijzerd met de geel-rode streepjes van een Streek-GR. In het Nationaal Park Hoge Kempen maakt de GR net zoals alle andere wandelingen gebruik van zeshoekige bordjes.

Te koop in de GR­webshop.

Wandel mee de Streek-GR

Limburgse Mijnen in

Deze zomer konden wandelaars al hun eerste stappen zetten op de nieuwe Streek-GR Limburgse Mijnen, maar op zaterdag 28 september huldigen we deze nieuwe route samen met jullie in, tijdens een gezellig wandelevenement.

We verzamelen op het Thor Park, de voormalige mijnsite van Waterschei (Genk), een site die ook deel uitmaakt van het Nationaal Park Hoge Kempen. Na een feestelijke opening in aanwezigheid van de burgemeester van Genk en een korte rondleiding door de mijnsite kan je kiezen tussen meerdere wandelingen. Een korte voormiddagtocht leidt je langs de natuur in en rond Thor Park. De dagwandeling volgt de Streek-GR Limburgse Mijnen tot As, en keert dan na een middagpauze via andere wandelwegen terug naar Thor Park. Voor wie later aankomt of na de voormiddagwandeling nog zin heeft in meer is er ook nog een namiddagtocht van rond de 9 km.

Je kan ter plekke natuurlijk ook de gids kopen, meer info en tips krijgen van onze

Limburgse vrijwilligers en vooral ook veel andere GR-wandelaars ontmoeten. Deelname is gratis, maar we vragen je wel om in te schrijven zodat we een idee hebben van het aantal deelnemers. •

Praktisch

• Thor Park is bereikbaar met de auto of openbaar vervoer (bus vanuit station Genk)

• 10u: officiële inhuldiging en korte rondleiding op de mijnsite

• 10u30: start voormiddagtocht (luswandeling 6 km) en dagtocht (luswandeling 20 km met pauze aan station van As)

• 13u30: vertrek namiddagtocht (9 km)

• Café Mijndepot is de hele dag open met taart en drank.

Meer info en inschrijven

Zin om eens in groep te gaan wandelen, nieuwe mensen te leren kennen en onbekende paden te ontdekken? De provinciale teams van Grote Routepaden organiseren elke maand een aantal dagwandelingen langs GR-paden.

Kalender

Dagwandelingen met eigen vervoer 15/09 Genk – Zonhoven – lijnwandeling

27/09 Moorsele – luswandeling

28/09 Inwandeling Streek-GR Limburgse Mijnen

03/10 Steenvoorde – Cassel – luswandeling 06/10 Achel – luswandeling

18/10 Zuiddorpe (NL) – luswandeling

20/10 Mazenzele – Grimbergen – lijnwandeling

Dagwandelingen met busvervoer

• Vanuit West­Vlaanderen: 22/09 Stokkem – Opoeteren

• Vanuit Vlaams­Brabant: 15/09 Naar de wilde Ourthe 20/10 Pelgrimspad (NL)

27/11 National Park Trail

De kalender wordt voortdurend aangepast.

Bekijk de meest recente versie op www.groteroutepaden.be > Agenda

Met de Way of the Roses van de Ierse Zee naar de Noordzee

DWARS DOOR DALES, MOORS EN WOLDS

Het noorden van Engeland telt heel wat opties om coast to coast te fietsen, van de Ierse

Zee naar de Noordzee. Eén daarvan is de Way of the Roses, een prachtige

tocht door de historische graafschappen Lancashire en Yorkshire.

0 Richting York eindigen de heuvels en wordt het vlak.

1 Het kasteel van Lancaster ziet er indrukwekkend uit, maar is een tegenvaller.

2 Het vertrekpunt van de route aan de Ierse Zee.

3 Door het dal van de Lune rivier in het Forest of Bowland.

4 De Way of the Roses is uitstekend bewegwijzerd.

5 Het is even gestopt met regenen, tijd voor wat foto's van deze Area of Outstanding Beauty.

De zon schijnt uitbundig wanneer ik in Morecambe aan de Ierse Zee het vertrekpunt – of het eindpunt als je westwaarts fietst– van de Way of the Roses vind. De naam van de route gaat terug op de Rozenoorlogen uit de 15de eeuw. Twee adellijke families vochten toen een bloedige burgeroorlog uit in hun strijd om het koningschap. Het huis van York had een witte roos in haar embleem, het huis van Lancaster een rode. Toen beide families elkaar zowat volledig uitgeroeid hadden, ging de spreekwoordelijke derde hond met de kroon lopen: het huis Tudor.

Twee dames komen aangefietst. Ze zijn maar wat blij wanneer ik hen met hun eigen smartphone vereeuwig bij het vertrekpunt. Vrolijk kwebbelend trappen ze zich op gang richting Noordzee. Ik blijf nog wat hangen, want ik heb vandaag al heel wat kilometers achter de rug.

Langs de Lune

Ook door de nattigheid heen blijven de Dales een indrukwekkend mooi landschap.

In het centrum van Lancaster verlaat ik even de route om naar het hoger gelegen kasteel te fietsen. Dat is niet zo indrukwekkend als ik gehoopt had, en daarom volg ik al snel het jaagpad langs de Lune rivier. Zodra de route haar oevers verlaat, is het gedaan met vlak fietsen. Het Forest of Bowland is een heuvelachtig gebied met prachtige natuur, maar berucht om zijn hoge fells De ene helling volgt de andere op. De route volgt een weggetje op een kam. Daardoor kan ik heel ver over het dal van de Lune en de heuvels aan de overkant kijken. Wat een prachtig uitzicht!

In de buurt van mijn B&B maak ik nog een ommetje naar de Great Stone of Fourstones. Midden in het lege landschap van Burn Moor ligt een enorme steen, een overblijfsel van de gletsjers die hier

ooit op het land lagen. Tot op vandaag blijft het een mysterie waar zich de andere drie bevinden. Maar vanhieruit heb ik een mooi zicht op de drie hoogste fells van Yorkshire: Whernside, Ingleborough en Pen-Y-Ghent.

Outstanding beauty

Terwijl ik de zuidelijke rand van de Yorkshire Dales binnenrijd, vallen er jammer genoeg regendruppels. Ik stop even om de nodige kledij aan te trekken. Maar ook door de nattigheid heen blijven de Dales een indrukwekkend mooi landschap. Mijn fototoestel blijft wel veilig weggeborgen in haar waterdichte verpakking.

Regen of niet, de hellingen van de Yorkshire Dales zijn niet mals. Op de GPS verschijnt een POI op zowat een kilometer van de route : de Stainforth waterval. En net

op dat moment houdt het even op met regenen en kan ik enkele foto’s trekken.

In het dorpje Settle is een boerenmarkt bezig, maar er lopen maar weinig mensen rond. Wanneer ik het dorp uitdokker op een strook kasseien, weet ik wat er gaat komen. Eén van die beruchte hellingen van de Dales met de toepasselijke naam High Hill Lane is bijna twee kilometer lang. Na anderhalve kilometer zwoegen en zwalpen moet ik van de fiets. De laatste vijfhonderd meter duw ik mijn tweewieler en bagage te voet omhoog, maar ook dat is hard labeur. Wanneer ik Nidderdale binnenrijd, stopt het met druilen. Net op tijd voor wat foto’s van deze Area of Outstanding Beauty De donkere wolken geven het prachtige landschap een extra dramatische toets. Kronkelend baant een smal weggetje met aan beide zijden een drystone wall zich door de heuvels. Die typische muurtjes

zijn met natuurstenen gebouwd, zonder enig bindmiddel, en vormen een wezenlijk onderdeel van het landschap in de Dales.

Oudste snoepwinkel

Terwijl ik sta te fotograferen, komen tot mijn verrassing de twee dames van Morecambe aangefietst. Luid joelend en zwaaiend rijden ze voorbij. Ook zij laten zich niet tegenhouden door de regen en fietsen gezwind over al deze heuvels.

Op het einde van de namiddag wacht er nog een beruchte helling, Greenhow Hill. Die is langer dan de klim vanuit Settle, maar gelukkig niet zo steil. Het gaat een beetje in trappen omhoog en ik kan tot boven blijven fietsen. Maar het landschap is zo mooi dat ik onderweg wel enkele keren stop om de uitgestrekte moors op beeld vast te leggen.

Orgelpunt van de dag is de afdaling naar Pateley Bridge. Die begint met lange rechte stukken die uitnodigen om de remmen los te laten. Maar dan komen plots enkele korte bochten. Op internet zijn meerdere berichten te vinden van dodelijke fietsongevallen op deze plaats. Gelukkig hangen er grote waarschuwingsborden en gebruik ik zowel voor- als achterrem om de snelheid in toom te houden. Eens de beruchte korte bochten door bol ik het charmante marktstadje binnen. Mijn B&B voor de nacht ligt zowaar naast de oudste snoepwinkel van Engeland, maar die is jammer genoeg al gesloten.

Van de rust naar de drukte

Ik had het kunnen weten. De volgende ochtend vertaalt de afdaling van gisteren zich in een steile helling aan de andere kant →

1 In de Yorkshire Dales kronkelen de wegjes tussen drystone walls.

2 Een veld vol klaprozen langs de Way of the Roses.

Het landschap is zo mooi dat ik onderweg enkele keren stop om de uitgestrekte moors op beeld vast te leggen.

van de Nidd rivier. Bovenaan de helling stop ik hijgend om windstopper en mouwstukken uit te trekken, want de zon breekt door de wolken. En wéér komen de twee vrolijke dames mij voorbijgefietst …

Voor een kleine omweg naar de Brimham Rocks maak ik graag wat tijd. Een aantal grillige zandsteenformaties torenen hoog boven de heide uit. Het park wordt beheerd door

de National Trust maar is gelukkig gratis te bezoeken, ook met de fiets.

Vanaf deze mooie plek eindigen de heuvels en loopt de weg via een lange afdaling naar het eerder vlakke landschap rond Ripon. Door de dalen van de rivieren Ure en Ouse fiets ik rustig naar York. Het contrast tussen de open landschappen van de voorbije dagen en de stad

HOWARDIAN HILLS NATIONAL LANDSCAPE

Bridlington 0 20 km

Praktische info

• De Way of the Roses is een coast to coast route van 274 km met flink wat hoogtemeters door het Forest of Bowland, de Yorkshire Dales, Nidderdale en de Yorkshire Wolds. De bewegwijzering is heel goed, maar in de steden was ik toch blij met de track.

• Mijn etappes: Morecambe – Bentham (36 km), Pateley Bridge (70 km), York (82 km), Bridlington

(100 km). Alle info op www.wayoftheroses.info.

• Andere coast to coast routes zijn de Trans Pennine Way (met veel onverharde wegen, zie Op Weg 2023 6), de Hadrian’s Cycleway, de Sea to Sea Route en de Reivers Cycle Route.

Op groteroutepaden.be > magazine

> artikeldatabank vind je de gpx-track en extra foto’s.

kan niet groter zijn. In het centrum krioelt het van de toeristen en moet ik voorzichtig tussen de talrijke auto’s, bussen en voetgangers laveren. Aan de beroemde Shambles is er nog nauwelijks doorkomen aan. Ik rijd nog even rond Clifford’s Tower, het enige restant van de eens zo machtige burcht van York, en houd het dan voor gezien.

Stamford Bridge

Niet ver van York ligt Stamford Bridge. Neen, niet het voetbalstadium van Chelsea, maar het slagveld waar koning Harold van Engeland in 1066 een klinkende overwinning behaalde op het Vikingleger van Harald van Noorwegen. Meteen daarna moest Harold halsoverkop terugkeren naar Hastings in het zuiden, omdat Willem de Veroveraar met zijn Normandisch invasieleger aan land was gekomen. Die veldslag liep niet goed af en de gevolgen voor Harold en voor Engeland waren enorm.

Als slot van de Way of the Roses fiets ik nog door de Yorkshire Wolds. Wolds staat voor ‘glooiende heuvels’ en dat is precies wat ze zijn. Niet zo spectaculair als de Dales, maar ook heel mooi. En vol bloemenvelden.

Vlakbij het eindpunt van de Way of the Roses in Bridlington nestel ik mij op een terrasje op de promenade en geniet in het zonnetje van een kop thee met een buttered scone •

de bossen Wandelen in kastelen en langs

Stap langs water, hoog op een klif, midden op een vlakte of in dichte bossen. Elke wandeling is een uitnodiging om de natuurlijke en culturele rijkdommen van Wallonië te leren kennen.

Download onze nieuwe wandelbrochures op visitwallonia.be/wandelen

Beleef Wallonië en de Ardennen Zin om eropuit te trekken?

Dag van De Wijers

Op zondag 29 september zet De Wijers, in het groene hart van Limburg, haar poorten open. Ontdek meer dan 55 activiteiten voor jong en oud op 13 locaties verspreid over het land van 1001 vijvers. Dit jaar is wandelen het hoofdthema. Bezoekers krijgen een sneak preview van het nieuwe wandelnetwerk dat in het najaar volledig af zal zijn!

Het programma staat op www.dagvandewijers.be.

Engels Kustpad

Ter gelegenheid van de kroning van Koning Charles III werd het England Coast Path omgedoopt tot het King Charles III England Coast Path. De route loopt meestal vlak langs de zee en verbindt iconische en historische plaatsen met minder bekende plekken. Het nieuwe traject is nog in ontwikkeling en zal met bijna 4400 km het langste kustpad ter wereld worden.

Info over de secties die al open zijn vind je op www.nationaltrail.co.uk/en_GB/trails/englandcoast-path.

”

Ik ben geen apostel, maar een solidaire mens

Leo Vercauteren (70) vertrok op 13 juni in Tienen voor een tocht dwars door België: 4600 km door 581 steden en gemeenten. Hiermee wil hij de strijd tegen armoede aangaan en mensen oproepen om o.a. het Netwerk tegen Armoede te steunen.

Wil jij Leo’s tocht sponsoren of een eindje met hem meestappen? Of kan je Leo een kampeerplek of warm bed aanbieden onderweg?

Je vindt alle info op www.tevoetdwarsdoorbelgie.be

kaarsjes blies onze Waalse partnerorganisatie GR Sentiers dit jaar uit. Dat vierden ze met een driedaagse bivaktrektocht in groep op de GR 15 tussen Houffalize en Aywaille. Proficiat!

WIST JE DAT…

Dominik

Ketz

Songs of Earth

IJsblauwe gletsjers, klaterende watervallen en knisperend groene loofbomen. Songs of Earth toont je Noorwegen zoals je het nooit eerder zag. Naast schitterende panorama’s schetst de

documentaire een intiem familieportret. Samen met haar 84-jarige vader wandelt regisseuse Margreth Olin een jaar lang door haar geboortevallei. Dat levert tijdloze verhalen op over de liefde tussen generaties

en de geschiedenis van de betoverende Oldedalenvallei.

Vanaf 4 september in de bioscoop! www.margretholin.com/ songsofearth

Tour du Morvan des Sommets

… de Eifel wat te vieren heeft dit jaar?

De Eifelsteig wordt 15 jaar en het Nationalpark zelf bestaat er 20! De Eifel is niet voor niets zo populair onder natuurliefhebbers.

De afwisselende natuur herbergt veel zeldzame flora en fauna. Ging jij er al wandelen?

www.eifel.info/nl

In het hart van het regionaal natuurpark Morvan laat een nieuwe wandelroute je het rijke landschappelijke en culturele erfgoed van de streek verkennen. De 140 km lange lus doet de drie hoogste bergtoppen van de Morvan aan: de Haut-Folin (901 m), de Prénelay (855 m) en de Beuvray (821 m). Het traject heeft (nog) geen eigen markering maar gebruikt andere bewegwijzerde paden. Je kan kaarten en een gps-track downloaden via rando.parcdumorvan.org.

Het Ziltepad

Langs de ruige noordkust van Noord-Holland, Friesland en Groningen wordt de pelgrimsroute Het Ziltepad ontwikkeld. Het traject verbindt 22 historische kerken tussen Den Helder en Termunten (bij de Duitse grens). Negen van de 22 etappes zijn alvast klaar. Ze zijn 15 tot 25 km lang en gebruiken het knooppuntennetwerk. De overige routes worden in 2025 gelanceerd. www.visitwadden.nl/het-ziltepad

Tijdens dé opendeurdag voor trage wegen gaan duizenden wandelaars en fietsers samen op pad langs (on)bekende en soms zelfs bedreigde paadjes op 19 en 20 oktober. Van de Westhoek tot het Maasland. In het groen en in de stad. Langsheen historische wegen of nieuwe doorsteken.

Waar Vlaanderen & Brussel Wanneer 19 en 20 oktober

Het programma vind je op: www.dagvandetrageweg.be

DAG VAN DE TRAGE WEG

© CC

Benh Lieu Song

Eropuit trekken zonder veel opzoekwerk? Elk nummer presenteren we vier kanten­klare tips dichtbij huis, getest en goedgekeurd door de redactie. Gpx-tracks, kaartjes en achtergrondinfo vind je op groteroutepaden.be > magazine > Op Weg wandeltips

Praktische info

De 167 km lange Loonse route (GR 564) doorkruist de provincie Limburg van noord naar zuid, van de zanderige Kempen via fruitstreek Haspengouw helemaal tot aan de Maasvallei. Wij deden de eerste twee van negen etappes zoals beschreven in de topogids:

• Van Lommel naar Hechtel-Eksel (18 km) door naaldbossen, zanderige vlaktes en natuurgebied ’t Plat.

• Van Hechtel-Eksel naar HouthalenHelchteren (20 km) langs vijvers en akkers.

Begin- en eindpunt zijn perfect bereikbaar met het openbaar vervoer. Wij namen de trein naar Lommel en in Houthalen namen we de bus naar Hasselt om terug huiswaarts te sporen.

TDit was Gipfelmeidenglück in ‘t kwadraat!

Katrien Van Damme ”

radities zijn er om in ere te houden, zo ook moedertripjes. Voor het tweede jaar op rij kiezen we ervoor om samen twee dagen op tocht te gaan. We kiezen voor een stukje 'Loonse route' want we willen met openbaar vervoer reizen en niet te ver van huis zijn. Ook willen we halverwege een warme douche nemen en in een zacht bed kunnen neerploffen.

Massa’s paddenstoelen

Maar vooral: we willen écht in het groen zitten en niet te veel betonvreten. En dat is exact wat deze route is: afwisseling tussen bos- en zandpaden, golvende

duinen, natuurreservaten, groene akkers, veel vergezichten, verrassende kleurcontrasten, massa's paddenstoelen en vooral het rustgevende effect daarvan. In combinatie met drie vriendinnen – waarbij het gekwetter recht evenredig is aan het wandeltempo – kon dit alleen maar zorgen voor Gipfelmeidenglück in 't kwadraat! Nog dit: historisch was het oude Land van Loon – min of meer het huidige Belgisch-Limburg – een onderdeel van het Heilige Roomse Rijk. Later verbond het graafschap zijn lot aan het prinsbisdom Luik en pas met de Franse overheersing eind 18de eeuw verdween het als politieke entiteit. •

Europ’Aventure

+32 479 24 51 80 contact@europaventure.be www.europaventure.be

Ontsnap dicht bij huis.

• Ontdek de mooiste landschappen in de Ardennen met de rondtrekkende wandelvakanties van Europ’Aventure.

Je kunt de mooiste bewegwijzerde routes in de Ardennen in alle rust bewandelen.

• Europ’Aventure zorgt voor alles: accommodatie met halfpension, bagagetransport, transfers, etc.

GA OP ONTDEKKING!

Scan de QR-code voor meer info:

TREKTOCHT DOOR SNOWDONIA

Ruige heuvels vol leisteenpuin

De Snowdonia Slate Trail gidst je door de mooiste hoekjes van het heuvelachtige Snowdonia, dé vakantiebestemming in Wales. Op de route ontdek je de restanten van de leisteenwinning in het nationaal park.

Langmans BEELD Willy Reyniers, Willy Langmans, Gert Diels, Tom Langmans & René Langmans

De ruwe bergen rondom ons kennen prachtige tinten: van bruin tot groen, van rood tot geel.

Vanop de trappen van het universiteitsgebouw kijken we uit over Bangor, een aangenaam stadje in het noordwesten van Wales. Op de achtergrond liggen de bergen van het National Park Snowdonia. Daar wacht onze uitdaging voor de komende week.

Zacht wordt hard

Vanaf Bethesda verandert het landschap: zacht wordt hard, aardig wordt ruig, landelijk wordt onherbergzaam. Een metamorfose in een vingerknip. De uitzichten in de vallei Nant Ffrancon zijn verblindend mooi. We hebben geluk met het zonnetje. De ruwe bergen rondom ons kennen prachtige tinten. Van bruin tot groen, van rood tot geel. Met glinsteringen hier en daar, door stroompjes en riviertjes geschonken. Na enkele kilometers beseffen we dat we in het paradijs zijn. Vanaf Llyn Ogwen wordt het terrein nog ruiger. Op het rotspad naast het meer moeten we oppassen om geen

ongewilde duik te nemen. Telescopische wandelstokken worden op maat getrokken. Capel Curig is niets meer dan een kruispunt van drie wegen en een handvol huizen. Een steenworp verderop staat ons hotel. Op het gelijkvloers worden we ondergedompeld in de gezellige sfeer van de pub: geruit vasttapijt, laag plafond, knetterend haardvuur en een heleboel oude snuisterijen tegen de muur genageld. We bestellen donker bier. Van het soort zonder schuim en op kamertemperatuur.

1845 – Owen en de schimmen

Wanneer Owen de deur van zijn grijze rijtjeshuis in Llan Ffestiniog dichttrekt, is het nog pikdonker. Meer nacht dan ochtend. Pas binnen een uurtje zullen de eerste kolenkachels het dorp in een vette rook hullen. Met zijn helm onder de arm loopt hij richting het station. Bij de bron om de hoek vult hij nog even zijn gedeukte drinkbus.

Op het perron staan al drie schimmen: zijn makkers van de leisteengroeve, klaar voor een dag hard labeur. Owen heeft nog net genoeg tijd om een sigaret te rollen. Wanneer de rood-zwarte locomotief de bocht omkomt, groet hij hen met een kort fluitsignaal. Twaalf mannen vervoegen de andere slaapdronken werklui. Stotend komt de stoomtrein in beweging richting Blaenau Ffestiniog, waar de Llechwedd leisteengroeve wacht.

Kapelle-op-den-Bos

Langs de rivier Afon Llugwy stappen we richting Betws-y-Coed. De rivier klatert niet, maar dondert. Lichtbruin turfwater buldert door de watervallen van Rhaeadr Ewynnol. Toch een beetje beangstigend, dit natuurfenomeen.

Aan de Mijnwerkersbrug wordt het wat vrediger. Langs het wandelpark lopen we over afgeboorde grintpaden het dorp binnen. De wandelaars die we hier begroeten zijn van

0 Eén van de 1000 trapjes die we op onze route nemen.

1 De heide kleurt purper medio september.

2 Ruïnes van een leisteengroeve

3 De wolken zorgen voor een mysterieus landschap.

4 We wandelen langs afvalbergen van leisteenpuin.

een andere soort; ze dragen witte turnpantoffels en hebben bijna allemaal een ijsje in de hand. Een schil contrast met onze hoge stapschoenen vol modder en rood aangelopen gezichten met witte zweetkringen. Een infobord leert mijn kameraad enkele woorden Welsh: “Betws betekent gebedshuis, Y staat voor ‘in’ en Coed is een bos”, doceert hij. “Dan zijn we in Kapelle-op-den-Bos”, repliceer ik. In het drukke maar gezellige dorp dralen we rond. Met enkele sandwiches zetten we ons op het gras in het parkje. Aan het station stappen tientallen toeristen op de stoomlocomotief. De trein vertrekt stipt om 12u met een ferme rookpluim en een scherp fluitsignaal. Veel pittoresker kan je het niet bedenken.

1845 – Owen, de leisteensoldaat

Het is klokslag 6u wanneer Owen zich op de zevende plaats in de vierde rij zet. De ploegbaas met krulsnor en pijp inspecteert zijn troepen. Alle leisteensoldaten

dragen hun helm met lamp. In de linkerhand houden ze hun hamer, in de rechter hun blikken broodtrommels.

De rijen splitsen op. Iedereen kent zijn taak en voert die gedisciplineerd uit. Owen neemt een zwaar pikhouweel uit een grote houten bak en loopt naar de liftkoker. Wanneer het gele liftwagonnetje langzaam in het zwarte hol zakt, ziet Owen aan de einder nog net de eerste zonnestralen piepen. Het enige zonlicht dat hij op deze septemberdag zal zien.

Waterval met draaideur

Toegegeven, de waterval oogt spectaculair en het kader is mooi, maar lijkt ook een beetje artificieel. Twee pond is een habbekrats, maar als we voor elke natuurlijke bezienswaardigheid op deze tocht onze beurs moesten opentrekken, dan zou ik mijn huis moeten verkopen. Wie de Snowdonia Slate Trail stapt, komt veel mooiere plaatsjes tegen. Gratis en zonder draaideur.

1845 – Owen vecht in het donker

Owen kruipt door de smalle grotgangen. De leren lappen op zijn broek moeten zijn benen beschermen tegen scherpe leisteenpunten. Verderop vecht een oudere collega met zijn zware stoomboormachine. Het geluid is oorverdovend. Owen klopt met hamer en houweel grote stenen in kleinere stukken. Achter hem gaan de geselecteerde stenen in de productiewagon. Afval gaat in de puinwagon, die beduidend voller is.

Achter de pub bij de watervallen van Conwy staat een metalen draaipoort. Wie twee pond aan munten heeft, mag een kijkje gaan nemen naar wat het infobord omschrijft als een wereldwonder. We dalen af langs een rotsig pad met hier en daar een touw of houten leuning. Na wat bochtenwerk wordt het bos indrukwekkender en horen we water klateren. →

Bovengronds zitten mannen met baarden te hakken. Puinpiramides torenen met de dag hoger boven de heuvels uit. Paarden trekken wagonnetjes tussen de stenen loodsen en rond het kunstmatige bergmeer. Een onoverzichtelijk mierennest. Wanneer Owen in de vooravond naar boven komt, is hij gebroken. Net zoals de honderden leistenen die hij in stukken sloeg.

Terminus Penmachno

Penmachno staat stil. Al enkele decennia. Het typische grijze dorp met kleine rijhuisjes ligt aan het einde van de vallei, als een terminus waar geen mens komt, tenzij hij er woont. Volgens onze stafkaart is er een hotel, maar aan de gordijnen met spinnenwebben te zien, vertrok de eigenaar enkele jaren geleden al.

Mist en koolsteenrook zorgen voor een mysterieus effect. Een zevenjarige verkoopt okkernoten in zakjes. We bieden ons aan als klant, maar hebben geen cash bij. We krijgen het zakje gratis mee. Wanneer we door het fraaie landschap naar een oude leisteengroeve klimmen, weten we plots waarom Penmachno ligt waar het ligt; de Rhiwbach Quarry zorgde hier generatieslang voor werk. Hard werk.

1845 – Owen drinkt zwart bier

In het grauwe centrum van Blaenau Ffestiniog is het druk. De mijngroeves deden het dorp uitgroeien tot een stadje met 11.000 inwoners. Werkmannen met stofwallen onder de ogen stappen in hun grijze plunjes één van de vele pubs binnen. Zwart bier wordt opgepompt in glazen als waren het visbokalen. Owen drinkt zijn bier buiten op de stoep. De pub zit nokvol. Wanneer hij mijmerend naar de bergflanken staart, telt hij de open wonden die de mijngroeves aanrichtten. Littekens in het landschap die nooit zullen genezen. Enkele minuten voor de trein naar Llan Festiniog arriveert, strompelt hij richting station. Tientallen mannen stappen op, de ruggen en hoofden gebogen.

Traktatie van een dode

Het rotsige pad loopt langs de ruïnes van ingestorte ateliers en opslagplaatsen, oude kabelliften en verroeste tandwielen. Als stenen muurtjes konden praten, moesten we hier minstens enkele uren blijven luisteren naar verhalen over zwoegende arbeiders met pikhouwelen en metalen hamers.

Op het hoogste punt kijken we nog eenmaal om. Onder ons ligt de groeve op rust

met daarachter Penmachno in een rookpluim gehuld. We dalen af richting Llyn Morwynion, een uniek meer te midden van kale bergen met enkel wat gras en verdorde varens. De zon verlicht het kleurenpallet mooi. Ik wandelde al vele dagen door Schotse, Ierse en Engelse heuvellandschappen, maar dit landschap verdient misschien wel een plaatsje in mijn top drie. In Llan Ffestiniog stappen we hotel Y Pengwern binnen. We ploffen neer op de stoffen zitbank in de pub. De eigenaar komt ons tegemoet met een grote schaal appelgebak: “Vanochtend werd een dorpeling begraven en de familie kwam hier samen na de kerkdienst. Er is nog veel gebak over.” Koffie met gebak na een overweldigende wandeldag. Er bestaat geen betere afsluiter. Zelfs al is de traktatie van een dode.

Machu Picchu

Tussen Llan Ffestiniog en Blaenau Ffestiniog wandelen we door bossen en akkerlanden, vaak parallel met de oude spoorlijn die de twee dorpen verbindt. De route naar de mijn van Rhosydd is weerom spectaculair. We meanderen met de rivier mee tussen de dorre bergen. Aan de ruïne van de kapel van Cwmorthin zijn we halfweg de lange klim. We kijken voortdurend achterom, want daar liggen de mooiste panorama’s.

1 De Rhiwbach Quarry zorgde generatieslang voor (hard) werk in Penmachno.

2 Full Welsh breakfast!

3 We hebben geluk met het zonnetje in de vallei Nant Ffrancon.

4 Vanaf Llyn Ogwen wordt het terrein ruiger. Op het rotspad naast het meer moeten we onze aandacht erbij houden.

Aan de mijn getuigen vervallen gebouwen van wat ooit een grootse industrie was. Het landschap is in terrassen afgegraven, net Machu Picchu. Witte schapen vluchten weg tussen de steenpuinpiramides. Langs prachtige valleien stappen we naar het gehucht Nantmor. Daarna lopen we parallel met de rivier en de oude spoorweg van de Welsh Highland Highway richting Beddgelert.

Een sterke beer

Llanberis is een toeristisch plaatsje aan het bevallige meer Llyn Padarn. Ten noorden ligt de Dinorwig leisteengroeve, waaraan het stadje zijn bestaan te danken heeft. Iedereen werkte er (in)direct. Aan het station vertrekt de trein die de berg Snowdon optuft. In het National Slate Museum leren we alles over de mijnen en de lokale geologie. Zwart-witfoto’s getuigen van harde tijden. Bij één foto blijf ik langer staan. Een stoere man met wollen vest en lederen lappen klieft met hamer en houweel een leisteen doormidden. Zijn bolhoed staat wat scheef. Het is niet zozeer het uiterlijk van de man dat me boeit, maar de loodzware leisteen die hij met één hand vasthoudt. Die moet wel 50 kg wegen. Een sterke beer. Owen is zijn naam, lees ik op het bordje. Ik heb het gevoel dat ik hem ken. •

Koffie met gebak na een overweldigende wandeldag. Er bestaat geen betere afsluiter, zelfs al is de traktatie van een dode.

Praktische info

Bangor

Bethesda

CARNEDD LLEWELYN YR WYDDFA MOEL SIABOD

GLYDER FAWR

Beddgelert Waunfawr

Llan Festiniog

Llanrwst

Capel Curig

Penmachno

Porthmadog

• Pad: lus van 137 km

• Markering: gele pijl op een witte achtergrond (in beide richtingen prima bewegwijzerd)

• Etappes: Bethesda – Capel Curig (28 km) –Penmachno (20 km) – Llan Festiniog (22 km) – Beddgelert (23 km) – Waunfawr (26 km) – Bethesda (18 km). Op al deze plaatsen is er accommodatie.

• Meer info: www.snowdoniaslatetrail.org

• Gids: In ‘Snowdonia Slate Trail’ beschrijft Aled Owen de route in tegenwijzerzin, en geeft informatie over fauna en flora, geschiedenis en geologie. De kaartjes zijn ontoereikend, maar volstaan in combinatie met de markeringen en gpx.

Op groteroutepaden.be > magazine > artikeldatabank vind je de gpx-track en extra foto’s.

“Animo!

OP TWEE WIELEN GERAAK JE VER

Animo! Animo!”

Fietser ontmoet stapper. Of was het omgekeerd? Het resultaat blijft voor Jo en Anne hetzelfde: een reeks onvergetelijke fietsavonturen op vier continenten.

1 Kamperen in Argentinië naast de weg bij een riviertje. We sleuren eten mee voor 7 dagen en ontsmetten het water in het riviertje met een Steripen UV.

2 Boven op deze pas dicht tegen de Chileense grens waait de wind onwaarschijnlijk hard. Voorovergebogen over ons stuur duwen we onze fiets stap voor stap verder.

3 Anne: "Een papieren kaart vind ik bij een fietsreis nog altijd onmisbaar."

4 Jo: "Het gestage roteren van de pedalen lijkt op het ratelmolentje van een Boeddhistische monnik."

Anne: “Toen ik 12 was, verloor ik mijn schoolabonnement voor de tram. Vanaf dan fietste ik noodgedwongen elke dag door weer en wind van Oostduinkerke naar De Panne en terug. Op twee wielen geraak je ver, al lag ik daar toen nog niet wakker van. Zeilen was immers mijn passie, ik ben een kind van de zee. Maar het leven kan verkeren en de zeildromen vielen in het water. Toen kreeg ik van mijn boezemvriendin Colette het boek Le tour du monde à vélo van het Franse koppel Françoise en Claude Hervé. In de jaren 80 zouden zij drie jaar de wereld rondfietsen, het werden er uiteindelijk veertien. Dit was het vuur aan de lont en de start van mijn fietsavonturen.”

Waarheen ging je eerste echte fietsreis?

anne: “In 2002 vertrok ik naar Santiago de Compostela, uitgewuifd door Colette. Met een tent, een fles wijn en het boek Vol de nuit van Antoine de Saint-Exupéry in de fietszakken, maar zonder telefoon. Wifi was er nog niet, wel hier en daar een internetcafé. Op de fiets volg je een route die meestal niet samenvalt met de pelgrimsweg en ik had weinig contact met de wandelaars op de camino.

Op een camping in Noorwegen vroeg een klein meisje of ik een motortje had in mijn fiets.

Ik was onderweg, alleen met mezelf, en die ervaring was verrassend geweldig.

Vier weken later reed ik de stad binnen. Laag boven mijn hoofd vlogen straaljagers en de klokken van de Kathedraal begonnen te luiden, want het was de feestdag van Sint Jacob. Ik was euforisch gelukkig! Terug thuis heb ik me onmiddellijk ingeschreven voor een cursus Spaans. De taal niet kunnen spreken was frustrerend. In een parkje in Burgos kwam een oudere man naar mij toe. Hij deed teken dat ik goed moest eten en babbelde aan één stuk door. Daar stond ik met mijn mond vol tanden. Tijdens beklimmingen had ik vaak supporters die luid “Animo! Animo! Animo!” riepen. Dat begreep ik gelukkig wel.”

Een vervolg kwam er snel.

anne: “Op mijn tweede reis trok ik rond de Noordzee, twee maanden met een gemiddelde van 90 km per dag. Ik was alleen, kampeerde elke nacht, stond vroeg op en fietste tot ’s avonds laat. Opnieuw zorgden de prachtige vergezichten en de vele ontmoetingen voor onvergetelijke momenten. Op een camping in Noorwegen vroeg een klein meisje of ik een motortje had in mijn fiets en in Schotland riep een groepje →

1 De Zonda is een zandstorm die vanuit Chili over de Andes waait. Stroom- en telefoonverbindingen vallen een hele nacht uit.

2 Als het fietsen te moeilijk wordt, 90 km gravel met losse keien, stormwind en een verzwikte enkel, dan is alle hulp erg welgekomen.

3 We verlaten de Ruta 40 en fietsen 200 km in de Andes door het natuurgebied Laguna Blanca.

Top 4 Europese fietsbestemmingen

• IJsland: een onvergetelijke tocht langs onwezenlijke maanlandschappen, indrukwekkende watervallen, vulkanen, gletsjers, geisers en opborrelend kokend water in de berm. Verlaat de ringweg en het wordt magisch desolaat. De Westfjorden zijn het mooiste stukje met als absoluut hoogtepunt het kleine eiland Flatey.

• Dwars door Noorwegen: van Oslo naar Bergen met de fietsgids ‘Rallarveg og Hallingdal’, een avontuurlijk tocht door een hoog gelegen vallei langs een treinspoortje. Alhoewel het hoogzomer was moesten we een halve dag ploeteren door de sneeuw.

• Een ontspannen en muzikale ontdekkingstocht door vijf culturele hoofdsteden: via de Donau- of Limesroute van Budapest over Bratislava naar Wenen. Dan via Ring 3 van de Europafietsers dwars door Tsjechië naar Praag en Berlijn. Een echte aanrader!

• Fietsen rond het Kanaal, langs de noordkust van Frankrijk en de zuidkust van Engeland, een afstand van 2200 km. Claire en ik fietsten van Dover naar Isle of White, dicht bij huis en toch zo anders. Onze bucketlist stipten we af: de pier in Brighton, fish and chips, tea with scones, een English Pub en English breakfast, overweldigend veel maar we aten alles op en de kelner bekeek ons met grote ogen en een brede glimlach.

• Voor wie het verder wil zoeken: Nieuw­Zeeland is ongeëvenaard mooi, avontuurlijk en gastvrij.

zondagse mountainbikers me verwonderd toe: “You must be famous in Belgium!”

Ik had de smaak te pakken en maakte plannen om in Zuid-Amerika te gaan fietsen. Zes weekends lang volgde ik een intensieve cursus survival en een korte lessenreeks fietsherstel. Toen kwam Jo, maar ik had mijn ticket voor Ushuaia al op zak.”

Voor Jo volgde het dilemma: stappen of trappen?

jo: “Anne fietste naar Compostela, ik ging te voet. Het gemeenschappelijke Compostela-doel maakte, door omstandigheden, dat we een koppel werden. Het verschil in snelheid bleef nog lang een discussiepunt. Welke modus was nu de meest verheffende: de trage wereldbeschouwing aan 6 km per uur of de veel snellere, over het fietsstuur gebogen studie van het onder de fietsbanden doorschuivende asfalt? Kwaliteit of kwantiteit? Less is more of more is less? Gaandeweg besefte ik dat alles relatief is. In Francorchamps haal je met 14 km per uur gemiddelde snelheid op een zwaarbepakte fiets ook niet meteen de pole position. Bovendien lijkt het gestage roteren van de pedalen op het ratelmolentje van een Boeddhistische monnik. Pedale meditatie en contemplatie. Dat, samen met het staren op het achterlichtje van Anne of haar oproep “hey coureur”, verzoende me met mijn lot. Fietsen als trait d’union tussen ons twee.”

Ongetwijfeld is er heel wat veranderd in vergelijking met je eerste fietsreis?

anne: “De eerste keer Zuid-Amerika vertrok ik met een einddoel, een gewone reisgids, een kaart en een kompas. Intussen heb je voor elke Europese langeafstandsroute uitstekende fietsgidsen en die hebben ons al vaak langs onverwacht mooie wegen naar prachtige plekken geleid.

Later kochten we een Garmin gps en begon ik in Basecamp routes uit te stippelen en met gpx-tracks op pad te gaan. Maar een papieren kaart vind ik nog altijd onmisbaar om het overzicht te houden.”

jo: “We rijden nu allebei met een trekkingfiets op maat, een Vlerick. Onopvallend, oerdegelijk en zonder snufjes! Geen veringen, wel 26 inch wielen, Tubus bagagedragers, Schwalbe Mundial buitenbanden en een Brooks zadel. Daar hebben we er al een aantal van versleten!”

anne: “Onderweg hebben we pech altijd zelf kunnen verhelpen of konden we op eigen kracht naar een fietshersteller rijden. Bovenop het basismateriaal nemen we altijd mee: een kettingpons, spanbandjes en ouderwetse elektrische ‘suikertjes’. Intussen zijn alle onderdelen van onze fietsen al één of meerdere malen vervangen, inclusief mijn kader.”

jo: “Ik ben ondertussen 75 geworden en Anne 69. Op het einde van de dag is de stand van onze kilometerteller niet meer belangrijk. De druk op de ketel is er een beetje af! Onze fietsen hebben nog kleinere versnellingen gekregen, onze tent

werd groter, de slaapmatjes en stoeltjes beter. De zucht naar avontuur is er nog, maar is minder dwingend.”

Recent trokken jullie opnieuw naar Latijns-Amerika.

anne: “We hadden nog wat losse eindjes in Argentinië: van San Juan, dicht bij de Paso del Agua Negra waar we in 2014 de mythische Ruta 40 verlieten richting Chili, naar Bariloche waar ik in 2004 mijn reis door Patagonië moest afbreken omwille van een zware hernia.”

jo: “Hay mucho viento, zeiden de mensen. Als die felle wind als een dolle dirigent het tempo van onze ronddraaiende pedalen aangeeft, denk ik spontaan aan het gemak waarmee een chauffeur het gaspedaal induwt. Een hardrijdende pickup spuit op de onverharde weg een gigantische stofwolk in mijn gezicht. Mijn nijdige blik ontgaat de chauffeur compleet.

Waarom fietsen we hier dan toch? Onze specerijenkast biedt zoet en zuur voor een topdegustatie. Zoveel afwisseling in sportieve vrijheid, mooie natuur, vriendelijke mensen, bevestiging van het eigen kunnen, de lokroep van het nieuwe en onbekende, dat is de motor van de reizende fietser of wandelaar. Hij zal het niet beseffen, maar daar heeft de voorbijsnellende automobilist het absolute nakijken.” •

Intussen zijn alle onderdelen al één of meerdere malen vervangen, inclusief mijn kader.

Is er iets dat je altijd al wou weten over wandelof fietsmateriaal?

Of heb je een specifieke materiaalvraag in het kader van een tocht die je aan het plannen bent?

Stel ze aan info@groteroutepaden.be en wij gaan samen met een expert op zoek naar de antwoorden.

Door de brandnetels stappen om

uit het zicht te hurken is voorbij.

To pee or not to pee?

VRIJHEID OP TOCHT PRAKTISCH BENADERD

De eerste keer dat je als man een plasje doet en er plots een dame naast je staat te plassen, dan voelt dat best wat vreemd. Maar met een plastuit is het mogelijk! Ervaringsdeskundigen Nele Jannes en Cathy Dewolf vertellen me er wat meer over.

Cathy houdt ervan om in de natuur te zijn, al wandelend, lopend of fietsend. Nele doet diverse buitensporten: van huttentochten, snowboarden en via ferrata’s in de Alpen tot bivakkeren in het hoge noorden en zelfs duiken in Zeeland. Steeds gaat die plastuit mee.

Hoe kwam je ertoe zo’n plastuit te gaan gebruiken?

nele: Tijdens het eerste coronajaar gold het wc-papier tussen de bomen als maatstaf voor

de populariteit van het wandelen. Er was geen rustig plekje meer vrij in het bos om een plasje te doen. In de Facebookgroep van een bergsportclub kwamen plastuiten ter sprake als oplossing en de rest is geschiedenis. cathy: Ik kreeg een plastuit cadeau van mijn man. Wat als grap bedoeld was, werd al snel een praktisch hebbeding. Niet alleen in de natuur, maar evengoed op minder propere wc’s op een festival of snelwegparking. Ik was meteen super enthousiast, waardoor heel wat dames in mijn omgeving er nu ook een gebruiken. Ondertussen wil zelfs mijn 11-jarige dochter zo’n plastuit.

Bestaan er verschillende versies van?

nele: De wegwerpversies uit karton bleken minder praktisch: die moet je na één gebruik al weggooien en ze ‘zaten ook niet goed’. Ik gebruik nu al enkele jaren een open model uit stevig plastic, dat makkelijk af te spoelen is. Dat kost zo’n 18 à 25 euro, afhankelijk van waar je het koopt. Met opbergzakje bij weegt het slechts 34g! Dat zakje hang ik dan discreet aan mijn rugzak om de plastuit snel te kunnen gebruiken.

En dan nu de vraag van één miljoen: hoe gebruik je een plastuit?

cathy: Je leest de handleiding en start met een kleine test in de douche of op het toilet thuis. Hoe je je on-

1 Tijdens onze zesdaagse huttentocht in de Oostenrijkse Alpen kwamen onze plastuiten goed van pas op de afdaling van de Leilachspitze!

2 De plastuiten van Liberpee zijn gemaakt uit stevig plastic en zijn makkelijk af te spoelen.

dergoed een beetje verschuift om de plastuit tegen je lichaam te brengen, heb je al snel onder de knie. Dan merk je meteen hoe je rechtstaand, hurkend of zelfs zittend kan plassen én mikken. De eerste keren is het wel een mentale drempel om rechtstaand te plassen als vrouw, want je lichaam is dat (nog) niet gewoon.

nele: Onderweg is het ook simpel: je zet je rits open, brengt de plastuit aan en plast. De geul brengt de urine naar buiten. Wanneer je klaar bent, is de plastuit met een beetje schudden al droog. Of je kan hem uitdrogen met een pee rag [een herbruikbaar antibacterieel doekje dat wc-papier na het plassen vervangt, red.] maar dat hoeft vaak zelfs niet. Thuis spoel ik mijn plastuit nog even na met water, meer niet.

nele: Eigenlijk is het na enkele keren gebruiken even makkelijk als plassen voor mannen: je draait je weg van het pad en plast. Natuurlijk doen we dat wel nog steeds een beetje discreet, omdat de meeste mensen dat niet gewoon zijn van een dame. Maar door de brandnetels stappen om toch maar een beetje uit het zicht neer te hurken is voorbij.

Wordt er dan niet snel gesmodderd?

cathy: Neen, eigenlijk heb ik dat nog nooit voorgehad. nele: Ik heb het éénmaal bijna voorgehad. Maar dat was omdat ik even geen rekening hield met een externe factor: je kan misschien wel rechtstaand plassen, maar tegen de wind in gaat nog steeds niet!

Wat zijn de grootste voordelen?

cathy: Je moet je broek niet meer afdoen en hurken, waardoor je geen last meer hebt van vervelende plantjes, muggen die kunnen prikken of stijve knieën na een intensieve wandeling. Je hoeft ook niet meer aan te schuiven voor een damestoilet op evenementen. Als er een urinoir is, kan je je ding doen.

nele: Tijdens een via ferrata moet je zelfs je gordel niet uitdoen om te gaan plassen. Idem met je skipak tijdens het snowboarden. En als het weer te extreem is om buiten te komen, kan je op winterse bivaktochten ook rustig in een grote fles plassen in je tent. Op voorwaarde natuurlijk dat die fles geen andere functie meer heeft die tocht.

nele: Een leuk extraatje is dat je met een plastuit net zoals mannen kan mikken met je straal. Al blijft het in de sneeuw wel wat moeilijker om je hele naam te schrijven. Eén letter lukt me wel al vlotjes! •

Praktische info

Beide dames bevelen de Liberpee plastuiten aan: www.liberpee.be. Andere merken zijn Urinelle (voor wegwerpbare plastuiten) en Easy. Op de websites van de producenten kan je nog meer praktische instructies vinden. Een vaak voorkomend merk van pee rags is Kula Cloth

Cathy Dewolf (43) favoriete bestemmingen: de prachtige Alpen en Pyreneeën. Wat verder weg zijn de ruige landschappen van IJsland en Nepal haar favorieten. INTERVIEW Yanick Bos | BEELD Cathy Dewolf en Liberpee

Blij met de aanbeveling van Nele en Cathy, geeft Liberpee 5 × een plastuit weg. Surf naar www.groteroutepaden.be > magazine > wedstrijden en waag je kans! In het winternummer maken we de gelukkigen bekend.

Nele Jannes (41) favoriete bestemmingen: de Dolomieten voor huttentochten en via ferrata, Noorwegen voor trektochten met de tent, de Dijlevallei en de Hoge Venen voor dagtochten

de tip

Eropuit trekken zonder veel opzoekwerk? Elk nummer presenteren we vier kanten­klare tips dichtbij huis, getest en goedgekeurd door de redactie. Gpx-tracks, kaartjes en achtergrondinfo vind je op groteroutepaden.be > magazine > Op Weg fietstips

”

Altijd dubbel of tripel fietsplezier op de purperen heide.

Praktische info

Begin- en eindpunt van deze tweedaagse zijn bereikbaar met de trein:

• Etappe 1: Hasselt – Postel (106 km) met onderweg de abdijen van Herkenrode, Ter Doolen, Achel en Postel.

• Etappe 2: Postel – Antwerpen (100 km) langs de abdij van Westmalle.

Deze fietstweedaagse maakt deel uit van een volledig uitgetekende tocht van 1600 km, via het fietsknooppuntennetwerk en langs 33 Belgische abdijen met een erkend abdij- of trappistenbier. Alle praktische info vind je op www.abdijfietsen.be (zie ook Op Weg 2022, 2). De website krijgt een regelmatige update. Zo werd het traject Luik-Hasselt recent aangepast omwille van het nieuw erkende abdijbier in Beaufays.

Fietsen en bier degusteren, het lijkt op het eerste zicht geen ideale combinatie. Toch kan je in eigen land heel wat bijzondere plaatsen ontdekken door de vele abdijen met een erkend trappisten- of abdijbier met mekaar te verbinden.

In hogere sferen

Voor dit tweeluik kozen we voor een tocht door het bosrijke, vlakke gebied van de Limburgse en Antwerpse Kempen. De sites van de abdijen zijn telkens een stop waard. Om te beginnen Herkenrode, met zijn uitgebreide kruidentuin en een bijzonder kunstwerk van Hans Op de Beeck.

Via een oude spoorlijn bereik je de Achelse kluis, dat een groot en gezellig terras heeft. Tussendoor kan je even afwijken naar de inmiddels gekende fietsattractie ‘Fietsen door de bomen’. Niet door het bier, maar door een cirkelvormig fietspad hoog tussen de bomen zit je meteen in hogere sferen. Na een stukje purperen heide kan je, mits tijdige reservatie, in de abdij van Postel overnachten.

Bossen genoeg voor dag twee, ditmaal in de Antwerpse Kempen. In Zoerselbos staat het Boshuisje waar Hendrik Conscience het verhaal hoorde dat hem inspireerde voor ‘De Loteling’. En na een Westmalse dubbel of tripel fiets je via de villawijken van Schilde en Schoten naar Antwerpen. •

Katrien Seynaeve en Bart Van Santvliet

BEELD Jutta Van Tilborgh, Flo Fias, Mona Fias, Anaïs Rabau, Charlotte Vandenbrande, Lotte Vandeweghe, Lotte Van Tilborgh

Op het balkon van de Méditerranée

IMPRESSIES VANOP DE GR 51

Zeven vriendinnen, een week verlof, de zon en een GR-pad. Dat klinkt als een perfect recept voor een avontuurlijke vakantie! Samen verkennen we de GR 51 in Zuid-Frankrijk.

Een vrolijke bende, allemaal rond de 25, klaar voor een weekje natuur. We kennen elkaar van de scouts, een schone vriendschap met samenhorigheid en buiten-zijn als basis. Wat trekken we dit graag door in onze na-scoutstijd.

Zeven keer een willetje, zeven keer een weg, allemaal samen op pad. We zitten met een gezonde mix van ervaren hikers en eerste indrukkers, dus kiezen we voor een comfortabele route langs de kust, grotendeels via de GR 51.

OuiGO brengt ons in één ruk vanuit het noordelijke Lille-Flandres naar Marseille. Heel Frankrijk door aan

een snelheid van ongeveer 300km/u, plaats voor onze rugzakken en comfortabele zetels verzekerd. Daarna nemen we een plaatselijke trein naar Bandol, waar we ’s anderendaags onze route starten.

Zintuigen

Fris en fruitig vertrekken we voor 20 km langs de kustlijn naar Saint-Cyr-Sur-Mer. Mooie paden, van strandje naar strandje, onder bomen en langs de grootste aloë vera die we ooit zagen. De zon piept af en toe vanonder de wolken uit. →

1

0 Zeven keer een willetje, zeven keer een weg

1 Apero in de jeugdherberg. Een foto van de taart die we helemaal hierheen sleepten, hebben we niet. De goesting was te groot.

2 Eerste keer wit-rood! Kan iemand Anaïs vertellen dat het normaal is om enthousiast op en neer te springen bij het zien van de juiste markeringen?

3 Het pad leidt ons over stenen, veel stenen. Ja, er worden meerdere enkels omgeslagen. Ja, er wordt gevloekt.

4 De grootste aloë vera die we ooit zagen

Het pad leidt ons over stenen, veel stenen. Ja, er worden meerdere enkels omgeslagen. Ja, er wordt gevloekt. Constant zoeken we – zoals het elke avontuurlijke wandelaar betaamt – naar een evenwicht tussen een blik op onze voeten en een blik op de omgeving. We worden beloond met mooie uitzichten. Het blauw in de zee gaat van licht naar azuur naar donker.

We zien de glooiingen van het landschap, de ruwheid van de zee en de kleuren van de wilde bloemen. Maar bovenal zien we elkaar, met een blos op de wangen en een brede glimlach. Een moment van rust voor we weer vervallen in eeuwige gesprekken en eindeloos gegiechel.

Van lange broeken en truien naar shortjes, topjes en de nodige lagen zonnecrème: op dit pad kan dat.

Lunchen doen we in het gezelschap van enkele moedige toeristen op een kiezelstrandje, Plage des Engraviers. Zij wagen zich aan het ruige zeewater, wij bedanken daar toch liever voor. Flo, de kleinste van de hoop, vraagt ons om in de plaats even stil te staan bij onze zintuigen.

We ruiken de zee, de aarde, de natuur. Ook “elkaar” wordt al lachend aan het lijstje toegevoegd. We voelen de kou van het zoute water, de stenen onder onze billen, de wind door onze haren. We proeven onze trailmix, goede Franse kaas, restjes paaschocolade en een artisanaal stuk stokbrood.

Vreugdesprong

Opstaan, genieten van een Franse ontbijtformule en klaar voor een tweede wandeldag: 24 km inlands richting La Ciotat. Vandaag ruilen we de zee in voor een bebost landschap. We wandelen tussen bomen en door een verborgen canyon.

Lunchen doen we op de berg, kwestie van het klimmen achter de rug te hebben. Daarna stuiten we onverwachts op het eerste wit-rood van de GR 51. Kan iemand Anaïs vertellen dat het normaal is om enthousiast op en neer te springen bij het zien van de juiste markeringen?

We voelen de kou van het zoute water, de stenen onder onze billen, de wind door onze haren.

Het heerlijke aan deze wandeling is dat we hem langs Franse dorpjes kunnen sturen. Het ene al aangenamer dan het andere, maar overal vinden we wat we nodig hebben. Gezellige restaurantjes, veel winkels om lunch te kopen, Frans gebrabbel op de achtergrond, een goed glas wijn, een crème glacée en een frisse duik in de zee.

In La Ciotat slapen we in een Moxy-hotel. Zeker niet het meest knusse verblijf, maar om de hoek snel iets eten en vroeg in slaap vallen onder donzen dekbedden wordt door ons gezelschap zeker geapprecieerd.

Voorbode

De kustlijn voert ons verder richting Cassis. De uitzichten worden mooier en mooier. Als dit een voorproefje is van hoe de Calanques eruit zullen zien, dan staat ons nog indrukwekkende natuur te wachten.

We genieten van de onheilspellende rotsen in de azuurblauwe golven. Van de

vogels, de eilanden, af en toe een verloren boot en de glinsteringen op het water. We houden de zee links, wat het navigeren wel heel gemakkelijk maakt.

Van regen en donkere wolken – pas op, het panorama is in dit weer eveneens uitermate charmant – gaat het naar volle zon. Lange broeken en truien maken plaats voor korte shortjes, topjes en de nodige lagen zonnecrème. We beleven verschillende seizoenen in een week, op dit pad kan dat.

Stil

We klimmen, we zweten, we genieten. Ons zware werk wordt beloond met een ijsje in Cassis. Een toeristische haven, levendig en gemoedelijk druk. Naast avondeten en ontbijt biedt Cassis ons zelfs een verjaardagstaart. Deze is onmogelijk subtiel weg te steken, vraag maar aan Lotte. Na ontspanning volgt een laatste inspanning, want onze slaapplek ligt

nog wat verderop. Met volle magen en twee grote taarten vervolgen we ons pad naar een parel van een jeugdherberg: La Fontasse. Afzien om er te geraken? Zeker! Wij worden even helemaal stil van de klim. En ons stil krijgen is een hele uitdaging, dat geven we maar even mee.

We gaan er back to basics: slaapzalen, een gedeelde keuken, zelf water koken om ons te wassen. In ruil krijgen we babbels met andere wandelaars en klimmers, een plezierige drukte en een grote tuin met een prachtig zicht over de route die we al afgelegd hebben. Idyllisch is een understatement. Geloof het of niet, we worden er (nogmaals) stil van.

Blos na de beklimming

Uitzicht op de bergen, uitzicht op de zee, uitzicht op elkaar. Alle mogelijke ochtendhumeuren verdwijnen als sneeuw voor de zon bij het ontbijt.

1 We genieten van de zonsondergang in Bandol.

2 De GR 51 staat goed gemarkeerd.

3 Deze comfortabele route langs de kust is perfect voor onze mix van ervaren hikers en eerste indrukkers.

Praktische info

Ook in de Calanques stellen de vergezichten niet teleur: ze zijn de kers op de taart, of liever de blos na de beklimming. Wij zijn onder de indruk van al dat Franse schoon. Goed navigeren is hier een must. Steile paden maken plaats voor handen-envoetenwerk. Je wil dus geen verkeerde afslag nemen, maar het klauteren is de moeite waard. Helemaal voldaan komen we aan bij ons huurhuisje. Op onze laatste wandeldag merken we weer wat meer leven rondom ons: dagjestoeristen en verlaten strandjes die toch niet zo verlaten zijn. De uitlopen van de Calanques, ze moeten niet onderdoen! We lunchen een laatste keer met prachtig panorama.

Dan wandelen we tot aan Plage de la Bonne Brise, een overgang van natuur naar stad. Daar stappen we op de bus naar het centrum. Afscheid nemend van de rust en terug wennend aan het stadsleven rijden we Marseille binnen. •

• De route: De GR 51 (439 km) loopt van Menton naar Marseille langs de Middellandse Zee en biedt zicht op de omliggende bergketens, zoals de Mercantour en Estérel.

• Onze etappes: Wij leggen 91 km af in vijf dagen. Bandol – Saint-Cyr-Mer (20 km) – La Ciotat (24 km) – Cassis (19 km) –Les Baumettes (16 km) – Marseille (12 km)

• Overnachten: Er zijn voldoende hotelletjes en herbergen langs de route. De jeugdherberg, La Fontasse, contacteer je best

telefonisch. In Les Baumettes boekten we per mail Via Calanques, een charmante woning vlakbij het natuurpark.

• Meer info:

• gr-infos.com/gr51.htm

• hikamp.com/randonnee/gr51-le-balconde-la-mediterranee/

Op groteroutepaden.be > magazine > artikeldatabank vind je de gpx-track en extra foto’s.

Marseille

Cassis

Aubagne Ceyreste

La Ciotat

Saint-Cyrsur-Mer

Bandol

Les Baumettes

Volgend jaar naar het zuiden?

Zo’n dag dat het nooit echt dag wordt. Nergens sporen van licht aan de hemel. Halfweg de namiddag reken je al op de maan. Maar die tekent voor absentie achter een dik pak donkere wolken.

Vijf zielen maakt een gezelschap, maar het is al urenlang ieder voor zich. Met de hoofden voorovergebogen, wind en regen trotserend. De kap van mijn regenjas kan niet verder over mijn hoofd. Anders zou ik ongetwijfeld vallen op dit gladde rotspad.

Een onuitgesproken afspraak voor een weerzien beneden in het dorp. Iedereen in zichzelf gekeerd, maar voor allen overduidelijk. Er is een pub. We kunnen niet missen. Tijdsbesef valt weg. Tellen in uren of kilometers lukt niet langer. Toewijding aan de natuurelementen. Een soort yoga met een rugzak.

Daar stroomt hij dan. Het lieflijke beekje werd een bulderende rivier. De stapstenen zijn zelf verdronken of weggespoeld. Tijd voor hergroepering en een overlevingsstrategie. Takken en handen klaren de oversteek. Improvisatie met meer geluk dan kunnen.

Tom Langmans

Franslaan 150

8620 Nieuwpoort (Bad)

T +32 (0)58 24 35 50

T +32 (0)498 88 42 00

Dinsdag gesloten

Schoolvakanties: 7/7 open

Week 10:00-13:00 en 14:00-18:00 Weekend en feestdagen doorlopend

Nog een snel moment om iets in de mond te stoppen. Twee aanmoedigingen als crisisoverleg: “De vallei wordt nauwer, de wind zal luwen” en “Tussen de bomen is het warmer, maar allerminst warm.” Hoop tegen beter weten in. En dan opnieuw het hoofd buigen.

Druppels langs de binnenkant van mijn regenbroek. Blijven bewegen om afkoeling te voorkomen. Regen op mijn gevoelloze gezicht. Door de wind omhoog geblazen. Botsende tranen op mijn wangen.

Enkele lichtjes aan de einder. De pub ligt centraal. Doorweekte duiven die apart vallen. Iemand prevelt, “Jezus”. De vijfde maakt ons team terug volledig en zoekt het nog hoger in de hiërarchie: "God", met een hoofdletter.

De herbergier stelt geen vragen, brengt dekens en een kan thee. Geen bediening maar een reddingsoperatie. Twintig minuten lang is het stil. Tot iemand voorstelt: “Volgend jaar naar het zuiden?”

BUENCAMINO

WANDELSHOP & -COACH

DÉ WANDELSPECIALIST

Ons vakkundig personeel staat klaar om u te helpen bij het vinden van de perfecte wandelschoen!

Is er iets dat je altijd al wou weten over wandelof fietsmateriaal?

Of heb je een specifieke materiaalvraag in het kader van een tocht die je aan het plannen bent? Stel ze aan info@groteroutepaden.be en wij gaan samen met een expert op zoek naar de antwoorden.

1

”Gravelbiken is een speelse ontdekkingstocht

Op GR-paden zien we sinds enkele jaren ook gravelbikers. Met aangepaste banden zoeken zij een natuurbeleving op tussen baanwielrennen en mountainbiken.

B1 en 3

Lissa's gravelbike (Kona Honzo Ltd) in bikepacking-modus. Lichtgewicht pakken is de kunst: alle bagage in maximum drie tassen: stuurtas, frametas, saddlebag.

2 Even afstappen en genieten van een prachtige uitzicht over de Schwäbische Alpen

4 Weg van de gebaande paden fietsen betekent eten inslaan van zodra je wat tegenkomt. Empanada's zijn lekker en passen gemakkelijk in je jersey-pocket voor later!

enieuwd naar het hoe en waarom van gravelbiken tref ik Lissa Breugelmans in Leuven. Als ervaren gravelbiker legt ze me – zoals steeds goedlachs – uit hoe je als fietser door de natuur trekt.

Wat is gravelbiken?

Waar mountainbikers technischere paden verkiezen en wielrenners asfalt, rij je met een gravelbike vooral op onverharde, eerder vlakke paden. Het voordeel is dat je in de natuur geen rekening hoeft te houden met verkeersdrukte, maar toch snel grote afstanden kan afleggen.

De veelzijdigheid van een gravelfiets is ook ideaal om op ontdekking te gaan: je hoeft je niet tot asfalt te beperken en kan zomaar een interessant paadje inslaan.

Een

gravelbike maakte de “saaie” routes in mijn thuisregio plots wél uitdagend.

Hoe ben je ermee gestart?

Als studente ging ik steeds langere fietstochten maken. Eerst in mijn thuisregio, daarna in de rest van België. Mijn eerste mountainbike volgde snel, maar daarmee waren mijn vaste routes redelijk saai en weinig technisch. Met een gravelbike werden deze plots wél weer leuk en uitdagend. Zonder voorvering die de oneffenheden filtert, werd techniek terug belangrijk.

Het speelse en exploratieve van gravelbiken sprak me erg aan. Het duurde dan ook niet lang voor ik voor het eerst ging bikepacken: van Turijn naar Nice door de Alpen. Een prachtige maar stevige route, voor de helft onverhard. De vrijheid die je al bikepackend ervaart is magisch. Het is wel een hele uitdaging, dus ik raad beginners aan

om eerst de paden in hun buurt te verkennen en enkele weekendtochten te doen om hun materiaal te leren kennen.

Ook is het belangrijk om geen te strakke planning aan te houden. Offroad is het moeilijker in te schatten wat voor terrein je zal tegenkomen en hoe de paden erbij liggen. Door wat marge te voorzien kan je de nodige pauzes nemen en genieten. Neem ook genoeg eten en water mee, want je komt niet zo vaak een café tegen als bij baanwielrennen.

Heb je meteen een aangepaste fiets nodig om te gravelbiken?

Je bandbreedte bepaalt of je comfortabel op gravelpaden kan fietsen. Hoe breder, hoe meer

INTERVIEW Yanick Bos | BEELD Lissa Breugelmans, Wesley Goossens, Rob Meeuwissen

1 Op expeditie om de hoogste, met de fiets bereikbare top van de Alpen af te tikken: de Aiguille de la Grande Sassière (3747 m). Hike-a-bike (fiets op de schouders dragen) is een techniek die wordt toegepast om onrijdbare passages in de bergen te overbruggen.

2 Overnachten kan met tent, of zonder: een bivakzak is erg klein in te pakken en beschermt je matje en slaapzak tegen de regen.

3 De gravelfiets brengt je op plaatsen waar je met de wegfiets niet kan geraken, zoals hier in het Karwendelgebergte in Oostenrijk.

4 Tijdens de Torino-Nice rally, een prachtige bikepackingroute van 700 km door de Alpen die asfalt en gravel combineert.

comfort. Een gravelbike is een goed compromis tussen de snelheid van een koersfiets en het comfort van een mountainbike, maar dat betekent niet dat je geen gladdere gravelpaden kan fietsen met een koersfiets. Denk maar aan de Strade Bianche Als je toch een gravelbike wil aanschaffen, hou dan rekening met de vorkbreedte (clearance). Die bepaalt de maximumbreedte van je banden. Een aanrader zijn tubeless banden die gevuld

Waar vind je gravelroutes?

• Bij De Parcoursbouwer vind je zorgvuldig geplande routes dichtbij: www.deparcoursbouwer.cc/plugpluggravel

• Op Gravelmap of Komoot vind je individuele gravelstroken.

• Op bikepacking.com vind je meerdaagse routes wereldwijd. De meeste zijn niet gemarkeerd, dus een gps is nodig.

worden met een vloeistof met latexpartikels die automatisch kleine gaatjes vullen. De ongelijke ondergrond en scherpe steentjes zadelen je anders regelmatig op met een lekke band.

Qua frame kan je kiezen tussen staal, aluminium of carbon. Carbon is erg licht, maar fragiel bij een val. Staal is sterk, comfortabel en duurzaam. Aluminium is stijf maar licht en zorgt daardoor voor een betere krachtoverbrenging.

Voor de aandrijving heb je één of twee voorbladen. Bij één voorblad zijn de sprongen tussen je versnellingen groter, maar kan je sneller schakelen; een voordeel op technisch terrein. Bij twee voorbladen heb je kleinere stappen tussen de versnellingen, wat handig is als je zowel vlak als in de bergen rijdt.

Je hebt instapmodellen vanaf 800 euro. Een degelijke gravelfiets heb je vanaf 2000 euro. Vooral het remsysteem en de aandrijving zijn duur. Met goed onderhoud kan je hun levensduur verlengen. Regelmatig je ketting smeren en vervangen zorgt ervoor dat je voorbladen en cassette minder snel verslijten. Ook remblokken en -schijven moet je tijdig vervangen.

Voordat je op een meerdaagse tocht vertrekt, leer je veelvoorkomende ongelukjes best zelf herstellen.

Elke interactie met een fietser laat een indruk na bij wandelaars en natuurbeheerders, dus die kan maar beter positief zijn!

Op YouTube vind je genoeg filmpjes met basisreparaties.

Leer zeker hoe je een groter gat in je tubeless banden kan herstellen met een ‘plug’ (een conisch herstelstukje) en neem altijd een reservebinnenband mee. Ook een derailleurpad neem je best mee. Dit verbindingsstuk tussen je derailleur en frame is steeds op maat van je fiets en kan je dus niet zomaar vinden in een fietszaak onderweg. Je wil geen week wachten op een bestelling.

Zijn er aparte gravelroutes?

Voor zover ik weet, zijn er in Vlaanderen slechts enkele bewegwijzerde gravelroutes. De meeste mountainbikeroutes van Sport Vlaanderen zijn echter niet heel technisch en kunnen een goed startpunt zijn. De Vlaamse GR-routes zijn ook een mooie optie voor een langere tocht. Daarnaast zijn er gravelevents met uitgetekende routes.

De meeste gravelbikers rijden echter op gps en plannen hun routes zelf op basis van blogs, online routeplanners en soms een goede oude stafkaart. Hou zeker rekening met de toegankelijkheidsregels en ga er niet vanuit dat je zomaar overal mag rijden.

Hoffelijk zijn voor anderen is erg belangrijk. Elke interactie met een fietser laat een indruk na bij wandelaars en natuurbeheerders, dus die kan maar beter positief zijn als we de paden willen blijven gebruiken. Snelheid aanpassen en altijd vriendelijk groeten is de boodschap!

Ook in het buitenland zijn er heel wat gravelroutes. Mijn favorieten zijn de Alpen en de Balkan. Die laatste regio is technischer van aard. Daar moet je zeker je plan kunnen trekken. Ik heb mijn fiets vaak mogen duwen of dragen, en heb “al doende” veel geleerd over fietsherstel!

Draag je specifieke kledij?

Gravelkledij is vooral slimme marketing. Ik draag waar ik me goed bij voel. Zowel lycra als losse fietskledij komen voor, dus je zal niet snel uit de toon vallen. Natuurlijk draag ik wel een betrouwbare helm en handschoenen om mijn handen te beschermen tegen trillingen en bij een val. Ook een goede fietsbril helpt tegen zon en wind: altijd handig om goed te zien waar je rijdt! •

• is bioloog & data scientist bij de Plantentuin Meise

• groeide op in het Hageland

• woont in Vaals (NL), waar ze geniet van trailrunnen en gravelbiken

• post over bikepacken in binnen- en buitenland op Instagram (@caughtinthevoid).

Lissa Breugelmans (34)

Via Czechia

Tsjechië telt heel wat langeafstandstrajecten, maar heeft nu zijn paradepaardjes samengebracht in zes routes die het land van oost naar west en van noord naar zuid doorkruisen. Allemaal zijn ze gemarkeerd voor fietsers, wandelaars en soms ook langlaufers en delen voor rafters. Samen bieden ze meer dan 10.000 kilometer aan opties om van de Tsjechische natuur en het erfgoed te genieten. viaczechia.cz

” Van A naar B via F

Op 3 juni, Wereldfietsdag, werd het tienjarige jubileum gevierd van de samenwerking tussen de overheid en de Vlaamse provincies om naast een recreatief knooppuntennetwerk ook een functioneel fietsnetwerk van F-wegen uit te bouwen. Het motto: “de snelste weg van A

naar B is F”. Stand van zaken in 2024: 130 fietssnelwegen met een lengte van 2.800 km, 38 lopende werven, een gezamenlijke huisstijl voor de bewegwijzering en een website met routeplanner.

www.fietssnelwegen.be

Wallonië in kaart

De Vennbahn en de Maasfietsroute zijn gekend, maar onder onze taalgrens valt nog heel wat meer te ontdekken. De nieuwe editie van de fietsgids

La Wallonie à Vélo par les voies vertes brengt dat allemaal netjes in kaart. Vier routes rijgen meer dan 1300 km bewegwijzerde fietstrajecten, veelal over oude spoorlijnen en jaagpaden, aan elkaar. Van de oevers van de Samber, de Schelde en de Maas tot de Hoge Venen en de dichte wouden van Belgisch Luxemburg.

La Wallonie à Vélo par les voies vertes Michel Bonduelle editions.ouest-france.fr 160 pagina's € 16,90

9.500

fietsknooppunten

telt Nederland inmiddels. Exact 25 jaar geleden was MiddenLimburg de eerste regio die het knooppuntfietsen omarmde, nadat het concept ontstond in Belgisch-Limburg. Vandaag is heel het land bedekt met een fijnmazig fietsroutenet.

WIST JE DAT…

Parels van pontjes

Nederland is een unieke fietsroute rijker: de Nationale Veerpontjestourfietsroute. Deze bijzondere tocht van 550 kilometer, verdeeld over negen etappes, loopt van noord naar zuid, van Leeuwarden tot Maastricht, langs oude rivierdijken en waterrijke polderlandschappen. Als fietsers steek je maar liefst 49 keer rivieren of

stromen over via veerpontjes, waardoor elke etappe een avontuur op zich wordt. Onderweg passeer je ook diverse historische (Hanze)steden, die hun bestaan te danken hebben aan hun ligging aan het water. Er is ook een gids uitgegeven.

grensfietsen.nl/veerpontjes

… de e-bike aan populariteit blijft winnen?

Inmiddels gebruikt bijna de helft van de Belgen een e-bike, met een sterke stijging in Brussel en Wallonië. De grootste motivaties: gebruiksgemak en snellere reistijd. Andere kant van de medaille: voor 1 op 3 Belgen blijft de prijs een struikelblok. (enquête iVox)

www.fietsersbond.be/ fietsverbinding

EuroVelo 5

Minder gekend in fietsland Wallonië is EuroVelo 5. EV5 doorkruist zeven landen, verbindt Canterbury in Engeland met Brindisi in Italië en volgt daarmee het spoor van de eeuwenoude pelgrimsroute Via Francigena. De route is 3.200 km lang en voor het Waalse gedeelte van de route zijn nu twee Roadbooks beschikbaar. Deel 1 loopt van Saint-Omer naar Brussel door Picardisch Wallonië en het Pays des Collines. Deel 2 van Brussel via Namen en Dinant door de Condroz richting Luxemburg.

eurovelobelgium.be

Als tegenhanger van de wandelroutes Eifenschleifen ontwikkelde

Toerisme Nordeifel voor fietsers de Eifelradschleifen: 16 thematische fietslussen van 20 tot 50 km op het nieuwe knooppuntennetwerk rond Euskirchen. De tochten

voeren niet alleen door aantrekkelijke landschappen maar ook langs waardevol cultureel erfgoed zoals de indrukwekkende monumenten die getuigen van de bewogen geschiedenis van de Noordelijke Eifel.

nordeifel-tourismus.de

La Vélosud

Goed nieuws voor Pyreneeënfans. Een zacht glooiend parcours van fietspaden en verkeersluwe landwegen verbindt nu in 650 km Biarritz aan de Atlantische Oceaan met Barcarès aan de Middellandse Zee. Dankzij dit alternatief voor de zware cols kunnen voortaan ook minder getalenteerde klimmers genieten van de natuur en het patrimonium aan de Franse voet van de bergketen. De Vélosud sluit in het westen aan op de Vélodyssée en in het oosten op de Méditerrannée à Vélo.

www.francevelotourisme.com

© Gaillard Munsch

OP DE GR 1 DOOR ÁLAVA EN BURGOS

Omgeven door mist en stilte

Plots kantelen de drukgebieden en maakt overvloedige

regenval een einde aan een lange periode van droogte

in het Baskenland. Met een klein hartje landen we in Vitoria, voor onze negendaagse staptocht.

Een korte busrit dropt ons in Miranda de Ebro. In de plaatsnaam zit het Keltische randa, wat ‘grens’ betekent. Daarmee wijst de stad ons meteen op de essentie van deze ‘historische’ GR: een tocht op de grens van de islamitische en christelijke cultuur in de vroege middeleeuwen. Hoe mooi etaleren de groene glooiingen hun golvende graanvelden tussen de bomenrijen. Aan het eerste huis in Villabezana duwt een man zijn grasmachine voor zich uit. Bij gebrek aan café biedt Julio ons een koffie aan. Daarna toont hij ons zijn kooi met slechtvalken en foto’s van hemzelf als valkenier, in gezelschap van de Spaanse en de Saoedische koning.

De geboorte van het Spaans

In Salcedo lezen we boven de ingang van het kerkhof: “Kom binnen, christenziel, en je zal zien hoeveel botten hier verspreid liggen.” In de bermen fleuren klaprozen ons pad op naar de horizon, gekarteld door de kammen van de Montes Obarenes. Wanneer we uit de heuvels afdalen naar Fontecha valt al van ver de robuuste donjon op. De toren dateert uit de 15de eeuw en was de woonplaats van een lokale edelman. In de moestuinen staan tomaten en patatten nog kopje onder en iemand vertelt ons dat er 80 liter per m2 viel. Op de linkervoetzool van Marc blinkt al een blaar, zijn calvarietocht kan beginnen. →

Waar het pad naar Salinas de Araña een brede bocht naar rechts maakt, ontvouwt zich het spectaculaire decor van eeuwenoude zoutpannen. Kelten, Romeinen en Arabieren kwamen hier al naartoe voor dit witte goud

De eerste druppels vallen net voordat we de kerk in Villamaderne bereiken. Aan het kleine gemeentehuis plakt een arcade, die ons beschutting biedt. Heel snel scheuren bliksemschichten het zwerk en rollen donders over de daken. Op amper 4 km van ons eindpunt zitten we te bibberen,

0 Voorbij Espejo torenen de hoge pieken van het natuurpark Valderejo, zoals de Costoria (1025m) en de Canto Pero (1200m).

1 Het dak van de kerk San Roman in Igay is vrij recent deels ingestort.

2 We klimmen uit Valpuesta, de geboorteplaats van de Spaanse taal.

3 Sculpturen op de kapitelen rondom de apsis van de romaanse kerk in Tuesta.

4 Voorbij Quintanilla de Valdebodres verdwijnen we weer in de wildernis, elk alleen tegen de berg.

5 In San Pantaleon de Losa verheft een emblematische peña zich boven het landschap als de scheepsboeg van een zinkend schip.

Tussen de slierten mist doemt de toren van een romaans kerkje op.

tot de vriendelijke campingeigenaar ons met zijn SUV komt redden.

In de vroege ochtend schuiven twee langgerekte schaduwen voor ons uit. Het zijn smalle stappers met stevige stokken. Marc heeft vanmorgen een stuk mousse uit de buikriem van zijn rugzak gesneden en als een stootkussen onder zijn voet gebonden.

Jammer genoeg staat de gotische kerk van Valpuesta in de steigers. Maar het dorpje is vooral in het geheugen van taalminnende Spanjaarden gegrift. In 1239 vertaalde een kanunnik hier een Latijnse tekst in wat vandaag de eerste geschreven vorm van Spaans is.

In Tobillas verwelkomt een prachtig fonteintje uit 1893 ons met ijskoud water. Terwijl kousen en schoenen drogen, komt een man ons zegenen met goede raad en veel geografische uitleg. Bij het verlaten van het dorp pauzeren we nog even bij de kerk van San Roman. In de 9de eeuw stichtte abt Avito hier een klooster, weggevlucht voor de druk van de moslims op de rest van het schiereiland. Samen met het klooster in Valpuesta vormde

Tobillas het kerngebied van de christelijke wederopstanding.

Wanneer het bladerdek zich opent zien we beneden in de vallei de emblematische rots, die zich als de scheepsboeg van een zinkend schip verheft boven het landschap. Het dorp San Pantaleon de Losa heeft zich er tegenaan genesteld.

Eclatant kleurenfestival

Over Oteo hangt vanmorgen een nevelsluier. De vele regen van gisteravond verdampt en de zon geraakt er moeilijk doorheen. Langs de lange, rechte aardeweg grijpt een eclatant kleurenfestival plaats: de uitbundige bokkenorchis tussen de gele vonken van de heidebrem, de gedrongen kop van de kogelorchis en de clusterkopjes van de bleekgele droogbloem naast het gele vuurwerk van de venkel.

Tussen de slierten mist doemt in Návagos de toren van een romaans kerkje op. Zoals steeds is de deur op slot, maar een krakkemikkige houten trap leidt ons naar de klokkengevel. Omgeven door

de magische mist en absolute stilte voelen we diep vanbinnen waarom de GR 1 ons voorgoed zal veranderen.

Wanneer de wolken oplossen, straalt de zon uitbundig over het landschap. Langsheen uitgestrekte graanakkers en over de rivier Salón leidt een brede veldweg ons naar een bos. Wanneer we een koppel wandelaars passeren, zing ik “Vamos a Reinosa oh-oh-oh-oh-oh”. Waarop de man gevat antwoordt: “Maar nog niet vandaag!”

De plant op het wijnvat

Plots huppelen schapen als een waterval van de hoge berm af en verspreiden zich over de aanliggende weide. Natuurlijk gaan we even met de herder praten. Hij toont ons op zijn smartphone een dood reeënkalf, dat zijn hond Leon te pakken had gekregen.

Over de rivier Trema wandelen we pal op de middag het dorp Torme binnen. Volgens een vriendelijke bouwvakker is er inderdaad een bar, maar die gaat pas open als de ober een plant op het grote wijnvat naast de deur zet. We zitten op de bank

tegen de gevel schaduw te absorberen, wanneer zijn voorspelling uitkomt. Aan de kaarttafel spelen de ouderen met kleurrijke kaarten, waarop vreemde figuurtjes staan. In de vele dorpen op ons pad zien we doorgaans alleen oudere mensen. Misschien daarom dat we ons hier zo thuis voelen …

Hop! Wegwezen!

Vannacht volle maan, vanochtend vroeg uit de veren. Het snuifje regen van gisteren creëert onder de warme gloed van de ochtendzon een lichte nevel, die mysterieus tussen de bomen hangt. We lopen boven de vallei van de rivier Nela. Het struikgewas sluit alsmaar nauwer aan en schramt onze benen, maar de bewoonde wereld biedt zich weer aan in de vorm van het dorp Sobrepeña. Ontbijten doen we in de schaduw van de kerk op een grote steen. Net voor we vertrekken ga ik nog even achterom kijken. Een jonge hop, nog niet vleugelsterk, huppelt door het halflange gras. Wanneer ik hem optil pikt hij in mijn vinger, in paniek. Een zacht kusje op zijn gekuifde kruin en hop, wegwezen!

→

Twee gieren zien van heel hoog toe hoe die eenzame stapper strompelend de laatste meters aflegt.

Al snel staan we in Brizuela. Het oude station is nu bar, maar die is dicht. De vroegere spoorweg van Santander naar de Mediterraneo is omgetoverd tot natuurpad. In Puentedey staan we na wat klauterwerk in het portaal van de kerk San Pelayo uit te hijgen. Verbaasd richten we de blik naar het timpaan: een krijger vecht met een reuzenslang, net als zijn zwaard een stuk groter dan hemzelf. Gevoel voor proportie was zoek in de 12de eeuw, maar het beeld diende dan ook een heel ander doel.

Nood zoekt troost

Aan de fontein van Quintanilla de Valdebodres brengt een man een lofzang op het bergwater, een goede reden om de drinkfles uit te kieperen en vers water te tanken. Uit het dorp en in de wildernis is het aanhoudend zacht stijgen en we vechten elk alleen tegen de berg.

Boven op de col zitten we in contemplatie voor en achter ons te staren naar de valleien, bekroond door steile kliffen. Met een getormenteerde grijns op het gelaat staat Marc weer op. De pijn aan de linkervoet is niet meer te harden. Wanneer we drie paarden met een veulen voorbijwandelen kan hij weer even de ellende verbijten, maar de kaarsrechte afdaling naar Pedrosa de Valdeporres hakt er onverbiddelijk in. Twee onderwerpen van gesprek kruiden het ontbijt: de gezwollen voet en la hazaña esteril. Richting Cantabrië werd in de jaren 50 onder het gebergte een zeven km lange tunnel gegraven, waar nooit een trein is doorgereden. Bij de werken vielen 17 doden. En wat de gezwollen voet betreft: Mila biedt aan om de onfortuinlijke stapper via de apotheek naar de eindbestemming van vandaag te voeren, wat Marc met frisse tegenzin aanvaardt. Alleen op stap in de koelte van de ochtend verdwijn ik uit de wereld en in de wildernis, vol ongeloof aangestaard

door een even eenzaam paard. In de afdaling voorbij Busnuela komen twee stappers me tegemoet. De Schotten wandelen de GR 1 in omgekeerde richting, maar zijn kort van stof. Zelf zit ik ook in mijn schulp. De bergen maken ons stil.

Kilometerslang blijft het pad stijgen, over uitgestrekte kale weiden met kuddes koeien en prachtige paarden, langsheen wiekende windmolens die met tientallen rondjes draaien op de kale kammen.

Groot is de ontgoocheling wanneer ik op de Puerto del Escudo de wit-rode streepjes plots overschilderd zie en verfverse tekens me langs een weg met flink wat verkeer sturen. Het contrast kan niet groter zijn na zeven volle stapdagen op natuurpaden. Alsof ‘nood zoekt troost’ van mij afstraalt, knipoogt guichelheil in de wegberm en komt de zwarte wouw rondjes draaien. Twee gieren zien van heel hoog toe hoe die eenzame stapper strompelend de laatste meters aflegt tot aan een chique hotel met draaideur.

1 De hele dag krijgen we vista’s over het stuwmeer op de Ebro, dat in 1952 in gebruik is genomen.

2 Hoe mooi etaleren de groene glooiingen hun golvende graanvelden tussen de bomenrijen!

3 GR-tekens in het dorp Nela, dat zijn naam gaf aan de río Nela, een van de vele zijrivieren van de Ebro.

4 Wel 40 cm hoog staat de grote muggenorchis te prijken naast onze picknickplek.

5 In de bossen boven Villanueva de Valdegovía lopen halfwilde paarden rond.

Reinosa Orzales

Corconte Pedrosa de Valdeporres Salazar

Quintanilla de Pienza Oteo

Vrij door de bergen zwerven

In Lanchares komt een hond met de stoere aanblik van een kleine wolf ons kwispelstaartend tegemoet. “Laat hem maar meelopen”, zegt een boer, “hij kent overal de weg en keert wel terug.” De GR-strepen zijn verdwenen, we volgen nu de hond en de geelwitte tekens van de PR-78. De hele dag zullen we vanuit de bergen panorama’s krijgen op het Ebromeer. Overal zien we troepen koeien en paarden in de weiden rond het meer. In de buurt moet een kolonie vale gieren zitten.

Omdat in Orzales geen logies te vinden was, heb ik een taxi geregeld naar Reinosa, 10 km verder. Wanneer die aankomt en wij onze rugzakken in de koffer gooien, kijkt onze gezel met mistroostige blik toe. De taxichauffeur stelt ons gerust: “Een hond die vrij door de bergen zwerft, keert altijd naar huis terug.” •

Praktische info

• Het ‘Sendero historico’ of ‘Historische Pad’ GR 1 is een 1250 km lange route door het noorden van Spanje, van de Middellandse Zee tot de Picos de Europa. Het pad volgt min of meer de noordelijke grens van de Moorse aanwezigheid op het Iberische schiereiland. Ditmaal wandelden we 182 km in 9 dagen.

Bóveda Villanañe

Fontecha

Quintanilla de la Ribera Miranda de Ebro

• Een uitgebreide reisblog vind je op op2wielen2voeten.wordpress.com

• Etappehaltes: Quintanilla de la Ribera –Fontecha – Villanañe – Bóveda – Oteo –Quintanilla de la Pienza – Salazar – Pedrosa de Valdeporres – Corconte – Orzales en per taxi naar Reinosa.

Op groteroutepaden.be > magazine > artikeldatabank vind je de gpx-track en extra foto’s.

Achterwaarts door de Vogezen: veeleisend en gevarieerd

VIER LANDEN OP VIER DAGEN

We starten de Traversée du Massif Vosgien (TMV) op het eindpunt van de route, Thann. Via de Saarvallei keren we terug naar Luxemburg, waar we makkelijk aansluiting vinden op het Belgische treinnet.

1 Met de fiets op de trein tot aan de voet van de Vogezen, het kan zeker! Als je tenminste openstaat voor onvoorziene situaties en niet vies bent van het betere trek-, sleur- en hefwerk. Op de hogesnelheidstrein naar Straatsburg moet je je fiets wel demonteren.

2 Geen foto van het verrukkelijke voedsel dat de streek rijk is. Dit heeft immers een beperkte levensduur wanneer het in aanraking komt met hongerige fietsers. Op de route passeer je enkele wijnboeren. Proef zeker de Pinot Gris en Crémant d’Alsace.

3 De TMV is goed gemarkeerd. Dankzij de MTB-bewegwijzering in oranje, groen, blauw of rood volstaat een milliseconde om tijdens je afdaling te achterhalen waarheen je moet sturen.

Oude burchten sieren

de vergezichten en talloze

watervallen kruisen je pad dat door eindeloze bossen slingert.

7 Aan water geen gebrek! Talloze frisse stroompjes en watervallen ontspruiten uit de steile berghellingen en stromen door naar het dal.

8 Beter fietsterrein dan de boswegen van de Vogezen kan je je niet wensen. Snelle afdalingen wisselen af met stukken technisch palaverwerk. Hike-a-bike mocht natuurlijk niet ontbreken.

9 Pittoreske kastelen en vervallen burchten torenen uit boven het bladerdek. Met wat geluk rijd je verkeerd en beland je in zo’n burcht. Een waardige exploratiepauze.

0 Via de Saar fietsen we noordwaarts doorheen Lotharingen om Luxemburg te bereiken. Gewend aan de vlakke Saarvallei mispakken we ons meteen aan het glooiende landschap.

4 Remblokjes, shifterkabels, kettingsmeersel, banden … ze vliegen er in een sneltempo door op de TMV! Derailleurgebruikers wees gewaarschuwd: enkel in Châtenois is een fietsenwinkel waar je terechtkan voor herstellingen.

5 Een vaste waarde in de Vogezen zijn abri’s: eenvoudige schuilhutten voor naderend onweer. Niet overbodig in dit wisselvallige weer: van blote bast bij 25° C naar regenbroeken bij 7° C!

6 De fiets van de auteur in de kijker gezet nabij het hoogste punt van de route (1248 m). Op sommige plekken ligt nog sneeuw.

Zouden we niet

eens een GR-pad lopen?

‘Traillopen langs GR-paden’, zo heet de groep

die Joris Van Meirvenne oprichtte. Samen lopen

ze de GR-paden in België systematisch af:

“Het belangrijkste is genieten van de natuur en de gezelligheid onderweg.”

n België is het traillopen nog iets minder bekend dan in veel van onze buurlanden. In tegenstelling tot hardlopers, leggen traillopers meestal lange parcours af op onverharde paden. Daarbij moeten ze rekening houden met rotsen, wortels en andere obstakels. Ook trekken ze graag de heuvels in. Dat maakt van traillopen een zeer veeleisende discipline.

Hoe ben je op het idee gekomen om GR-paden te beginnen lopen?

Een jaar of vijftien geleden liep ik mijn eerste marathon. Pas na jaren van loopwedstrijden nam ik deel aan een social trail, waarbij de nadruk op het sociale aspect ligt en niet zozeer op ‘een goede tijd’ lopen. Toen dacht ik meteen: potvertwee, dat is veel plezanter! Toen corona uitbrak, mocht plots niets meer: geen wedstrijden, geen loopjes in massa. Wat wel mocht waren loopjes in kleinere groepen. Een vriend keek toen naar Dwars door België, waarin Arnout Hauben de GR 129 wandelt, en zei: “Joris, zouden we niet eens een GR-pad lopen?”

En zo is de trein vertrokken. We startten met de Streek-GR Vlaamse Ardennen, die we in zeven lussen hebben gelopen. Ons logo is daarop geba-

seerd: het toont de kapel die bovenop de Muur van Geraardsbergen staat.

Wanneer we het openbaar vervoer en de auto weer mochten nemen, zijn we andere GR-paden van punt A naar B beginnen lopen. Zo verzamelden we onlangs met een groepje in Dinant, namen de trein naar Namen en liepen dan langs de GR 126 terug. Op zondagen is er niet overal openbaar vervoer beschikbaar, dus dat is niet altijd evident. Soms moeten we werken met carpoolwagens.

Hoe ziet een GR-loopdag eruit?

Wij lopen telkens tussen de 30 en 55 km. Hoe lang we erover doen, maakt niet uit. Het gaat om de vriendschap die je ondervindt wanneer je samen in de natuur loopt. En ik kan je verzekeren, er zitten daar een paar sjarels bij, dus dat is continu lachen!

Doorgaans lopen we met vier tot twaalf man. We houden de groep bewust klein voor de gezelligheid. Ondertussen is dat een relatief vaste bende, maar er komen altijd wel een aantal nieuwe lopers bij. Het is dus een leuke manier om nieuwe mensen te leren kennen. Onze groep komt uit heel Vlaanderen! Enkel West-Vlaanderen is nog niet vertegenwoordigd.

Ons logo toont vier lopers: twee mannen en twee vrouwen. In de praktijk zijn het echter nog steeds vooral mannen die meelopen. Al zijn er ook twee à drie vrouwen die regelmatig aansluiten. Vaak komt er ook een hond mee: Stafke. Die zorgt voor extra sfeer!

Werken jullie GR-paden volledig af?

Ja, we beginnen aan het startpunt van een GR en lopen dan een etappe per maand. We pikken de draad steeds weer op waar we de vorige keer geëindigd zijn. Zo krijgen de deelnemers écht dat GR-gevoel. Sinds vorig jaar wisselen we om de vier etappes wel af tussen één Vlaamse en één Waalse GR om wat meer variatie in het parcours en de omgeving te hebben.

Ondertussen vinkten we al heel wat paden af: de GR 126, GR 131, GR 512, GR 561, GR 564, SGR Vlaamse Ardennen, SGR Hageland en SGR Mol-Om. Dit najaar starten we met de GR 122. Voor 2025 staan verder ook nog de GR 57 en GR 565 op het programma. De mooiste etappe die we tot nu toe gedaan hebben, is zonder twijfel het stuk tussen Dinant en Houyet op de GR 126. Deze zomer organiseerden we ook voor het eerst een trailweekend met zeven lopers: op drie dagen tijd liepen we samen 104 km op de GR 128!

1 Trailrunnen op de GR 561 Kempen-Maaspad

2 Voor de gezelligheid houden we de groep bewust klein: 4 à 12 man.

3 De mooiste etappe tot nu toe was zonder twijfel het stuk tussen Dinant en Houyet op de GR 126.

4 Op ons loopje langs de GR 512 door het Zoniënwoud passeerden we het Monument voor de Boswachters.

Na jaren van loopwedstrijden nam ik deel aan een social trail. Ik dacht meteen: potvertwee, dat is veel plezanter!

Al lopend ervaar ik meer vrijheid en komen er meer endorfines vrij.

Het gaat om de ervaring en de gezelligheid.

We blijven dan ook steeds samen in groep.

Beleef je een GR-pad verschillend al lopend dan al wandelend?

Een GR-pad lopen is fysiek veel belastender, maar al lopend ervaar ik meer vrijheid en komen er meer endorfines vrij. Als wandelaar kan je dan weer gemakkelijker een terrasje doen, bij lopen gaat dat niet. Een voetballer drinkt ook geen trappist tijdens de match. Achteraf wél natuurlijk! (lacht)

Al wandelend neem je nóg meer op van de natuur dan wanneer je loopt. Toch staat natuur voor ons ook nog steeds centraal. Dat is de tweede reden waarom we de groep klein houden. Wanneer we samen een stevige heuvel oplopen in de Ardennen en beloond worden met een prachtig uitzicht, dan zeggen we tegen elkaar: “hiervoor doen we het.” Met een groep van 30 gaat die ervaring verloren.

In tegenstelling tot bij klassiek lopen, zijn wij eigenlijk heel veel bezig met onze omgeving. Soms bezoeken we zelfs een bezienswaardigheid dichtbij het pad, zoals de citadel van Hoei of het Nationaal Park van Furfooz. Ook nemen we de tijd om te pauzeren voor onze picknick. Iedereen heeft een rugzak mee met drank en sandwiches.

1 Het maakt niet uit hoe lang we erover doen. Het gaat ons om de vriendschap. Samen gaan lopen, dat is continu lachen!

2 Op de GR 126 overwonnen we maar liefst 5971 hoogtemeters in 8 etappes.

3 Traillopen is zoveel mogelijk lopen op off-road paden, zoals hier in de Lommelse Sahara (GR 561).

4 Een ludiek bezoek aan Brussel hoofdstad op de GR 126

5 Hoewel massaevenementen zullen blijven bestaan, ervaren steeds meer lopers de nood om terug de natuur in te trekken.

Hoe bereid jij je voor op een dag traillopen?

Ondertussen bereid ik me daar niet speciaal meer op voor: de auto in, de trein op, 40 km lopen. Dat klinkt misschien raar, maar dat wordt een gewoonte. Wanneer je een tiental marathonafstanden loopt per jaar, is je lichaam daar op de duur aan gewend. Net zoals een getrainde wandelaar gemakkelijk 20 km of meer aflegt.

Hoe beginnen anderen er best aan?

Hoe ziet de toekomst van het traillopen eruit in België?

In België is het traillopen de laatste jaren aan een echte opmars bezig. Massaevenementen zoals de Antwerp 10 Miles of de 20 km door Brussel zullen altijd blijven bestaan, maar ik merk dat steeds meer lopers de nood ervaren om terug de natuur in te trekken en het ‘recordlopen’ achter zich te laten. Met onze groep hopen we ooit alle Belgische GR-paden te hebben gelopen. Of dat ons gaat lukken … De meeste lopers hebben ook een gezin en andere hobby’s, maar zolang we kunnen, doen we verder. Als het van mij afhangt, eeuwig! •

Gewoon trainen! Bouw je loopconditie op tot je kan aansluiten bij een groep. Wij zijn geen club, dus vragen geen geld om mee te doen aan onze loopjes. Wel verwachten we dat alle deelnemers zelfredzaam zijn: als ze onderweg willen afhaken, moeten ze zelf zien terug te geraken. Zorg er dus eerst voor dat je de afgesproken afstand op dat type parcours probleemloos kan lopen. Volg de groep op: www.facebook.com/traillopenlangsgrpaden

• is ATEX-specialist bij Arcadis

• groeide op in het Waasland, woont in het Meetjesland

• is echtgenoot, vader en fulltime opa

• is al 20 jaar trailrunner in hart en nieren, na volleyballer en langeafstandswandelaar. 5

Joris Van Meirvenne (60)

Eropuit trekken zonder veel opzoekwerk? Elk nummer presenteren we vier kanten­klare tips dichtbij huis, getest en goedgekeurd door de redactie. Gpx-tracks, kaartjes en achtergrondinfo vind je op groteroutepaden.be > magazine > Op Weg wandeltips

Praktische info

Vertrek aan het station van Couvin. Aankomst aan het station van Mariembourg. Overnachting op de bivakzone van Trois Fontaines.

• Dag 1 (15,9 km): Vanuit Couvin naar Nismes via de Eau Noire. Dan van Les Abannets naar de Roche aux Faucons, Fondry des Chiens en de Roche Trouée tot de bivakzone.

• Dag 2 (18,0 km): Van de bivakzone naar Olloy-sur-Viroin, de oude spoorweg volgen naar de Roche du Pas, Carrière Prosper. Dan klimmen naar Roche de la Maiselle en het Château de Haute Roche. Via Dourbes gaat het naar de Roche à Lomme. Langs natuurreservaat tot Mariembourg.

Opgelet wat betreft bevoorrading: langs het traject liggen slechts twee winkeltjes, in Nismes en Olloy. Maar wandelverslagen vind je op www.ultimatehiking.be

EEen tweedaags avontuur vol rotsen en panorama’s

Michel Deraemaeker ”

én van de mooiste wandelregio’s van België is ongetwijfeld de streek van Couvin en Viroinval. Gelegen in de Calestienne, de dunne kalkstrook tussen Chimay en Aywaille, kom je er ’s lands mooiste zinkgat tegen: de Fondry des Chiens. Maar de streek heeft zoveel meer te bieden: natuur(reservaten), prachtige uitzichtspunten, rotsformaties, verlaten steengroeves, mooie dorpjes en kasteelruïnes. Daarbij overtreft de ene blikvanger de andere in pracht.

Roches

In april trok ik er met mijn tienjarige zoon Sasha op uit om al dat fraais te

ontdekken. Van Couvin trokken we in twee wandeldagen naar Mariembourg met een overnachting op de bivakzone van Trois Fontaines. Hiervoor volgden we delen van de GRP 125 en GR 12 en gingen we vaak buiten de GR’s op verkenning. Vooral het middagmaal in de ruïnes van het Château de Haute Roche met een fenomenaal uitzicht op de Viroinvallei zal ons bijblijven. De imposante verticale muren van de Carrière Prosper, de reservaten van Les Abannets en La Roche Trouée en uiteraard de Fondry des Chiens vielen erg in de smaak. En aan de klimmers is ook gedacht met stevige klimpartijen naar de Roche aux Faucons, de Roche de la Maiselle en de Roche à Lomme. •

De Venen: zo ‘ n 100 miljoen jaar geleden uit de Europese oerzee ontstaan en nu het kloppende hart van deze 109 kilometer lange wandelweg De Eifel en de Ardennen stonden toen nog onder water Stel je je voor: een gigantische berg die in de loop van vele eeuwen haar spits verloor. Deze geleidelijke afvlakking verklaart de driedeling en de avontuurlijke Venntrilogie die je door de ruige natuur van de Noordelijke, Hoge en Zuidelijke Venen voert Ontdek al wandelend de ruige natuur van de Oostkantons en de rijke geschiedenis van dit unieke gebied

MET BENJAMINSE NAAR DE LICHTSTAD

Door weer en wind naar Parijs

Romantisch kuieren langs de Seine of zes dagen door weer en wind samen op de fiets naar de lichtstad?

Wij kozen voor het laatste. Ready, set, e-bike!

1 Langs de oevers van de Maas in Dinant.

2 Happiness in de machtige bossen van Compiègne.

3 Ons eerste traject is de RAVeL tussen Hoegaarden en Namen.

Vaak worden we begeleid door onze twee trouwe metgezellen, Regen en (tegen)Wind.

Geïnspireerd door eerdere verhalen in Op Weg waarbij vanuit België naar een hoofdstad in een buurland werd gefietst, kiezen we voor Parijs als eindpunt van onze eerste gezamenlijke fietstrekking. Win is een ervaren fietser, Daan een fervente wandelaar en samen vormen we een tandem in het leven. Maar of onze samenwerking op de fiets even gesmeerd loopt als in het dagelijkse leven, weten we nog niet. We besluiten niet te veel hooi op de vork te nemen en kiezen voor de e-bike in plaats van een trekfiets. Wanneer we onze weerapp een laatste keer checken, ruilen we ons plan om te kamperen last minute in voor hotels en Airbnb’s. We kopen een paar nieuwe fietstassen en het resterende ontbrekende materiaal lenen we van familie.

Pain, vin, boursin

We vertrekken vanuit Haasrode en sluiten in Hoegaarden aan op de Benjaminse route die ons over een paar dagen tot aan de voet van de Eifeltoren moet brengen. De trip start grotendeels over een autovrije RAVeL vals plat tot in Namen. Al snel stellen we vast dat de batterij van de oudste e-bike wat minder lang meegaat dan verwacht. Iets harder trappen dus. Niet

veel later volgt een tweede vaststelling: het aantal kilometers per dag was toch wat ambitieus gerekend. Enkele pittige eerste fietsdagen – soms tot wel 95 km per dag – zijn het gevolg. Vaak worden we begeleid door onze twee trouwe metgezellen, Regen en (tegen) Wind. Gelukkig valt de neerslag vaak in korte buien waarna de zon op de bloeiende bomen en struiken schijnt. Wat zijn we blij met een bed en warme douche ’s avonds. De meest herhaalde zin van de vakantie is dan ook: “Chance dat we niet zijn gaan kamperen!”

De route is mooi uitgestippeld en langs de Maas passeren we het prachtige Dinant waar we enkele klimmers op het massief van Freyr bezig zien. We laten ons nog het meest verrassen door de stilte onderweg in de Thièrache. In Mariembourg kopen we in een buurtwinkel enkele typische streekproducten voor bij onze avondmaaltijd: du pain, du vin et du boursin en natuurlijk ook een lekkere droge worst erbij.

Le Mairie

De bossen in het noorden van Frankrijk zijn machtig en groot. Tijdens de vele hellingen worden onze batterijen op de proef gesteld en we besluiten om ze overdag af en toe wat op te laden waar het kan.

1 Ruïnes van kastelen en abdijen in Montepilloy.

2 De route brengt ons langs prachtelijke plekken zoals de bossen rond Compiègne.

3 Het sprookjeskasteel van Pierrefonds staat half in de steigers.

4 Velden geel van koolzaad.

5 Paris, here we come!

→

We eten onze sandwich onder het toeziend oog van nieuwsgierige kinderen.

Jammer genoeg zijn er weinig tot geen voorzieningen in de kleine dorpjes die we passeren. L’école, la Poste, en le Mairie, meer is er niet. In Martigny stappen we het gemeentehuis binnen met de vraag naar een droge plaats om te lunchen en een stopcontact. We worden door de sympathieke burgemeester doorverwezen naar de lokale gemeenteschool waar we op een bankje onder een luifel onze sandwich eten onder het toeziend oog van nieuwsgierige kinderen. Een uurtje later zijn onze batterijen letterlijk en figuurlijk weer opgeladen. De extra ondersteuning is welkom voor de laatste 30 km tot Laon. De regen mag dan wel gestopt zijn, de wind krijgt vrij spel op het laatste lange stuk tussen de open velden. Gelukkig blijkt dit achteraf gezien het enige saaie stuk van de hele route te zijn.

Très chaud

Na het stampen op de trappers van de vorige dagen is de wind gaan liggen en fietsen we gezapig door de bossen. In Coucy­le­chatteau­Auffrique eten we iets bij een Italiaan. We tafelen extra traag zodat de batterijen een blokske extra kunnen opladen. Aan de tafel

naast ons zitten Tim en Annelore, een duo uit Gent dat niet alleen samen cohouset maar ook samen deze route fietst. We wisselen wat ervaringen uit en daarna sc n onze wegen. Zonder zorgen om een platte batterij trappen we verder langs kleine dorpjes en uitgestrekte gele velden vol koolzaad.

In Attichy wijken we even van de route af om te kijken of er iets leuk te zien is in het dorpje. We drinken een tas thee in de lokale bar tabac

De ongezellige sfeer duwt ons echter al snel weer op het zadel. De route brengt ons langs prachtige plekken zoals de bossen van Compiègne en het sprookjesachtige kasteel van Pierrefonds. De laatste kilometers zijn heerlijk fietsen op smalle geasfalteerde paden door een beukenbos waarvan de bodem bedekt is met een paars boshyacinttapijt.

Onze B&B in St-Jean-aux-Bois is een pareltje. De eigenaar vertelt honderduit over hoe hij de voormalige discotheek in het midden van het bos ombouwde tot de gîte van vandaag. Geamuseerd praat hij over de vele beroemdheden die hier de bloemetjes kwamen buiten zetten. Het gaat enorm snel, maar we onthouden dat het hier in het weekend met al die vedetten très chaud moet zijn geweest.

Uitbollen

Na een stevig maar niet al te ontspannend ontbijt – vanwege het onophoudelijke gekwebbel van de eigenares – beginnen we aan onze voorlaatste etappe. We fietsen door prachtige stukken bos en passeren enkele redelijk doodse dorpen. Dat het ooit anders moet zijn geweest, bewijzen de ruïnes van kastelen en abdijen in Montépilloy en Chaalis. Eén van de hoogtepunten van de dag is het inwisselen van de lange broek voor een korte en de eerste keer zonnecrème smeren. In het woud van Ermenonville moeten we onze route af en toe met auto’s delen, maar over het algemeen zijn het steeds rustige, autovrije paden. Onze laatste overnachtingsplaats bevindt zich in een gedeelte van de oude abdij van Juilly. De eigenaar verhuurt een paar kamers als B&B en de binnenplaats en schuur als parking. Reizigers kunnen er hun auto veilig achterlaten en worden door de eigenaar van en naar de luchthaven Charles -de-Gaulle gereden. Geen pater in deze abdij, maar een zeer bedrijvige Fransman.

Fietsen in Parijs valt beter mee dan verwacht dankzij de brede fietsstroken.

Tussen de marathonlopers

De voorsteden van Parijs komen zelden positief in het nieuws. Het idee om door de banlieues te fietsen om in het centrum te geraken sprak ons dan ook niet meteen aan. Gelukkig konden we weer rekenen op Paul Benjaminse voor een mooi alternatief via het Canal de l’Ourcq.

We voelen dat het einde van onze tocht nadert en fietsen opgewonden tussen de zondagse fietsers en joggers het centrum in. Die ochtend werd het startschot gegeven voor de wielerwedstrijd Parijs-Roubaix en ook de marathon van Parijs is volop aan de gang. Aan de Place de la Republique halen we een heksentoer uit om een straat vol lopers over te steken.

Fietsen in Parijs valt beter mee dan verwacht dankzij de brede stroken voorbehouden voor tweewielers. We schakelen onze e-bike in turbostand en zetten de eindspurt naar de Eiffeltoren in. Zes dagen en 435 km later geven we elkaar een high five aan de voet van het stalen gevaarte. Oh euforie! De cava op een terrasje onderweg naar het hotel stijgt al gauw naar onze hoofden. Aangekomen op onze hotelkamer zien we op TV nog net de finalisten van Parijs­Roubaix op het podium champagne in het rond spuiten en ook wij laten nog een kurk knallen op onze eigen overwinning. •

2

1 De groene vallei rond het Canal de l'Ourcq wordt steeds stedelijker.

2 Is dat niet ons eindpunt daar?

3 Na zes dagen en 435 km is het tijd voor een high five!

Calais

Nederland

Brugge A’pen

Kortrijk

Lille

Amiens

Gent

Brussel

Haasrode

Eindhoven

Liège

Charleroi

Chimay

LANEUVILLEAUX-HAIES

Namur

België

Laon

St.-Jean-aux-Bois

Juilly

Paris

Frankrijk

0 100 km

Praktische info

• In de gids Fietsen naar Parijs van Uitgeverij Benjaminse staan routes naar Parijs beschreven vanuit Gent, Brussel, Leuven, Eindhoven, Maastricht en Aken. Al die opties ontmoeten elkaar in Chimay. De gids bevat ook tips voor overnachtingsplaatsen (camping en hotel). Meer info op www.cyclingeurope.nl.

• Onze etappes: Haasrode – Namen – Chimay – Laon –St. Jean-Aux-Bois – Juilly – Parijs.

• Een e-bike mocht niet op de Eurostar of Thalys. Daarom spoorden wij met een gewone trein terug naar grensstation Maubeuge, om vandaar naar

Bergen te fietsen en de trein naar Leuven te nemen.

Op groteroutepaden.be > magazine > artikeldatabank vind je de gpx-track en extra foto’s.

”

Wat een weelde aan mooiste dorpen in de buurt van Dinant

Ward Van Loock

AAan weerszijden van de Maas, in de wijde regio rond Dinant, liggen maar liefst 5 authentieke, ja zelfs historische dorpen te wachten op jouw bewondering. Enkele liggen zó dicht bij elkaar dat de onderdompeling in een voorouderlijke dorpssfeer danig in je kleren kruipt.

Ongerepte dorpskernen

Op de Maasoever in het compacte Dinant is het altijd druk, met een voortdurend komen-en-gaan van toeristen die naar de citadel opstijgen, het Adolphe Sax museum bezoeken of een boottochtje maken. Wat zij echter niet weten is dat in het achterland

enkele dorpjes verscholen liggen die getuigen van een uitzonderlijke erfgoedwaarde. Ze werden (nog) niet erkend als werelderfgoed, maar kregen wel een officieel keurmerk mee van de vzw Les plus beaux villages de Wallonie. Deze organisatie ijvert sinds 1994 voor het behoud van oude dorpskernen en gaf al 32 Waalse dorpen het plus beau-label.

Naast pittoreske dorpen heeft de Naamse Condroz ook landschappelijk heel wat te bieden. Wij genoten van de glooiende heuvels, de verre panorama’s en de groene valleien van de Molignée en de Lesse. En natuurlijk pikten we ook enkele Maas-ansichtskaarten mee, inclusief de puntige Rocher Bayard en de machtige Citadel van Dinant. •

Eropuit trekken zonder veel opzoekwerk? Elk nummer presenteren we vier kanten­klare tips dichtbij huis, getest en goedgekeurd door de redactie. Gpx-tracks, kaartjes en achtergrondinfo vind je op groteroutepaden.be > magazine > Op Weg fietstips

Praktische info

Deze fietslussen van 47 en 62 km raken elkaar in Anhée en verlopen langs weerszijden van de Maas via fietsknooppunten.

• De tocht ten westen van de Maas doet drie mooiste dorpen aan (Maredret, Sosoye en Falaën) en de abdijen van Maredret en Maredsous.

• De oostelijke rit passeert langs twee plus beaux villages (Crupet en Celles) en langs de kastelen van Crupet en Vêves.

Deze tip is een voorproefje van mijn fietsgids Fietsen langs 25 historische dorpen in Wallonië, te koop in de GR-webshop.

Groen en onverhard

De GR 561 Kempen – Maaspad is misschien niet zo bekend, maar het is een van de meest groene en onverharde wandelpaden in Vlaanderen. De route gaat van start in Diest en leidt je van het ene natuurgebied naar het andere. Eerst wandel je nog door het Hageland en flirt je met drie provinciegrenzen. Misschien merk je een otter op in de Netevallei. Bij Lommel heeft de zandontginning de fascinerende Sahara-vlakte achtergelaten. En bij de Nederlandse grens ontdek je de sprookjesachtig kronkelende Dommel. Als je bij Valkenswaard de bocht naar het zuiden inzet, wordt het landschap ruwer: Leenderbossen, Stamprooierbroek en sporen van knagende bevers. Via Opitter en Opoeteren kom je in de Mechelse Heide op het hoogste punt van het Nationaal

Trappen in eigen land

Park Hoge Kempen. En plots sta je in de Maasvallei en vormt een afdaling naar Maastricht de perfecte afsluiter van je tocht. In de herwerkte wandelgids vind je niet alleen gedetailleerde kaarten en wandelbeschrijvingen van deze 223 km lange GR, maar ook boeiende informatie over de streken en plaatsen die je doorkruist. Haal de gids in huis en laat je inspireren voor jouw volgende wandelavontuur! •

GR 561 Kempen –Maaspad, vernieuwde editie 2024

Uitgave Grote Routepaden Beschikbaar in de GR-webshop.

België heeft heel wat fietstroeven: een grote verscheidenheid aan landschappen, pittoreske stadjes, ongerepte natuur en vriendelijke mensen. Voor iedereen die graag van de frisse lucht geniet en in het zadel springt, is een verkenningstocht door België een onovertroffen ervaring. Voor een overzicht van alle langeafstandsopties kan je nu de NGI-kaart België op de fiets raadplegen. Dankzij de schaal van 1:250.000 onderscheidt de kaart zich door zijn precisie en betrouwbaarheid. Ze biedt een gedetailleerd overzicht van de internationale fietsroutes op Belgisch grondgebied (Vennbahn en EuroVelo 3, 4, 5, 12 en 19) en de gewestelijke fietsroutes (de negen Vlaamse icoonroutes, de vele Waalse fietsroutes die voornamelijk gebruik maken van RAVeL’s en de Groene Wandeling door Brussel). Alle routes op de kaart zijn in beide

© Grote Routepaden

© Guido Vandroemme © Grote

richtingen gemarkeerd, zodat je als fietser een mooi overzicht krijgt van de mogelijkheden. Of je nu een natuurliefhebber bent, een geschiedenisfanaat of gewoon op zoek naar een onvergetelijk avontuur, met de NGI-kaart kan je je route plannen en volop genieten van je fietsavonturen in België. •

Fietskaart Fietsen in België

Uitgave NGI, 2024 Te koop in de GR-webshop.

Hike & Rail

Op deze nieuwe

kaart van AltaVia vind je het hele GR- én spoorwegnetwerk in de Alpen, Pyreneeën en Corsica. Met de trein gaan hiken, een ideale combinatie. Te koop in de GR-webshop. www.altaviatravelbooks.be

Tour du Mont Blanc

Tien sportieve dagen rond de adembenemende gletsjerlandschappen van de Mont Blanc. Maar ook liefhebbers van Alpenweides en bergflora en ­fauna komen aan hun trekken. Vernieuwde uitgave, te koop in de GR-webshop. www.ffrandonnee.fr

Stilte

wandelingen

In de Rootsgids De mooiste stiltewandelingen van Nederland vind je 16 veelal onverharde wandelroutes door stiltegebieden en natuurterreinen waar natuur, rust en ontspanning centraal staan. Met wandelkaarten, gpx-tracks en bijzondere wandelverhalen. Uitgeverij Fontaine. www.fontaineuitgevers.nl

Paris à pied

Ontdek Parijs te voet met de GR 75, de nieuwste bewegwijzerde route van de Franse hoofdstad! De route is afwisselend, groen en biedt uitzichtpunten over de hoofdstad en naburige steden. Te koop in de GR-webshop.

www.ffrandonnee.fr

Randonnées en famille

Nieuwste uitgave van onze Waalse collega’s: in hun reeks met korte dagwandelingen voor families met kinderen doen ze ditmaal WaalsBrabant en Brussel aan. Met veel info over de natuur en haar verborgen schatten. Te koop in de GR-webshop. www.grsentiers.be

Monstertocht

Zes miljoen stappen is een reisverhaal van een vrouw die alleen de 4256 km lange Pacific Crest Trail dwars door Amerika gaat wandelen. Ze denkt op zichzelf aangewezen te zijn, maar ontdekt gaandeweg dat je soms verder komt met anderen. Uitgeverij Nucifraga Books. sixmillionsteps.eu

Een aantal van deze gidsen zijn beschikbaar in de webshop van Grote Routepaden www.groteroutepaden.be

© Guido

Vandroemme

Stil-staan

De roestige klink geeft onverwachts tóch een klik. Binnen ruikt het naar natte kilte en doorheen de kleine glasramen breken enkele zonnestralen de duisternis. Ik beken dat kapelletjes voor trekkers een praktisch nut hebben: even uitrusten op een bank, wat opdrogen na een regenbui of een plekje voor een powernap. Toch is dat niet de enige reden waarom ik aan elk kapelletje voel of de deur op slot is of niet.

Ik kijk even rond. Jezus mist zijn rechterarm en het kruis zit onder de spinnenwebben. Sint-Rochus wijst verdwaasd naar de wonde op zijn been, waarvan het bloed kleurloos geworden is. Maria kijkt sip naar het tuiltje plastic bloemen onder haar beeld. Aan de wand hangen allerlei bedankingen voor verkregen gunsten.

Deze kapel ademt zorgen uit, hoop op beterschap, angst voor een onzekere toekomst, maar ook dankbaarheid voor een goede afloop. Hoeveel mensen zaten hier de voorbije eeuwen met hun zorgen of hun blijdschap? Hoeveel mensen kwamen hier voorbij op weg naar ergens en hielden toch even halt?

Bij de uitgang zie ik een gastenboek. Wat zou ik erin noteren? Dat ik Jezus een nieuwe rechterarm of een stofvrij kruis wens, Sint-Rochus een levensechte wonde of Maria kleurrijke bloemen uit het nabijgelegen veld? Neen, want daar het gaat niet om. Het maakt helemaal niet uit dat dit kapelletje een troosteloze indruk nalaat. Het gaat over de pauze die het biedt, het moment om in jezelf te kijken, om bezig te zijn met waar je om geeft.

Ik schrijf in het gastenboek: ‘Dankjewel voor de open deur, voor het moment van alleen-zijn samen met alle anderen die hier waren.’ Ik sluit de deur en hoop dat ze snel weer opengaat voor een volgende passant.

Want stil-staan hoort gewoonweg bij onderweg-zijn.

Bart Vermeyen

Op Weg

Herfstnummer 2024

Op Weg is het driemaandelijks magazine van Grote Routepaden vzw.

Grote Routepaden onderhoudt in Vlaanderen bijna 5000 km witrood en geel-rood bewegwijzerde GR-wandelpaden. Meer info op www.groteroutepaden.be

Contact GR-medewerkersteam

Grasmarkt 61, 1000 Brussel, info@groteroutepaden.be, +32 487 20 82 01

Redactie Op Weg: opweg@groteroutepaden.be, +32 496 606 553

Verantwoordelijke uitgever Rik Röttger

Hoofd­ en eindredactie Peter Cristiaensen en Lien Santermans

Redactie Christina Bloem, Yanick Bos, Bart Caers, Christophe Deblaere, Karen De Pooter, Willem Dhaenens, Daan Duppen, Ignace Fermont, Isabel Hoogewijs, Tom Langmans, Johan Lauwerier, Hilde Leemans, Mieke Paulissen, Guy Raskin, Katrien Seynaeve, Wim Vandamme, Dominique Van De Casteele, Marc Vandoren, Guido Vandroemme, Ward Van Loock, Bart Van Santvliet en Steven Vermeylen

Werkten mee aan dit nummer Stefaan Van wal, Jean-Pierre Outtier, Aurélie Ligon, Patrick Vandervoort, Martine Van den Abeele, Luc Van de Cauter, Rudy Steyls, Clem Verbiest, Luc verhoeven, Win Vanmolkot, Katrien Van Damme, Willy Reyniers, Willy Langmans, Gert Diels, René Langmans, Anne Carpels, Jo Baert, Nele Jannes, Cathy Dewolf, Jutta Van Tilborgh, Flo Fias, Mona Fias, Anaïs Rabau, Charlotte Vandenbrande, Lotte Vandeweghe, Lotte Van Tilborgh, Lissa Breugelmans, Wesley Goossens, Rob Meeuwissen, Jef Jorissen, Joris Van Meirvenne, Michel Deraemaeker, Bart Vermeyen

Coverfoto Lotte Van Tilborgh (GR 51, Zuid-Frankrijk)

Cartografie Wim Vandamme, Stefaan Van wal

Vormgeving Trien Pauwels, www.trien.org

Druk Bredero Graphics, www.brederographics.com

Gedrukt op FSC-gecertificeerd papier

Reclameregie Peter De Vester, peter@moizo.be, +32 3 326 18 92

Abonnement

Jaarabonnement (4 nummers): € 37 (€ 35 bij domiciliëring). Voor buitenland €45 (€40 bij domiciliëring). Schrijf het lidgeld over op rekeningnummer BE 62 4111 0569 7161 BIC = KREDBEBB met als mededeling ‘lidmaatschap + naam + adres’.

Als abonnee ben je ook lid van Grote Routepaden en heb je recht op tal van voordelen: 10% korting in de GR-webwinkel, een bon van € 5 voor een overnachting in een Vlaamse jeugdherberg en toegang tot de artikeldatabank van Op Weg (gaat terug tot 2003). www.groteroutepaden.be

Overname van (delen van) artikels uit dit tijdschrift is toegestaan mits bronvermelding en schriftelijke toestemming van de hoofdredacteur.

HEREN: Cole Haan Karl Lagerfeld Floris Van Bommel Antony Morato Timberland Ambiorix Lloyd Ara Ecco Rockport Clarks Geox Mephisto Greve Ea7 Armani Sebago Xsensible Solidus

Men & Women

DAMES: Guess Shoes & Bags Valentino Floris Van Bommel UGG Buffalo HoFF Diadora NeroGiardinni Gabor Mephisto Ecco Ara Geox Semler Solidus Think! Liu Jo Mexx Sun68 Kahru Karl Lagerfeld Lyle&Scott Skechers (grootste keuze bij ons: 3000 paar)

KIDS: Skechers (grootste keuze) Vans Munich Timberland Adidas

All-Star Ricosta Stones & Bones Fila Nike Crocs Kipling Giesswein

Mephisto-Mobils Allrounder Piesanto Berkemann Ara Solidus Semler Gabor PiediNudi Remonte

CHROOM VRIJ: Think! Veja Mephisto Nature Vital Clair de Lune Stuppy FinnComfort Wolky Oofos Crocs

DIABEET: Durea Varomed Xsensible Solicare FitFlop

SPECIALIST IN WANDEL- LOOP- & BALANCE-SCHOENEN Mbt Kybun Joya Sano Xsensible Rollingsoft Skechers

TOPDEALER VAN: Mephisto Lowa Meindl Grisport Nike Rockport Allrounder Asics Teva NewBalance Deuter

DJOSER

Djoser Rondreizen

Meer dan 250 pagina's prachtige groepsrondreizen.

Djoser Family Ontdek de wereld met je kinderen.

De andere manier van reizen

Djoser Wandel & Fiets

Beleef een land op een actieve manier.