Wat laat je na?

WAT ZAL MEN ZEGGEN...

HUGO DE GROOT WAS ZIJN LEVEN LANG BEZIG MET MENSEN SAMENBRENGEN.

HIJ PREDIKTE VERDRAAGZAAMHEID. ALS ‘STAD VAN TOLERANTIE’ HEBBEN WIJ

OOK MENSEN DIE ONS SAMENBRENGEN. ELK OP HUN EIGEN MANIER, OP HUN

EIGEN WIJZE. WIJ VROEGEN AAN 10 BEKENDE GORCUMERS: WAT WIL JIJ NALATEN?

Duffy Fishbain van Kampen

Eigenaresse van Patisserie Sweet Ima

Op mijn 23ste heb ik besloten om mijn comfortabele IT baan op te zeggen en naar Parijs te vertrekken om banketbakker te worden. Als iemand toen tegen mij had gezegd dat ik bijna 20 jaar later in Gorinchem (waar???) zou zitten, in mijn eigen bakkerij, met een prachtig gezin… had ik keihard moeten lachen. De droom om te bakken was van kinds af aan aanwezig en ik wist niet wat ik er mee moest. Tot het moment dat ik heb besloten om naar mijn hart te luisteren, mijn droom te volgen, ook verkeerde keuzes te maken en op onverwachte momenten magie zijn werk te laten doen. En nu sta ik hier, met een grote glimlach, trots. Tot de dag van vandaag moet ik mezelf af en toe knijpen om zeker te weten dat ik niet aan het dromen ben. Wat wil ik nalaten? "This is my quest, to follow that star. No matter how hopeless, No matter how far." *The Impossible Dream. Volg je dromen… misschien eindig je ooit in Gorinchem. En… ik wil een punt Carrotcake nalaten. Met een briefje: “Heb je gehoord over het konijn dat bij de bakker binnenkomt en vraagt voor een Carrotcake?...”

Redo Ait Chitt

Professioneel danser en motivatiespreker

Overal waar ik kom probeer ik voetstappen achter te laten. Met mijn shows, workshops en lezingen wil ik een indruk en een boodschap achterlaten waar mensen iets aan hebben. ‘No Excuses, No Limits’, is zo’n boodschap. Iets waarvan ik hoop dat mensen daar later nog eens aan terug zullen denken. Een beginpunt waar mensen zelf verder mee aan de slag kunnen gaan, op verder kunnen bouwen en naar toe kunnen werken naar hun eigen doel. Wat ik na wil laten is niet zozeer iets in materialistische zin, maar juist in de bijdrage die ik heb geleverd aan de positieve houding van mensen die met elkaar verbonden zijn geraakt.

Rob Kreszner

Tussen 1982 en 2020 conservator van het Gorcums Museum

“Een staat is een perfect lichaam van vrije mensen, samen verenigd om gemeenschappelijke rechten en voordelen te genieten". Zo heeft Hugo de Groot ooit zijn visie op vrijheid verwoord. In de huidige tijd, waarin tegenstellingen tussen groepen mensen eerder groter dan kleiner lijken te worden, kunnen we van zo’n utopische ‘staat’ alleen maar dromen. Maar tegelijk kan ieder mens wel zèlf een klein steentje bijdragen aan een betere samenleving. Bijvoorbeeld door een tolerante houding aan te nemen ten opzichte van de ander, vrij van vooroordelen. Dat is de houding waarvan ik hopelijk tot nu toe, in mijn werkzame leven, blijk heb gegeven. Alhoewel niet iedereen dat zo zal hebben ervaren, naar ik vrees. Niettemin heb ik mij als conservator 38 jaar lang omringd geweten door aardige collega’s en een grote schare vrijwilligers. Aan hen draag ik dit stukje graag op, uit waardering, vandaar de bijpassende groepsfoto van november 2019. Toen het nog kon, zo’n bijeenkomst…

Helga Buitelaar

Muzieklerares en muzikant

Is dat niet voor na mijn dood en aan een ander om daar iets over te zeggen? Ik ben er niet bewust mee bezig. Glorie is vergankelijk. Ooit zei een bassist die het lesgeven had ontdekt: ”Helga, als je les geeft word je onsterfelijk maar dat wist jij natuurlijk al!” In mijn vele muzieklessen geef ik iets door: plezier, ontdekking, verwondering, inzichten, allemaal prachtige dingen. Oud-leerlingen halen soms momenten uit de muzieklessen op die ik vergeten ben, maar die op hen indruk hebben gemaakt. Ik heb twee prachtige, zelfbewuste en sociaal begaafde dochters die ik meegeef aan de wereld. Er zijn een paar mooie liedjes, veel fijne, innige momenten met leerlingen. Ooit zei een leerling tegen me: “U bent een juf maar u bent wel heel anders”. Misschien is dat het wel: een andere kleur op het palet.

Tom Kroon

Ruim 10 jaar leraar in de bovenbouw van het basisonderwijs

Mijn leerlingen leven in de prepuberteit en dat zorgt voor uitdagingen. Van binnen en van buiten veranderen kinderen van 9 tot 12 jaar lichamelijk en sociaal emotioneel. Dat is regelmatig lastig voor henzelf én voor de leefomgeving. Met mijn werk wil ik bijdragen aan een sterke maatschappij. De ander (leren) begrijpen is hierbij in mijn ogen belangrijk. Om mij heen bemerk ik vaak de drang om snel en vanuit één perspectief te reageren. Ik hoop mijn leerlingen mee te geven dat moeite doen om een ander/ jezelf te begrijpen belangrijk is. Als leraar probeer ik dit dan ook voor te leven, door onder andere samen met ouders en kind te werken vanuit een breed kindbeeld. Ik kijk dan naar hoofd (bijvoorbeeld rekenen), hart en handen (zaken als doorzettingsvermogen, het uiten van gevoelens en nieuwsgierigheid). Als er later wordt teruggekeken, hoop ik dat leerlingen door mij echt zijn gezien, kansen hebben gehad en veel hebben opgestoken van de lesstof door mijn afstemmingen in het onderwijs.

Roger van Boxtel

Voormalig politicus en tussen 2015-2020 president-directeur van de Nederlandse Spoorwegen

‘Wat ik nalaat is geen gedicht Maar zijn gedachten Van een ander over mij

Wat ik nalaat is geen materie Maar is het stof dat ik deed opwaaien

Wat ik nalaat is geen traan maar uitgesleten paden die ik her en der beliep

Wat ik meeneem zijn de beelden van Havendijk, de Markt en de stadswal waarvoor ik ben gezwicht’

René Ederzeel

Muzikant, kok, horecaondernemer, koerier, windsurfer en levensgenieter

Wat een vraag. Ik wil eigenlijk bij leven weten hoe ze mij gaan herinneren. Na een klein onderzoek onder mijn naasten hier een paar trefwoorden: een soms dunne, maar vaak wat gezette, lieve, gekke, betrokken, gitaar spelende, puzzelende, bootjes varende opa. Dat dekt de lading, en bij hen heb ik mijn doel bereikt. Zo wil ik voortleven, en er hopelijk in de resterende jaren er nog een aantal items bij boetseren. Voor de mensen die met mij te maken hebben gehad, hoop ik dat ze een grote glimlach en een warm gevoel krijgen bij de herinnering aan mij. Helaas zal dat bij een aantal mensen zeker niet gebeuren; er gingen ook wel eens dingen mis.

Josien Damen

Draagt vanuit familiebedrijf Damen Shipyards bij aan het culturele klimaat in Gorinchem

Hugo de Groot (Grotius) was op veel vlakken een begaafd en belangrijk man, ook op het juridische vlak. Daar ligt ook een soort ‘link’ naar ons bedrijf, want wat hij onder andere heeft nagelaten, is het “Mare Liberum” (1609), dat de basis vormt voor het huidige Internationale Zeerecht. Verder denkend over het gedachtegoed van Hugo: wat zou ìk willen nalaten? En - los van persoonlijke overwegingen - wat zou ik Gorinchem willen nalaten? Gorcum is al een prachtige stad, met mooie plekken binnen en buiten haar vesting, een stad met een enorme potentie. Toch zou ik willen - als dat in mijn macht zou liggen - dat de cultuur in Gorcum nòg verder groeit en nòg meer podium krijgt: er zijn zoveel mensen, oud maar vooral ook jong, die schitterende (culturele) ideeën hebben. Geef ze die kans! Ter meerdere eer en glorie van ons mooie Gorcum.

Zakaria Aboukhlal

Professioneel voetballer

Ik ben Zakaria Aboukhlal (20), opgegroeid in Gorinchem-Oost als zoon van een Libische vader en een Marokkaanse moeder. Als professioneel voetballer speel ik nu bij AZ in Alkmaar en voor het Marokkaanse nationale elftal. Mijn eerste stapjes als voetballer zette ik bij Unitas en op het schoolplein van mijn basisschool: Obs De Tweemaster. Maar ook op het Cruijff Court en op het grasveldje bij de Dalemse Donken was ik vaak met jongens te vinden. We waren áltijd aan het voetballen. Ik woon nu zelf niet meer in Gorinchem, maar als ik een dag vrij heb probeer ik altijd terug te gaan naar mijn ouders. Zij wonen nog steeds in Gorinchem-Oost met mijn broer en twee zusjes. Met mijn carrière als professioneel voetballer hoop ik een voorbeeld te zijn voor jongeren. Als ik in Gorinchem loop, vragen kleine jongetjes me vaak hoe ik profvoetballer ben geworden. Ik vind het heel leuk dat kleine voetballertjes uit Gorinchem fan van me zijn en ik vertel ze altijd dat je altijd de top kunt behalen als je hard werkt. Waar je ook vandaan komt. Je moet er wel alles voor over hebben. Terwijl anderen feestjes vieren, buitenspelen of naar het zwembad gaan, moet jij trainen. Maar je weet ook waar je het voor doet: jouw droom waarmaken. De belangrijkste les die ik daarbij geleerd heb is om geduld te houden. Door de top te halen, hoop ik dat mensen later kunnen zeggen: ‘Dat is die kleine jongen uit Gorinchem die een heel grote voetballer is geworden.’

Ro van Doesburg

Wethouder, dichter

Bij het te vroege afscheid van een goede vriend in 2020 schreef ik in een ode aan deze muzikale man: Er is geen ziel onder de sterren die in zijn vlucht omhoog zijn wereld leeg achterliet. Dat is wat mij drijft. We zijn allemaal in staat om iets tot stand te brengen dat betekenis heeft. Het maakt niet zoveel uit vanuit welke rol we dat doen: vader, leraar, vriend, collega, passant. Ik hoop vanuit alle rollen die ik vervul iets goeds mogelijk te maken. Zo ben ik op een missie en heilig overtuigd van rechtvaardigheid als middel én doel. Rechtvaardigheid woont in het hart van wijsheid. In mijn zoektocht naar die wijsheid zoek ik ontmoetingen die verrijken. Het leven is kort! Zo hoop ik dat mijn dochter en zoons mij zullen herinneren als de man die hun altijd vertelde dat het wel zou lukken. Het kan wél.