Schatkist

Column

Schatkist

Afgelopen najaar sloot ik mij aan bij een schrijverscursus bij ons in het Dorp. Ondanks dat ik amper een half uurtje kan zitten, vanwege oplaaiende zenuwpijn in deze houding, schreef ik me toch in.

Onder het mom van; ‘Geen beren creëren, want dan kom je nergens meer’. Deze slogan heb ik een jaar of acht geleden omarmd en helpt mij om de dingen te doen die ik wil doen. Het maakt dat ik inmiddels denk in mogelijkheden. De lange lijst van onmogelijkheden heb ik in de pakweg 13 jaar daarvoor flink nageleefd en daar kreeg ik schoon genoeg van. De knop ging om, de beren gooide ik het raam uit en de levensvreugde nam toe. Ik duik sindsdien in kanoboten, maak strandwandelingen op blote voeten en sta op de dansvloer bij concerten. De fysieke pijn neem ik ter harte en ik vond balans. Het leven begon weer te glimlachen.

En dus, schreef ik mij in voor de schrijverscursus. Dezelfde dag nog kreeg ik een berichtje terug van de schrijflerares: ‘Leuk dat je komt Dinès. Ik zal zorgen dat er een statafel voor je klaarstaat, zodat je niet hoeft te zitten.’ Dat is toch lief? Ze weet blijkbaar van mijn mankement en alles wordt geregeld, zonder dat ik ook maar iets hoef te zeggen. De schat.

Weer een schat, ik stop haar in mijn schatkistje. Dat kistje speelt zich af in mijn hoofd en zit vol met lieve mensen die met mij meedenken. Ze leggen een stretcher klaar als ik kom barbecueën, ik krijg een lift als we ergens naartoe moeten, ze komen bij me zitten als ik tijdens een feestje liggen moet en boeken een restaurant met een loungebank. Ik heb zoveel lieve mensen om mijn heen. Ik vraag me af of ik zonder mijn mankement geweten had dat zij zo lief zijn. Misschien waren het dan verborgen schatten gebleven. Wie weet heb ik hen onbedoeld geopend. Hoe dan ook, mijn schatkist is goed gevuld, ik ben een rijk mens. 

Dinès Quist