PETER

Ter gelegenheid van afscheid als hoofdtrainer TTC Middelburg

PETER

 

PETER Voorwoord

8 + 40

4 de SPELER

Spatjes

11

20

de TRAINER

Onder het bat van…

24

26

de BOBO

de SCHRIJVER

TWEE PRAESES

30 + 42 Voorzitters

32 de COACH

35 + 47

44

Kortom

de VERENIGINGSMAN

Deze ‘PETER’ is ‘eens maar nooit meer’ gemaakt door: Alwin van de Kop, Ankie Kersten, Bram Houterman, Clara de Bree, Dick Hendrikse, Edok en Erika, Emiel de Rijke, Ingrid Heijens, Hans Rijkse, Iris Ridderikhof, Jan den Boer, Julia Louws, Koen de Vries, Marco Louisse, Marijn Veijgen, Marinus-Jan Uil, Renate Louws, Richard Tramper, Ronald Jobse, Rudi Ton, Sandra Zuidweg, Thom Slager, Wilfred Joossens, Wilfred van Zweden, Willem-Jan Duininck, Yolinda Davidse met een speciaal woord van dank aan Leo Zuidweg. Eindredactie: Jeroen Louws

2_PETER

Een heel tijdschrift gewijd aan Peter. Dat mag ook wel voor iemand die na ruim veertig (!!!) jaar trainerschap het bijltje er bij neerlegt. Als hoofdtrainer, als hoofdverantwoordelijke op technisch gebied van de club kiest hij nu voor een plekje wat meer in de luwte.

Het al een paar jaar geleden aangekondigde stapje terug, gaat er echt van komen. Als u dit tijdschrift uit heeft begrijpt u misschien een klein beetje waarom...

Toen we in petit comité filosofeerden over dit afscheid vond ik dat we niet onder een eerbetoon op papier konden uitkomen. Deze 'glossy' is een beetje uit de hand gelopen, want als je eenmaal de uitdaging aangaat om een beeld te schetsen van Peter's tafeltennisactiviteiten over deze hele periode, boor je een uitgebreide en kleurrijke geschiedenis aan!

Deze 'PETER' is een verzameling informatie uit clubbladen, kranten, Tafeltennismagazines, maar vooruit uit de herinneringen van een groot aantal (oud-)clubgenoten. Verpakt in herinneringen hebben ze hun belevenissen op papier toevertrouwd. Een aantal andere zaken kunnen niet ontbreken. De Spatjes en interviewrubriek Onder het bat van... waren roemruchte rubrieken uit het clubblad Rally en als je dan de leukste teksten over Peter op een rij zet, krijg je een aardig tijdsbeeld. Twee voorzitters putten daarnaast terug uit hun ervaringen.

In dit blad treft u geen bijdrage met anekdotes van mij aan. Na een zomervakantie bladeren en teruglezen in clubbladen, heb ik als eerbetoon met veel plezier zes verhalen over hem geschreven in rollen die hij speelde op onze club. Daarbij komen voor een belangrijk deel ook mijn belevenissen voorbij, want in mijn tafeltennisloopbaan is hij sinds 1978 een vaststaand gegeven.

Ik hoop dat Peter en alle andere lezers met net zo veel plezier terugkijken met deze ‘PETER’ als dat ik heb gedaan bij het maken!

Jeroen Louws

De 4_PETER

SPELER

De ‘speler’ Peter is inmiddels voor een groot deel van de club een onbekend fenomeen. Niet lang genoeg lid om Peter nog te hebben zien spelen. In lang vervlogen tijden was één van de leden van het allereerste uur echter wel de allereerste clubkampioen, de allereerste materiaalspeler in de provincie en bovendien promoveerde hij nog éénmaal naar de landelijke competitie!

Peter hanteerde voor het eerst het bat eind jaren zestig. Als dan nog actief voetballer bij Middelburg maakt hij op de vrijdagavondclub van de wijkvereniging 't Zand kennis met tafeltennis. In een groepje onder leiding van de latere voorzitster mevrouw Van Hemert gaat het er op den duur zo fanatiek aan toe dat ze samen besluiten een club op te richten.

Het verhaal laat zich daarna bijna beschrijven als een jongensboek.

Oud-voorzitter en oprichter mevrouw Van Hemert daarover later in een jubileumclubblad Rally: "Vier jongens wilden zo graag competitie gaan spelen en hoewel we eigenlijk te laat waren gaf competitieleider Heere ons door het terugtrekken van een team toch een rustplaatsen in de vierde klasse."

Peter was lid van dat eerste competitieteam van ttv 't Zand dat naast hem bestond uit Louis van Vlaanderen, Jos Schouten en reserve Rens de Steur.

Het was ook de tijd waarin de eerste clubtitel naar Peter ging.

Hoewel hij nog jarenlang in het hoogste team speelde, lukte hem dat daarna nooit meer.

In het seizoen 1970-1971 vierde het eerste seniorenteam van 't Zand het eerste kampioenschap in de vierde klas (!!) afdeling Zeeland. “Om dit heugelijk feit te vieren organiseerde de club een receptie en een grandioze feestavond”, herin-

nert Jan de Boer zich later in het artikel ‘Weet je wel, oudje' in 1983. Het team mag de derde klas overslaan en Peter komt daarna samen met kersverse leden Iris en Henk Ridderikhof en Jan den Boer in de tweede klas terecht. Peter worstelde zich met de club langzaam uit de gekrochten van het Zeeuwse tafeltennis uit dat toen nog werd gedomineerd door het Graauwse Sint Aloyisius en het Biggenkerkse Big Smash! De eerste tweede klas wedstrijd werd overigens met 6-4 gewonnen van Big Smash 3 in de gymzaal van de Prinses Irenestraat in de Piet Heinstraat waar extra bouwlanden ophingen vanwege de benodigd lichtcapaciteit. Tijdens deze wedstrijd viel licht een kwartier uit...

In de jaren die daarna volgen kruipt de club stapje voor stapje naar de hogere afdelingsregionen. De club groeit langzaam, er wordt gestart met de opleiding van de jeugd en hoewel Peter zich daarmee steeds meer gaat bemoeien, blijft het spelletje de liefhebber Peter ook nog steeds boeien. Als in 1972 Henk Meulmeester doorstoot van het derde naar het eerste wordt de weg naar boven gevonden. Misschien wel één van de meest roemruchte Zandteams ooit blijft een jaar ongeslagen en behaald het kampioenschap door een 5-5 gelijkspel na 5 uur bij PZEM 1. Bekende namen bij de tegenstander zijn later Zand-speler Ar-

PETER_5

“In een tijd waarin tegenstanders nog nooit van anti-topspin hadden gehoord, wist Peter nog lang zijn tegenstanders te 'foppen'…” nold 'Nol' Slootmans en Anton Steijn (de ´vader-van´).

Verbazing Het zijn de roemruchte jaren 70-75 waarin kampioenschap na kampioenschap wordt gehaald en Peter's nederlagen in de Provinciale Zeeuwse Courant nog met de nodige verbazing worden begroet… Teksten als 't Zand won met grote cijfers van het bezoekende ONA waarbij alleen Peter Boon verrassend de eer moest laten aan Theo Tas" en "pas op de vijfde plaats kwam Peter Boon" geven aan op welk niveau de speler Peter Boon destijds werd ingeschaald.

Zijn grootste successen haalt Peter in 1977 als hij zelfs kampioen wordt in de eerste klas (dan nog de hoogste klasse van de afdeling) samen met dan teamgenoot Arnold Slootmans, Thom Slager (overgekomen van Wilno) en Henk Meulmeester en daarmee promotie naar de laagste landelijke categorie, dan de vijfde divisie, haalt. Peter promoveert dan niet meer mee, overigens. Enkele door hem zelf opgeleide jeugdspelers zijn hem inmiddels voorbijgestreefd.

een fantastische winnaarsmentaliteit en absolute wil om te winnen slaagt nog lang in om in de top van de club te spelen.

Niet zo vreemd dat vanaf het moment dat dat niet meer lukt, het zelf spelen al snel naar de achtergrond verdwijnt.

Anti-topspin Peter's spel wordt voor een belangrijk deel ondersteund door zijn lastige service. Vol effect levert die een hoop directe punten op, maar omdat deze ook vol risico is, belandt hij ook nog wel eens in de gordijnen van de Baars. De Rally meldt in 1974 niet toevallig dat Peter een stokpaardje heeft: anti-topspin. Want, materialen als anti-topspin en noppen wor-

den voor Peter vermoedelijk net op tijd geïntroduceerd. In een tijd waarin twee kleuren niet verplicht waren, stampen nog mocht en de meeste tegenstanders nog nooit van het woord 'materiaal' hadden gehoord, wist Peter nog lang zijn tegenstanders te 'foppen'. Met een goede mentaliteit en inzicht in het spelletje kun je een heleboel compenseren.

Waar de kentering komt, is moeilijk te zeggen. Peter realiseert zich waarschijnlijk zelfs het beste dat zijn kwaliteiten meer tot uiting komen in het trainersvlak. Begin jaren tachtig stopt Peter met competitie spelen en het batje blijft vanaf begin jaren tachtig steeds vaker

Speltype Peter kan zich als speler in de jaren zeventig vrij lang op een aardig niveau handhaven. Meer door spelintellect en vernieuwingsgeest dan door natuurlijke aanleg, weet hij spelers met meer aanleg dan hem toch regelmatig nog te verslaan. Met

6_PETER

En weer een kampioenschap om te vieren! Van links naar rechts Henk Meulmeester, Peter en Jan den Boer

in de tas. Alleen voor speciale gelegenheden - een kersttoernooi of uitgedaagd door een jeugdspeler als Marinus-Jan Uil of Michiel Schaak - wil Peter nog wel eens een uitzondering maken. Omdat Peter een slechte verliezer, is worden die gelegenheden echter wel steeds spaarzamer. Zonder een reĂŤle kans op een zege, waagt Peter het er niet op. In de Zandkuil hanteert Peter de afgelopen jaren alleen nog het bat voor interval. Met penhoudgreep brengt hij pupillen in problemen die in wedstrijden niet meer voor hem zijn weggelegd.

Geef hem dus eens ongelijk.

Beste Peter, Heel erg leuk dat je mij ook hebt uitgenodigd voor het (oud-) ledentoernooi op zaterdag 17 oktober. Uiteraard zal ik aanwezig zijn. Na ruim 40 jaar op je 65e verjaardag een stapje terug doen vind ik begrijpelijk hoor. Al met al bij ´t Zand heb ik een leuke tijd doorgemaakt. Je gedrevenheid en je instelling vond ik ongelofelijk. Zoveel uren voor de club gewerkt, Bravo. In het verleden hebben wij heel wat gereisd.

Geen afstand was te groot. Ik kan me die reisjes nog heel goed herinneren. De reis naar Wenen waar jij ook bij was samen met Koen de Vries en Jo Kleinepier (zie de bijgevoegde foto, Europese jeugdkampioenschappen 1976) was erg gezellig. Op zolder heb ik best lang moeten zoeken naar die foto van jullie in Wenen maar ik wist dat ik die nog ergens had en ja hoor gevonden. De foto is gemaakt op camping Rodaun net buiten Wenen waar we op mijn verjaardag (13 juli 1976) uiteraard een biertje hebben genomen.

Beste Peter het ga je goed en tot 17 oktober.

Met vriendelijke groeten, Thom Slager

PETER_7

DE

“SPATJES” WAS EEN BEROEMDE EN

BERUCHTE RUBRIEK IN CLUBBLAD

RALLY VAN

TTV ‘T ZAND. ZE ZIJN WEL EENS EVEN WEGGEWEEST, MAAR LANGER DAN EEN PAAR EDITIES DUUR DIT NOOIT. GEDURENDE EEN PERIODE VAN 35 JAAR IS

PETER EEN DANKBAAR ONDERWERP GEWEEST IN DEZE RUBRIEK, ALHOEWEL HET WEL OPVALT DAT IN ZIJN JAREN ALS REDACTIELID ( EN DAT ZIJN ER VEEL), MINDER VAAK HET LIJDEND VOORWERP IS. WE HEBBEN DE LEUKSTE VOOR U VERZAMELD!

WIST U DAT PB IS OMGEWAAID, SORRY, IK BEDOEL AFGEZWAAID (de allereerste, september 1971) Wist u dat John en Yoko uit elkaar zijn? Peter heeft de plaats van John ingenomen (januari 1972) PETER BOON ALS VROUW OP HET CARNAVAL. IK HEB HET ALTIJD AL GEDACHT, MAAR NU WEET IK HET ZEKER (februari 1972) De kleedkamer na de Walcherse kampioenschappen leek wel een vuilnisbelt. Het was nog een grotere rommel dan bij Peter in z’n kast (april 1972) Bij een film boven de 18 in België, vroegen ze aan Peter Boon hoe oud hij was … (september 1972) PETER BOON, DE BEJAARDE BROMNOZEM (november 1972) Peter Boon is tegenwoordig verslaafd aan gokautomaten.

Onbegrijpelijk, als men bedenkt, dat hij maar 6 kolommen op zijn totoformulier invult.

(augustus 1973)

1_PETER

PETER BOON HEEFT ZIJN BOVENLIP EN ONDERKIN LATEN STOFFEREN BIJ ONZE SPONSOR WONINGINRICHTING MAARTENSE (september 1973) Peter is erg trots op zijn kuif. Onder de bestuursvergadering heeft hij zeker 10 keer zijn kam door bovengenoemde kuif gehaald, met een scheef oog naar Rob (vd Ven) kijkend. Hij is zeker jaloers op hem (september 1975) Peter Boon moest de eerste dag van het trainingskamp de tandarts opzoeken.

Kies getrokken …… Het spreekt vanzelf dat Peter deze eerste dag moeilijk kon praten.

Wat was het rustig (september 1975) Gehoord: “Toen ik op een keer bij Peter Boon op bezoek was, dacht ik bij mezelf. Zou hij nu alweer gaan verhuizen?”

(november 1975)

PETER BEZOCHT MET HET TWEEDE JUNIORENTEAM ARNEMUIDEN EN VERDWAALDE WEER EENS. HIJ KWAM IN GOES UIT (april 1976) Zou Peter Boon toch niet beter staan zonder baard?

Hij moest het toch maar eens proberen, anders verliest hij op z’n 32 ste misschien een weddenschap. (september 1976) Gevraagd: lief meisje voor halve dagen, als het kan nauw betrokken bij tafeltennis.

Huwelijk niet uitgesloten (eventueel pas na 6 jaar) Inlichtingen te bevragen bij Peter Boon, Volkerakstraat 123, Middelburg (september 1976)

Peter Boon gaf een feestje.

De opmerking: 'het huis van Peter Boon is net een zwijnenstal' wordt veranderd in: 'bij Peter Boon is het gemakkelijker drinken dan in Seventy-Seven' (november 1976) Nu niet alleen voor zijn weddenschap maar soms ook voor zijn humeur wordt het tijd dat Peter eens een meisje vindt (januari 1977)

Commentaar van Peter op het trouwen van zijn collega: onbegrijpelijk dat iemand in enkele seconden iets zegt waar hij zijn verdere leven aan vast zit (februari 1977) CLARA DE BREE IS BEREID PETER TE ZOENEN ALS HIJ ZIJN SIK ERAF HAALT PROFITEREN PETER?! (maart 1977) Geen gezicht 1965 dan maar gezicht 1978. U heeft natuurlijk allemaal de nieuwe bril van Peter gezien. (december 1977) Peter Boon was weer eens verkeerd gereden in Voorburg (Den Haag) Volgens zijn eigen zeggen waren de ramen beslagen !!? (december 1977) Het wordt tijd dat Peter Boon eens verkering krijgt: krijgen we tenminste weer eens een onserieus clubblad (december 1977) Het wordt tijd dat de werkster van Peter Boon eens gaat verhuizen, ontslag neemt of krijgt, d’r moeder gaat helpen of iets dergelijks, anders voorzie ik vele kratten bier de mist in gaan.

Peter gaf Clara een zoen op de Middelburgse …..Een nieuwe romance? (mei 1978) Peter leidt er echt onder. Het gaat met de jaren slechter. Was hij bij het eerste jaar nog eerst, tijdens het tiende clubkampioenschap kwam hij niet verder dan een tiende plaats. Zou hij volgend jaar elfde worden?

(mei 1978)

2_PETER

De laatste tijd hoor je weinig meer van Peter’ s huishoudster, zou hij opgeruimd hebben???? (november 1979) Erik Meijers doet de volgende uitspraak tegen Peter: wij zijn samen één Hulk. Ik groot en sterk, jij groen en lelijk (januari 1981) Peter Boon stond in de krant steeds vermeld als trainer van Middelburg-Zuid.

Zouden ze daar nog steeds niet doorhebben dat hij daar alleen maar spioneert (maart 1980) Zelfs de beste Neerlandicus van onze vereniging (Hij woont op de Breeweg en zet kruisjes in de Rally bij alle typ- en spelfouten) zal veel moeite moeten doen om in deze Rally één kruisje te zetten (september 1982)

PETER BOON IS 32 GEWORDEN. HIJ HEEFT ZIJN WEDDENSCHAP DUS VERLOREN. DIT IS OP GEPASTE WIJZE GEVIERD (december 1982)

Diezelfde Peter Boon heeft haar toch eindelijk gevonden! Ze heeft een goudbruine teint, is lekker fel, mooi gestroomlijnd, ze is zacht van binnen, heeft een mooi stel bumpers, en ze heet Sierra. Maar….. ze staat helaas altijd buiten (januari 1983) De beste Neerlandicus van ’t Zand (die van de Breeweg dus) leverde een stukje kopie in, waar de honden geen brood van lusten. Doet hij dit om te bestuderen hoeveel fouten wij erin laten zitten? (maart 1983) Peter Boon’s bezigheden: trainer, coach, tc-lid, barcommissielid en redactielid bij ’t Zand, trainer, coach, tc-lid, bestuurslid en redactielid bij MZ, bestuurslid bij de afdeling Zeeland en nu ook nog bondscoach bij de NTTB sinds kort.

Wij vragen ons af of zijn werkster inspraak heeft gehad

(december 1985) PETER BOON ZAL NIET VEEL RUBBER MEER VERKOPEN. IEDEREEN HEEFT DE METHODE VAN LOUIS ROEDOE ONTDEKT. ALS JE RUBBER “DOOD” WORDT, SCHIIR JE HET GEWOON WEER BIJ!!! (november 1986) Peter Boon had enige vrije tijd in het trainingskamp en kocht de langverwachte Mercedes. Wel onder de voorwaarde dat Lou hem ‘s zaterdags nog even zou keuren (september 1987)

Zonder te blozen hoorde hij het lied voor Peter, de trainer van ’t Zand aan. Hij kon niet tafeltennissen, is verliefd, vertelt vieze moppen, drinkt aan de bar, rookt sigaren, had problemen met z’n wasmachine, scheurt over de weg, heeft problemen met afbellen voor de training (juli 1988)

NIEUW PIZZA PETER & RONALD. OOK VOOR HET BETEGELEN VAN UW TUINTERRAS. PIZZABODEM VAAK VAN KLEI …

Peter Boon tegen Marco van Flierenburg: “Wat interesseert mij nou 2015.

Mijn auto is toch echt veel belangrijker dan het milieu”.

Marco’s reactie: Ooh, denk jij er zo over” (juni 1989)

Aangezien de Rally een clubblad is en geen archeologisch tijdschrift zullen we niet verder ingaan op de pizza’s van Peter en Ronald (allemaal september 1993)

Peter Boon vanaf de Canarische Eilanden: “Als ik hier ooit een baan als bondscoach kan krijgen, ben ik weg!” (maart 1990) Peter is een prestatiecoach: als de dames naar landskampioen Megacles moeten voor de beker, stuurt hij Lou Louws mee!

Waarom? Hij kan niet tegen z’n verlies. Hij deed dit jaar ook niet mee aan de clubkampioenschappen! (mei 1990)

Uitspraak Peter Boon: Start nooit een ”relatie” binnen je eigen vereniging.

Vervolgens gaat hij een relatie aan met Maartense Sport (november 1992) Peter Boon tegen Rudi Ton vlak voor een uitwedstrijd: “Die ouwe van je is te laat”.

Rudy z’n vader zat rustig koffie te drinken aan de bar! (september 1993)

3_PETER

Als u door Peter en Ronald wordt uitgenodigd voor een etentje neem dan wel uw gereedschap mee.

Peter kreeg als coach van de nationale meisjes-junioren ploeg toen hij een slok water nam een gele kaart.

Normaal is hij van een flinke slok alleen maar van de kaart (juni

1995) Peter’s Chinees is niet meer wat het was. In zijn Chinaverslag in de vorige Rally had hij het over Erhaulo Whoolingsan als Chinese naam voor Renate Louws.

Volgens Renate betekent het echter “gebouw twee, kamer 503”, de kamer van Renate! (juni 1995)

Youp van ’t Hek jatte Peter’ s jeugdtrauma voor een succesvol liedje. Hij verving de kip alleen voor een konijn (februari 1996) PETER BOON WON MET DE ACTIE CLUBKAS EEN VERRASSINGSPAKKET VAN SANEX. HIJ HAD LIEVER EEN PAKKET VAN DUREX GEHAD WAARSCHIJNLIJK (mei 1996) Peter kreeg tijdens het voetballen een bal op een spatader. De bal spatte net naast zijn eigen doel. De spatader spatte open. Is dit nu een spatje waard????

Voor Peter dreigde er iets unieks te gebeuren: z’n eerste vaderdag i.v.m. vriendin met zoontje. Als uiterste noodgreep om dat te voorkomen, heeft hij zijn relatie inmiddels beëindigd

(juli 1997) Peter Boon heeft in zijn nieuwe auto sensoren die hem waarschuwen voor obstakels.

Desondanks rijdt hij toch tegen zijn eigen huis (juni 2003) Na een avondje “Arnemuiden” kan Peter zijn eigen handrem niet meer vinden (juni 2003) Peter Boon komt tegenwoordig ook weer met de auto. Zijn tegen de accommodatie geparkeerde fiets werd tijdens een redactievergadering in brand gestoken. Het bestuur beraadt zich op een aanklacht tegen de foutparkeerder (juli 2003)

De

TRAINER

Vernieuwend, gedreven, discipline, liefhebber, trouw, prestatiegericht. Zo maar wat termen die de trainer Peter Boon en zijn inmiddels ruim 40 jaar lange trainerscarrière het beste typeren.

Ondanks het lonken van buiten, bleef hij het oude nest altijd trouw. De club waar hij vanaf de oprichting lid was, bleek toch altijd nog net vóór zijn favoriete sport op 1 te komen.

Als lid van het eerste uur wordt Peter al heel snel trainer bij ’t Zand. In 1970 vertrekt de trainer van het eerste uur, Snijder, en start Peter zijn 'opleiding' meteen in de praktijk. Gedreven door fanatisme en waarschijnlijk niet tevreden met zijn dan nog beperkte kennis van het spelletje, ziet hij al vlug het grote belang van een trainerscursus. Een standpunt dat ook nooit zal veranderen. Nog steeds predikt Peter het belang van een opleiding tot gediplomeerde trainer. Dé reden waarom hij vermoedelijk decennia later zelf ook als opleider van zich nieuw aandienend trainersvolk inspande.

Maar eerst over Peter’s eigen opleiding. In juni 1975 neemt Peter het diploma van 'tafeltennis-instructeur' in ontvangst in het dan net een paar maanden eerder geopende nieuwe clubgebouw ‘de Vergulde Baars’.

Het is ook het eerste jaar waar Peter als gediplomeerd trainer meegaat op trainingskamp in Roelofarendsveen. Een beetje opleiding is misschien ook wel gewenst ter bescherming van de deelnemers van de kampen die in die eerste edities nog van zaterdag tot en met zaterdag duren. Nog maar een paar jaar eerder in 1973 is de opbouw nog lang niet even verantwoord. Op een kamp met trainers Jan van de Voorde, Peter Boon en conditietrainer Jan den Boer worden conditietrainingen gegeven waarbij nu zelfs een

12_PETER

beroepsmilitair wit zou wegtrekken. De nu nog steeds roemruchte 'de Baan' valt volledig in het niet bij het rondje Braassemermeer dat toen moest worden gelopen.

Experimenteel Het traininingskamp is vanaf de beginjaren meteen wel de proeftuin waar Peter experimenteert met nieuwe trainingsvormen die hij in de voorliggende zomer op EJK’s, EK’s en WK’s heeft opgepikt. Zo is 1974 het kamp waar Peter met radio’s experimenteert om het concentratievermogen van de spelers op te voeren, lezen we in ‘Trainingskamp door de jaren heen’ in de 15-jarige jubileumrally. In augustus 1982 neemt Peter voor het eerste een tafeltennisrobot mee, meneer BOT genaamd. Een tegenstander waartegen iedereen graag speelt. Niet alle nieuwigheid wordt met gejuich ontvangen.

Peter herinnert zich in een interview jaren later nog dat de invoering van meerbal als trainingsvorm nie door iedereen met enthousiasme is ontvangen: “Leo was een fervent tegenstander. Nu moest hij veel intensiever trainen en had hij minder pauzes tijdens de rallys.” Met een zelfde gesteun worden vermoedelijk het touwtje springen ter verbetering van de lichtvoetigheid ontvangen door met name Eddie Knol en Edo Koole. Het ochtendloopje dat ergens halverwege de jaren ’90 wordt ingevoerd, wordt

zelfs tot op de dag van vandaag vervloekt.

Het vernieuwende typeert wel sterk het fanatisme van Peter.

Ondanks zijn steeds verder vorderende loopbaan weet hij toch elk seizoen weer met iets nieuws te komen. De ene zomer is dat de backhandtopspin, de andere de ‘flip’. Het slagenarsenaal verandert in de loop der tijd en in het clubblad in 1977 lezen we dat de groep weet dat Peter de wereldkampioenschappen in Birmingham heeft bezocht. Latere generaties weet hij te verrassen met nieuwe vormen van meerbal, servicetraining, backspinblok etc.

Buiten de deur Om zichzelf uit te dagen én te kijken hoever zijn mogelijkheden als trainer reiken, beperkt hij zijn trainersactiviteiten niet alleen tot ’t Zand. Al in het begin van de jaren ’70 verbreed hij zijn horizon naar het dan glorende Sint Laurens, een club waar hij gelijkgestemden als Albert de Vries, Dick Hendrikse, Willem Jan Duinick en Hans Laroes tegenkomt. In een interview met Albert de Vries weerlegt deze in juli 1976 de angst dat Peter misschien zal vertrekken. “Volgens mij gaat Peter Boon niet zo vlug bij weg bij ons. 't Zand-Sint Laurens is voor hem de ideale combinatie.

Bij Sint Laurens zitten de senioren en bij 't Zand de talentvolle junioren, dat zegt-ie tenminste. Er is zo'n band geschapen tussen Peter Boon en Sint Laurens dat het voor hem erg moeilijk zal zijn die te verbreken."

Het is ook de periode waar Peter opgaat voor het allerhoogste trainersdiploma; dat van bondsoefenmeester. Omdat ook Albert de Vries de cursus volgt schrijft de Saint dat de club dan waarschijnlijk ‘de best

getrainde vereniging van Nederland’ is. Twee bondsoefenmeesters is immers een zeldzaamheid.

In deze jaren heeft Peter zijn eigen technische rubriek in de Saint geheten 'Uit de keuken van de trainers.' Aan bod komen bv. speltypen, trainingsopbouw, speltypen etc. In oktober 1976 schrijft hij een achteraf hilarisch stuk over de noodzaak van conditietraining. De Aselectie van St. Laurens besteedt op dat moment 1/3 van de tijd aan conditietraining! In de voorbereiding zelfs 50% (!!) en ter onderbouwing weerlegt Peter het commentaar dat hij blijkbaar veelvuldig ontvangt, als volgt: "Een veel gehoorde opmerking is dat je nog zo'n goede conditie kunt hebben, maar als je je techniek niet traint, dan win je je wedstrijden niet. Juist. Maar: je kunt even gemakkelijk zeggen: Als je alleen op techniek traint, dan kan je je techniek aan het einde van de wedstrijd niet volhouden. Dan win je dus ook niet."

Na 8 jaar training geven besluit Peter in mei 1979 toch te vertrekken. De Saint meldt: ‘Hij ziet weinig eer voor hemzelf te behalen in onze vereniging nu er weer vanaf het begin opgebouwd moet worden.’ Na een succesvolle tijd vertrekken enkele belangrijke mensen bij de Middelburgse buurvereniging en geeft Peter voorrang aan zijn werkzaamheden bij 't Zand, bij de technische commissie van de afdeling én de landelijke jeugdcommissie. In een qua toon triest clubblad kondigt de teloorgang van Sint Laurens zich al een beetje aan.

Jaren later zal hij na een eerdere periode over het kanaal opnieuw de stap zetten naar de

grote vijand MZ. Hoewel een groot aantal leden de stap moeilijk kunnen waarderen, kiest Peter voor de mogelijkheden en ambities daar. Het zal zijn carrière geen windeieren leggen.

In een traininggroep met toppers als Koen de Vries, Jan Henk Bomhof, Ankie Kersten en Ingrid van Osselaer is het scoren.

Nadat de successenreeks van eind jaren zeventig een beetje tot stilstand is gekomen heeft de MZ-leiding in 1982 nieuwe verrassingen in petto. “Trainer Peter Boon wordt van stadgenoot 't Zand weggeplukt. Grote koppen in de krant als rond Jan Henk een team met de terugkerende Koen de Vries en de van Wilno aangetrokken Wim Wegman wordt gevormd,“ blikt Panoramziek later terug. Vier landelijke seniorenteams; MZ wil naar de nationale top. Na opeenvolgende titels werpen schaduwen zich echter al snel vooruit. Het is de tijd van grote koppen met conflicten in de PZC en van een periode met veel teamwisselingen: Peter van Iren, Peter Roeland, Peter van Genegen, Hans Westerof en later ook nog Riny Kasse, Pascal Neve, Eric Roeland en Mark Hackenberg. Ondanks diverse promoties lukt het niet een plekje in de eredivisie te consolideren en Peter keert in 1987 volledig terug naar zijn eigen cluppie. In Panoramziek daarover: Boon vertrekt en lijkt de enige die de afgelopen jaren nationaal echt naam heeft gemaakt. Hij is gepromoveerd tot bondscoach.

Fanatisme Het grote fanatisme als trainer spreekt in die jaren overigens uit heel veel dingen. In de Saint wordt in oktober 1976 in de zogenoemde ‘Dingetjes’ Peter’s

PETER_13

gedrevenheid wel heel goed getypeerd met de volgende uitspraak: "Die jongen is zó intens met tafeltennis bezig dat er zelfs ping-pongballen in z'n soep drijven..." De scoringsdrift als trainer blijkt in het zelfde nummer ook nog eens als er geschreven wordt over een training op zaterdagmorgen.

‘Peter Boon om 8.00 uur op het strand in Oostkapelle tegen de A-selectie: "Kom op jongens, zorg ervoor dat we om kwart over acht achter de tafel kunnen staan. Zegt Kees: Achter de operatie-tafel zeker..."

Ook een opmerking in het clubblad van MZ, Panoramziek genaamd, in 1985 past prima in deze lijn. ‘Heeft u in de Technische commissiespecial ook gelezen dat familiegebeurtenissen geen reden tot het afzeggen van tafeltennisverplichtingen zijn? Laat Peter Boon nou net bij de tweede training afzeggen omdat pa en moe Peulvrucht 40 jaar plantaardig zijn.’ Hoewel het een grap lijkt, is de ondertoon uitermate serieus. Peter verwacht van zijn spelers dat ze er gewoon zijn. Aan makkelijk afzeggende tafeltennissers heeft-ie een broertje dood.

Succestrainer Vanaf eind jaren tachtig leidt Peter ’t Zand stapje voor stapje naar boven. Begin jaren negentig verhuizend van de Baarsjesstraat naar de nieuwe accommodatie de Zandkuil, bloeit ’t Zand op. Het eerste team klimt vanuit dan nog de vierde divisie binnen tien jaar naar de vaderlandse tafeltennistop. Het is

toch een erg succesvolle tijd, want ’t Zand heeft onder het trainerschap van hoofdtrainer Peter met drie landelijke herenteams, twee landelijke damesteams, diverse landelijk jongensteam en een landelijk meisjesteam dan MZ inmiddels volledig overvleugeld. Met een jeugdtopsportplan halen in het kielzog van supertalenten als Kalun en Kapo Yu ook een hele rij ander spelers de nationale (sub)top. In 1996 worden de meisjes van 't Zand met coach Peter Nederlands kampioen.

Met pupil Kalun Yu lukt het Peter wat bij MZ niet lukte. Een plek in de eredivisie en echt meedoen met nationale top. In 2000 leidt dat tot het grootste succes van Peter: de landstitel met ’t Zand.

Het zijn ook de jaren waar Peter bij de bond succesvol is. Na al in 1986 gestart te zijn als jeugdbondscoach is hij in 1990 coördinator van de Nederlandse jeugdselecties geworden. In de picture met zijn successen bij ’t Zand groeit ook zijn rol als trainer/coach en viert hij internationale successen met o.a.

Kalun. Peter wordt in de jaren 1998 en 1999 uitgeroepen tot Nederlands tafeltennistrainer van het jaar.

Rond 2000 krijgt Peter vreemd genoeg zijn ontslag als jeugdcoördinator van de NTTB. Hij zou als jeugdcoördinator niet goed communiceren. Een ongeloofwaardig verhaal omdat hij dit zelf als een van zijn sterkste punten beschouwt. Niet veel later wordt hij teruggehaald én

opgewaardeerd.

Na de gloriejaren wordt het in Middelburg wat minder. Bij MZ zijn de tijden van weleer verdwenen en ook bij ’t Zand lopen de ledenaantallen iets terug. In 2004 gaan beide ledenvergaderingen akkoord met een fusie van de twee clubs: ttc (met de c van ‘combinatie’ overigens) Middelburg is geboren. Voor Peter maakt het niet zo veel uit. Hij gaat met wederom een nieuwe generatie jeugdspelers vrolijk verder waar hij was gebleven. Met een zelfde bevlieging geeft hij daarna individuele training aan Van der Markjes, Clausjes, en De Wittes.

Het zijn wel de jaren waarin hij langzamerhand gaat nadenken over zijn opvolging. Vaker dan voorheen spreekt hij dreigend over zijn tafeltennispensioen en geeft bij het bestuur aan dat ook zijn einddatum nadert. Misschien nog wel kritischer dan voorheen probeert hij zo goed als mogelijk zijn activiteiten bij anderen onder te brengen. Met het vinden van opvolging breekt in 2015 een andere tijd aan. Niet langer meer coacht hij spelers, maar nu juist wordt van hem een rol als begeleider verwacht van de nieuwe hoofdtrainer en andere vrijwilligers die taken op technisch gebied overnemen. Omdat het met hetzelfde fanatisme gebeurt waarin hij ooit zijn pupillen achter de tafel stuurde, is dat voor beide kanten even wennen. We weten inmiddels waarvoor we het doen.

“Wist je dat ik met mijn 3/4 backhand een experiment van Peter ben? (Richard Tramper)” 14_PETER

Andere tijden Door Ankie Kersten Slaghvaert, eind jaren ’70, begin jaren ’80. Een walhalla voor de computerloze jeugd. Na school eindeloos potjes en tigkampjes spelen tegen Jan Henk, Peter van Iren, Peter Slagter, Wim, Carl, Ingrid en wie er ’s middags verder ook maar kwam opdraven. Afspreken via een draaischijftelefoon, waarbij je nog precies wist waar de ander zich op dat moment bevond, althans als er werd opgenomen. Meestal fietste je gewoon naar de zaal, hoek Kruitmolenlaan, Torenweg. Altijd wel iemand om tegen te ballen. Of mateloos veel potjes op de flipperkast te spelen.

Strakker geregisseerd verliep het op zaterdagochtenden en dinsdagavonden waar een uiterst gedisciplineerde en toegewijde Jo Kleinepier ons met kolderieke stretchoefeningen richting Nieuw en St. Joosland liet draven en na terugkomst ons een klein uurtje (onbedoeld) liet bekomen met forehand en backhand schuifoefeningen. Had je heel braaf je best gedaan dan kon het zomaar zo zijn dat – de Heer zij geprezen – je een heuse loopingdrive mocht spelen, mits het voetenwerk uiteraard in orde was. Dat was in mijn geval nog niet zo eenvoudig. Een loopingdrive? Wat bazel je nu weer. Wel, dat was een forehandspin (backhandspin was nog science fiction) die ongeveer begon bij de enkels en ver voorbij je kruin eindigde. Ja beste mensen, daar kreeg je nog ruim de tijd voor. Lijmen? Huh?? Dat deed je 1x per jaar op je verjaardag bij het krijgen van 2 plakjes (in dezelfde kleur) Butterfly Sriver.

Ongeveer in deze setting betrad Peter Boon op een goede dinsdagavond het centre court. Jo, betrokken bij een ernstig auto ongeluk, raakte uit de roulatie waardoor Middelburg-Zuid lange tijd een hoofdtrainer ontbeerde. Zoals gezegd, daar verscheen Peter ten tonele. Wat volgde was een memorabele eerste training.

Zeg, hoe zit ‘t? Wat zitten jullie hier nu nog te doen? Nou euuhm wij wachten tot meneer Boon gaat zeggen dat we binnen de afzettingen mogen komen. Dan horen we met welke ballen er a.s. zondag tijdens de jeugdmeerkampen gespeeld gaat worden, wat anders? Hallo zeg, wij hadden al lang in kunnen gaan spelen en ohww help, niet met 1 bal, zóó 1975! Hup, hier heb je een serie. Wat? Een serie ballen ja en wel graag contra! Wie staat daar nu nog te schuiven? Zo de toon was gezet en nog overvallen door zoveel vooruitstrevendheid, knikten we devoot bij iedere nieuwe oefening, knalden er dartel en lustig op los en eenmaal in de flow, ging regelmatig een scorende bal gepaard met een keihard ‘jô’! Dit Zweedse ‘ja’, vrije vertaling: ‘dat ging wel erg lekker’, was dé verlossende uitroep na het scoren van een mooi punt. Dit uiteraard geheel naar eigen inzicht. Liefst wel bij een uithaal van enig kaliber. Bijvoorbeeld een in een verre hoek geplaatste forehand-snaai. Het was de taal van Jan-Ove Waldner, de wereldspeler gezegend met buitenaards tafeltennis, die het punt nog meer allure moest geven.

Een aantal weken later bleek dat onze kersverse leider naast wat tafeltennistechnische vernieuwingen ook beschikte over een compleet nieuw optrekje. Wij (voor het gemak de trainingsgroep) werden tot onze grote vreugde – want altijd in voor een feestje – uitgenodigd voor het open huis. In de zaal was Peter dan wel heer en meester, bij dit feest was dat niet helemaal het geval. Daar had je bijvoorbeeld Dick Henderikse (‘Ik ben Di(c))k en zo heet ik ook’). Hij liep door iedere kamer van het huis met ons onafscheidelijk in zijn kielzog en zwierde daarbij- bij wijze van inwijdingsritueel - als een dolle met een doorweekte wc borstel. Daarna was het tijd om een die middag persoonlijk aangeschafte sansevieria aan Peter te overhandigen (hoe later op de middag, hoe moeilijker verkrijgbaar) om het stulpje – zij het wat eenzijdig – warm aan te kleden. Het decor had niet misstaan op het boekomslag van de ‘helaasheid der dingen’, maar dit dan weer geheel terzijde. Niet alleen voor de gezelligheid maar ook vanwege de minieme huishoudelijke ambities van Peter, was het kado een uitkomst volgens het kamerplantenboek: Sansevieria's verbruiken zeer weinig water. De enige manier om een Sansevieria dood te krijgen, is door de kamerplant te veel water te geven. Die kans leek niet erg groot. Het is daarom beter om bij twijfel geen water te geven. Het kan niet anders dan dat Peter, ernstig in tweestrijd, niet wetende het waar te zoeken, toch besloten heeft langdurig de watertoevoer te staken. Ik kan geen andere reden bedenken voor het overlijden van een sansevieria, laat staan 25 sansevieria’s. Om dit depressieve geheel aan het zicht te onttrekken, zijn ze destijds in een onbewaakt ogenblik door de heer des huizes op het dakterras geflikkerd. Mogelijk ligt er nog wat restmateriaal als bewijs.

PETER_15

Ondertussen was het de weken erna weer business-as-usual. Peter gaf zijn 3-wekelijkse trainingen met overgave en wij lieten ons over het algemeen ook niet onbetuigd. Zo af en toe organiseerde hij een trainingsweekend (gewoon in Slaghvaert) maar ook een keer in een Limburgs klooster. Ongetwijfeld met de opzet ons slagenarsenaal vaster te laten worden. Het uitje daar kreeg echter tegelijkertijd een onverwacht hoog Zen-gehalte. Zelden zo meditatief een bord spinazie naar binnen zien werken als door de aanwezige monniken daar. Aan trappistenbier brouwen deden ze dan weer niet (of dit werd angstvallig verborgen gehouden) zodat de lol toch ergens anders gezocht moest worden. Geen nood, dit kon je rustig overlaten aan de heren die gezamenlijk met Peter op één kamer sliepen. Behoorlijk flauw maar daarom niet minder leuk werden de poten van zijn bed al proestend losgeschroefd waarna het wankele geheel niet veel meer nodig had om definitief ter aarde te storten.

Over de kloostergang kwam niet lang daarna richting onze kamer een bulderend lachsalvo aanrollen. Inderdaad, Peter was gaan liggen. En zo te horen een stuk lager dan in ieder geval zijn bedoeling was. Enigszins beduusd en ja toch ook ietwat ontdaan, herstelde hij zich uitermate snel door met een vlot hupsje en grimlachje weer recht te gaan staan. De volgende ochtend echter, toeval of niet, stond een ingelaste hardloopsessie op het programma. Wie dolde er nu eigenlijk wie?

Een aantal weken later bleek dat onze kersverse leider naast wat tafeltennistechnische vernieuwingen ook beschikte over een Enfin, al deze taferelen zijn een greep uit een wat mij betreft gouden tijd en ik kan nog wel even doorgaan, vrees ik, voor met name de huidige jeugd. Maar vermoedelijk, komen zij met soortgelijke verhalen. Onvergetelijke voorvalletjes van nu. Want het is het gevoel dat je bij een vereniging hoort, niet zomaar een vereniging maar eentje die ertoe doet, waar je lekker fanatiek kunt ballen zonder dat het al te hysterisch en zeker niet te sektarisch wordt. Je vindt er bakken aan de bar, een trainer die gedold wordt en je bent zelf ook regelmatig het haasje. Er worden onderling feesten zonder eind georganiseerd of een avondje ongebreideld doorzakken in de stad. En daarbij was Peter, telkens weer (nee dat liedje gaan we niet zingen) onvermoeibaar en met een jarenlange meer dan constructieve en positieve bijdrage, onafgebroken van de partij. Chapeau!!

Af en toe nog eens aan de bar in de zaal, maar meestal in andere horecagelegenheden proost ik graag met Peter op wat geweest is, niet meer terugkomt en wat er komen gaat. Ik betrap hem nog steeds op het heilige vuur met name voor alles wat met tafeltennis te maken heeft. Van een naderend afscheid lijkt in de verste verte nog geen sprake.

Zeeuwse trainers naar Barcelona Door Dick Hendrikse Het verhaal speelt zich af tussen 1980 en 1985. Het Zeeuwse trainerswereldje was heel overzichtelijk, je had Jo Kleinepier van Middelburg Zuid en Peter Boon van ’t Zandt en Sint Laurens. Daarnaast had je wat nieuwkomers zoals Joop Maas van SAR en ikzelf van Westerzicht. Peter was sinds enige jaren ook trainer van Middelburg Zuid en trainde de, op dat moment, Zeeuwse toppers.

De Zeeuwse trainers vormden een overzichtelijk wereldje waarin men naast de zorg en aandacht voor de spelers van de eigen vereniging via de Technische Commissie van de afdeling Zeeland, waar ik toen voorzitter van was, via gezamenlijke trainingen en gasttrainingen er voor zorgde dat Zeeland een prominente tafeltennisafdeling was. Peter Boon was in die Technische Commissie op zijn plaats en kon al zijn persoonlijke vaardigheden uitoefenen. Een tomeloze inzet, Peter was 7 x 24 tafeltennis, niets was hem teveel. Visie en Ambitie, Peter zag dat je enkel door samenwerking spelers in Zeeland beter kon maken. Scherpe concurrentie, Peter zorgde voor iedereen maar altijd een beetje extra voor spelers van zijn clubjes.

Geweldige roddels, Peter kon vooral na afloop in de kantine heerlijk over zijn collega’s roddelen of wat flauwe grappen over anderen maken. Als het niet over mij ging kon ik daar ook wel om lachen.

Peter bedacht, ergens rond 1982, dat het wel leuk zou zijn om met een aantal trainers de Europese Jeugdkampioenschappen in Barcelona te bezoeken. Ingrid Heijens maakte deel uit van het Nederlandse team en Ankie Kersten was reserve. Een wonderbaarlijk gezelschap ontstond. Volgens mij Peter, Willem Jan Duininck, Koen de Vries, ikzelf en als verrassing Jo Kleinepier. Vijf chauffeurs voor twee auto’s, wij konden wel in één streep naar Barcelona. De reis ging voorspoedig, begin van de middag naderden we de Frans-Spaanse grens, eind van de middag zouden we op de camping in Barcelona zijn.

Vijftig kilometer van de grens vroeg ik of Peter zijn paspoort wilde opzoeken. Paspoort? is dat nodig?, bij de Franse grens zijn we toch ook niet gecontroleerd? Peter was zijn pas vergeten. Volgens hem geen punt want hij werd niet aangehouden.

Vlak bij de grens dook Peter onder een plaid en imiteerde snurkgeluiden.

16_PETER

De douane wilde zijn gezicht zien en misschien kwam het daardoor dat de douanier naar zijn pas vroeg, ik weet het niet.

Peter kwam Spanje niet in en we moesten terug naar het consulaat in Perpignan voor een nooddocument. Wij terug, Perpignan is een behoorlijke stad en Tom-Tom was nog niet uitgevonden, op zoek naar het consulaat. Zoeken, wachten, wachten, wachten en eindelijk had Peter zijn document. Toen verder naar Spanje, ’s avonds laat kwamen we op de camping aan waar de anderen in spanning (ook nog geen mobiele telefoons) zaten te wachten.

Deze reis gingen vrijwel alle grapjes over Peter, zijn toneelstuk met de plaid, zijn moeizame Spaans bij de douane en Frans bij het consulaat.

Je zou bijna vergeten dat we voor de tafeltenniswedstrijden kwamen, ik ben de wedstrijden vergeten. De eerste nog vrije dag had ik het zo lang in de zon vol gehouden dat ik de volgende dagen roodverbrand en rillend van de koorts in de tent heb gelegen. Het Nederlands team met Ingrid werd knap veertiende en een Russin europees jeugdkampioene. Peter had geweldig veel mooie wedstrijden gezien, volgens hem.

De grapjes voor de terugreis namen toe, we zouden eind van de middag vertrekken en ’s nachts doorrijden. De weg van de camping naar Barcelona was om onduidelijke redenen afgesloten en met de kaart op de knieën zijn we dwars door de Pyreneeën, over Andorra naar Toulouse afgestoken. Een hectische rit waarbij we in Andorra hebben gegeten. Koen en ik kozen voor de regionale specialiteit en kregen een varkenspoot in het vet en Jo Kleinepier heeft niet gegeten omdat ze geen schnitzel hadden. Na een reis van 28 uur waren we terug in ons vertrouwde Middelburg.

Ik ben nooit meer samen met Peter op reis geweest, het ongeschoren gezicht onder de plaid is me bij gebleven. Na mijn verhuizing, 28 jaar geleden, naar het uiterste noordoosten van Nederland, daar waar de aarde zo lekker beeft, hebben we altijd contact gehouden en elkaar nog regelmatig bezocht waarbij we avonden vol sterke verhalen uit ons verleden hebben opgehaald. Peter had het nooit meer over Barcelona, ik weet niet waarom.

Een meisjes dat kon schuiven…

Door Ingrid Heijens We stonden erom bekend; de tafeltennisvereniging Middelburg Zuid, vrij vertaald “prikkers” en dat was niet direct een positieve bijnaam. Als speler had ik dat niet in de gaten. Het was wat het was en ik was er (meestal ☺) tevreden mee. Toch zeker vanwege de resultaten.

Een vreselijk ongeluk gaf aanleiding voor verandering. Als gevolg daarvan werd Peter Boon de trainer bij MZ. Oei, dat was even anders. Nu moest ik plots na mijn (schuif)service de eerste bal openen (dat werd ook plots spinnen genoemd) en soms zelfs ómlopen. Wow!! Opeens anderhalf uur trainen, ik was er goed moe van. En dat wel 2, soms 3 x per week.

Dat was flink wennen, maar ik miste ik de rondjes Nieuwland en Bieb, en vooral het rustig starten met “rond de tafel” niet echt. Wat uiteraard niet wegneemt dat de trainer van destijds zijn uiterste best deed en er alles voor over had, daar ben ik van overtuigd.

En dan kan het zomaar zijn dat je korte tijd daarna wordt aangesproken. Ik was goed, veel feller en aanvallender gaan spelen, en veel sterker geworden. Het compliment was natuurlijk voor Peter (hierbij alsnog Peter), maar ik nam het glimlachend en trots in ontvangst.

Resultaten kwamen in vogelvlucht en dat leidde onder andere tot een finaleplaats bij het Nationaal Wintercircuit. Alhoewel ik nooit echt gecoacht werd door Peter, ging hij voor deze gelegenheid met me mee. Met ook Ankie als supporter, was ik sterk vertegenwoordigd. Tegenstanders als Bettine Vriesekoop en Mirjam Kloppenburg, ik was er klaar voor.

Laten we het erop houden dat ik niet mijn dag had. Ik herinner me dat ik bij één van mijn laatste wedstrijden behoorlijk boos was. Iets uitzonderlijks☺. Ik kwam machteloos naar de kant en wilde mijn batje gefrustreerd in mijn tas gooien.

Helaas lukte zelfs dat niet en mijn batje kwam met het handvat naar beneden op de tenen van Peter terecht. Dat Peter daar niet blij van werd, zal geen verrassing zijn.

Alsnog mijn welgemeende excuses Peter.

Peter; ondanks dit voorval heeft jouw training en coaching me veel gebracht, waarvoor veel dank!!

PETER_17

“On the road” Door Willem-Jan Duininck Regelmatig speelde ik als brugklasser een potje tafeltennis op de zelfgemaakte, veel te kleine tafeltennistafel op de overloop van mijn vriendje Hans van Unen, die op St Laurens woonde. Omdat we dachten dat ons spel op een “echte “ tafeltennistafel bij een vereniging nog beter tot zijn recht zou komen besloten we lid te worden bij de ttv St Laurens in het Wijkgebouw in de van Citterstraat in St.Laurens. Zelf woonde ik aan de Nw Vlissingseweg. Mijn kleuterschooltijd heb ik deels doorgebracht in de barak van de wijkverening ‘t Zand in de speeltuin, waar nu de Vergulde Baars staat en op de lagere school had ik gymles in de zaal waar ‘t Zand later zijn wedstrijden speelde.

Helaas was bij St.Laurens net de trainer, Jan van de Voorde, opgestapt, die daar de vereniging bij de eerste schreden op weg had geholpen. Toen we in de St Laurens de allereerste donderdagavond gingen “trainen” was er gelukkig een nieuwe trainer aanwezig. Hij had lang haar tot op zijn schouders, kwam aanrijden op een Puch met hoog stuur, en heette Peter Boon. Ik ken tafeltennis dus niet anders dan dat Peter Boon “de” trainer is. Helaas herkende Peter niet gelijk mijn kwaliteiten (beginnersfout/ koude start?) en plaatste mij, op grond van mijn gebrekkige techniek , in de laagste selectie en in het laagste team. Later verklaarde hij dat dit voor mij vooral de ultimieme motivatie was geweest om als een dolle te gaan trainen wat uiteindelijk resulteerde in het bereiken van de hoofdklasse (gelijk achteraf?)

Peter bleek een goede, toegewijde, motiverende en bovendien aardige trainer te zijn. Ondanks dat hij eigenlijk van ‘t Zand was gaf hij gepassioneerd training bij St Laurens. Eerst op donderdagavond, maar later ook op zaterdagmorgen (8.30!)

Peter woonde inmiddels in de Grevelingenstraat en was in het bezit gekomen van een Datsun Sunny. Dat was een luxe vervoermiddel, vooral ook voor mij, omdat ik zaterdagochtend dan mee kon rijden naar de training van de Stromenwijk naar St Laurens. Dat meerijden in de Datsun werd al snel intensiever omdat ik deel uitmaakte van het 1e jongensteam van St Laurens. En omdat dit het eerste, door Peter opgeleide team was, dat landelijk speelde begeleidde hij dat zelf.

Vooral door zijn aandacht en toewijding werden we direct al kampioen.

Jaren later werd ik van St Laurens getransferreerd naar Middelburg Zuid (ik was de eerste Zeeuwse speler, voor wie een transfersom werd betaald: 200 gulden) om daar landelijk Heren te spelen. Peter, die inmiddels het diploma Bondsoefenmeester had, behoorde samen met Piet Boone van Wilno en Jo Kleinepier van MZ tot de `”Grote Drie” van de Zeeuwse trainers, die het Zeeuwse tafeltennis bij de jeugd tot de nationale top opstuwde. Dat kwam ook mede ook omdat Peter een grote bijdrage leverde bij Technische commissie van de NTTB, afdeling Zeeland,. Die maakte beleid, maar verzorgde ook afdelingtrainingen en organiseerde trainingskampen.

Toen Jo Kleinepier een ernstig ongeluk kreeg, en MZ verlegen zat om een trainer voor de landelijke selecties kwam Peter daar als hoofdtrainer terecht en begeleidde daar de talentvolle jeugdselectie, en later ook het 1e herenteam, waar ik inmiddels deel van uitmaakte, samen met Jan Henk Bomhof en Peter Slagter. Niet alleen als speler reisde ik vaak samen met Peter maar vooral ook als mede trainer/begeleider van de Zeeuwse jeugd . Er trok wekelijks een hele colonne Zeeuwse auto’s met tafeltennissers vanuit Zeeland door het land. Jo Kleinepier met zijn okergele Golf, Dick Henderikse met een blauwe Honda Civic, ikzelf met een lichtblauw VW-kever en Peter toerde rond in een mooie donkerblauwe Opel Mantra.

Daardoor ben ik veel met Peter “on the road” geweest.

Een greep uit de bestemmingen door de jaren heen: Zeeuwse toernooien, met na afloop Chinees eten in Au Paradis Chinois in de Langeviele vele weekenden de Halex/Vivo/Nationale jeugdachtkampen in Culemborg trainingkamp Roelofarendsveen, waarbij incidenteel nog wel eens een auto met jeugdspelers in een kettingbotsing verzeild raakte.. landelijke wedstrijden, met na afloop onderweg eten in de Raayberg, waar de dikke kelner ons zo goed kende dat hij vaak alleen maar vroeg: “Hetzelfde als anders, heren?” de Nederlandse kampioenschappen in de sporthal in Hoog Catarijne in Utrecht, waarbij we van zaterdag op zondag met 5 man overnachtten in mijn studentkamer in Amsterdam. Het was in de tijd dat Bert vd Helm 7 keer Nederlands kampioen werd, en Koen de Vries verassend de 1/8 finale haalde en waar Clara de Bree en ik tot veler hilariteit Nederland Kampioen Mixed Dubbel in de C-klasse werden.

18_PETER

de Europese Jeugdkampioenschappen in Barcelona met Dick Henderikse, Jo Kleinepier en Koen de Vries. We reden 2 dagen heen, over de Route National, omdat we dachten dat dit sneller, maar vooral goedkoper zou zijn, bleven daar 2 dagen om Bettine Vriesekoop net geen Europees kampioen te zien worden en sliepen op een camping, die toevallig net onder de landingsbaan van het vliegveld bleek te liggen. Tenslotte reden we over de bergen langs Andorra terug, waarbij we om 6 uur ‘s morgens ,door de slaap vermoeid, maar 1 keer van de weg raakten en net niet in de sloot, zijn beland.

Peter Boon reed intussen in een bruine Mercedes. Door studie en werk trokken we minder op en Peter beperkte zijn activiteiten meer tot zijn oorspronkelijk liefde ‘t Zand. Toen MZ in de versukkeling raakte ben ik mijn nadagen als tafeltennisser, toen ik al bijna 40 was, uiteindelijk bij ‘t Zand terecht gekomen. Ik speelde in het 2e herenteam en kreeg weer “gewoon” training van Peter Boon.

Peter heeft in zijn carrière een onvoorstelbare ijver, passie en vakmanschap getoond. Niet alleen bij de verenigingen waar hij actief was als trainer en bestuurder, maar ook bij NTTB en andere sportinstanties. Daarbuiten is hij voor velen een toegewijde, persoonlijk geïnteresseerde en betrokken vriend.

Technisch Door Marinus Jan Uil Met het beetje talent wat ik meegekregen had van thuis beklom ik trappen van de jeugdafdeling van ttv ‘t Zand. Al gauw kreeg ik te maken met Peter Boon. De tafeltennisgoeroe van Zuid West Nederland. In de beginjaren nam ik alle tips en aanwijzingen gretig in mij op. Peter wilde je beter maken en daar was hij continue mee bezig. Vanaf de B junioren werd de samenwerking intensiever. Competitie en toernooien, vaak was Peter erbij. Zo ook eens op een toernooi in de sporthallen Zuid te Amsterdam. Peter had die dag iets te dikke rode wollen sokken aangetrokken en dreef aan het eind van de dag nog net niet zijn schoenen uit. Gelukkig was hij zelf op het idee gekomen om zijn voeten goed te wassen en bij de sportstand een paar hagelwitte sportsokken te kopen. Ons werd een onaangename terugreis bespaard.

Op een gegeven moment kwam het fenomeen trainingskamp in Roelafarendsveen om de hoek kijken. Wat een belevenis, een geweldige week. Peter uiteraard nadrukkelijk aanwezig en de regie strak in handen. Daarbij voldoende ruimte voor humor en ontspanning. Tijdens een van die trainingskampen kocht Peter een Mercedes bij de plaatselijke garage. Het kenteken KT-18-JZ was al gauw onderwerp van gesprek. Met wat klinkers toevoegen ontstonden er twee woorden die niet gelijk rond geschreeuwd werden, dit uit fatsoen. Tot het moment dat we , na trainingskamp in Schimmert, een bezoek brachten aan de Top 12 te Charleroi. Er was wat gebrek aan parkeerplaats en Peter parkeerde zijn bolide niet waar het moest, schijt dacht Peter. Middenin het toernooi werd de nummerplaat van Peter luidkeels omgeroepen. Toen klonk wel luidkeels door wat Zandleden; hey Peter je hebt KuT JeZus verkeerd geparkeerd.

Jaren later takelde mijn interesse voor prestatief tafeltennis af. De kroeg, gezelligheid aan de bar en meisjes wonnen het van mijn fanatisme. Ik vergat er op tijd een punt achter te zetten en kreeg kleine conflicten met Peter. We hebben dat altijd uit kunnen praten. Niet veel later legde ik mijn batje definitief neer. Thans is mijn relatie met Peter uitstekend. Een paar keer per jaar gaan we samen uit eten en drinken een goed glas bier. Stiltes vallen er zelden. Het zijn mooie gesprekken over het technisch gebeuren bij zowel TTC Middelburg als Zeelandia Middelburg , waar ikzelf in het kader zit. Ik koester deze vriendschap en hoop dat hij nog lang mag duren.

PETER_19

Onder het bat van…

PETER BOON “Onder het bat van …“ was een bekende interviewrubriek van het clubblad Rally. Vele van de interviews die onder deze naam verschenen, zijn door Peter afgenomen. De afgelopen decennia zijn er ook vele interviews met Peter zelf geweest. In Saint, het clubblad van Sint Laurens, Rally, Tafeltennismagazine van de NTTB, de PZC, enz. Een compilatie van interessante passages hieruit en opmerkelijke uitspraken.

20_PETER

Over zijn jeugd: “Ik heb niet zo’n plezierige jeugd gehad. Ik was de jongste van drie kinderen uit een arbeidersgezin aan de Poelendaeleweg, met een zes jaar oudere broer en een vier jaar oudere zus. Vroeger, maar ook nu, vond ik het gezinsleven niet zo belangrijk. Het verenigingsleven is voor mij veel belangrijker dan het gezinsleven. Ik was een buitenbeentje, met qua denkwijze en karakter in een bepaalde periode het meest op m’n vader lijkend. Ik was een lastig, moeilijk en driftig mannetje” – Rally 1986 Jeugdtrauma: “Als jochie van een jaar of 6 jaar had ik een kip.

Op een goede dag omstreeks 25 december was zijn kip weg.

Wat schafte de pot ’s middag?

Juist.” Sindsdien heeft hij een grandioze hekel aan Kerst en familiesfeer. Kip heeft hij sindsdien nooit meer gegeten – Rally 1996 Het raam van Peter’s kamer in het ouderlijk huis keek uit op de speeltuin achter “de Vergulde Baars”. Als daar gevoetbald werd, en dat gebeurde dagelijks, was Peter van de partij.

Peter was, samen met onder andere Jan den Boer, niet weg te slaan uit de speeltuin van de wijkvereniging. De enige verplichting was een lidmaatschap, en zo kwam hij op een spelletjesavond in aanraking met tafeltennis. Peter en Jan den Boer bleven ook daarna nog lange tijd onafscheidelijke maten: “We vulden elkaar aan.

Een zwijger en een prater” – Rally 1996 De beginperiode: Toen de club was opgericht en competitie ging spelen, sprong Peter in op de vacature van trainer. “Mijn leiderscapacitei-

ten kwamen een beetje naar boven. Ik zag dat andere niet insprongen op plaatsen waar dat nodig was. Omdat de jeugd steeds fanatieker werd, ben ik erin gestapt. Daarvoor zocht ik contact met gevestigde namen als Jo Kleinepier en Piet Boone, maar echt geaccepteerd voelde ik me niet. Ze voelden zich ver boven me verheven, en deden of ze geheimen hadden.

Het ging zelfs zo ver dat Boone de training staakte als ik binnenkwam” – Rally 1996 “In die tijd (begin jaren zeventig) startten we ook met trainingskampen, lekker fanatiek zijn gecombineerd met ontspanning. Ook onverantwoorde dingen gebeurden er toen: 3 keer een 5 kilometerloop op de nuchtere maag bijvoorbeeld.

Belangrijker was dat wij als jonge trainers werden geaccepteerd door de groep. We stonden er middenin en toch boven.

Met die werkwijze heeft ’t Zand het ver geschopt” - Rally 1986 Vrij snel na het behalen van zijn trainersdiploma’s verlegt Peter zijn trainingsactiviteiten naar elders: “Ik vond dat ik bij een andere club, St-Laurens, beter mijn ei kwijt kon. Ik moest bij ’t Zand ineens training geven aan Jan den Boer in plaats van met hem te dollen.

Bovendien stond alle bij ’t Zand op dat moment goed op poten. Jan van de Voorde, Atrainer, was er vanuit MZ bijgekomen en Jan den Boer gaf conditietraining Rally 1996.

Als reactie op 'geld' geeft Peter een opzienbarend antwoord: "de helft op de bank, de andere helft voor plezier (zie mijn rekening in Seventy Seven)" – Rally 1970

Interview “De andere Peter Boon”, door Hans Laroes start met een sfeerbeschrijving: “Aan de wand posters, uit zo te zien oude tijdschriften geknipt, met punaises aan de muur geprikt. De kamer maakt de indruk een vluchtig doorgangsoord te zijn, een eet- en slaapgelegenheid, in ieder geval niet een ruimte die de zorg en toewijding van haar bewoner uitademt” en vervolgens een citaat van Peter: “In een interview met de Saint heb ik wel eens gezegd dat het een ideaal van me is om een baan te hebben die met tafeltennis te maken heeft. Ik realiseer me nu dat dat niet kan. Ik zou iedere dag met tafeltennis bezig zijn, dat zou denk ik erg tegenvallen …” – Saint 1975 “Ik trouw niet voor mijn veertigste, maar wie weet, kom ik daar nog op terug” - Rally 1976 (op 35 jarige leeftijd).

Op de vraag welke volgorde van belangrijkheid Peter er op nahoudt voor wat betreft zijn functies in de vereniging antwoordt hij: “Ten eerste de functie van trainer, ten tweede de functie van speler, op de derde plaats komt de bar, bestuurslid kwalificeer ik als vierde, als vijfde redactielid van het clubblad” , en verder “Ook de conditietraining is in positieve zin duidelijk merkbaar. Er moet stevig aangepakt worden, we zijn geen jonge juffers, en daar bedoel ik niet mee hoor.” - Rally 1976 Uit de rubriek “Pas op … de trainer” : “Toevallig weet ik dat de heren journalisten van de PZC de nodige kennis hebben van wielrennen en zwemmen, en ze daardoor hoger aanslaan dan

PETER_21

kader brokkelde daar ook af.

Bij MZ vond ik een nieuwe uitdaging, en daar heb ik mijn ei ook kwijt gekund “ – Rally 1986

ons simpele tafeltennis” – Saint 1976 Uit de rubriek “Uit de keuken van de trainer”: “Karel Smet is een topspinspeler, hetgeen niet betekent topspeler, want dat is hij niet” “De sport moet echter niet ten koste van de studie gaan, maar ik vind dat dat andersom ook niet mag!”

“Ikzelf bestel eenmaal per twee maanden voor belangstellenden rubber, batjes etc., waardoor ik redelijk goedkoop kan leveren.

Ik doe het niet om winst te maken, maar om de spelers met zulk goed mogelijk materiaal te laten spelen” - Saint 1977 “Ik coach liever jongens, meisjes kunnen zo blijven zeuren “ Rally 1986 15 jaar later werd hij Peter bondscoach van de nationale damesselectie nadat hij ook op de jeugd EK’s al een groot aantal keer als meisjescoach actief was geweest.

“Begin jaren tachtig was ik uitgekeken bij Sint Lauren. Het

22_PETER

slechte eigenscha. Het gevaar is alleen die ene keer dat je ongelijk hebt, je dat niet toe kunt geven” – Rally 1996

Over de overgang naar MZ: “In die tijd speelde de verhouding ’t Zand – MZ natuurlijk een grote rol. De verhoudingen waren nog slechter als dat ze nu zijn. Voor ’t Zand ging ik naar de vijand. Gelukkig heeft men mij toen niet voor de keuze gesteld, dat maakte de terugkeer makkelijk. Was dat wel gebeurd, dan had ik toen voor MZ gekozen” – Rally 1996

Over zijn periode bij de bond: “Achteraf is het wel een beetje teleurstelling gebleken. Er werd van alles beloofd, maar meestal gebeurde er weinig. Al het beschikbare geld werd in de senioren gestoken, de jeugd fungeerde als bijwagen. Mijn contract loopt in juli af, en ik overweeg ernstig te stoppen.”

Het zou bij de bond eigenlijk beter geregeld moeten zijn dan bij ’t Zand, maar dat is duidelijk niet het geval – Rally 1996

Nu is het zover dat m’n ambities niet langer bij MZ liggen maar bij het bondscoachschap in combinatie met ’t Zand of, als beiden niet mocht lukken, eventueel bij een andere club, mogelijk buiten Zeeland” – Rally 1986 Dat laatste is er, gelukkig, nooit van gekomen.

“Mijn rol bij ’t Zand zal in de toekomst iets meer coördinerend worden. Je moet bij een club alleen wel wat diplomatieker zijn dat bij de bond of op je werk. Op je werk zeg je: ‘Hé klootzak doe je werk’. Bij ’t Zand moet je dat soort gevoelens iets diplomatieker verpakken” – Rally 1996

“Door alles wat er van onze vorige beleidsplannen is terecht gekomen, ben ik een beetje een ongelovige Thomas geworden” (Tafeltennismagazine, januari/februari 1996)

“Toen dertig jaar geleden ’t Zand werd opgericht, sloot Boon de boreling vanaf de eer-

Samen met Theo Spek hebben we het zogenaamde “kweekvijver model” bedacht, ook wel het Spek en Boon(en) plan genoemd, het idee om jaarlijkse trainingsstages te organiseren voor de subtoppers (Tafeltennismagazine mei/juni 1996) “Als je in negen van de tien gevallen gelijk krijgt, put je daar zelfvertrouwen uit. Je moet naar jezelf leren luisteren. Sommigen noemen dat betweterigheid. Gelijk willen hebben, is volgens mij geen

ste dag als een liefdesbaby in zijn armen. Hij heeft die sindsdien nooit meer losgelaten” PZC december 1997, promotie ’t Zand naar eredivisie Dat hij nu pas wordt gekozen, kan Boon wel verklaren: “De eerste keren moest ik concurreren met trainers als Bert van der Helm en Jan Vlieg. Mensen van naam dus. Maar of dat zulke supertrainers zijn weet ik niet.

Vorig jaar bleek de keuze commissie verdeeld en maakte ik weinig kans. Ik steek mijn mening niet onder stoelen of banken. Weliswaar om zaken te verbeteren, maar sommigen kunnen daar niet tegen”. Zij verkiezing beschouwt Boon als een grote overwinning op de bond die hem eerder aan de kant schoof, en hem nu weer terug vraagt - PZC 1998, na verkiezing trainer van het jaar Banaan Met een brede grijs wees Peter Boon na afloop van het duel met Lelystad United op een onaangeroerde banaan. “Ik heb hem vandaag niet nodig gehad”, grinnik hij. De 48-jarige Middelburger heeft voor elke wedstijd die hij coacht een banaan achter hand. Mocht het misgaan, dan kan hij door de vrucht te verorberen de kar

alsnog op de rail krijgen. Denkt hij. – PZC december 1998 NB: heeft u Peter wel eens een banaan zien eten? Dat is echt hilarisch! “ ‘t Zand pakt herfsttitel: Rehabilitatie Peter Boon” kop Telegraaf, de favoriet krant van Peter, december 1998 Boon zelf leek nog niet goed te beseffen wat hij bij dat bescheiden Middelburgse clubje heeft opgebouwd. “Dat komt misschien met kerst, wanneer ik even de tijd heb om alles op een rijtje te zetten”. Het kan echter niet anders dan dat hij ook de komende dagen wordt geconfronteerd met de landstitel. Na afloop werd in de feestvreugde zijn snor afgeschoren – PZC december 1999, na behalen van het landskampioenschap (najaar)

Over zijn band met Kalun Yu “Noemt Kalun mij een vriend?

Ik zie dat een beetje anders.

Met vrienden ga ik stappen en eten. Dat doe ik met Kalun niet. Ik denk dat dat ook met mijn leeftijd te maken heeft.

Samenwerking tussen een autoritaire trainer en een slaafse speler geeft botsingen, tussen een extraverte trainer en een introverte speler ook. De wisselwerking tussen Kalun en mijzelf is prima. De band die we hebben, heb ik met geen ander - PZC 2001

PETER_23

Bobo of ten strijde tegen de bobo’s, dat is de vraag

Peter en besturen. Een moeizame combinatie. Hoewel hij zich in zijn carrière op diverse momenten laat verleiden om tot een of ander bestuur toe te treden, houdt hij het in veel gevallen toch niet lang vol. Te ambitieus, moeite met de vrijblijvende houding van medebestuurders…

24_PETER

De

BOBO

Al meteen vanaf de oprichting van de club rolt Peter van de ene vrijwilligersfunctie in de andere. Door het kleine aantal leden kan ieders inzet goed worden gebruikt. Ook die van bestuurslid van ’t Zand valt hem te beurt. Uit het feit dat hij stopt met de bestuurskadercursus blijkt dan al dat je je kunt afvragen of het wel iets voor hem is. Hij schrijft in die tijd zelf in het clubblad: "Een erg lange vergadering. Op de bestuurskadercursus zou dit zeker afgekeurd worden, want daar wordt men geleerd dat een vergadering niet langer mag duren dan een uur of drie. Wellicht ontstaat dan geestelijke dufheid ("ik weet dit overigens van Iris (Ridderikhof, red.), die genoemde cursus heeft gevolgd; ik ben al na één les opgestapt).”

Ondanks de haat-liefde verhouding met besturen laat Peter zich toch voor diverse bestuurlijke taken strikken. Vermoedelijk om niet vanaf de zijlijn te gaan roepen, neemt hij zijn verantwoordelijkheid en vervult de rol van bobo. Jeugdcompetitieleider bij de afdeling, bestuurlid, bestuurslid van ’t Zand, Sint Laurens en later ook MZ, lid van een groot aantal commissies bij de bond etc. etc.

Al vroeg weten ze Peter dus ook bij de bond te vinden. Begin 1972 is hij jcl van de afdeling en neemt die taak zeer serieus. In het afdelingsblad Service houdt hij een vlammend betoog voor begeleiding van jeugdspelers door ouders en senioren. (…) Het zal niet de laatste keer zijn dat hij zich hier druk over maakt. Om dingen voor elkaar te krijgen gaat Peter er soms vol in. Dat hij niet haatdragend is, blijkt duidelijk uit een quote van Peter in het

clubblad begin jaren zeventig nadat het bestuur van ’t Zand een bezoek aan MZ bracht: 'We zien daar een oudgediende, de heer Bakker, waarmee ik ooit eens een boze briefwisseling heb gehad, maar 't Zand erover... Ik was toen een broekie van een jaar of twintig en hij was niet zo verstandig, maar laten we de schuld maar delen.'

Oppositie Peter verlaat 28 november 1978 het bestuur, meldt de Rally. Het clubblad schrijft vervolgens dat hij vanaf dat moment 'de oppositie vormt.' Een rol die waarschijnlijk veel beter past, want in zijn carrière klimt hij veel vaker op de barricades tégen de bobo’s. Al in 1974 geeft hij in een PZC-artikel af op de landelijke bond als deze het besluit neemt dat jeugdspelers op toernooien moeten kiezen of bij jeugd of bij de senioren te spelen. Het zal u niet verbazen tot ergernis van Peter. "Ik begrijp niet waarom de jeugd niet van twee walletjes mag eten."

In de Saint – het clubblad van Sint Laurens – schrijft Hans Laroes dan al als een volleerd parlementair verslaggever de gang van zaken op een vergadering van de afdeling. In een artikel met de kop ‘Het grote offensief van Peter Boon’ wordt de bedrijfscompetitie besproken. “Peter Boon, die avond met grote slagen uithalend tegen alles wat volgens hem naar het kwaad riekte, opende de avond frontaal: ’t Zand had een speler verloren aan de bedrijfscompetitie, omdat, zo werd ongeveer gesteld, het spelen in die competitie vele malen goedkoper is dan in de officiële competitie, en ’t Zand wenste die zaak aan de kaak te gesteld te zien, want zo

concurreert de bedrijfscompetitie met de NTTB-competitie en gaat straks misschien de NTTB-competitie nog kapot maken, zo stelde Peter Boon en z’n ogen spoten vuur.” Toenmalig afdelingsvoorzitter Wim Veen gaf vervolgens aan dat de club dit probleem zelf had opgelost door de speler op dezelfde tijd te laten trainen waarop hij anders had moeten spelen.

“Dat is een smerige insinuatie”, beet Peter Boon hem toe, en Jan van de Voorde zei: “Een heel smerige insinuatie zelfs,” vrij naar Janssen en Janssen uit de Kuifje-strips. “Maar het bleek uiteindelijk niet eens zo smerig te zijn, want ’t Zand had dat wel degelijk overwogen.”

Waarna Laroes in zijn verslag nog uitgebreid de discussie beschrijft waarbij andere aanwezigen uit ergernis weglopen, ’t Zand alleen steun van Albert de Vries krijgt, Peter het morele gelijk heeft, maar reglementair toch in het stof moet bijten.

In bovenstaande anekdote herkennen veel van onze huidige leden vermoedelijk de betrokken, altijd op scherpe toon discussiërende Peter. Niet snel tevreden zorgt hij ook de laatste jaren op algemene ledenvergaderingen nog regelmatig voor vuurwerk. Voorlopig heeft hij zich nog niet laten lijmen voor een hernieuwde terugkeer als bestuurslid. Maar misschien dat hij op een heel andere functie broedt… Eind 1993 beëindigde hij een column met de titel Bonds(on)raad met zijn naam en vervolgens de woorden ‘die als hij de pensioengerechtigde leeftijd haalt, graag nog eens zitting neemt in de bondsraad.’

Wie weet wat er dus nog zit aan te komen!

PETER_25

De

SCHRIJVER

Hoewel de classificatie ´schrijver´ Peter misschien iets te veel eer doet – op een boek van Peter´s hand is het tenminste nog steeds wachten – heeft Peter in zijn tafeltennisjaren al heel wat proza geproduceerd. Een eindeloze rij columns. Pagina´s vol kritische beschouwingen. Talloze interviews bij voorkeur afgenomen ergens in een kroeg. Niet iedereen was altijd blij met de mening die Peter graag aan het papier toevertrouwde over alles wat hem bezig hield.

27_PETER

Vanaf de beginperiode van tafeltennisvereniging ´t Zand is er een clubblad en Peter - hoe kan het ook anders – is daarbij één van de redacteuren. Vermoedelijk zet Peter vanaf de beginperiode ook inhoudelijk de toon. Anti-autoritair, kritisch, met humor. Eén van de eerste nummers van het clubblad – dan ook al Rally geheten – wordt in het bondsblad Tafeltennis (een blad van de NTTB dat die jaren nog bij alle bondsleden in de bus valt) door dan ook al tafeltennisjournalist Ted van der Meer aangehaald vanwege een kreet op de voorzijde...

'Haardracht vrij.' "Dat doet wel even de wenkbrauwen fronsen.

Zelfs de haardracht vrij, mijne heren, het einde is zoek...'

dig tweede kamerlid, red.) en ik kwamen op de gedachte om een clubblad te maken om de vereniging te completeren. Daarbij zijn we toen zelfs beïnvloed door Peter Boon die altijd met zijn Rally kwam afzakken.”

Als redacteur van het eerste uur ziet hij de waarde van het clubblad voor de vereniging. Als hij in de jaren zeventig zijn trainersactiviteiten uitbreidt naar buurvereniging Sint Laurens weet hij enkele dan zeer actieve leden ook daartoe te bewegen. In een interview in het later roemruchte clubblad de Saint ontlokt interviewer Willem-Jan Duinick clubgenoot en redactielid Hans Laroes (later eindredacteur van het NOS journaal) de volgende uitspraak: “Albert (de Vries, hui-

De lijst columns die Peter schrijft is groot. Ter gelegenheid van zijn 50ste verjaardag verzamelde hij voor de genodigde gasten 50 serieuze en minder serieuze colums in een blad genaamd Bo(o)aparte. De naam is er - niet zo vreemd eentje met een woordspeling.

De rubrieksnamen van Peter´s vaste clubbladbijdragen verraadden toch al vaak de toon van de inhoud. In de Rally hanteert hij jarenlang ´De giftige pen´ over zaken die bestuurlijk, tafeltennisorganisatorisch etc. fout gaan. In zijn rubriek ´Stekelbaarsjes´ (naar de naam

Kritisch penvoerder Peter is vanaf het begin van de club een kritisch penvoerder voor allerlei zaken die niet goed gaan op de club. Naarmate zijn bemoeienis in tafeltennissend Nederland toeneemt, vergroot hij daarbij ook zijn aandachtsgebied. Een mening heeft hij ook over de afdeling, de landelijke bond, maar als het nodig is ook over de wereldpolitiek...

Hoewel niet alle ´slachtoffers´ de kritische kanttekeningen waarderen, zijn de bladen waar Peter voor schrijft blij met de opinies van Peter over allerlei zaken.

van het voormalige clubgebouw Vergulde Baars) verruimt hij zijn blik ook op allerlei randzaken. Niet minder scherp beschrijft hij welk relatieperikelen de prestaties achter de groene tafel beïnvloeden of zijn top 10 van grote ongenoegens.

Te mopperen viel er ook altijd wel iets. Te weinig medewerkers, balletjes rovende jeugdleden, niet opruimende seniorenteams! De meest spelers begrepen de opmerkingen wel, konden de toon ook wel waarderen.

Soms moest er ook nog wel eens een verzoenend gesprek plaatsvinden als een team oor ´de zachtste van het achtste´ was uitgemaakt! Dat niet al zijn lezers zijn kritische noten konden waarderen bleek wel in zijn laatste column die hij voor het trainersvakblad Visie schrijft.

“Ik wil in deze column mijn nederige excuses aanbieden aan die personen die zich door mijn columns gekwetst voelen, zoals wellicht de scheidsen, mijn collega-trainers, de journalisten, ex-collega Theo Spek, de Bobo’s, de bondsraadsleden, de ETTU-bonzen en verder iedereen die zich regelmatig gediscrimineerd voelde, bijvoorbeeld onze dames vanwege de vrouwonvriendelijke opmerkingen. Het spijt me, het zal niet meer gebeuren, althans niet meer in Visie.” Voor zijn notoire tegenstanders is hij bereid zijn bijdragen te bundelen zodat ze deze nog eens goed na kunnen lezen. “Maar dan dient u wel aan de volgende criteria te voldoen: lees ze eens over met een glimlach en een vette knipoog, neem nauwelijks iets serieus, streep de zinnen door die mogelijk betrekking hebben op u zelf en kies een moment uit

dat u goed geluimd bent. Wie weet helpt het. En als u het dan nog niet kunt waarderen, probeert u de foto van mij af te dekken.” Om vervolgens te eindigen: “Zo, ik heb mijn best gedaan om mogelijk verstoorde relaties te verbeteren.”

Gezelligheid De artikelen van Peter leidden overigens niet altijd tot consternatie. Als het 'sfeerinterview' begin jaren tachtig nog niet bestond, is het door Peter uitgevonden. Waarschijnlijk was het voor hem vooral een goed excuus voor een gezellige dag en/of avond. Uit één van de eerste interviews die hij voor het clubblad met het toenmalige bestuur van de club maakte.

'Het programma dat die dag wordt afgewerkt is nog een verrassing. Iedereen heeft een uitnodiging gekregen voor deze 'buitengewone' vergadering. De agendapunten moeten tussen 11.00 uur 's morgens en de kleine uurtjes 's nachts worden afgewerkt...'

slachtoffer deze overigens zonder morren...

Peter was daarnaast ongetwijfeld de producent van de meeste Spatjes... Deze roemruchte rubriek waar alles en iedereen op een humoristische manier op de korrel werd genomen, werd door alle leden gespeld. Na een interview met jeugdspeler Ronald Jobse merkte deze op datie blijkbaar geboycot werd voor de spatjes, maar dat veranderde meteen. Peter schreef een pagina spatjes als beloning. Peter werd gelukkig met grote regelmaat teruggepakt (zie elders in deze Peter). Eentje kan in deze rubriek niet ongenoemd blijven.

In 1981 geeft het spatje "Peter is apetrots. Na héél lang zoeken heeft onze neerlandicus eindelijk een typefout in het clubblad gevonden" aan op welke mierenjeukerige manier Peter de toenmalige redactie op fouten probeert te betrappen. Hij is zelf een paar jaar gestopt, maar besluit daarom waarschijnlijk om in 1983 de redactie weer in te stappen!

In jaren later vond hij samen met mede-redactieleden Jeroen Louws en Marinus-Jan Uil nieuwe vormen voor die gezelligheid. Met rubrieken als 'de gebeurtenis van het seizoen' werden individuele leden of teams beloond voor bijzondere prestaties al lagen die lang niet altijd op het sportieve vlak. Aan het eind van het seizoen werden de winnaars mee uit eten genomen, gevraagd voor een avondje stappen etc. Terugkijken kun je je niet aan de indruk onttrekken dat Peter daar een zeer actieve, zelfs sturende rol in vervulde... De ‘winnaar’ van de lijst met minpunten kreeg als taakstraf het wassen van Peter’s auto. Ondanks het nodige geroezemoes bij de ouders van het 'slachtoffer' volbracht het

28_PETER

Jarenlang adverteerde Peter in de Rally als leverancier van tafeltennismaterialen‌ Met zijn advertenties werd met grote regelmaat de draak gestoken als er weer eens een rubbertje niet helemaal netjes geplakt zat‌ Rubber bestellen? Beter Boon niet meer Bellen!

GEHEIM VAN ZIJN SUCCES Bij een afscheid van een coryfee hoort meestal een terugblik op het verleden en wat Peter betreft moeten wij daarvoor teruggaan naar eind jaren '60, wanneer zijn tafeltenniscarrière een aanvang neemt.

De kaart van tafeltennissend Zeeland ziet er op dat moment heel anders uit dan tegenwoordig. Er zijn 17 verenigingen met in totaal 231 leden. De sport wordt vooral beoefend in Middelburg, Vlissingen en Goes. In Zeeuws-Vlaanderen wordt er gespeeld in het patronaat in Graauw en Oostburg. Ook in enkele kleinere plaatsen zoals Hansweert en Biggekerke wordt de sport beoefend. Meestal in gymzalen, dorpshuizen of bedrijfskantines. Bijzondere tegenstander in deze tijd is HvB, het Huis van Bewaring in Middelburg, waar je je 's avonds moet melden bij de portier, die je voorzien van een forse sleutelbos toegang verschaft tot de speelruimte. Er is slechts één competitie, de oudere jeugd speelt mee bij de senioren. De meeste klassen bestaan uit 11 teams die elkaar twee keer ontmoeten, 1x in het najaar en 1x in het voorjaar.

Enkele verenigingen hebben al echte wedstrijdtafels van het merk Cor du Buy, maar vaak bestaan de tafels uit twee schragen en een bovenblad, meestal door een plaatselijke timmerman of handige doehet-zelver vervaardigd. De tafeltennisbatjes zijn in de plaatselijke sportwinkel standaard verkrijgbaar met aan beide kanten hetzelfde rubber in dezelfde kleur. Er zijn twee soorten batjes, met de noppen

30_PETER

naar buiten of met de noppen naar binnen (backhand).

Het bestuur van de afdeling Zeeland van de NTTB bestaat uit zeven leden, waaronder twee bekende Middelburgers, Rinus Hofman, penningmeester en Jos van Loon, competitieleider. In de jaarvergadering worden sinds kort de notulen gestencild bijgevoegd, daarvoor werden ze gewoon ter vergadering voorgelezen. Regelmatige vragensteller in de jaarvergadering is de heer Jo Kleinepier uit Biggekerke, bijvoorbeeld over het feit dat de dameskampioene van de Zeeuwse kampioenschappen er in de krant (PZC) altijd zo bekaaid vanaf komt.

BRAM HOUTERMAN Het is in het jaar 1968, nu dus 47 jaar geleden, als in Middelburg een vijftal sportieve lieden besluit tot de oprichting van een tweede tafeltennisvereniging. Een tafel is er en hij staat in het clubgebouw van de wijkvereniging ' t Zand aan de Baarsjesstraat. Over de naam voor de vereniging wordt niet moeilijk wordt gedaan: 't Zand natuurlijk.

Contributie moet er vanaf het begin worden betaald, 75 cent per maand voor de senioren en 50 cent voor de jeugd. Een flesje limonade verkrijgbaar aan het buffet van de keuken kost 35 cent.

Op sportief gebied wordt er vanaf de start flink aan de weg getimmerd. In hetzelfde jaar 1968 wordt er met Peter als contactpersoon voor het eerst

ingeschreven in de Zeeuwse competitie. De eerste competitiewedstrijd van 't Zand 1 is tegen St. Aloysius 7 en wordt met 9-1 verloren. Maar Peter zorgt voor het enige tegenpunt. Daarna komt het team in het seizoen 1969/1970 in een stroomversnelling en met Peter als eerste teamspeler is het eerste kampioenschap in de 4e klas van de afdeling een feit.

Vanaf 1970 start dan de trainersloopbaan van Peter, maar daarnaast blijkt hij als vaste medewerker Peter van het kersverse clubbad Rally ook nog over journalistieke gaven te beschikken. Zijn pennenvruchten, waarvan er een met de titel “Alles liep uit de klauw”, zijn inmiddels al gevreesd vanwege de kritische toonzetting waarin niemand wordt gespaard.

Tot 1977 is Peter een vaste waarde in het 1e team van ’t Zand, maar daarna hangt hij zijn batje aan de wilgen en richt hij zich volledig op de training en coaching van de in ruime mate aanwezige jeugd.

Het blijkt een verstandige keus, want de successen rijgen zich aaneen en hebben tot op de dag van vandaag steeds weer nieuwe talenten opgeleverd. Peters ononderbroken trainerschap van 45 jaar kunnen we zeker een prestatie zonderweerga noemen, dat kan niet genoeg worden benadrukt. Door zijn niet aflatende ijver om jong en oud de beginselen van de tafeltennissport bij te brengen heeft Peter zich ontwikkeld tot de icoon van het Middelburgse tafeltennis.

Niet alleen bij 't Zand, maar ook bij concurrent Middelburg-Zuid, verenigingen die later samen door het leven zijn gegaan als de TTC Middelburg.

Hoevelen heeft Peter in al die jaren in contact gebracht met de tafeltennissport? Het moeten er vele honderden zijn, wellicht een aantal dat je met 4 cijfers moet schrijven.

Waarin ligt de kracht van het trainerschap van deze op het eerste oog toch zo gewone bewoner van de Breeweg en waaraan dankt Peter zijn succes als tafeltennistrainer/coach? Het antwoord is, denk ik, vrij eenvoudig: Peter is Peter! Vanaf het eerste moment zie je een man, van wie het enthousiasme voor de tafeltennissport afdruipt. Een man met charisma, waarvan je accepteert dat het moet gaan zoals hij het zegt. Af en toe zeker een streng iemand, die 100% inzet en prestaties vraagt. Die niet accepteert dat je de kantjes eraf loopt en je daar zonder aarzeling op wijst.

Maar die aan de andere kant ook een sympathiek mens die met je meeleeft en begrip toont als zaken niet zo gaan als ze moeten gaan. Als jij maar laat zien dat je er alles aan doet om het goed te doen. Natuurlijk werden Peters woorden niet altijd door iedereen in dank afgenomen, maar het zij zo. En aan successen heeft het niet ontbroken. De vereniging 't Zand wordt, mede dankzij de werkzaamheden van Peter, een begrip in de Nederlandse tafeltenniswereld met als hoogtepunt het behalen van het landskampioenschap. Voorgoed is mede dankzij Peter, Middelburg het tafeltenniscentrum van Zuidwest Nederland geworden.

Peter als een sociaal geĂŤngageerd mens. Een druk en bevlogen baasje, vaak na afloop van de strijd middelpunt van bij tijd en wijle diepgaande gesprekken, maar ook van verhitte discussies. Een ding kan je Peter dan ook niet ontzeggen, hij verschaft altijd duidelijkheid.

Maar behalve over de tafeltennissport kun je het gesprek met Peter aangaan over de meest verschillende onderwerpen. Hij heeft een zeer brede belangstelling en heeft over alle zaken zijn zegje, gevraagd of ongevraagd. Vaak is de sport onderwerp van gesprek en ook daar verkondigt hij luid en duidelijk zijn standpunten. Over een onderwerp echter hebben wij nooit onenigheid: het wel en wee van onze geliefde rood-witte club uit Amsterdam. Ook wat dat betreft, heeft Peter zijn hart op de goede plaats, maar u zult begrijpen dat hier binnen de club verschillend over wordt gedacht. En dit tekent ook zijn sociale instelling: aan de bar is Peter nooit te beroerd

om zijn gehoor mee te laten delen in het genot van de al of niet alcoholische consumpties.

Hoe dan ook, de aanwezigheid van Peter heeft binnen het Middelburgse tafeltennis, jaar in jaar uit gezorgd voor leven in de brouwerij. Met ideeĂŤn hoe het beter zou kunnen, met kritiek, maar ook met humor, heeft hij ervoor gezorgd dat het tafeltennis in Middelburg een boeiende en bloeiende tak van sport is gebleven. Wij zijn als leden van de TTC Middelburg trots met Peter als boegbeeld van onze vereniging.

Zonder zijn nooit aflatende enthousiasme, zijn deskundigheid, zijn enorme ijver en zijn warmte voor de tafeltennissport zou tafeltennis nooit die prominente rol gespeeld hebben in de Middelburgse sporthistorie. Het hoeft geen betoog, dat we erg blij zijn dat Peter te kennen heeft gegeven in de komende jaren, toch nog een rol te willen blijven spelen bij de TTC Middelburg.

Wij wensen hem en de TTC Middelburg hierbij alle succes!

Naast Peters vaardigheden op het gebied van training en coaching, waarvan niet alleen het Middelburgse tafeltennis heeft geprofiteerd, maar ook de regio Zeeland en de NTTB, hebben wij in de afgelopen 45 jaar ook kunnen genieten van

PETER_31

De

COACH

De "Ik coach liever jongens, blijven zeuren."

COACH

Een coach is volgens de dikke Van Dale ‘iemand die sporters adviseert en begeleidt.’ In de sportwereld is een coach niet uitsluitend een trainer die zich met de pure sportieve prestaties bezighoudt, maar ook een begeleider van de sporter op geestelijk en emotioneel gebied gerelateerd aan de sportactiviteiten. Volgens die definitie was Peter misschien nog wel meer een coach dan een trainer…

Trainers richten zich voornamelijk op het aanleren van vaardigheden door middel van instructie. De trainer bepaalt hierbij wat er gedaan en geleerd gaat worden. De spelers volgen.

Een coach geeft de speler ruimte om door vormgeving van zijn doelstellingen te bepalen wat hij of zij wil leren; de leerweg wordt door de coach en de speler samen vastgesteld.

De eerder gedane bewering dat Peter misschien nog wel beter op zijn plek was als coach dan als trainer, is niet zo maar gedaan. Een coach wil dat spelers meer verantwoordelijkheid nemen over het eigen leerproces, zelf vaardig worden in het bedenken van oplossingen, kritisch worden op hun eigen spel en inzicht krijgen in hun eigen kwaliteiten en verbeterpunten. Peter wendde al zijn kwaliteiten aan om spelers zelf over hun eigen spel te gaan laten nadenken. Schriftjes waarin tegenstanders moesten worden geanalyseerd, spelers die elkaar moesten coachen, een individuele aanpak ook in

trainingen, talloze gesprekken met spelers om ze aan het denken te krijgen over de eigen krachten en beperkingen. Peter haalde alles uit de kast om het individu optimaal te laten renderen en had daarin volgens mij de meeste lol. Meer denk ik in ieder geval dan in het eindeloos herhalen van exact de juiste forehandtopspinbeweging.

Een belangrijke verklaring is misschien wel Peter’s tafeltennishistorie. Pas laat begonnen en geen carrière op het allerhoogste niveau, leverde soms misschien een kleine achterstand op. Veel toptrainers/coaches speelden zelf ooit op (het) hoog(ste) niveau. Kijk maar wat er op de internationale toernooien rondloopt aan coaches en je kunt constateren dat de meeste zelf ook aardig konden ballen. In de eredivisiejaren liepen bij de tegenstanders in Middelburg ook met grote regelmaat oud-toppers rond als coach; Bettine Vriesekoop, Anne Vlieg, een Joegoslavisch international bij Nancy Evans Cup-tegenstander Selda-

meisjes kunnen zo 2_PETER

Pack Preserje zijn zo maar een paar voorbeelden. Peter heeft het zoals u ook in ‘de SPELER’ kunt lezen nooit zover geschopt.

Peter onderscheidde zich als coach met zijn tactische aanwijzigingen en spelanalyses waarmee spelers hun tegenstanders konden bestrijden.

Gevoelspeelsters als Sandra Tahapary (later Zuidweg) en Julia Salamony (later Louws) hadden vermoedelijk wel eens moeite met al die ingewikkeld strijdplannen. Renate Louws daarover in 2004 op een terrasgesprek bij de Vriendschap over de historie van ’t Zand.

"Peter was als herencoach meestal alleen aanwezig als we een beslissingswedstrijd speelden. Volgens mij werden Julia en Sandra er knap zenuwachtig van! Ik had er minder moeite mee, want was gewend dat hij mij toch op allerliefste toernooien coachte.”

In een interview ‘onder het bat van...’ in juli 1986 laat Peter zijn voorkeur op dat moment vrij helder blijken. "Ik coach liever jongens, meisjes kunnen zo blijven zeuren." Heel principieel bleef hij daar niet in overigens… In 1993 was hij een behoorlijke periode meisjescoach bij ’t Zand en leidde hij Mariska Goormachtig, Ilse Burgs en Evelien Kaan naar het landskampioenschap! Overigens ontbrak hij nu zelf vanwege internationale verplichtingen in de beslissende wedstrijd en liet zich vervangen door Edo Koole. Ruim twintig jaar later zou Peter tussen 2004 en 2007 Peter juist als damesbondscoach internationaal aan de weg timmeren met Li Jiao.

De in 1986 gestarte activiteiten als (jeugd)bondscoach bij de

34_PETER

NTTB eindigen in 2007, na in zijn laatste periode topsportcoordinator (2000-2004) en vrouwenbondscoach te zijn geweest. Peter daarover in de PZC: “Ik ben een van de weinigen bij de bond die zelf is opgestapt. Internationaal hebben we met Nederland leuke prestaties neergezet, maar we hielden het imago van campingsport.

Het was rommelen in de marge, vechten tegen windmolens. Ik moest werken met bondsbesturen die niet voor topsport kozen. Ik geef niet snel op, maar dat soort dingen moet je niet te lang doen.” Het vertrek heeft ook te maken met het autoongeluk dat hij in Lienz (Oostenrijk) krijgt als hij daar is voor een wereldbekertoernooi.

Op weg naar de plaatselijke sporthal komt Peter met zijn auto frontaal in botsing met een tram. Peter loopt een zware hersenschudding op en mag weken niets doen. Het is een keerpunt, want Peter stopt bij de bond.

Gebaren Een voorval bij een dameswedstrijd illustreert hoe ‘aanwezig’ Peter soms bij wedstrijden kon zijn. In het eerder gememoreerde ‘terrasgesprek’ blikt Peter daarop zelf terug. "Als herencoach van MZ was ik aanwezig bij een wedstrijd van de dames 1. Volgens mij zat ik aan mijn oor bij een wedstrijd en prompt werd ik door MZ-scheidsrechter Jan Corver (!!) naar de kantine gestuurd. Uiteindelijk werd het een tuchtzaak waarbij ik bijna de straf kreeg dat ik een heel jaar lang geen thuiswedstrijden van heren 1 meer mocht coachen. Met medebestuurslid Chris IJdens als jurist is de straf uiteindelijk toch fors verminderd."

De terugblik is redelijk gekleurd overigens. Het ‘volgens mij aan mijn oor’ was ongetwijfeld een poging tot het geven van een tactische aanwijziging.

Peter zat – soms tot ergernis van tegenstanders – druk gebarend aan de kant en poogde soms op allerlei manieren contact te krijgen met zijn spelers zodat ze op een beslissend moment de juiste service wisten te spelen of de goede richting voor een spin vonden. Scheidsrechters wisten dat op den duur en vestigden hun aandacht daarom nadrukkelijk ook op hem. Met kleine gebaartjes of via andere spelers lukte het Peter altijd wel een andere manier te vinden.

Voor coach Peter is het toch ondenkbaar dat het team niet betrokken is bij elkaars wedstrijden. De tafel verlaat je alleen voor de warming-up van je eigen wedstrijd. De rest van de tijd moedig je je teamgenoten aan. Generatie na generatie voedde Peter zijn spelers en speelsters op die manier op.

Tegenwoordig gaat hij met spelers de discussie aan over het spelen op smartphones en iPods.

Tot slot nog een opvallende karakteristiek van Peter als coach die niet in dit artikeltje kan ontbreken: zijn bijgelovigheid. Herkenbaar voor vermoedelijk al de teams die Peter coachte. De banaan werd nooit voor de tweede game aangeroerd, het punt op 5-4 bepaalde of een wedstrijd met 6-4 zou worden gewonnen of toch in een gelijkspel zou eindigen, etc. etc. Na eerst alles wat in zijn handen lag, te hebben gedaan, was het lot iets wat hij ook nog aan zijn klant probeerde te krijgen.

Kortom Mercedes Sinds halverwege de jaren tachtig is Peter een trotste bezitter van een Mercedes. Eén van de eerste exemplaren die hij bezat liep in 1988 grote schade op in Roelofarendsveen toen Jeroen de Renault 5 van Leo en Sandra in de zijkant parkeerde. Het was de zomer van de zwei-eins tegen Duitsland en de gebezigde term die zomer was om die reden ‘Schade’. De gebeurtenis werd uitgebreid beschreven in het clubblad onder 'RO en zweefvliegtuigje'.

Truus Peter en vriendinnen was altijd een groot mysterie op de club. Peter voedde de gesprekken altijd met verhalen over zijn werkster Truus, maar gesignaleerd is ze nooit. In de spatjes in 1983 lijkt hij eindelijk een vrouw aan de haak te hebben geslagen: 'Peter heeft ze eindelijk gevonden. Ze heeft een goudbruine teint, is lekker fel, ze is mooi gestroomlijnd, zacht van binnen en ze heeft een mooi stel bumpers. Ze heet Sierra!' Voor de duidelijkheid: Sierra werd jaren later ingeruild voor Mercedes!

Voetbal/Ajax In welke volgorde deze twee gezet moeten worden bij Peter is de vraag.

Duidelijk is in ieder geval dat hij meer praatjes over voetbal had cq. heeft als er in Amsterdam iets gepresteerd werd cq. wordt. Vermoedelijk is hij de komende jaren weer stil dus. Dat dit de reden is dat Jeroen Louws de afgelopen twee jaar ineens weer wat vaker in de zaal komt, lijkt bijna niet uit te sluiten. Overigens, ex-Middelbug voetballer Peter (tot de A-junioren) was daarna nog tot zeer recent ’s zomers ook zelf actief op Torenvliet.

Naar de zin van zijn teamgenoten vaak meer met de mond dan met de voeten, overigens!

Beatles Peter was wat je tegenwoordig een ‘hardcore fan’ zou noemen van de Beatles. De jonge generaties hadden op de achterbank van zijn Manta, Sierra en later zijn Mercedes wel eens moeite met Peter’s muziekkeus. Na het gerucht dat Lennon’s relatie over was, haalde Peter’s voorkeur zelf de Spatjes: Wist u dat John en Yoko uit elkaar zijn? Peter heeft de plaats van John ingenomen.

Breeweg 37 ‘Zijn kamer is nog steeds niet veranderd. In een hoek staat een vrij oude televisie, daaronder een al even oude pick-up. Er staat een versleten bankstel voor het raam. Achterin de kamer een eettafel met twee stoelen. Aan de wand hangen posters, uit zo te zien oude tijdschriften geknipt en met punaises in de wand geprikt. De kamer maakt de indruk een vluchtig doorgangsoord te zijn; een eet- en slaapgelegenheid, in ieder geval niet een ruimte die de zorg en toewijding van haar bewoner uitademt.’

Een sfeerschets van Peter’s huis in de jaren zeventig (Grevelingenstraat) die later ook zo voor zijn huidige woning aan de Breeweg had kunnen worden gemaakt.

Peter hechtte weinig waarde aan luxe en omdat-ie toch zelden thuis was hoefde er ook geen binnenhuisarchitect over de vloer te komen. Zijn huis haalde daarom wel met regelmaat de spatjes! De mooiste? De opmerking: 'het huis van Peter Boon is net een zwijnenstal' wordt veranderd in: 'bij Peter Boon is het gemakkelijker drinken dan in Seventy-Seven'.

PETER_35

No Money At All Door Koen de Vries Je wordt wat ouder en je vergeet wel eens wat. Soms helpt het toeval je een handje. Op weg naar een oude pingpongvriend schalde laatst plotseling 'No Money At All' door de auto. Ik hoor dat geweldige nummer van Brendan Croker niet vaak, maar als ik het hoor moet ik aan Peter Boon denken. En ja, verrek, voor zijn afscheid moest ik nog een verhaaltje schrijven.

Het moet ergens begin jaren tachtig geweest zijn dat ik No Money At All voor het eerst hoorde. In Seventy Seven op de Markt van Middelburg liet barjuffrouw Lies het de klandizie, die voor een flink deel uit pingpongers bestond, luid en duidelijk horen. En nog eens. En nog eens. Wouw! Wat een lekker nummertje! Na de eerste kennismaking neuriede ik het lied op weg naar huis nog eens na, totdat op de Molenberg een luide knal daar een eind aan maakte. M'n band was uit elkaar geklapt.

Een paar jaar later was ik met m'n teamgenoten Jan Henk Bomhof en Dick van Iren en coach Peter Boon op weg naar Gaanderen, toen het nummer voor de tweede keer voorbij kwam. We moesten tegen Odion, een concurrent voor een topklassering in de eerste divisie. Op de A15 richting Nijmegen barstte een heftig noodweer los. Terwijl op Langs de Lijn No Money At All van Brendan Croker werd aangekondigd, knalden dikke hagelstenen op de voorruit van Peters Ford.

Jammer genoeg deed de rechterruitenwisser het niet en daar zat ik net achter. Voor me zag ik net als Peter bijzonder weinig, maar door de rechterzijruit des te meer. Peter was bezig met een inhaalmanoeuvre en ik zag de wielen van de vrachtwagen naast me groter en groter worden. Toen de afstand tussen ons en de vrachtwagen naar mijn gevoel nog maar luttele centimeters bedroeg, gilde ik in opperste paniek 'NAAR LINKS!!!'.

Terwijl Brendan Croker This song is almost done, And everything will carry on zong, willigde de chauffeur mijn verzoek in. Net op tijd. Twee uur later stond ik nog een beetje na te trillen en liet Edwin Rensen me alle hoeken van de tafel zien. En dat terwijl ik nog nooit van die jongen verloren had.

Twee competities verder werd ik hardhandig aan deze pijnlijke nederlaag herinnerd toen - opnieuw in Gaanderen - het superbelangrijke duel tegen Odion op het programma stond. Bij winst was de eredivisie verrekte dichtbij.

Dick van Iren was ingewisseld voor mister onrust Fred de Zeeuw, Jan Henk en Peter waren opnieuw van de partij. Op de A15 regende het deze keer niet. Er stond een enorme file. Ik reisde met de supportersbus mee, die door het oponthoud amper tien minuten voor het begin van de wedstrijd Gaanderen binnenreed.

Het klinkt onwaarschijnlijk, maar toen we binnenkwamen klonk een nummer van Brendan Croker door de zaal: No Money At All. Nog snel een bakje koffie wegwerkend zag ik de gebeurtenissen van het jaar ervoor voorbij komen. De wielen van een vrachtwagen die groter en groter worden, een werkelijk kansloze nederlaag tegen een speler die ik altijd met boter en suiker versloeg. En vlak voor die knal op de Molenberg, had ik ook toen Brendan Coker niet gehoord?

Fred en Jan Henk waren met de trein uit Leiden gekomen en hadden lekker ingespeeld. Ik had amper drie forehands en drie backhands geslagen toen de wedstrijd begon. Toch vond Peter het het beste dat ik de eerste partij zou spelen. ,,Koen had daardoor geen tijd om nerveus te worden'', vertelde hij naderhand de verslaggever van de PZC, die mij al eens getypeerd had als 'zenuwelijer'.

Na de eerste game, waarin ik was vernederd door Richard van de Vorle, een kamikazepiloot die sloeg op alles wat bewoog, sprak Peter me woedend toe. Wanneer ik m'n eigen spel nou eens ging spelen en me ging concentreren op het spelletje en niet op het thuispubliek. Dat hief na ieder punt de eerste regels van 'De Mosselman' aan.

Dat hielp. In mijn herinnering kreeg ik m'n zenuwen in bedwang en won ik de tweede game nipt. Aan het begin van de derde game constateerde mijn coach dat mijn tegenstander met zijn allesvernietigende forehand de ballen weliswaar regelmatig snoeihard langs me sloeg, maar dat ze vaker mis dan raak waren.

36_PETER

Warempel! Daar had ik nog niet aan gedacht. Vanaf dat moment raapte ik elke de bal lachend op, ook na de prachtigste punten van hem. Wat kon sporten toch eenvoudig zijn. En wat kon je het jezelf moeilijk maken. Tafeltennis was niet meer dan een kwestie van rendement. Wanneer je tegenstander meer fouten maakte dan punten, was de overwinning voor jou!

Peter was een nieuwlichter als je hem met zijn voorganger Jo Kleinepier vergeleek. Niks geen extra backspin, of de bal diep op het wisselpunt. Praktische tips en lepe slimmigheidjes brachten je de overwinning, vooral omdat dat gelardeerd werd met pure gedrevenheid, eeuwige solidariteit en een (bijna) altijd positieve insteek.

Het waren mooie tijden met Middelburg-Zuid. Natuurlijk waren we bloedje fanatiek en keken we elkaar tijdens een wedstrijd wel eens boos aan, maar er was ook tijd voor een kwinkslag en na een nederlaag spraken we gewoon af dat het de volgende keer beter zouden doen. Ongecompliceerd sporten, heerlijk.

Na die twee negatieve en die eerste positieve ervaring werd No Mony at All mijn sportieve lijflied. Als er gepresteerd moest worden, schalde dit nummer thuis vlak voor vertrek luid door het huis. En nog eens, en nog eens. Het zorgde voor een goed gevoel, voor rust en zelfvertrouwen.

Eerlijk gezegd doe ik het nog wel eens. Als ik het op m'n ouwe dag nodig vind echt hard te lopen, zet ik Brendan Croker op.

Gek. Ook als ik hardloop denk ik nog wel eens aan Peter Boon.

Peter, bedankt voor alles. Ik wens je een prachtig tafeltennispensioen toe.

Alibitafeltennis Door Marijn Veijgen

Ik ben ondertussen al weer even gestopt. De keren dat ik sindsdien een batje heb vastgehad zijn op de vingers van één hand te tellen. En eerlijk is eerlijk, veel denk ik er niet aan terug. Te druk met andere dingen waarschijnlijk.

Maar nu je ‘afscheid’ dichterbij komt, merk ik dat er iets verandert. Zit de laatste tijd veel op de weg, dat helpt ook. Berkel en Rodenrijs bijvoorbeeld. Ik was er zonder tafeltennis waarschijnlijk nooit geweest. Oegstgeest, je schijnt er terug te komen? Mijn laatste wedstrijd in de 1e divisie was er, sindsdien nooit meer geweest. Ik moest laatst naar Zwolle, wat een takkeneind. Je moet wel gek zijn wil je daar om 9 uur op zondagochtend meerkampen spelen. Laat staan coachen…

Anekdotes heb ik natuurlijk genoeg. Neem nou die keer toen je mij onterecht uit bed haalde tijdens trainingskamp. Ik zal het je niet te zwaar aanrekenen, iedereen zit er wel eens naast met een borreltje op.

Van alle jaren dat ik gespeeld heb, is er één seizoen waar ik met veel plezier aan terug denk: het seizoen in de kampioenspoule, in een team met Kalun en Nikola, jij was coach. Op de terugweg uit Veldhoven, Terborg, Bovenkarspel of Utrecht hadden we het over alibitafeltennis. Dat woord zou eigenlijk in de Van Dale moeten staan. Mijn spellingchecker mort niet, dus misschien heb je dat al bereikt? Het zou een waardige beloning zijn! Trouwens, ik weet het 6e team uit de poule niet meer, misschien jij wel?

PETER_37

Naaigarnituur Door Sandra Zuidweg Een stukje schrijven ter gelegenheid van je afscheid als trainer van ’t Zand (haha)/TTCM, dan borrelen bij mij verschillende verhalen/anekdotes naar boven. Dat kan ook niet anders als je 35 jaar mijn trainer bent geweest!

Eén van die belevenissen was op een toernooi, ik dacht de Nederlandse, je scheurde uit je broek en heb ik met naald en draad je broek zitten naaien!

Nog een bijzondere gebeurtenis, gelukkig weet jij dit ook nog want niemand gelooft dit verhaal. Wederom op een toernooi, ik speelde tegen de vriendin van Hans Lingen (hij coachte ook). Het was een spannend potje, toen speelde we nog twee gewonnen games tot de 21. De stand was 1-1 en de beslissende game was gaande. Het ging gelijk op maar aan het einde van de game kwam ik op achterstand 16-19, een bijna gelopen race. Mijn tegenstander moest serveren, wat meestal nadelig is.

En toen gebeurde het. ZE SERVEERDE 5X FOUT!!!!! En won ik de partij. Ik weet nog dat we allebei verbaasd en vol ongeloof naar elkaar stonden te kijken en toe kwamen we niet meer bij van het lachen.

Zo kan ik nog vele grappige en hele gezellige momenten beschrijven. Hier nog wat losse kreten: Botsing Renaultje – Mercedes trainingskamp Gezellige kaartavonden (lekker soppen!) – moppen trainingskamp Op jouw oude sportschoenen een toernooi spelen omdat ik de mijne was vergeten De vele gezellige avonden in de Vergulde Baars De vele trainingsuren, toernooien, conditietrainingen (getver!!!) hebben er aan bijgedragen dat ik, onder jouw leiding, een redelijk niveau kon bereiken. Het feit dat ik nog steeds met veel plezier de sport beoefen heb ik zeker aan jou te danken. Nu sta ik op maandagavond te trainen zonder jouw aanwijzingen en dat mis ik.

Heel veel dank voor alle mooie jaren.

Steun Door Emiel de Rijke Ik ga geen hele lap tekst schrijven want dan kan ik wel 300 a4tjes gaan tikken....

Ik kan kort maar krachtig zijn. Ik wil je bedanken voor alle inzet de afgelopen jaren voor de club, leden en voor mij.

Het tafeltennissen heb ik toch echt van jou geleerd. Ik heb met plezier naar je tips en trucks geluisterd vanaf moment 1 dat ik je leerde kennen. Niet alleen op technisch en tactisch gebied ben je ijzer sterk maar ook op mentaal en sociaal gebied weet je veel over te brengen op de juiste manier en had je altijd een luisterend oor als ik ergens mee zat. Dit hoefde niet alleen op tafeltennisgebied te zijn maar ook privé wist je mij te steunen en bleef je altijd achter mijn keuzes staan. Ik kan dus zeggen dat je onwijs veel voor me betekend hebt en daar wil ik je bij deze echt voor bedanken.

Ik wens je nog veel sportieve en gezonde jaren toe Peter!

Bedankt!!!

38_PETER

Raayberg Door Wilfred Joossens Wat schiet er zoal door mijn hoofd als ik aan Peter Boon denk..

Als 12 jarig jongetje zat ik op voetbal en zwemmen. Samen met een aantal andere jongetjes en meisjes van mijn school de Sandenburch (Erik Meyers, Ronald Janisse en Sandra Tahapary), deden wij mee aan een soort open dag van ttv ’t Zand. De combinatie van die vriendelijke meneer (Peter dus) en het spelletje zelf was voor mij aanleiding om thuis te vragen of ik ook op tafeltennis mocht. De kosten waren nog te overzien dus na enig aandringen mocht ik proberen of ik het leuk zou vinden om vaker te tafeltennissen. Peter manifesteerde zich als een soort vaderfiguur. Streng als het moest, meestal wel in voor een dolletje maar ook voor een opgroeiende puber altijd bereid om raad en advies te geven. De trainingen van Peter waren meestal toch ook wel de leukste, omdat daar ook het hardst getraind moest worden. Na lang aandringen mochten we dan op het einde ook meestal nog wel “rond de tafel” of “doorschuiftoernooitje” spelen.

Naarmate er wat “hoger” gespeeld werd, kwamen ook de verre uitwedstrijden op. Met zijn vieren in de (race)auto van Peter (was het een Opel Manta?), proberen het record (onder de 20 minuten) van de Baarsjesstraat naar de Vlaketunnel. Bij de Vlaketunnel had je even het gevoel dat je in een achtbaan zat. Met de cassettebandjes van The Doors/Yes/The band/Eric Clapton enz. op redelijk volume. Dat waren zaterdagen om echt naar uit te kijken. Voor mij gevoel reden we zo hard dat je dacht dat de wielen bij Hoogerheide even los kwamen van de grond. Als er een goed resultaat werd neergezet, werd er ook regelmatig door Peter getrakteerd in de Raayberg. Maar als er niet gewonnen werd, konden we zeuren wat we wilden, Peter was onvermurwbaar; geen Raayberg.

Peter was voor mij een meester in het tactisch aanwijzingen geven. Dit had uiteindelijk ook zijn nadeel. Als je op een toernooi speelde en Peter was aan het coachen bij een andere Zand-speler, dan moest je soms eindeloos rekken met inspelen om op Peter te wachten. Want zonder Peter was je gedoemd om te verliezen..Ik denk dan ook nog steeds dat minstens de helft van alle winstpartijen voornamelijk te danken waren aan de analyses van de tegenstander door Peter en de daaropvolgende coaching. Wat ontbrak aan talent maakte Peter meer dan goed met zijn inbreng. Maar met Peter kon je niet alleen goed over Tafeltennis praten, ook over politiek en andere voor jou belangrijke zaken had zijn mening en advies voor je klaar. Zelfs klaverjassen heb ik nog van hem geleerd. En eigenlijk had Peter overal wel verstand van, nou ja, behalve van voetbal dan ☺ Met een kort stukje als dit , doe ik Peter eigenlijk veel te kort, want voor mij was Peter iemand waar je op kon vertrouwen en als een tweede vader. Peter: Als ik ergens je naam hoor of lees dan krijg ik weer een glimlach op mijn gezicht en denk ik weer aan een zeer mooie tijd bij het Zand. Die herinneringen zijn onbetaalbaar. Bedankt daarvoor. Het ga je goed!

DE Peter Boon Door Yolinda Davidse Ik herinner het me nog goed. Ik stond daar als klein meisje op grote toernooien mijn stinkende best te doen. Vaak kreeg ik de vraag: "Wie is eigenlijk jouw trainer?". Met trots kon ik zeggen dat het Peter Boon was. "DE Peter Boon?" vroegen ze vervolgens. Ja, het was DE Peter Boon.

De man met humor, een trainer die altijd op de club te vinden was (ook als hij zei dat hij niet zou komen). Een sportfanaat van het eerste uur en vooral iemand die maar al te graag zijn passie voor tafeltennis door wilde geven aan een nieuwe generatie.

Peter, heel erg bedankt voor alle jaren en ik hoop dat je nog maar vaak een drankje komt doen bij TTCM!

PETER_39

IN DE

“SPATJES” WERD JE OP DE HAK

GENOMEN. VELE SPELERS ZAGEN MET ANGST EN BEVEN DE RALLY IN DE BUS VALLEN. WE HADDEN VERWACHT DAT DIVERSE LEDEN OF OUD-LEDEN DE MOGELIJKHEID ZOUDEN GRIJPEN OM PETER DE LANG TOEGEWENSTE HAK TE ZETTEN. DAT VIEL ECHTER MEE… ALLEEN HET LANG-

GEBOYCOTTE

ZAND-LID GING LOS EN BEDACHT EEN FIKSE REEKS

WOORDGRAPPEN… SLECHTE WEL TE VERSTAAN!

HET GEZEGDE ‘LIEVER IETS DAN HELEMAAL NIETS’IS EIGENLIJK: ‘BETER ÉÉN SANSEVIERIA IN DE HAND DAN TIEN OP DE VENSTERBANK BIJ PETER BOON’ Een willekeurige tafeltenniswedstrijd. Met hoofdschudden en handen wijzen geeft Peter meer richting aan het spel van zijn speler. De scheidsrechter spreekt hem toe “wilt u dat niet meer doen”. Peter antwoord met zijn onschuldigste gezicht “ik heb een stijve nek en moet hem van de dokter regelmatig masseren”.

Peter lapt weer eens wat aan zijn laars: de (nieuwe) pensioenleeftijd. Of was het vertrek op verzoek van de club en wordt dat niet naar buiten gebracht?

WOB-verzoekje?

Dat Peter zijn Nederlands langzaam maar zeker achteruit gaat blijkt uit zijn vraag aan de voorzitter: 'Krijg ik nog een oprotboonnus?'

1_PETER

Peter doet het met (de partner van?)

Mariska Goormachtig. De domeinnaam bbb.nl (Beter Boon Bellen) zal door Mariska overgenomen worden t.b.v. haar BBB-lessen (Buik, Billen, Benen).

Insiders beweren echter dat het gaat om Bomhoff, Boon, Beurt. Het trio wil niet reageren, tot ontsteltenis van Gerard, die zich nu een buitenboontje voelt.

HET GERUCHT GAAT DAT PETER NAAR DAMASCUS VERTREKT (OM DAAR EEN TTV TE BEGINNEN), OMDAT HIJ DAAR WEL SYRIEUS GENOMEN WORDT.

Peter gaat weer beginnen waar hij begonnen is, in de 4e klasse. Als hij vervolgens geen clubkampioen wordt, zal hij weer gaan voetballen.

Als hij met voetbal ook geen kampioen wordt, zal hij toetreden tot Omroep Zeeland bij het programma 'Tafeltennis Inside', waarbij hij af en toe een schouder klap krijgt van Hans Rijkse.

Monty Python begint met opnames van een sequel op 'The Holy Grail' genaamd 'The Holy Bean'. Naar verwachting zal Peter als cameo te zien zijn.

SPECIAL AGENT 065: 'BEAN, MR. BEAN'. 'SOME GLUE, PLEASE. SHAKEN, NOT STIRRED.' Peter lanceert op 18 november zijn eigen smartphone; de smartboon met het revolutionaire beanOS.

Peter lanceert op 18 november het eerste product van zijn eigen lijn tafeltennismaterialen: een carbo(o)n frame.

Peter lanceert op 18 november zijn luchtvaartmaatschappij Boon Air, met vluchten naar, inderdaad, Bonaire.

PETER LANCEERT OP 18 NOVEMBER ZIJN EIGEN GETALLENREEKS, NL. DE GETALLENREEKS VAN PETERBONACCI. HET IS VOORALSNOG ONDUIDELIJK HOE DE REEKS ZAL ZIJN OPGEBOUWD, MAAR GEVREESD WORDT VOOR ONNAVOLGBARE LOGICA. We vrezen met z'n allen weer voor Movember, de maand waarin Peter z'n snor weer zal laten groeien, terwijl iedereen hoopt dat hij zijn snor drukt.

De (wieler)Ronde van Zeeland kan in 2016 alleen doorgaan als er heel snel sponsors komen. Peter heeft zich gemeld als geldschieter onder de voorwaarde dat er boonnificatiesprints komen.

Het is groen en het valt je opzettelijk en structureel lastig. Peter the Beanstalker.

Zoet gaf zich met een mailtje op voor het avondprogramma van Peter's afscheidsfeestje.

“Omdat Peter altijd tot in de kleine uurtjes bleef zitten na toernooien van mijn kinderen, blijf ik dat nu ook maar, denk ik...)”

2_PETER

WIST U DAT (DAT WAS EEN GOEDE NAAM VOOR EEN RALLY-RUBRIEK GEWEEST, TROUWENS) BINNENKORT START MET TRAINING GEVEN AAN ASIELZOEKERS? PETER EN STOPPEN? U KENT HEINTJE DAVIDS TOCH OOK? Reserveert u nou maar gewoon 18 november 2020…

Vieren we zijn zeventigste verjaardag en 50jarige trainerschap!

Heeft-ie vermoedelijk een Syrische huishoudster, en Eritrese tuinman en een Afghaanse verzorgster Zullen we dan wel proberen om het volgende keer een beetje geheim te houden?

Uw mail dus niet in de cc. naar Peter gaarne, dus…

Peter begint nu toch echt af te takelen. Zei deze competitie bij binnenkomst in de zaal tegen Jeroen: “Gaat niet echt goed, hè?”

Jeroen verbaasd bij een 5-0 voorsprong? “Had je verwacht dat ik al aan het bier zat, dan?”

VIJF PAGINA’S SPATJES IN DEZE PETER? BOONTJE KOM OM ZIJN LOONTJE!!!

Bij een afscheid van een corypuber op onze eerste schreden GOUDEN GENERATIES fee hoort meestal een terugnaar Seventy Seven.

elke keer weer wist in te leven in volgende generaties!

blik op het verleden en wat Ter ondersteuning van Jeroen bij het samenstellen van dit Magazine, ben ik in de historie van onze vereniging(en) gedoken. Vele mooie herinneringen kwamen naar boven.

In 1975 werd ik lid van TTV ‘Zand. Jij was één van de oprichters van de club en al bijna 7 jaar actief als trainer. Samen met Jan van de Voorde gaven jullie training aan een getalenteerde groep jeugdspelers , waar ik wat later deel van zou gaan uitmaken. Eerst nog in de gymzaal aan de Baarsjesstraat, later in de nieuwe “Vergulde Baars”.

Het was een mooie lichting jeugdspelers, met onder andere Jan-Peter Goossen, Eric Meijers, Wilfred Joossens, Ronald Keijts, Sandra Tahapary en Marcel en Bianca Minheere.

Later aangevuld met talentvolle spelers van buiten, zoals Frank Bilius, Hans Beukert, Marc Kempe en Paul van de Moosdijk.

Ik was wat later begonnen en misschien wat minder getalenteerd dan een aantal anderen, maar bereikte wel met het 1e jongensteam landelijk A en later kampioensklasse. We werden uiteindelijk 2e van Nederland, en als Jan Peter niet was gaan skiën en Wilfred niet ziek was geweest …

We trainden 3x per week, en bezochten vele toernooien. In mijn herinnering was jij daar altijd bij, evenals Jan van de Voorde. De organisatie van de TC stond als een huis. Ik heb heel wat kilometers meegereden in jouw Opel Manta, Ford Sierra en wat later volgde.

We bouwden een goede band op, en jij begeleidde ons als

42_PETER

Helaas bleven er van onze “gouden generatie” maar weinig spelers over, en moesten we regelmatig wijzigingen doorvoeren in de hoogste teams. Na de periode Giel Wondergem en Eric Meijers, werd besloten het 1e herenteam drastisch te verjongen. Ik mocht blijven, en Jeroen Louws en Marinus-Jan Uil werden toegevoegd. Jij werd (opnieuw) coach van dit team en we beleefden een aantal mooie competities. Wedstrijden tegen Belcrum (uit) en Vriendenschaar (thuis) kan ik me nog steeds herinneren.

LEO ZUIDWEG Ondertussen werd ik ook op andere fronten actief binnen de vereniging, en veranderde onze relatie van trainer-speler naar een samenwerkingsrelatie. Dat begon misschien wel met het trainingskamp, van deelnemer naar leiding. Wat hebben we ontzettend veel plezier gehad, ook een keer een flinke aanvaring, en wat waren de nachten kort. Klaverjassen, pokeren, moppen vertellen, beetje eten en drinken, bijna tot we erbij neervielen.

Redactie- en bestuurslidmaatschappen volgden, maar dit deden we nooit gelijktijdig.

Mijn kortstondige trainerscarrière was geen succes. Ik had er simpelweg geen lol in, en kon er absoluut niet tegen als mensen minder inzet vertoonden. Ongelooflijk knap hoe jij dat 45 jaar lang gemotiveerd heb kunnen volhouden, en je

Besturen lag mij beter.

Na de realisering van De Zandkuil in 1993, werd ik voorzitter in 1994.

We hadden denk ik een goed bestuur toen, en nadat jij de focus weer volledig op t Zand kon richten, begon er iets moois te groeien.

Dat moois leverde uiteindelijk een landskampioenschap op in 2000!

Natuurlijk moet je daar geluk bij hebben, en dat geluk heette Kalun Yu. Maar er was meer voor nodig, en ik denk dat we dit in een heel goede samenwerking hebben bewerkstelligd. Achtereenvolgens Barry Wijers, Daan Sliepen, Ted van de Berg en Jurgen Pastoors werden aangetrokken, steeds de juiste speler op het juiste moment.

Ik ben er, vanuit mijn rol van destijds, nog steeds trots op dat we dit hoogtepunt aan de historie van ’t Zand konden toevoegen!

Beiden wisten we dat de periode na Kalun moeilijk zou worden. Terug naar het “oude niveau” , minder vrijwilligers, en de jeugdopleiding was door allerlei oorzaken wat achter gebleven of talentvolle jeugdspeler stopten voortijds. Het ledenaantal daalde. Met MZ ging het ondertussen nog slechter.

Beiden zagen wij in een vroegtijdig stadium in dat een fusie nieuw elan zou kunnen geven aan ’t Zand en wellicht de redding zou kunnen betekenen voor MZ. Nog niet alle geesten waren daarvoor rijp, maar bij MZ hadden in ieder geval Bram en Carl dezelfde gedachte. Ons missiewerk kon beginnen, en ik denk dat we ook dit tot een mooi eind heb-

ben gebracht. Samen met het landskampioenschap beschouw ik dit als het hoogtepunt van mijn voorzitterschap.

In beide trajecten hebben we intensief en succesvol samengewerkt.

In 2004 was de fusie een feit.

Een jaar later heb ik besloten, na een periode van 10 jaar, mijn voorzitterschap neer te leggen en ben ik wat minder actief geworden binnen de vereniging. Ongeveer in deze periode ook gestopt met spelen.

Het contact tussen ons werd minder intensief, maar is altijd gebleven. Regelmatig kwamen we elkaar nog tegen, binnen en buiten de club, en konden we bijpraten. Gemeenschappelijke interesses: politiek, (top)sport in Zeeland, Ajax, en niet te vergeten TTC Middelburg. En als we elkaar wat minder ontmoeten, hebben we in ieder geval nog ons gezamenlijke etentje, 2x per jaar, waarin we bijpraten en genieten van een lekker eten met een goed glas. Ik hoop dat we dat nog tot in lengte van jaren volhouden.

Peter, nu jij stopt als hoofdtrainer bij TTC Middelburg heb je de komende periode een hoop extra tijd, ik hoop en weet dat je ervan zult genieten. Onze club is bezig om jouw vertrek in te vullen. Dat is niet makkelijk, maar we wisten dat dit moment een keer zou komen. En uiteindelijk zal ook dat goedkomen.

In de beginjaren van het nieuwe millennium tekende Martijn Meulblok elke editie van de Rally een Knudde-strip overde club. Deze over Peter willen we u niet onthouden

Bedankt voor 45 jaar onvoorwaardelijke inzet voor ’t Zand / TTCM, en vooral voor 40 jaar samenwerking en vriendschap!

PETER_43

VERENGINGSMAN De

Barman, sinterklaas, clubbladredacteur, wedstrijdleider, trainer, bestuurslid, tc-voorzitter coach, trainingskamporganisator, bouwer, adverteerder. De rij taken die Peter voor onze club verrichtte is schier eindeloos. Samengevat heb ik het in één van de TTCM-clubbladen die afgelopen jaren verschenen ooit samengevat als ‘cultuurdrager’. Peter drukte een flink stempel op het reilen en zeilen van de club.

Als één ding ’t Zand en later ook TTC Middelburg kenmerkte was dat wel de combinatie van prestaties én sfeer. Roland Meesters zei het ooit treffend in een interview. “’t Zand is de enige club waar prestaties en gezelligheid echt hand in hand gaan.” Dat ‘presteren’ geen vies woord werd in de begintijd, is te danken aan Peter.

Begin jaren ’70 gooide Peter de knuppel in het hoenderhok toen een deel van de leden de club liever wat recreatiever hield.

Dat dit een lastige discussie over deze voor sommigen blijkbaar principiële ‘keuze’ opleverde, blijkt uit een interview met het bestuur in 1978.

Als interviewer stelt Peter daarin jaren na dato de vraag aan mede-bestuurslid Iris Ridderikhof. ’Zijn we dan toch te prestatiegericht geworden?’, vraag ik aan Iris, daarmee wetend dat ik een aantal open deuren intrap.

Iris op de kast: ‘Dat vind ik nou gemeen, want je weet dat dat altijd een discussiepunt is geweest.’ De laatste tijd echter hebben we de ‘strijdbijl’ begraven en hebben we besloten tot wapenstilstand onder respectering van elkaars standpunten.

Ze zegt: ‘Qua propaganda is het prestatiegerichte een pluspunt, maar het gaat altijd ten koste van de gezelligheid.” De discussie zou nog vaker terugkomen, ook toen op een tumulteuze ledenvergadering gesproken werd over de bouw van een nieuwe accommodatie. Als één

zorg ongegrond is gebleken, is wel dat prestaties ten koste van sfeer gaan.

Peter draagt in allerlei opzichten zijn steentje bij om de club te laten groeien en bloeien. Als in de beginjaren geld nodig is om de endjes aan elkaar te knopen, speelt Peter in die beginjaren Sinterklaas met Jan den Boer als Zwarte Piet. Een kleintje in de PZC met als tekst ‘Wilt U een bezoek van Sint en Piet, bel dan 0118-13770’ (de tekst werd zo kort mogelijk gehouden om kosten te besparen) leverde talloze telefoontjes op bij Iris Ridderikhof en die maakte dan op basis van alle afspraakjes een route. Volgens de route brachten Sint en Piet dan bezoekjes van circa 15 minuten. Het leverde prachtige verhalen op zoals dat van het bezoek aan het Eros-centrum in Vlissingen, want, ja ook de ‘vrouwtjes’ vierden Sinterklaas.

Peter in de Rally: “Ik zei toe tegen Piet: ‘We komen nog wel eens terug, maar dan niet als Sint en Piet’. De acties brachten flink op in termen van toen.

Vrijwillig is niet vrijblijvend!

Een ander stokpaardje van Peter is door de jaren heen de belangrijke rol van vrijwilligers geweest. Peter vond dat (jeugd)spelers die veel training en begeleiding genoten, iets terug moesten doen voor de

club. Hij durfde ze daarbij wel verantwoordelijkheid te geven, zodat ze ook de kans kregen zich daarbij te ontplooien.

Vrijwilligerswerk was voor Peter nooit vrijblijvend. In de slotrally van 2004 schreef hij onder die titel een column en gaf daarin de voorwaarden aan onder welke hij ook ná de fusie een rol aan hoofdtrainer voor de fusievereniging wilde blijven vervullen.

"Ik stel wel en aantal voorwaarden hieraan. Ik heb me de laatste jaren geërgerd aan een aantal zaken binnen de vereniging 't Zand. In de meest recente algemene ledenvergadering heeft u daar mogelijk iets van meegekregen. Daarnaast is de herkenbaarheid van 't Zand weggeëbd. 't Zand stond o.a. bekend om zijn goede organisatie en prima opvang en begeleiding van jeugdleden.” Peter illustreert dat vervolgens met een aantal voorvallen waarin hij zich ergert: ouders die jeugdleden begeleiden omdat er geen coaches zijn, trainingsgroep voor een gesloten deur, ontbreken van voorbeeldfunctie van trainers voor groep etc. Peter: “Ik kan daar slecht tegen. Afspraken niet nakomen. Mijn conclusie hier: VRIJWILLIG betekent niet VRIJBLIJVEND!” Hij eindigt zijn column met een mooi stukje zelfkennis. “Ik kan niet goed functioneren als ik te veel moet sleuren of zeuren over bepaalde zaken. Daar ken ik mezelf te goed voor.”

Ondanks zijn kritische houding wist Peter generatie na generatie volgens de zelfde normen en waarden ‘op te voeden.’ Jongeren in de jaren zeventig werden waarschijnlijk voor een belangrijk deel met dezelfde regels begeleid als de kinderen die nu

voor de eerste keer op woensdagmiddag de zaal binnenstappen. Tijd voor een praatje met een ouder, aandacht voor het keurig opruimen van de zaal; de hoofdtrainer had een takenpakket dat niet op een paar A4-tjes paste. Je kon hem dan ook bijna uittekenen in het clubgebouw.

De eerst ‘ambtenaar in Rijksdienst’ en later nog enige tijd gemeenteambtenaar leeft voor het tafeltennis. In een interview in de Saint beschrijft hij het in januari 1976 zelf als ‘Ik werk eigenlijk alleen om te kunnen leven…’ Een eerder door hem uitgesproken ideaal om een baan te krijgen die met tafeltennis te maken heeft, noemt hij dan niet wenselijk. “Ik zou iedere dag met tafeltennis bezig zijn. Dat zou denk ik erg tegenvallen” De lange rij functies die Peter beoefenden betekenden geenszins dat Peter nooit ‘nee’ zei overigens. Hij realiseert zich dat het voor de club beter is als het verenigingskader zo breed mogelijk is en de taken door zo veel mogelijk vrijwilligers worden uitgevoerd. Waar hij bij de bouw van de ‘Vergulde baars’ nog zelf de hamer en de kwast ter hand nam, liet hij die werkzaamheden bij de realisatie van de nieuwe accommodatie wijselijk aan anderen over.

De tomeloze inzet om mensen te betrekken, legde de club geen windeieren. ’t Zand en later ook TTCM waren/zijn clubs waar ieders bijdrage wordt gewaardeerd; van eerste teamspeler tot recreant, van bestuurslid tot helpende ouder op de rommelmarkt, van assistent-jeugdtrainer tot hulp in de onderhoudsploeg. Peter maakte mensen belangrijk en veel bij de club opgroeiende leden denken er waarschijnlijk ook na

45_PETER

hun actieve carrière nog met veel plezier aan terug. Voor Peter zal het afhaken van pupillen wel eens lastig zijn geweest.

Jarenlang investeren in spelers en samen iets opbouwen gaf hem veel voldoening, maar in een interview noemde hij ook wel eens de keerzijde: “Dan gaan ze weg… Dat was een enorme teleurstelling voor me.

Clubliefde, bestaat dat nog?”

Bij Peter zit de clubtrouw diep.

Ondanks omzweringen blijft hij zijn roots trouw en als je zijn column leest bij het vertrek uit de Baars, begrijp je waarom.

‘Eind oktober kwam dan het moment: mijn laatste training in 'de Baars'. Ik kreeg tranen in mijn ogen, brokken in mijn keel, kriebels in mijn buik, tinteling in mijn vingers, ik trok wit weg. Ja, zelfs op plaatsen, die ik redelijk onder controle heb, ging het helemaal mis. Het

was mijn slechtste training in de laatste 20 jaar.’ Om vervolgens na het op Peter’s bekende manier aanpakken van de andere gebruikers van de Baars toch ook een nostalgische manier te eindigen. ‘Ik ben een beetje geëmotioneerd. Gaat de Baars voor mij uit als een nachtkaars?

Of ga ik de Baars vreselijk missen. De laatste training in de Baars zal mij altijd bijblijven. 's Nachts zal ik nog wel eens wakker schrikken en zie ik het spookbeeld weer voor me: Heb ik iets fout gedaan? Het spookbeeld: Wat ben je hardleers, maar toch hou ik van je.’ Peter zal de komende jaren echt niet helemaal uit beeld verdwijnen!

Voor alle verdiensten voor de club en de tafeltennissport werd Peter met enige regelmaat in het zonnetje gezet. Na eerst lid van verdienste te zijn gemaakt, benoemde ’t Zand hem bij het

De ‘boonbel’ Door Marco Louisse Opmerkingen als “je stelt de verkeerde vraag aan de verkeerde persoon”, woordgrappen, steken onder de gordel, anekdotes die soms door niemand werden begrepen. Al deze dingen typeren Peter. Zijn opmerkingen werden dan ook regelmatig een 'petertje' 'boontje' of gewoon een slechte woordgrap genoemd. Op een gegeven moment was hij zo op dreef dat op trainingskamp de 'Boonbel' werd geïntroduceerd. Bij iedere grap die Peter maakte werd er op deze receptiebel geslagen. Er werd echter zo vaak van deze bel gebruikgemaakt dat deze naar verloop van tijd weer is afgeschaft, aangezien het aantal opmerkingen niet meer waren bij te houden!

Peter, bedankt voor al je gezelligheid, enthousiasme en inzet voor de club!

46_PETER

behalen van de nationale titel met het mannenteam tot erelid.

In september 2011 behaagde hare majesteit de koningin het zelf om Peter te benomen tot Lid in de Orde van OranjeNassau. Voorafgaand aan een competitieduel van het mannenteam tegen Vriendenschaar kreeg Boon de bijbehorende medaille opgespeld door burgemeester Schouwenaar. Z’n verdiensten voor de tafeltennissport zijn enigszins samengevat in deze PETER en na het lezen ervan zal niemand niet kunnen begrijpen dat dit volkomen op zijn plaats was.

Kortom 77 Nu we het daar toch over hebben, Seventy-seven, vaak ook afgekort tot Seventy, kan op deze pagina niet ontbreken. Bij gebrek aan kantine in de eerste accommodaties van ’t Zand werd de kroeg het verlengde van het clubhuis. Uit de Rally mogen we geloven dat er limonade gedronken werd voordat er naar uitwedstrijden werd vertrokken. Of dit helemaal naar waarheid is, valt niet meer te controleren. Feit is wel dat al in 1970 door Peter in een interview in het clubblad als reactie op 'geld' een opzienbarende reactie wordt gegeven: "De helft op de bank, de andere helft voor plezier (zie mijn rekening in Seventy Seven)." Hij zal er nog generaties spelers in de gaten houden!

Politiek Peter als politicus? Betrokkenheid genoeg als je zijn verzameling colums eens terugleest… ‘Belubberd’ over de paspoortaffaire, over provinciebestuurders die nog geen auto kunnen besturen, kritisch op de lokale politiek bij besluit over de erfpacht van de grond van onze accommodatie… Peter deelde menige sneer uit! Misschien ‘tactisch’ alleen niet helemaal uit het juiste hout gesneden?

Boontjes Hoewel er vaak openlijk aan getwijfeld werd, gaf Peter vaak hoog op over zijn culinaire kennis en smaak. Trainingskamp was voor veel clubgenoten de week om dat eens aan de lijve te ondervinden, maar echt overtuigd werd je er niet. Peter leek vooral een kieskeurige eter die geen kip en geen boontjes hoefde. Dat laatste was dan wel uit principe. Onderdeel van zijn avondjes was traditioneel meloen met parmaham. Het recept treft u elders in dit blad! Veel mis kon daarmee natuurlijk niet misgaan, maar dat dacht hij samen met Ronald Jobse ook ooit met pizza’s. De term ‘pizza aardewerk’ haalde de spatjes.

Chauffeur Het clubblad meldt begin jaren zeventig diverse keren dat Peter is gezakt voor zijn rijbewijs. Of dat al voortekenen waren is onduidelijk; zeker is wel dat Peter’s rijvaardigheden met enige regelmaat onderwerp van gesprek zijn. Zo beweerde Renate Louws eens dat hij een hond over het hoofd zag op de snelweg en "volgens mij reden we zelfs de dertigste keer dat we voor de meerkampen naar Culemborg reden, nog fout!". Leo: “Volgens mij komt het omdat hij in gesprek met alles behalve autorijden bezig is...”. Wim van de Voorde ooit: "Als je achter hem rijdt denk je inderdaad soms wat doet-ie nu ineens, want dan gaat de snelheid van 120 naar 80." Om ouders niet ongerust te maken; in 35 jaar is er met uitzondering met een botsing met een Oostenrijkse tram in Lienz nooit iets gebeurd.

Renate Louws blikt terug op enkele bange momenten ‘on the road’ met Peter

PETER_47

Vrienschap Door Edok en Erika Na 30 jaar eindelijk de gelegenheid om onze ervaringen eens op papier te zetten. Wij, Edok en Erika, de talentvolle lichting jeugdspelers uit de jaren 80. Je was er zo trots op. We hebben en hadden een echte voorbeeldfunctie, wat jij zeer waardeerde.

Vol overgave trainden wij 3 keer per week, ook op de zaterdag morgen. Dat moest ook wel, want we speelden in het eerste jeugdteam ook wel het EK team genoemd. Op zaterdag lieten we de jeugd zien hoe het echt moest, met schijnslagen, en prachtige kapballen en eindeloze rally’s. Eigenlijk waren wij de Secretin en Purkart van de zaterdagochtend. Wat een tijd, wat een trainingsinzet en altijd een rondje extra tijdens de conditie training.

Na de wedstrijd moesten we de trainers op sleeptouw nemen, de kroeg in. Wat begon in 77 eindigde een aantal jaren later in de Vriendschap. Even bijpraten of zoals jij dat noemde “afcoachen” aan de bar of in het café, dat was toch super. Dit is nog steeds een van je favoriete onderdelen van het spel, de 3e of 4e helft. Uiteraard hadden wij andere interesses (vrouwen), maar jij vond het wat gezellig. Een stel van die jonge honden en dan samen op stap. Wat hebben we je toen der tijd veel bijgebracht.

Ook het klaverjassen was nog niet zo eenvoudig. Gelukkig hadden we “leuke” tegenstanders gevonden in de familie Kalverboer. Erika zorgde dat je aan de winnende hand bleef (ook met de rondjes), maar ook potjes bij je thuis. Een hechte kaartgroep die lang bleef zitten. Volgens mij had je je meubilair hierop aangepast. Veel kon er niet kapot, naast de plastic bloemen. Boze ouders die hun kinderen kwijt waren en voor je deur stonden. Verbaal behoedde je hun voor straf van hun ouders. Een keer de Mercedes poetsen was natuurlijk voor jou nooit weg. Een weddenschapje op zijn tijd waarvan de winnaar vooraf bekend was.

We hoorden dat je ermee gaat stoppen na al die jaren. Uiteraard staat de nieuwe generatie, Evaka, al weer klaar. We zullen je zeker nog zien het clubhuis. De hoop dat je Edok zijn techniek nog wat kan bijschaven of dat je Erika over kan halen om weer te gaan spelen zal je altijd hebben.

Geniet van je pensioen de komende tijd!

Trots Door Clara de Bree Wij kennen elkaar inmiddels zo pak weg 44 jaar, we hebben bij het t`Zand en ttc Middelburg samen veel tijd doorgebracht.

Ooit zelf je pupil en later trainer en wat al niet meer van mijn zoon Emiel.

Een paar dingen waar jij bij betrokken was, wil ik benoemen: Mede-oprichter van het ‘t Zand.

Zware trainingen in mijn jonge jaren, zoals conditietrainingen met Jan den Boer!!!

Helpend bij het nieuwe gebouw “de Vergulde Baars”, later de Zandkuil.

Trainingskampen.

Sinterklaas en zwarte Piet.

Spatjes waar jij een meester in was.

Heel veel soorten feesten op de club.

Landskampioenschap van het ‘t Zand, met trots jouw werk!!!!!!!!

De fusie ‘t Zand/MZ. Trainer in hart en nieren.

Er is te veel om op te noemen. We mogen als club trots terugkijken, op iemand zoals jij met zoveel clubliefde!!!!

Tijd om wat gas terug te nemen, blij dat je nog betrokken blijf.

48_PETER

Onderbuikgevoel Door Julia Louws Als klein meisje stapte ik in de jaren ‘70 "de Vergulde Baars" binnen. Na Marijke van de Voorde en Jan van Voorde kreeg ik Peter als trainer. Mijn eerste gevoel was wat een zenuwachtige man. Ik weet nog dat ik daar erg onzeker van werd, maar dat was van korte duur. Peter kon en kan goed mensen in z'n waarde laten en respecteert je zoals je bent. Alhoewel hij het niet kon laten om eens een geintje met je te maken.

In mijn tafeltenniscarrière heeft hij veel voor me betekent en ik denk dat ik door hem alles eruit heb gehaald wat er in zat.

Van welp/pupil tot aan senior, hij groeide met me mee. Toen ik met Sandra Tahapary (Zuidweg) en Renate Louws (Cunningham) 1ste divisie ging spelen werd hij onze coach. Weer kwam dat onderbuikgevoel terug. Als ik niet goed speelde dan kon hij onrustig/beweeglijk aan de kant zitten en werd ik erg onzeker. Toch was het een erg leuke tijd.

Er werd veel en goed getraind in die tijd. Trainingsweekenden in Schimmert of in de 'Vergulde Baars', intervaltraining, meerbaltraining, robottraining, coupertest, circuitjes, 20 minutenloop enz. Peter verzon en regelde het allemaal en wij maar hard trainen.

Naast tafeltennis deden de jongemannen in de zomer mee aan voetbaltoernooien die georganiseerd werden door niet voetballende verenigingen. Een keer was het ergens in het land en mocht ik als de Bob op de terugweg in de auto van Peter rijden: een blauwe mercedes KT-18-JZ (zelfs dat weet ik nog). Bij de bocht in Bergen op Zoom ging het bijna mis. Ik reed 120 km per uur en remde af om de bocht te nemen. Peter, die half dronken was, zei dat ik makkelijk met 80 door de bocht kon. Ik deed dat, maar was vergeten dat z'n auto stuurbekrachtiging had en trok als het ware aan het stuur waarop wij met 2 banden de bocht in gingen... Het was daarna muisstil in de auto. De "Juliabocht" werd daarna nog vaak genoemd in de Rally (clubblad). Wat was ik blij dat ik de auto zonder kleerscheuren voor de deur van Peter kon zetten. Peter zou de volgende dag z'n auto inleveren voor een nieuwe auto en gelukkig is dat gebeurd.

Ik ben op m’n 29ste helemaal gestopt met tafeltennissen. Ruim 10 jaar ben ik nauwelijks meer bij de club actief geweest totdat zoon Jonah ging tafeltennissen. Sinds vorig seizoen ben ik daarom weer volop betrokken bij de club. Ik ging helpen achter de bar om "dropdiensten" te draaien. Toen kwam Peter met de vraag of ik met steun van hem, competitieleider bij de jeugd wilde worden. Hij zei dat hij minder voor de tafeltennis ging doen en vrijwilligers zocht voor een aantal functies binnen de club. Ik heb er niet lang hoeven nadenken. Peter en de club hebben veel voor mij betekent en ik vond dat het nu onze kinderen groot zijn voor mij tijd was om iets te gaan doen voor de club. Een verantwoordelijkheidsgevoel naar de club maar vooral naar Peter. En dat onderbuikgevoel? Dat heb ik gelukkig al lang niet meer.

In voetbalactie op het strand Door Wilfred van Zweden Terug in de tijd (begin jaren ’90). Op een mooie zonnige dag wordt er een potje voetbal gespeeld op het strand van Dishoek, door de vaste kern van ’t Zand. Peter was volledig in zijn element, rende zijn benen van onder zijn lijf en het zweet op zijn voorhoofd. Kijk mij eens gaan. In volle actie en volledig in zijn “eigen” spel opgaand, neemt hij de bal op zijn pantoffel geeft hem een loei en met een enorme knal raakt zijn bal een niets vermoedende toerist. Oeps, oeps, oeps……, met schaamrood op de kaken, met veel verontschuldigingen en een kleine reanimatie, loopt deze zonnige dag, met grote hilariteit toch nog goed af. Pfff, tijd voor een biertje op het terras van Kaapduin. S’avonds in Seventy hierover nog grote verhalen ………….. Leuke herinneringen uit die tijd van toen.

PETER_49

Nostalgie van de tafeltennisjaren met Peter Boon Door Iris Ridderikhof Ik heb Peter leren kennen toen wij verhuisden van Delft naar Middelburg. We waren nog nooit in Zeeland geweest en wilden zo snel mogelijk, zoals het nu heet, integreren in de Zeeuwse samenleving. Omdat wij in Delft redelijk goed tafeltennisten in competitieverband hebben we dan ook zo snel mogelijk een vereniging gezocht in Middelburg. Dit was dus tafeltennisvereniging ‘t Zand, die toen nog in de Baarsjesstraat speelden in een wijkgebouw. We moesten best even wennen aan het kleine zaaltje. Wij waren een grote zaal gewend, en zeker een die hoger was en waar geen kappen met grote lampen boven de tafel hingen.

Maar goed, we wenden snel aan de zaal en aan de Zeeuwen en rolden meteen in een bestuursfunctie waar we Peter tegen kwamen als bestuurslid. We hebben Peter leren kennen als een mannetje die wist wat-ie wilde en niet gauw van zijn plannen af te brengen was. Onze meningen botsten wel eens en soms kwam het tot heftige discussies .Maar we hadden zeker respect voor elkaars meningen en tot echte ruzie is het nooit gekomen. Niet bij mijn weten althans, ha ha.

Maar ik leerde Peter ook kennen als iemand die sociaal betrokken was bij mensen, zich volledig inzette voor de vereniging,en ook de handen uit de mouwen wist te steken met het organiseren van feestjes, draaien van bardiensten, op touw zetten van trainingskampen, oud jaar festijnen, kerstontbijttoernooien, het spelen voor sinterklaas om extra geld voor de club binnen te halen, oud papier inzameling, toto en lotto formulieren op halen bij leden enz.enz.

In die jaren vanaf 1969 dus, werd er zelfs nog een receptie gehouden toen er een team kampioen was geworden!

We verhuurden via advertenties Peter als Sinterklaas en Jan de Boer als zwarte Piet. De opbrengst van deze verhuur ging in de clubkas. Mijn man Henk was chauffeur en had een mand met hapjes en bier in de auto om tussen de ritten door te gebruiken. Onderweg moest er gestopt worden om Peter in Sinterklaasmantel in de struiken te laten plassen. Dit zou nu beboet worden voor wildplassen!

En zo kan ik nog talloze anekdotes opdissen, waarin Peter een hoofdrol speelde.

Nog steeds hebben we af en toe contact en gaan uit eten om even lekker bij te kletsen.

Beste Peter, ik hoop dat je gaat genieten van een After-tafeltennis leven, waarin de Zandkuil waarschijnlijk toch een plaatsje blijft innemen.

Ca. 50 jaar geleden…

Door Jan den Boer Ik leerde mijn goede vriend Peter in het begin van de jaren 60 kennen. Op het trapveldje in de speeltuin van ’t Zand hebben we menigmaal de (voetbal)bal beroerd. Vanuit zijn slaapkamerraampje aan de Poelendaeleweg had hij uitzicht op het veldje en zodra hij voetballiefhebbers waarnam liet hij z’n huiswerk voor wat het was en was in no-time actief aan de bal.

Ook speelden wij in die tijd samen in de hoogste jeugdregionen van de voetbalvereniging “Middelburg”.

In feite is vanuit het “voetbalclubje”, dat bijna elke middag en avond in de speeltuin acteerde, in 1968 de t.t.v. ’t Zand ontstaan.

Vrijdagsavonds werd erin een houten barakje, dat in de speeltuin stond, gepingpongd. Voetbal en pingpong, dat was het in die tijd…………Namen uit die tijd, wie kent ze nog………Johnny Gillissen, Dave Zwartepoorte, Jaap en Wim Kerkhove, Henk Meulmeester, Jos en Johnny Schouten, Rens de Steur, Monique Pijnenburg, die kon voetballen… en pingpongde al bij de PZEM, Louis van Vlaanderen, Cor Simons, Leo Lampert en ik vergeet er vast nog wel een paar…………..

50_PETER

Ca. 50 jaar later………

We ontmoeten elkaar nog altijd zeer regelmatig. Op zaterdagmiddag uiteraard in de “Zandkuil”. Maar ook enkele keren per jaar in Seventy Seven waar we samen met mijn broer Harry een soort van reunion houden in onze oude bierhut. Menigeen zal zich hier de geur van bier en sigaretten- en sigarenrook herinneren uit de jaren 70 en 80. Dat Peter hier ook nog weleens een fles Sherry achterover sloeg zal niet bij iedereen bekend zijn.

Peter, gefeliciteerd en bedankt en Ik hoop je nog lang te mogen ontmoeten.

Raadgever Door Rudi Ton Als ik terug kijk op mijn tafeltennisjeugd komen er vele mooie herinneringen bij me op. Zowel in de zaal als aan de bar hebben we vele mooie momenten beleefd.

Ooit nam ik deel aan de Rally actie 'Doe mee', waarbij ik je de winnende vakantiekaart toestuurde vanuit het 'culturele’ Lloret de Mar. Onderstaande kaart is een deel v/d prijs die ik daarmee won, waarbij je van de gelegenheid gebruik maakte om een 'vaderlijke' oproep te doen. Inmiddels ben ik zo'n 15 jaar 'rookvrij', dus uiteindelijk heb je toch je zin gekregen :-) Peter, bedankt voor de mooie jaren. Mede dankzij jou kijk ik hier met een fijn gevoel op terug. Respect voor wie je bent en wat je hebt betekent, voor mijzelf en voor de club.

Geniet van je welverdiende tafeltennis pensioen en nog vele gezonde jaren!!

Sporter Door Hans Rijkse Ik kan weinig sporten bedenken waar ik beter in ben dan Peter Boon. Dat was al zo toen ik hem leerde kennen. Dat zal zo in het eind van de zestiger jaren of begin jaren zeventig geweest zijn. Op dat moment was ik lid geworden van de ttv ’t Zand.

Peter was daarvan één van de oprichters. Peter was een paar jaar ouder dan ik en hij straalde ook wat autoriteit uit. Hij won in die tijd van mij met tafeltennis en zodra ik zijn spelletje door had stopte hij met actief tafeltennissen.

Op zondagmorgen gingen we vaak op Torenvliet een potje voetballen. Bij het kiezen van een partijtje werd Peter steevast eerder dan ik gekozen. Ik kan hieruit concluderen dat in ieder geval onze medespelers meer vertrouwen in hem hadden dan in mij. Daarin was hij dus ook beter. Met dammen kon ik ook niet van hem winnen. Op trainingskampen bleek dat hij daar ook meer partijtjes van mij won dan ik van hem. Ik weet dat Peter af en toe een potje tennis speelt maar daar hebben wij onze krachten nog nooit gemeten. Ook bij andere sporten hebben wij nimmer de degens gekruist. Hoewel ik me zou kunnen voorstellen dat ik met Judo wellicht zou kunnen winnen.

Al met al was ik de mening toegedaan dat Peter best wel een sportief figuur was. In 1980 waren de Europese Tafeltenniskampioenschappen in Bern. Peter was daar met o.a. Koen de Vries en Karel Smet naar toe gegaan. Omdat ik toch in Swiss was (wintersport) besloot ik ook een dagje te gaan kijken. Best leuk. De volgende dag zou Peter mee gaan naar de besneeuwde hellingen. Aldaar heeft Peter getracht te skiën en sindsdien weet ik dat ik in ieder geval in één sport aanmerkelijk beter ben dan Peter.

PETER_51