Personeelsconferentie: 'Dit is ook Hogeschool Leiden' by O.K. Parking

PERSONEELSCONFERENTIE: ‘DIT IS OOK HOGESCHOOL LEIDEN’ DONDERDAG 21 NOVEMBER 2013

hsleiden.nl

Inhoudsopgave Voorwoord

Het feest kan beginnen!

Wat verwacht je van vandaag?

Zangworkshop Rinske van der Meer

Wat weten jouw collegaâ&#x20AC;&#x2122;s nog niet over je #1

Workshops

Wat weten jouw collegaâ&#x20AC;&#x2122;s nog niet over je #2

Wat was jouw hoogtepunt van de dag?

Slot

De inzichten van deze personeelsconferentie zijn inhoudelijk en in beeld vastgelegd in dit Live Magazine. Zodat u het thuis of op uw werk nog eens rustig kunt nalezen en herbeleven.

Grafisch ontwerp, uitgave en redactie O.K. PARKING

Teksten Nynke Sietsma Nynke de Jong Renske Jonkman

Fotograaf Masha Bakker

Voorwoord

21 november. Het is al winterig koud aan het worden. Bij de ingang van Hogeschool Leiden staat een draaiorgel. Hier wordt iedere dag door gedreven docenten lesgegeven aan toekomstige juffen, meesters, maatschappelijk werkers en juridisch medewerkers. Maar vandaag kan er gegokt worden in een echt casino. Er worden cupcakes gebakken, er wordt gedanst en is er een bruin cafĂŠ op de begane grond. En dat alles is op touw gezet om elkaar beter te leren kennen. Want dat wilden de medewerkers: elkaar ontmoeten. Nu eens geen personeelsdag met een serieus thema, maar echte ontmoetingen tussen collegaâ&#x20AC;&#x2122;s. En hoe kan dat beter dan op een ontspannen manier en in een verrassende setting? Zoals de slogan van de dag het al zegt: Ook dit is Hogeschool Leiden. Vandaag hebben we de verborgen talenten van veel medewerkers mogen zien. Wij van Livemagazines renden de hele dag achter jullie aan. Van het bridgen naar het eclipsspotten en weer terug. We hebben jullie beter leren kennen. En jullie elkaar.

Opening:

Het feest kan beginnen! De feeststemming zit er al in, als Nico Van Tol de dag opent. Collega’s giechelen en lachen. Nico, met z’n lach, z’n vlinderstrikje en rode smoking. “Het is maar een dag per jaar hè, het mag wat kosten. We gaan de economie stimuleren door te chillen!” Nico vertelt dat de personeelsdag afgelopen jaren een thema had, “het thema onderwijs natuurlijk, en soms nog iets groters, iets hogers; diversiteit of duurzaamheid bijvoorbeeld. Maar vandaag gaan we niet confereren over onderwijs. Want er is nog iets belangrijkers dan dat. Dat zijn wij namelijk. De crème de la crème van werkend Nederland: de medewerkers van de Hogeschool Leiden.” Cupcakes en bootcamp Achttien collega’s hebben de moeite genomen een workshop voor te bereiden, zegt Nico. “Zij nemen ons mee naar fantastische cupcakes, een bootcamp, tot het branden van glaskralen. En wie wil dat nou niet. U kunt trouwens ook uw geluk beproeven in het casino. Vandaag mag u op de kosten van de baas een dagje gokken. U kunt niet winnen of verliezen. Dat geeft een stukje zekerheid en dat kunnen we goed gebruiken in crisistijd, een beetje zekerheid. Oh, en loopt u ook even langs de expositie, gemaakt door collega’s. Laat de aaaaah’s en ooooooh’s vooral niet achterwege. Kunstenaars zijn doorgaans kwetsbare en gekwetste zielen. Tijd voor vertier Oh, en eten kan ook vandaag. Er is een haringkar, poffertjeskraam, een patatkraam. Er is genoeg voor iedereen dus ren zo meteen niet naar 1 van de karretjes zo van “ik eet altijd om 12.00 en ik ben al te laat en er staat toch in de folder dat …” “nee, houd vanmiddag uw dwangedachten en dwanghandelingen een beetje onder controle en smeer uw eetlust uit over de middag. En u bent vanavond gewoon weer op tijd thuis voor de warme prak. Tijd voor vertier! We hebben er zin in!” Het zonnetje “Wat kan hij dat mooi he, onze Nico.” Bestuurslid Agnita Mur neemt de microfoon over. Want de Ton Ouwerkerkprijs mag uitgereikt worden. Een prijs waar de HAC, de activiteitencommissie van de hogeschool, al een hele tijd druk mee is. Maar waarom wordt die prijs uitgereikt? “Ton is de voormalig voorzitter van de hogeschool”, zo vertelt Agnita. “Hij heeft er mede voor gezorgd dat de school nu is wat ‘ie is. Om dat te eren, hebben we zijn naam aan de prijs verbonden. Iedereen draagt bij aan onze hogeschool en 1 maal per jaar vragen we aan onze studenten en medewerkers wie we in het zonnetje moeten zetten.” Superlatieven In een prachtig filmpje van Jacek en Jessica van de HAC, leren we de genomineerden kennen. Janine Haenen van de PABO is

“helemaal perplex”. Ineke Schippers van Social Work reageert argwanend: “Wat voor prijs?” Ze krijgt een fles wijn. “Maar ik drink niet eens.” De laatste genomineerde, Laylâ Bozkurt van de opleiding SPH, komt niet voor de camera. Zonde, want de leden van HAC hebben er een schitterend filmpje van gemaakt. Nu worden deze drie vrouwen al wat nerveus van al die aandacht, maar Agnita Mur wil toch nog graag vertellen waarom deze vrouwen genomineerd zijn. De superlatieven vliegen je om de oren. Janine is betrokken, staat voor iedereen klaar en is een superbegeleidster. Ineke heeft een brede vakkennis, is betrokken en een tof mens. En Laylâ is altijd vrolijk en inspirerend. Mensen die het naar hun zin hebben Genoeg pluimen. Het is tijd voor Ton Ouwerkerk. Hij is erg positief over de ontwikkeling die de hogeschool doormaakt. “Ik

“Wij zijn de crème de la crème van werkend Nederland: wij zijn de onderwijzers” ben trots op deze school. Als ik hier rondloop, zie ik dat mensen het naar hun zin hebben. En mensen die het naar hun zin hebben, leveren geweldige prestaties. Deze genomineerden zijn voorbeelden van medewerkers zoals ze zouden moeten zijn, en waarvan wij er gelukkig veel hebben rondlopen hier.” Maar wie is dan de winnaar? Dat blijkt Ineke Schippers. Ze is nog altijd verlegen met de aandacht die ze krijgt. “Mensen die niet op mij gestemd hebben: ontzettend bedankt. Ik wil de hogeschool bedanken dat ze me de kans geven om me te ontwikkelen. Er zijn zoveel betere docenten bla bla bla.” Bij haar ‘bla bla bla’ schiet iedereen in de lach. Dat lachen lijkt ons een goed begin voor het volgende onderwerp: zingen. De kelen kunnen gesmeerd worden.

Bij de ingang:

Wat verwacht je van vandaag?

Thomas Uittenboogaard

Job Lafaber

Weblecture-coördinator

Docent 2e graads lerarenopleiding - Gezondheidszorg en Welzijn (Gz&W)

“Vandaag is het een mooie gelegenheid om mijn collega’s binnen de hogeschool beter te leren kennen. Wie weet komen er nog mooie verbindingen tot stand als ik de kennis van mijn vakgebied kan delen met andere mensen. Weblecture – opnames van presentaties – is nog vrij onbekend binnen de hogeschool. Vandaag hoop ik nieuwe aansluitingen te vinden.”

“Ik krijg hier een enorm lustrumgevoel van – dit is dé kans om nieuwe contacten te leggen. Normaal blijft iedereen binnen de clusters. Wanneer tref je bijvoorbeeld eens je collega’s van techniek? Tijdens deze personeelsdag hoop ik dan ook dat we niet binnen ons vakgebied blijven, maar juist leren van de verschillende expertises binnen de hogeschool. En bij deze nodig ik ook mijn collega’s uit om binnenkort eens een les bij mij te volgen.”

Annelies Hooftman Docent techniek / studentendecaan

Sandya Lachmansingh “Nieuwsgierig ben ik naar de ongekende kanten van mijn collega’s. In de normale werkomgeving praat je niet zo snel over je thuissituatie, of andere interesses naast je vakgebied. De tentoongestelde kunstwerken in de hal laten al zien dat we hier veel talent in huis hebben. Ik ben ook benieuwd naar de workshop koraalduikers, dat wordt gegeven door een directe collega van mij. Spannend wat ze te vertellen heeft over haar reizen.”

Management ondersteuning

“Dankzij ons nieuwe pand zijn mijn verwachtingen van deze dag erg hoog. Het is hier zo mooi, daardoor beleven we deze personeelsdag vast en zeker anders. Vanmiddag volg ik de workshop hardlopen, maar eerlijk gezegd heb daar nu wel spijt van - het is zo koud vandaag! (lacht)”

Zangworkshop Rinske van der Meer:

Babbelmaareenbeetjebabbelmaareenbabbelmaareenbeetjemeee

“Ja, doe die armen maar omhoog”, zegt zangcoach Rinske van der Meer. In de zaal gaan alle armen omhoog. “Alle lucht even krachtig uitblazen, mensen. En even sssssssssssss zeggen.” Ssssssssssssssss, klinkt het in de zaal. “En laat maar weer los. Doen jullie hartstikke goed hoor. Schouders niet omhoog doen hè, flinke buik maken.” (‘Maar die heb ik al’, zegt iemand in het publiek.) “Eerst alle lucht uitblazen: pfffffffffff. En dan in: ssssssssssssssss.” Pfffffffff en ssssssssssssssss klinkt het in de zaal. “Oké, wat we nu gaan doen lijkt op een zwangerschapsoefening”, zegt Rinske. “We gaan puffen. “Tsssss, ffffffff, tssssss, ffffffff, toe maar!!! Er wordt gelachen. En gegiecheld. (‘Ze kan wel mooi zingen he.’) Rinske doet voor: “Mmmmmmmmmmmmm hmmmmmmmmmmmm.” “Als je zingt ,moet je zo open mogelijk zijn. Je neus moet open, je ogen open, en je mond vooral. Aaaaaaaaaaah.” Iedereen zegt ‘aaaaaaaaaaaaaaaaah’. “Ja dat mag gerust een beetje opera hoor! Overdrijf!. Zeg maar na: Ja jaaaaaaaaaaaaaa die Liebe.” En dan: “Babbelmaareenbeetjebabbelmaareenbabbelmaareenbeetje meeebabbelbeetjemeeeeeeee. Binnenbandenplakkenbuitenbandenplakkenbinnenbandenplakkenbu itenbandenplakken.” Rinske deelt de zaal nu op. “Het is tenslotte. Het leukst om bij gelijkgestemde zielen te staan. Dus alle mannen naar rechts. En de vrouwen naar links. En daar gaan we. Mannen, begin maar: “Jaaaaaa heeeeeeeeeeee jaaaaaaaaa heeeeeeeeee.” De vrouwen joelen en klappen. De vrouwen vallen nu bij. De meesten beginnen spontaan mee te bewegen en te wiebelen. “Heeeeee jaa heeeeeeee jaa heeeeee ja heeeeee jáááááááá heeee ja heeeeeeeeeeeeeeeee.”

Even tussendoor #1:

Wat weten jouw collega’s nog niet over je, maar is wel heel leuk om te weten?

Deborah Japp

Alex van Manen

Evelien Koning

Rechten (M&B)

Informatie en Techniek

Rechten (M&B)

“Wat mensen niet weten over mij, is dat ik de zwarte band in Taekwondo heb. Ik mag ook lesgeven. Grappig, dit heb ik op de hogeschool nog aan bijna niemand verteld! Ik ben recentelijk weer begonnen, want ik ben in opleiding voor mijn Tweede Dan.”

“In mijn vrije tijd ben ik vrijwilliger bij de Voedselbank. Ik ben intake-vrijwilliger; ik schrijf de nieuwe klanten in en beoordeel of ze in aanmerking komen voor een voedselpakket. Elke woensdagavond doe ik dat. Het is heel dankbaar werk.”

“Ik ben jarenlang aerobicslerares geweest. Wat ik daar leuk aan vond? Het bewegen. En bewegen is helemaal leuk wanneer je dat met anderen kunt doen.”

Ruben van der Laan

Dora Woudstra

Henk Mennes

ICT’er

Manager ICT

Docent Vrije school Pabo

“Ik rijd altijd te hard. Buiten de bebouwde kom hoor. Niet binnen de bebouwde kom. Ik heb altijd Flitsmeister aan. Ik heb dit jaar nog maar 1 boete gehad. Ik snapte de trajectcontrole bij Amsterdam niet. (Dora: “Ik vind hem af en toe helemaal niet slim.”) Ik ben een keer geflitst toen ik 195 km per uur reed. Dat was een boete van 1100 euro. Dat was tien jaar geleden.”

“Goh, die Ruben is niet altijd even slim he. Eigenlijk wist ik dat wel, we werken samen. Wat je nog niet van mij weet is dat ik eigenlijk een hekel heb aan programmeren, hahaha. Ik laat het hem altijd doen. Oooh, maar nu moet ik naar de bridge. Ze vinden het vast helemaal niet leuk dat ik te laat ben.”

“In de afgelopen vijf jaar heb ik drie gedichtenbundels geschreven. Die gedichten gaan eigenlijk over van alles, de natuur, een zwerver op een bankje. Sommige mensen vergelijken mijn poëzie met Toon Hermans en Simon Carmiggelt. Overdreven natuurlijk, maar wel een mooi compliment. Ik heb altijd interesse gehad in literatuur en schrijven.”

Workshops

Uit alle lokalen komen stemmen. De casino-apparaten bliepen en het combo speelt; de Hogeschool Leiden zindert van alle workshops. Gegeven door medewerkers, die voor deze ene keer hun collega’s meenemen in hun passie. Livemagazinesverslaggevers Renske Jonkman, Nynke Sietsma en Nynke de Jong liepen van hot naar her om zoveel mogelijk mee te maken. Een discussie over creativiteit “Ik heb een passie om mensen creatiever te maken.” Bob Zadok Blok Jr. zijn passie zal veel mensen in deze kring aanspreken. Want willen we dat niet allemaal? Of zouden we niet allemaal wat creatiever willen zijn? Blok is zo verzot op creativiteit dat hij er zijn promotie-onderwerp van maakte. Aan de Universiteit Leiden onderzoekt hij wat het effect is van creatieve trainingen op studenten informatica. En dat is van waarde, want bij zestig procent van het Nederlandse innovatiekapitaal, komt van ICT’ers. Het is dus van belang dat we de creativiteit bij die groep wel stromend te krijgen en te houden. Wat heeft hij inmiddels al ontdekt bij zijn onderzoeken. “Leerlingen zijn gemotiveerder wanneer ze zelf hun vakken mogen kiezen, dan wanneer ze die vakken opgedrongen krijgen. De intrinsieke motivatie is ontzettend belangrijk. Daarnaast bleek een goede docent van onschatbare waarde. Als de student zijn docent goed vindt, vindt hij het vak ook een stuk leuker. Het belang van een goede docent moeten we dus niet uit het oog verliezen.” Dat zal de medewerkers in deze zaal vast aanspreken. Bridge Clinic In groepjes van vier zitten ze geconcentreerd naar docente Femke Frietema te luisteren. Zij weet alles van bridge, en raakt er ook niet over uitgepraat. “Al heb ik wel zestien cursusavonden nodig om jullie het helemaal uit te leggen hoor.” Als het doel ons maar duidelijk is: samen met je partner zoveel mogelijk slagen pakken. De beginsels dan. In vlot tempo legt Femke ons de hoogte van de kaarten uit. Met simpele cases test ze onze kennis. Welk stel pakt deze slag? En wat kan de tegenstander daar tegen doen? Er zitten heel wat klaverjassers in de zaal, die het vertrouwd over hun ‘maat’ hebben. Maar, zo leert Femke ons, dat heet in het bridge een ‘partner’. En je mag seinen -je partner duidelijk maken wat voor kaarten je hebt- maar noem het dan wel ‘signaleren’. Weer wat geleerd. En weer een voorbeeld op de beamer. “Met die Aas moet Oost die slag wel pakken, want dat is een echte raapslag.” Voor de leek zal het klinken als abracadabra, maar in dit lokaal is het al gesneden koek. Dus mocht je binnenkort in de medewerkers-kantine een aantal collega’s bij elkaar zien zitten: dikke kans dat er een stapeltje kaarten tussen hen in ligt. Easy Flow Van de kaarten naar de matjes. Meta, in het dagelijks leven werkzaam in het mediacentrum, is vandaag onze yogadocente. Iets wat ze ook écht is. En dat merk je meteen: Meta heeft de rust en de

rustgevende stem die je bij een yogadocente verwacht. De zaal zit vol met enthousiaste medewerkers. Sommigen hebben al wel eens yogales gehad, andere zijn leken. Met overgave luisteren ze naar de aanwijzingen van Meta. “Let op je ademhaling, want dat is het belangrijkste. En luister naar je lichaam; ga niet over je eigen grenzen heen.” Door zoveel mogelijk te relaxen -zelfs de spieren tussen je wenkbrauwen mag je ontspannen- kun je alles loslaten. Dat lukt al heel goed. Al moeten sommigen nog wel even de knoop van hun broek losmaken. Daarna gaan de oefeningen een stuk soepeler.

makkelijke werkje blijven, want er is onderling veel te veel bespreken om je met moeilijke steken bezig te houden. Casino “Hoeveel moet ik nu inzetten?” Aan de Blackjacktafel is nog niet iedereen even handig met het spelletje. “Alles! Je mag alles inzetten! Je kunt ook gewoon jezelf inzetten!” De croupier weet heel goed hoe ze de brutaalste mannen op hun nummer kan zetten. Tegen de grootste flirt zegt ze: “Ga je nou door? Wat heb je net uitgelegd, meneer de charmeur? Heb je wel op zitten letten? Jij kunt ook geen twee dingen tegelijk he?” De tafelgenoten lachen. De buurman van de flirt is een stuk beter in Blackjack. Maar hij doet het dan ook vaker, zo biecht hij op. Zijn tips: altijd aan het uiteinde van de tafel gaan zitten. Dan heb je meer overzicht.

Ontmoeting Allemaal leuk en vermakelijk, die blackjacktafel en die frietkraam, maar het is ook heel inspirerend om met collega’s in gesprek te gaan, en dan het liefst collega’s die je nog niet zo goed kent. Dat kan bij de workshop ‘Ontmoeting’. In kringetjes zijn onbekenden bij elkaar gaan zitten. Ze krijgen allemaal een kaartje met een vraag erop. Die vraag laat je zien aan je kring-genoten, maar zelf mag je hem niet lezen. Aan de antwoorden van je groepsgenoten moet jij aflezen wat de vraag was. De kring roept ‘positief’! ‘inspirerend!’ ‘levendig!’. De vrouw met het kaartje kijkt aarzelend om haar heen. “Bedoelen jullie je eigen eigenschappen?” De kring lacht. “Nee joh, de eigenschappen die je bij je collega’s graag ziet!” Er wordt gelachen, maar het gesprek is wel geopend: wat voor collega’s wil je? En hoe ben je zelf? Genoeg stof tot praten.

Onderduiken bij de koraalduivels Wat doe je als docent wanneer je bent gezegend met lange vakanties en een schoonfamilie op Curaçao? Dan snorkel je tijdens je vakanties op twee kilometer diepte tussen de diepzee koraalriffen. En bestudeer je drie weken lang zeebiologie op een marine-onderzoekstation op de Kaaimaneilanden. Spreker van de workshop Koraalduivels, Maarten Morsink, docent Moleculaire Biologie, noemt de zee dan ook zijn ‘tweede klaslokaal’. Een beetje dobberen in zijn zwembroek in de lacune, lessen volgen aan de rifrand, snorkelen tussen de schildpadden. Alles weet hij van de opmars van de koraalduivels in de Caribische zee. Of over de seksuele selectie van de Bluestriped Grunt koraalvissen. Maarten praat met gemak over de studie Zeebiologie die hij heeft gevolgd op de Kaaimaneilanden en zijn collega’s luisteren geanimeerd. “Maarten, hoe diep zat je hier?” vraagt iemand uit de zaal bij de foto van een kleurige vis (Nassau Grouper), vastgelegd met zijn onderwaterhuis Canon-camera. En bij een filmpje van een schildpad - zijn persoonlijke favoriet - die hem vrolijk tegemoet dobbert: “Hoe groot is ‘ie?” Maarten houdt zijn handen een halve meter uit elkaar, “Zo groot ongeveer”. Een missie heeft Maarten ook: de uitroeiing van de koraalduivel. Het gaat namelijk slecht met de riffen in het Caribisch gebied en dat heeft naast de opwarming van de aarde en overbevissing te maken met de opmars van de koraalduivel. ‘Die hoort hier helemaal niet,’ legt de docent biologie uit. Het gevolg is minder aanwas van nieuwe vissen. De komende schoolvakanties houdt Maarten daarom in de gaten dat zijn ‘diepzee klaslokaal’ niet teveel leegloopt.

Breien Bij het A-plein tikken de pennen. Een oase van rust tussen al het geklets, de muziek en de fruitautomaten. Maar is dat nou moeilijk? “Nee hoor”, zegt Anne Staring, “het is gewoon een kwestie van goed tellen en een beetje durven.” Ze heeft wel twee breiwerkjes mee: een makkelijke zodat ze ondertussen kan kletsen, en een lastige die al haar aandacht nodig heeft. Het zal wel bij het

Hogere cupcakekunde De deegmixers zwoegen op de hoogste stand tot er bijna rook uit komt. Het is opletten geblazen bij de workshop Cupcakes van Bo Blanckenburg, al was het maar omdat er een flinke dosis techniek komt kijken bij het fabriceren van een beetje fatsoenlijke cupcake. “Gemuts en getruttebol,” noemen de drie deelnemers Danielle, Linda en Janneke het. Maar ondertussen nemen ze alle informatie nauwlettend in zich op: een toplaag van icing in de spuitzak, niet te hard drukken, maar ook niet te zacht. Linda heeft een voorsprong in de leercurve, haar vader is zijn hele leven lang

banketbakker geweest. Ze deelt gelijk een bakkersgeheim: de icing van de cupcakes was vroeger bestemd voor de armen. Omdat je het langer kon bewaren en goedkoper was dan boter. Ondertussen is de rest druk in de weer met de spuitzakken. De cupcakes worden versierd met roosjes. Volgens de cursusleidster moeten er “kleine connecties” worden gemaakt, die “blijven plakken” en daarna maak je “een soort draai”. Iemand merkt op: “Is dit hogere cupcake-school?” De enige man aan tafel, Rob van der Berg (roostermaker) heeft zich voor deze workshop ingeschreven voor zijn kinderen. Die zijn in maart en april 2014 jarig en hij is van plan ze te verrassen met zelfgemaakte cupcakes. Kijk, kom er nog maar eens om, zo’n vader.

weet zijn de lopers alweer van het terrein verdwenen. Gelukkig zijn de lopers nog enigszins aanspreekbaar als ze een uur later in de centrale hal verschijnen. Bezweet, moegestreden, maar onverminderd enthousiast vertellen ze over de intervaltraining die ze hebben ondergaan. Docent HRM, Ewoud Kraaij, is een gepassioneerd hardloper en heeft de groep goed onder handen genomen. “We hebben een mooie plek in het zonnetje gekozen”, zegt Ewoud er vergoelijkend bij. Daar hebben zij hun rek- en strekoefingen gedaan, de korte afstanden, de intervaltraining. En met succes: de deelnemers willen binnenkort wel een hardloopgroepje met elkaar opstarten. Om na het werk nog een rondje te rennen. Even wat frisse lucht, rode konen, de wind om de oren. Is er een betere manier om een werkdag af te sluiten?

Ik lust je rauw Wie het klaslokaal B1.028 binnenloopt krijgt gelijk een kaart in de handen gedrukt. ‘Ik lust je rauw’ staat daarop. Of: ‘Je bent om op te vreten’. Dat blijkt het startsein van de onderverdeling in de verschillende groepen. Vandaag gaan we aan de slag met de vaardigheden flirten en beantwoorden we vragen als: wat is flirten? Wat is het doel van flirten? Wat gebruik jij om te flirten? De groep Lekkere hapjes omschrijft flirten als ‘ Je persoonlijke aantrekkingskracht inzetten met het bereiken van een doel’. Dat is een mond vol. De andere groep Ik lust je rauw zegt liever waar het op staat: ‘Seks’ met als kleine toevoeging ‘privé.’ Ook de omschrijving van Je bent om op te vreten liegt er niet om: “Je beweegt je hele lichaam om jezelf aantrekkelijk te maken. Als een soort snoepje.” Het wordt warm in het klaslokaal, niet in de laatste plaats door de charmante verschijning van Kees Kooiman, die volgens eigen zeggen al heel wat heeft afgeflirt in zijn leven. Alles wordt tijdens deze workshop in de strijd gegooid: lichaam, ogen, manier van praten, en een openingszin (‘Jij hebt een opening en ik heb zin’). Een betere manier om je collega’s écht te leren kennen bestaat er bijna niet.

Nazdrovje Johanna Steinfort en Marleen Romeijn werken allebei als managementondersteuner, maar kennen elkaar al van twintig jaar geleden, toen ze samen Russisch studeerden. Die passie voor de taal en het land brengen ze graag over op hun collega’s. We krijgen een A4 met het Russische alfabet, en mogen op een naambordje onze eigen naam schrijven. Maar wat is een I? En deze G, is dat een harde G of een Gzzzzzj? De tong hangt bij de deelnemers nog net niet uit de mond. Het valt nog niet mee zeg, dat Russisch. Eclipsjager Wat is een eclipsjager? Iemand die de hele wereld over reist, om op de gunstige plekken te kunnen genieten van een zonsverduistering. Het bracht Peter van der Linde onder andere al in Libië, Rusland en Mongolië. En omdat hij daar zó enthousiast over vertelt, krijg je zelf ook helemaal zin om die kanten op te gaan, en in je busje door de woestijn te krossen om met een eclipsbril op naar de zon te turen. En het mooiste moment? Dat is het moment van totaliteit, zo vertelt .... ons. “En op dat moment schreeuwt je hart echt van plezier.”

Rode konen, frisse lucht Een hardloopwedstrijd verslaan is geen sinecure – voordat je het

Lange in- en uitadming “Onderarm op je rechterknie en voél de strekking van het linkerbeen, met de toppen van de vingers van je linkerhand raak je de vloer aan.” Dit is Twister op hoog niveau. “Vergeet niet te blijven ademen”, voegt de workshopleidster er voor de zekerheid nog aan toe. De deelnemers bewegen mee alsof ze nooit anders hebben gedaan, de één gekleed in knalroze sportjack, de ander nog met de spijkerbroek aan. “Lange in- en uitademing. Rechtervoetzool. Stap naar de voorkant van de mat.” Waar het hier allemaal om gaat? De spanning van je werk uit je schouders halen. Want soms is de geest niet alleen genoeg, maar het lichaam heeft óók wat ontspanning nodig. De workshopleidster: “Probeer een glimlacht op jullie gezicht te toveren.” En verdomd, iedereen krijgt het voor elkaar. Met de vingers van de linkerkant op de vloer, onderarm op de rechterknie. Dansworkshop In de gymzaal branden kaarsjes op de gymbankjes. Het is er fris. En

gegrinnikt. “Vanuit die knieën gaat de aandacht naar je voeten. Je voeten gaan lopen en beginnen te dansen.” Daar gaan ze. Na een kwartier staat iedereen losjes te dansen, te bewegen. De muziek gaat harder, de armen bewegen links en rechts, de benen gaan mee, er gaat een trui uit, en glimlacht iedereen. Dat vooral. Workshop photoshop Zo, dit is even andere koek. Net stond iedereen nog dromerig te dansen in de gymzaal, hier gaat het over keiharde file formaten, resoluties en bitdiepte. Dit is een ouderwets college. Stil zitten, luisteren en informatie verwerken. De animo is groot. Er wordt goed geluisterd en er gaan regelmatig vingers omhoog. Het om de basiskennis van photoshop. Edward van Veggel heeft het over formaten. Hij is vooral fan van RAW. bestanden. “Ruisonderdrukking is dan zelf uit te voeren. Als je een spiegelreflexcamera hebt, gebruik dan het RAW-formaat. Dat heeft heel veel mogelijkheden.” Maar, wat is het resultaat van RAW-bestanden?”, vraagt hij aan de deelnemers. “Dan krijg je hele grote bestanden.”, zegt iemand. “En niet alle programma’s kunnen het lezen”, zegt iemand anders. Een deelnemer in pak steekt zijn vinger op. “Je moet dan alles zelf instellen”. De docent knikt. “Ja precies. Dat is het nadeel. Dat duurt lang.” Een vraag van iemand uit de zaal: “Kunnen alle fotocamera’s een foto ‘RAW’ nemen, ook compact-cameraatjes?” De docent knikt instemmend. “Dat kan, maar de bestanden zijn groot, dus ze zijn niet op te slaan.” Het grote nadeel van RAW. is dat het tijd kost, vindt de docent. “Een bestand in JPG. opslaan, gaat veel sneller, maar dan heb je veel minder mogelijkheden om het te bewerken.” Keuzes maken dus. “We zijn aangebroken bij het laatste onderdeel van de theorie”, zegt de docent. Dan is er even pauze. “Laten we het hebben over resolutie. Wat is resolutie?” Een deelnemer: “Het aantal pixels?” Docent: “klopt.”

stil. Vijftien collega’s gaan zo dansen. “Alles mag, niets hoeft. Ik ben helemaal niet goed in danspasjes. Daar gaat het dus ook niet om. Alle expressie die in jullie zit, mag er uit.” De dans is gebaseerd op ‘de vijf ritmes’, zegt de dansleraar. “We beginnen met de flow. Dat is de vrouwelijke energie. Daarmee begint het aarden”, zegt hij. “Wat? Gaan we ontaarden?”, vraagt een jonge collega in een geel t-shirt. Gelach en gegrinnik. Het volgende ritme vormt het ‘staccato’, zegt de dansleraar. “Dat is het vuur. De mannelijke, doelgerichte energie. De beat gaat dan van ‘bam bam bam’. Het kan zijn dat je het warm krijgt.” De deelnemers knikken. “Daarna komt de chaos. Dan is de eigen dans niet meer volgen. Dan is het gewoon schudden met de handen, met de benen. Alsof je dronken bent, alsof je stoned bent. Dan stopt het denken. Dat doen we al genoeg, denken.” Bij het ritme van de chaos zitten jullie op de bovenste golf, zegt de gymleraar. “Het één na laatste ritme is ‘lyrisch’. Die kan snel gaan. Het gaat om nieuwsgierigheid. Nieuwsgierig naar de eigen dans en naar dat van de ander. Ik ga je dan misschien ook vragen een partner te nemen.” Spannend, vinden de deelnemers. “Daar word ik een beetje nerveus van hoor, haha”, zegt iemand. “Geen paniek”, zegt de dansleraar, “het hoeft niet hoor.” De collega in het blauwe shirt zegt: pfiew!” Het laatste ritme is de stilte, zegt de dansleraar. “Dan komt alles samen. De meeste mensen blijven dan even bij zichzelf. In stilte. De ogen dicht.” Het gaat beginnen. Eerst even opwarmen. “Ga in gedachten uit je hoofd, ga naar je schouders en kijk maar eens even of je schouders willen bewegen. Misschien zijn ze stijf, zitten ze vast.” De vijftien deelnemers staan verspreid door de gymzaal en bewegen hun hoofd voorzichting. De gymleraar doet het voor. “Beweeg je handen maar. En kijk eens hoe het met je ruggengraat is. Misschien is ‘ie los. Adem rustig door. Vergeet dat niet.” De deelnemers bewegen nu door de ruimte. Rustig. Kleine stapjes doen ze. Het is nog wat onwennig. “Beweeg je knieën. Misschien kom je de andere knie tegen. Wees nieuwsgierig.” Er wordt

Tegenwoordig schermen veel bedrijven met lenzen van zoveel megapixels en een enorme hoge resolutie. Onzin, vindt hij. Het is echt niet beter. “Zes megapixel of een drie megapixel-camera?” Maakt weinig verschil. “Een voorbeeld. Tegenwoordig is de nieuwe, zogenaamde superzoom uitgevonden, bijvoorbeeld bij een van de nieuwste smartphones, de Nokia Lumia 1020. Daarin zit een schermpje van 41 megapixel. Als Sinterklaas op zijn boot komt aan varen, dan kun je flink inzoomen, wordt er dan gezegd. Maar vergelijk het eens met de lens van de fotograaf die hier vandaag rondloopt. Oké, dat is echt een professionele, maar toch. Die heeft een lens met daarin 16 verschillende soorten standen. Dan is zo’n lensje op een telefoon, die je ook nog eens niet stil kan houden, een aanfluiting. Het is gewoon marketing. Hoe groter de lens is, hoe meer licht op de sensor komt, hoe minder ruis. Met zo’n klein lensje kun je dan weinig.” Zo, die zit. “Iemand behoefte aan een pauze eigenlijk? “Ik wil wat doen!” roept iemand. Eerst maar even pauze. Ondertussen bij de cupcakes... De cupcakes zijn bijna klaar. Twee dames zitten nog met een spuitzak geconcentreerd aan een taartje te werken. De andere deelnemers bewonderen het resultaat. Er zijn cupcakes met kerstversiering erop, met roosjes, eentje in de vorm van Pino, eentje in de

vorm van een cadeautje en de Kerstman. “Vonden jullie het leuk?”, vraagt de cupcakebakster. “Jaaaaa”, roept iedereen. Ondertussen bij het taartenbakken... De stemming is melig. “We gaan hier zo marsepein gooien.” “Dit is zo lekker he.” “Dit is echt lekker taart vreten.” “Ik heb een zon gemaakt.” “O, jij vindt dit op een zon lijken? Haha.” De taarten zijn bijna klaar. Workshop Bootcamp De beat dreunt door de gymzaal. Hier staan de sportieve Hogeschoolcollega’s zich in het zweet te werken. En dat doen ze met volle overtuiging. De dertien collega’s zijn nog maar een kwartiertje bezig, maar het zweet drupt al langs gezichten en de hoofden zijn rood aangelopen. Iedereen heeft zich voorbereid: alle deelnemers dragen sportbroekjes en sportschoenen en hebben een polsbandje om de arm. Het gaat hier een uur lang om benen optrekken, in de lucht schoppen, de armen strekken, boksbewegingen maken en dan weer recht langs het lichaam met die armen en benen. En dat allemaal in een gillend snel tempo. “Laag. En kick!” “Voel die benen!”, roept de Natasja Ori. “Blijf ademen, door de neus”. “En acht, kom op! Nog zeven, yes! Zes, vijf, vier, drie, twee, één. Wie voelt nog niks?” De heren achterin wel. Die nemen even een slokje drinken. “Blijf laag”, roept de instructrice. “Kick! En laag!” Daarmee bedoelt ze dat de deelnemers eerst de lucht in trappen met een voet en daarna door de knieën gaan. Ze versnelt het tempo. “Kick, en laag, kick en laag, kick en laag. Vier, drie, twee, één.” Er wordt gegrinnikt. Niet van plezier. Van pijn. Dit is duidelijk pittig. Maar de fitte collega’s van de Leidse Hogeschool zijn geen mietjes. Er wordt serieus gekickt en er wordt onafgebroken met de knieën gerekt en gestrekt. De vrouwen voorin zijn het meest serieus. De mannen achterin worden er af en toe wel een beetje lacherig van. Maar daar is geen tijd voor. Daar is de instructrice weer. “Kom op! Hoeveel nog?!” “Nog vier!!!” roept de zaal. “Drie, kom op!” “Twee, met kracht.” “Oké kalm aan.” Even wat drinken. Terwijl iedereen een slokje neemt, is de instructrice alweer naar een gymbank gelopen. “Even opletten. We gaan ons opdrukken.” Ze doet een oefening voor op een gymbank. Er gaan buikspieren geoefend worden. Er zal worden opgedrukt en de rug wordt getraind. En er wordt over bankjes heen gehupst.” Daar gaan ze weer. “Acht, kom op! Dip! Let’s goooooo.” Dit is zwaar. De pijn is van gezichten af te lezen. Een echte bootcamp.

Even tussendoor #2:

Wat weten jouw collega’s nog niet over je, maar is wel heel leuk om te weten?

Uta Schmidt

Margot Barreveld

Monique Wijsman

Communicatie

Managementondersteuner

“Ik hou ontzettend van rendieren. Ik spaar álles met rendieren erop. Glas, kerstballen, alles. Laatst zag ik een collega met een boekenlegger met een rendier erop. Dan moet ik meteen weten waar ze die vandaan heeft.”

“Dat ik een fitnessopleiding doe. Ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk, daar niet van. En jij moet zeggen dat je op de markt staat, Monique! O ja, en ik heb de tentoonstelling georganiseerd hier.”

“Haha. Ik sta helemaal niet op de markt! Nou, collega’s weten denk ik niet dat ik iedere avond met een verfkwast in mijn handen sta. Binnenkort ga ik naar een ander huis. Ik woon nu al een half jaar bij mijn schoonouders. Ze zijn heel lief hoor.”

Astrid de Keizer

Andy Baker

PABO

M&B

“Een keer per maand leid ik een kerkdienst in een bejaardentehuis. Dat zijn ontzettend waardevolle ochtenden. Vooral door het contact met de ouderen.”

“Mijn hobby is het breien van kerstballen. Breien is zo leuk, het is eigenlijk een interessant dingetje voor je hersenen.”

Bij de uitgang:

Wat was jouw hoogtepunt van de dag?

Sonja van den Burg Inkoop/Facilitair

“De Blackjacktafel! Ik heb ook meegedaan aan de workshop bridgen, maar ik bleek Blackjack nog leuker te vinden. Ik heb er lang gezeten, en heb het spel nu echt in de vingers.”

Ellen Hermens Onderwijsondersteuning

“Het zingen van vanochtend. Dat vond ik echt het leukste van de dag. Ik heb ontzettend genoten.”

Marek Vis SWTP Tjeerd Bijl Roosterbureau “De lezing van de eclipsjager was mijn hoogtepunt”, zegt Marek. “Hij vertelde met zoveel passie over zijn hobby, dat was erg aanstekelijk.” “Ja”, valt Tjeerd hem bij, “je krijgt zelf ook zin om zelf achter een eclips aan te rijden.”

Slot Onze hoofden tollen. Zoveel indrukken, zoveel actie, zoveel leuke mensen. Gelukkig krijgen we nog de gelegenheid om alles van ons af te swingen op de klanken van the Scandals. Een prachtige afsluiting van een inspirerende dag. En het bleef nog lang onrustig op Hogeschool Leiden...