aynı yaşlardaydık, coşkuluyduk ve iyi geçiniyorduk. Uzun bir deneme filmi oldu. Filmi gördükten sonra sınırsız bir coşku ya kapıldım. Helsingborg’da kalan kanma telefon ederek "Sjöberg, Molander ve Dreyer’in işi bitti. Şimdi sıra Ingmar Bergman’ da," diye bağırdım. Ben özgüvenle saçma sapan konuşadurayım, onlar da bir fırsatım bulup görüntü yönetmenim Gunnar Fischer’i geniş gökyüzleri ve güzel, aydınlık bulutlarla dolu birkaç kısa met rajlı filmle ün yapmış, yüzünde savaş yarası izi olan bir samurayla -G östa Roosling’le - değiştiriverdiler. Roosling tipik bir belgeselciydi. Doğru dürüst bir stüdyo çahşması yapmamıştı, ışık konusunda görece deneyimsizdi, aynca uzun metrajlı filmlerden nefret ediyor, kapalı mekanlarda çalışmaktan da hoşlanmıyordu, ilk anda birbirimizden nefret ettik, ikimiz de kendimizden emin olmadığımızdan bu güvensizliğimizi alay ve kabalık ardında gizledik. •
t
Kriz filminin çekiminin ilk günleri bir karabasan gibiydi. Kendimi nasıl yönetileceğini hiç bilmediğim bir aletin içinde hissediyordum. Ayrıca başrolü vermek için savaşmayı göze al dığım Dagny Lind bir film aktristi değildi ve yeterince deneyi mi yoktu. Buz gibi bir açıklıkla herkesin besnim yetersiz oldu ğumu anladığını gördüm. Onlann güvensizliğini, aşağılayıcı öfke patlamalarıyla karşıladım. Sonuçlar acıklıydı. Kamerada bir bozukluk vardı, kimi sahneler bulanıktı ve ses çok kötüydü. Oyuncuların ne dediği zorlukla anlaşılabiliy ordu. Arkamdan yoğun bir biçimde kuyumu kazmayı sürdürü yorlardı. Stüdyo yönetimi ya filmden vazgeçilmesini ya da yö netmen ve başoyuncuların değiştirilmesini öneriyordu. Biz üç hafta uğraşıp didindikten sonra, o sıra tatile çıkmış olan Cari Anders Dymling’den bir mektup aldım. Çekimden bazı bölümler gördüğünü, pek iyi değilse bile umut verici bulduğu nu yazıyordu. Her şeye yeni baştan başlamamızı öneriyordu. 77