‘Mama piept er even tussenuit’
Zingend door Vorarlberg
In de verte ligt de Lindauer Hütte.
Het was inmiddels tien jaar geleden dat ik een tocht van enige betekenis maakte. Na de komst van twee kinderen en bijkomende levensstijl werd het de hoogste tijd voor een ‘berg-herintreding’. Wat was er over van mijn conditie, tredzekerheid en inschattingsvermogen? Na goed overleg met man en kinderen valt het besluit: we gaan samen een week naar de Bodensee en dan “piept mama er in de tweede helft even tussenuit” voor een vierdaagse NKBV-bergtocht in Rätikon, Vorarlberg.
E
en paar weken voor vertrek krijg ik slecht nieuws: door onvoldoende deelnemers wordt de groepsreis geannuleerd. Maar mijn voorpret is al in een vergevorderd stadium! Ga ik dan maar alleen? Dat vergt wel een andere voorbereiding. Een groepsreis heeft voor- en nadelen. Dat perspectief draait zich nu om: alleen lopen heeft nadelen, maar zeker ook voordelen.
Oefenrondje Na uren turen op de kaart besluit ik de NKBV-tocht in tegenovergestelde richting te lopen. Van Tschagguns via de Lünersee naar Vandans. Zo heb ik op de eerste dag meer tijd en kunnen mijn man en kinderen mij op dag 4 tegemoet komen met de kabelbaan naar Grüneck op de Golmalpe. Ik overweeg om een tentje en kookspullen mee te nemen, voor meer flexibiliteit. Maar een weekendje Veluwe wijst uit dat een deel van het minstens tien jaar oude materiaal aan vervanging toe is. Ook blijkt de GPS-functie in mijn telefoon absoluut niet betrouwbaar voor solo Alpenavonturen. Op de Veluwe was de volle rugzak goed te doen, maar met de hoogtemeters in het vooruitzicht laat ik de tent mooi thuis.
Beren Googlend op ‘Alpen en dieren’ stuit ik op berichten over beren. In Oostenrijk zijn er volgens Wikipedia drie gebergtes waar beren voorkomen: de Karawanken, de Kalkalpen en de Vorarlberg. Bij het lezen van de derde stijgt mijn hartslag. Oei! Tot 2012 wordt op internet melding gemaakt van gechipte beren als J22 en M13.
40 | HOOGTELIJN 2-2017
| TEKST EN FOTO’S PETRA BORGONJEN
Regelmatig word ik met minder prettige beervisioenen wakker... Wat nu als...? Beter goed geïnformeerd dan met onterechte angsten op pad, dus zoek ik contact met een aantal Oostenrijkse Bärenanwalt und Wolfsbeauftragter. Het feit alleen al dat die functie bestaat zegt al iets, toch? Uit de reacties die ik krijg, blijkt duidelijk dat ze me gerust willen stellen. “Er is geen nieuwe informatie over de aanwezigheid van een beer in dit gebied, maar ze kunnen 40 kilometer of meer per nacht lopen.” – “Je zal geen beer tegenkomen, al waren er vijf in dit gebied” – “Normaal worden ze nooit gezien” – “Ook al geloof je me niet, je zal blij zijn als je er wel eentje ziet, het in een fascinerend dier, hij zal van je weglopen of zelfs van je wegrennen.” Verder geven ze het alom bekende advies dat je als wandelaar moet laten weten dat je er bent, bijvoorbeeld door te zingen. Nou vooruit dan maar, in mijn eentje zing ik best prachtig. DAG 1
Tschagguns – Tilisuna Hütte De dag voor vertrek bel ik de eerste hut. Er ligt nog aardig wat sneeuw op de Sulzfluh en een actueel advies over de aanlooproute is welkom. Het advies is om niet vanuit Latschau via de Mittagspitze naar de Tilisuna Hütte te lopen, maar vanuit Tschagguns langs de Gampadelsbach. Boven de 2000 meter ligt inderdaad nog te veel sneeuw. Een dag later zal het mooie weer aanbreken en worden de paden toegankelijker.