ei samanslåing. Spelemannsbladet har gjort det. Fleire av informantane gjer det også. Men NFD avviser spørsmålet, og tek i staden til orde for konkret og prosjektretta samarbeid. Slik ein no, synest det, på ein konstruktiv måte har kome i gang med dei to samarbeidsprosjekta, Den norske Folkemusikkscena og Norsk Folkemusikkatalog. Og her står ”saka”. Ingen kan påleggje organisasjonane å slutte seg saman. Det må eventuelt skje når tida er moden for det. Det er ho ikkje i dag. Samanslåing er ikkje på dagsordenen i NFD. Det ville føre til einsretting, redusert mangfald og færre valmoglegheiter, hevdar organisasjonen.
110
Ein kan likevel stille spørsmål ved om ikkje feltet ville stå sterkare overfor staten om ein stod fram meir samla enn i dag. Og i aukande grad framover er det nettopp frå staten at organisasjonane på feltet vil måtte hente inntektene sine. Men ein meir samla opptreden kan ein også få til utan at organisasjonane slår seg saman. Vi vender tilbake til temaet i kapittel 8.
5 FORNYING OG INSTITUSJONALISERING AV FOLKEMUSIKKEN Ny innfatning: ”To Feler og éin Diva”? Det aller siste Spelemannsbladet på 1900-talet, nr. 8/99, brukar ein del av spalteplassen til å summere opp og trekkje trådane framover. ”Kva framtid har folkemusikken?” er det naturlege spørsmålet. Redaktøren gir svaret sjølv i leiarartikkelen: ”Ta det med ro. Ei musikkform som har overlevd fleire hundreår, vil òg greie seg inn i det neste…” Samtidig rettar han blikket mot ekstasen i folkemusikken, eit tema som professor Jan-Petter Blom tek opp i eit intervju i same nummeret. Sterke opplevingar som gir livet mei-