Nivon - Toorts - Herfst - 2025

Wandelen doet wat met je

“Het Pieterpad zal vele verhalen hebben en dit is er een van,” schrijft Bob Hoogeveen in zijn mailwisseling met Maarten Goorhuis, actief beschermheer van het Pieterpad.

“In 2007 – bijna twintig jaar geleden – heb ik met mijn vrouw het Pieterpad gelopen. Onlangs hebben wij het pad gefietst. Nu is mijn vraag: Is de steen die destijds op het eind/beginpunt stond dezelfde als die nu, in 2025, op het nieuwe eindpunt staat? Deze plaats is heel speciaal voor ons. Ik zal uitleggen waarom."

Toen wij het Pieterpad er in 2007 voor de helft op hadden zitten, kreeg ik te horen dat ik een zeldzame vorm van kanker had. Ik besloot op dat moment: voordat de deksel op de kist zou gaan, zou ik het Pieterpad helemaal gelopen hebben.

Wat volgde was bijna ieder weekend een rit naar het volgende etappepunt, tussen de onderzoeken door. Toen wij uiteindelijk op de Pietersberg arriveerden, stond op een van de keien aldaar een fles champagne met twee glazen en een kaart. ‘Kijk’, zei mijn vrouw. ‘Er wordt nog iemand verwacht!’ En nadat wij ons emotionele moment hadden beleefd en elkaar feliciteerden met het bereiken van deze eindstreep, groeide onze nieuwsgierigheid om te kijken voor wie die kaart zou zijn. En wat schetst onze verbazing? Kaart en champagne blijken voor ons te zijn: ‘Bob en Jannet, het Pieterpad hebben jullie overwonnen – nu de kanker nog’.

En op dat moment kwamen mijn neef en zijn vrouw uit de bosjes. Je begrijpt dat er tranen vloeiden. Nu, 18 jaar later, hebben we het Pieterpad dus gefietst. Wij maakten foto’s op het nieuwe eindpunt en het viel ons op dat er weinig emoties loskwamen. Op de terugweg ging Jannet toch even links het bospad in, naar het oude eindpunt. Toen ze terugkwam rolden de tranen over haar wangen. ‘Ik ben op het oude eindpunt geweest,’ zei ze. Dat wilde ik ook zien. We zijn samen daarheen gefietst en toen ik die keien zag, kwamen bij mij ook de tranen. Dit was voor ons dé afsluiting; echt bijzonder.

Mijn neef, die helaas inmiddels overleden is, ken je misschien wel. Hij was toentertijd vrijwilliger bij het Nivon. Zijn naam is Hans Jonker.

Groet, Jannet en Bob Hoogeveen

“Dag Bob, Wat een prachtig verhaal. Fijn dat je dit hebt willen delen. Je hebt gelijk: zoals jouw verhaal zijn er vele, en af en toe bereiken die ons ook. Elke keer weer laat het ons niet onberoerd om te lezen welke betekenis het lopen van het Pieterpad kan hebben voor mensen. Jouw verhaal springt er voor mij extra uit, want Hans Jonker heb ik inderdaad goed gekend. Een zeer aimabele man, die veel betekend heeft voor het wandelen binnen het Nivon."

Hartelijke groet, Maarten Goorhuis

Directeur Stichting Pieterpad