’t is goed een keer geleefd te hebben
PrachtigeTachtigers
Minireeks n.a.v. het boek ’t Is goed een keer geleefd te hebben (uitgeverij Van Halewyck). Voor Nummer 9080 struint de Lootse fotografe, Carmen De Vos, Lochristi en randgemeentes af. Als een ware chroniqueur van het voorgeslacht archiveert ze voor eeuwig en altijd de tachtigplussers op haar weg. In woord en beeld. www.facebook.com/carmendevos.photography
Hilaire Schoonjans, °1933
“Hoe vaker ik in het buitenland zat, hoe liever ik weer thuis kwam.” Voetballer bij AA Gent, echtgenoot en vader, Keizer van de Bloemenstreek, burgerlijk ingenieur bij Acec, burgemeester van Groot-Lochristi, bestuursmandataris in een stuk of wat verenigingen, Hilaire Schoonjans was het allemaal. Elk leven, elk mandaat heeft zijn archief en die houdt hij bij in een verzameling valiesjes. “Ik ben de oudste van vier kinderen, allen geboren voor de tweede wereldoorlog. Dat heeft onze generatie getekend. Ik eet niks meer dat ik niet lust. Dat heb ik tijdens de oorlog al genoeg moeten doen. Wij werden thuis heel autoritair opgevoed. Ieder van ons heeft tijdens zijn middelbaar in het pensionaat gezeten. Drie maand van huis, daarna een weekend thuis. Leven volgens strikte regels. Nochtans moet ik toegeven dat ik ondanks deze strengheid en mede dankzij mijn katholiek-zijn een zeer mooie jeugd beleefd heb.” Hilaire kende zijn vrouw, Jenny Floré, van in de kleuterschool. Hij is van 16 mei, zij van 20 mei 1933. Hoe een lot beschoren kan zijn, hij zou nooit nog een andere vrouw kennen. “Twee jaar hebben we mekaar in het geniep gezien. De zaterdagavond, na het voetbal, ging ik na op welke kermis ze zat, dan kwam ik achter. We amuseerden ons ondanks de beperkingen die we onszelf oplegden.” Toen Jenny’s mama ziek werd, besloten ze te huwen. Vanuit het leger schreef hij een schone brief naar huis waarin hij zijn argumenten om te trouwen opsomde. Tegen dat hij thuis op verlof kwam, was de lucht opgeklaard en mochten ze trouwen. “Onze trouwnacht werd ook onze bruidsnacht.” Hij maakte snel carrière en reisde voor zijn werk de wereld rond. Thuis bestierde Jenny het huishouden en voedde ze de kinderen op. De sterke vrouw achter de man. Jenny stierf in 1991. Zijn grootste litteken. Ze liet hem vier zonen na. In 1977, bij de fusie van de gemeenten, volgde hij zijn vader op als schepen. Na het overlijden van Jenny werd hij in 1992 burgemeester naast zijn beroepsactiviteiten.
Het burgemeestersambt was in die tijd, door het nog beperkte inwonersaantal, een redelijk betaalde bijjob, niet iets wat je fulltime kon doen. Het werd een kwestie van evenwichten zoeken om alles gecombineerd te krijgen. Hij zou burgemeester blijven tot 2000. Tijdens zijn burgemeesterschap kreeg hij het APA erdoor in Brussel. Een Algemeen Plan van Aanleg voor het ganse grondgebied van Lochristi, als vervanging van het gewestplan. Zones werden ingekleurd en voor de volgende generaties vastgelegd. Hij haalt het groene valiesje boven. “Door dit APA, waar we zeven jaar aan gewerkt hebben, kon Lochristi in volle expansie gaan. Nieuwe ingekleurde woonzones liggen aan de basis van talrijke verkavelingen, waar ook land- en tuinbouwers konden van genieten, op gronden van Matexi konden wij het huidig sportterrein in de Bosdreef realiseren, bedrijven konden zich vestigen langs de Antwerpse Steenweg, er kwam een KMO-zone aan de Lozen Boer. Sinds 1994 is de bevolking in Lochristi samen met de welvaart met 25% toegenomen. Nieuwe inwoners met financiële mogelijkheden kwamen zich hier vestigen, dankzij onze gunstige ligging tov Gent en de kanaalzone. Lochristi is een bloeiende, financieel gezonde gemeente met welstellende burgers. Dat ik dit mee heb kunnen realiseren, maakt me - alles bij mekaar beschouwd - zeer gelukkig.” mei’13
49