2310 | 10 curators-10 projects | exhibition catalogue | Nitra Gallery, 2016 by Nitra Gallery

2310

10 curators - 10 projects S e p t e m b e r -

O c t o b e r

2 0 1 6

2310 Η Θεσσαλονίκη πάντα θεωρείτο ένα φυτώριο για τις Τέχνες. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πόλης, η ιστορία, η γεωγραφία της στην περιοχή, η παρουσία κάποιων από των σημαντικότερων θεσμών τέχνης όπως το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, καθώς και η παρουσία του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου που είναι το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο στη Νοτιο-Ανατολική Ευρώπη, έχουν συμβάλει στην καλλιέργεια μιας ανερχόμενης καλλιτεχνικής σκηνής. Δέκα επιμελητές από την πόλη του Θερμαϊκού παρουσιάζουν δέκα καλλιτεχνικές δυνάμεις που ζουν και εργάζονται στη Θεσσαλονίκη στην έκθεση 2310 που διοργανώνει η Nitra Gallery. Η έκθεση εγκαινιάζεται στη Νύχτα της Τέχνης στο πλαίσιο του παράλληλου προγράμματος του 51ου Φεστιβάλ Δημητρίων του Δήμου Θεσσαλονίκης και έχει ως στόχο να σκιαγραφήσει τις καινούργιες δυνάμεις στο εικαστικό τοπίο της πόλης. Γλυπτική, ζωγραφική, φωτογραφία και εγκαταστάσεις παρουσιάζονται αυτόνομα και παράλληλα αποτελούν ένα ιδιαίτερο ψηφιδωτό των νέων και δραστήριων δυνάμεων στη σύγχρονη τέχνη της Θεσσαλονίκης. Thessaloniki has long been considered to be a greenhouse for the Αrts. Its unique characteristics, history, location in the region, the presence of some of the most important Festivals like the Thessaloniki International Film Festival and the Thessaloniki Biennale of Contemporary Art as well as the presence the largest University in Southeastern Europe (Aristotle University) have all contributed to the cultivation of an emerging art scene. In this exhibition, ten invited curators choose one artist/collective to present. All of the participants, curators and artists are based in the city of Thessaloniki, in an effort to sketch the contemporary artistic landscape of the city. The exhibition is part of the Art Night event, an event which is part of the parallel program of the Dimitria Festival of Thessaloniki 2016. Sculpture, painting, photography and installations create a unique mosaic of the emerging and active artistic forces of contemporary art in Thessaloniki.

Χωρίς τίτλο 40x50x40cm λευκός πηλός Untitled 40x50x40cm white clay Χωρίς τίτλο 40x50x40cm λευκός πηλός Untitled 40x50x40cm white clay

Άρης Κατσιλάκης Aris Katsilakis by Ανθή Αργυρίου Anthi Argyriou

Στην έκθεση “2310” ο Άρης Κατσιλάκης παρουσιάζει για πρώτη φορά ένα γλυπτό από τη νέα σειρά με τίτλο “Findings”, που αποτελεί εξέλιξη της προηγούμενης σειράς, “Mutations”. Σαν πρωθύστερα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης ενός μελλοντικού ερευνητή, οι περίτεχνες φόρμες από λευκό πηλό αναδύονται στον χώρο προοικονομώντας τις μεταλλάξεις ανθρώπινων και άλλων ζωικών οργανισμών σε μια δυστοπική μετα-βιομηχανική εποχή. Βιομορφικά και παράλληλα τεχνητά, οργανικά και βιομηχανικά, “μαλακά” αλλά εύθραυστα, τα πλάσματα του Κατσιλάκη αποστρέφονται την περιβολή του δέρματος και αρνούνται την συνοχή ενός πλήρους σώματος. Ο γλύπτης αντί να συνθέτει, μοιάζει να τεμαχίζει τα φουτουριστικά του υβρίδια για να αποκαλύψει το αποτρόπαιο εσωτερικό τους, τα μέρη που τα απαρτίζουν και τις δαιδαλώδεις τους συναρμογές. Αποκομμένα από το σύνολο, επιδεικνύουν την αυτάρεσκη επάρκειά τους με τις περίτεχνες, καμπυλόμορφες γραμμές τους και την στιλπνή τους επιφάνεια να ωθεί σχεδόν ηδονοβλεπτικά το βλέμμα στις προεξοχές και τις κοιλότητές τους. Ανθή Αργυρίου, Θεωρητικός Τέχνης - Επιμελήτρια

For the exhibition “2310” Aris Katsilakis will present for the first time a sculpture from his new series titled Findings, which follows his previous series, Mutations. Like preposterous findings of the archaeology pickaxe in the hands of a future researcher, his elaborate forms, made out of white clay, emerge in the exhibition space foretelling the coming mutations of human and animal beings in a dystopic post-industrial era. Biomorphic but clearly artificial, organic yet industrial, smooth but fragile, Katsilakis’ creatures detest the guise of skin and refuse the cohesion of a complete body. Instead of composing, he seems to dissect his futuristic hybrids in order to reveal their abject interior, the parts they are made of, their rambling arteries and their operating mechanisms. Detached from the whole, Katsilakis’ organic/industrial ‘mutations’ show off their self-sufficiency, while their elaborate curves and sleek surface invite the viewer’s gaze in an almost voyeuristic manner right through all their cavities and protrusions. Anthi Argyriou, Art Theorist - Curator

Ο Άρης Κατσιλάκης γεννήθηκε το 1974 στη Ρουμανία από Έλληνες γονείς. Ήρθε στην Ελλάδα το 1980, και από τότε ζει και εργάζεται στις Σέρρες. Το 1998 εισήχθη στη Σχολή Καλών Τεχνών Τήνου (μαρμαρογλυπτική). Αποφοίτησε το 2001 με υποτροφία για συνέχιση των σπουδών του στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Φοίτησε στο Α΄ Εργαστήριο Γλυπτικής με καθηγητή τον Θ. Παπαγιάννη και στο το Εργαστήριο Φωτογραφίας με καθηγητή τον Μ. Μπαμπούση. Από το 2007 ως το 2011 δίδαξε Γλυπτική ως Ειδικός Επιστήμονας στον Τομέα Γλυπτικής του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και από το 2011 έως το 2015 δίδαξε Πλαστική και Κεραμική ως Εργαστηριακός Συ νεργάτης στο Τμήμα Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής, Διακόσμησης και Σχεδιασμού Αντικειμένων του Τ.Ε.Ι Σερρών. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε τρεις ατομικές εκθέσεις και σε πολυάριθμες ομαδικές. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και σε δημόσιους χώρους

Aris Katsilakis was born in 1974 in Romania from Greek parents. Repatriated to Greece in 1980, and since then he lives and works in Serres. In 1998 he enrolled at the Faculty of Fine Arts of Tinos (marble sculpture). He graduated in 2001 with a scholarship to continue his studies at the Athens Faculty of Fine Arts. He studied at A Sculpture Workshop Department with Professor I. Papagiannisand attended the Photography Workshop by Prof. M. Babousis. From 2007 to 2011 he taught sculpture as Lecturer (407/80) in the Department of Sculpture of the Department of Fine and Applied Arts, University of Western Macedonia and since 2011 teaches Plastic and Pottery as a laboratory assistant in the Department of Interior Architecture, Interior Design and Drawing Objects in TEI Serres. He has presented his work in three solo exhibitions and in numerous group exhibitions. His works are in private collections and public spaces.

practice(in)cognition by

ArtBOX Χρήστος Σαββίδης Λυδία Χατζηιακώβου

Practice post-utilitarian being

Χώρα: μήτε παρούσα μήτε απούσα, ενεργή η παθητική, καλή ή κακή, ζωντανή ή μη – αλλά μάλλον αθεολογική και μη ανθρώπινη – η χώρα δεν είναι καν ένα δοχείο. Η Χώρα δεν έχει νόημα ούτε ουσία, δεν έχει ταυτότητα στην οποία να στηριχτεί. Υποδέχεται τα πάντα χωρίς να μετατρέπεται σε τίποτε, και γι’αυτό μπορεί να γίνει το αντικείμενο ενός φιλοσοφήματος ή ενός μυθεύματος. Εν ολίγοις, χώρα είναι οτιδήποτε άλλο, πολύ.

Khôra: neither present nor absent, active or passive, the good nor evil, living nor nonliving - but rather atheological and nonhuman - khôra is not even a receptacle. Khôra has no meaning or essence, no identity to fall back upon. She/it receives all without becoming anything, which is why she/it can become the subject of neither a philosopheme nor mytheme. In short, the khôra is tout autre [fully other], very.

Following Derrida, John Caputo

Το Practice post-utilitarian being είναι ένα project της ομάδας practice(in)cognition. Εκτυλίσσεται μέσα από μια σειρά πειραματισμών στον χώρο, οι οποίοι πραγματοποιούνται σε τρεις μεγάλης κλίμακας τοποθεσίες στην Θεσσαλονίκη, ένα νταμάρι, ένα τμήμα σιδηροδρομικής γραμμής και μια επέκταση οδικού δικτύου. Αντιλαμβανόμαστε τις τρεις αυτές περιπτώσεις υπό το πρίσμα της έννοιας της ροής των υλικών. Το νταμάρι είναι ο προμηθευτής, το σημείο απ’όπου αποσπώνται υλικά. Το τρένο είναι το μέσο διακίνησης υλικών. Και ο δρόμος είναι ο υποδοχέας τους. Ως εργαλεία χρησιμοποιούμε το περπάτημα, τη χαρτογράφηση και τη συλλογή. Περπατάμε θεατρικά αντιλαμβανόμενοι τον χώρο με το σώμα και τις αισθήσεις. Χαρτογραφούμε προκειμένου να ανοίξουμε διαδρομές σε δύσβατες περιοχές, να τις εντάξουμε στην καθημερινότητα. Συλλέγουμε υλικά ως μέσο καταγραφής της παρουσίας μας στον χώρο. Στην πρώην χρηστική ατμόσφαιρα των τοποθεσιών αυτών, την εγκατάλειψή τους εντός του τοπίου της πόλης, την απουσία τους από την καθημερινότητα και την μορφολογία τους εντοπίζουμε χώρους μετα-χρηστικής οντότητας.

The project is initiated by practice(in)cognition. It unfolds through a series of spatial experiments taking place in three large-scale sites in Thessaloniki, a quarry, a railway section and a road grid expansion. We conceptualize the three occasions around the notion of “material flow”. The quarry is the supplier of material, the place it is extracted from. The train is the means with which material is being supplied. The road is supplied with material. We use as tools walking, mapping and collecting. We walk theatrically perceiving space with the body and the senses. We map to open routes through inaccessible grounds, to set them into the scope of everyday life. We collect materials as a way to document our presence in situ. In their ex-utilitarian ambience, their abandonment inside the city scape, their absence in everydayness and their morphology we recognize space for post-utilitarian being. practice(in)cognition curators: ArtBOX - Christos Savvidis, Lydia Chatziiakovou

practice(in)cognition επιμέλεια: ArtBOX - Χρήστος Σαββίδης, Λυδία Χατζηιακώβου

Οι practice(in)cognition είναι μια ομάδα που προέκυψε μέσα από την Ακαδημία Αντιληπτικότητας (Perceiving Academy) του Eric Ellingsen, με στόχο τη δημιουργία μιας κοινότητας διατομεακών χωρικών πρακτικών. Η Ακαδημία Αντιληπτικότητας του Eric Ellingsen ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του residency του καλλιτέχνη τον Ιούλιο του 2016 στο πλαίσιο του προγράμματος “Artecitya. Οραματιζόμενοι την Πόλη του Αύριο (2014-2018)” που διοργανώνει το Goethe-Institut Thessaloniki με την υποστήριξη του προγράμματος Δημιουργική Ευρώπη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (www.artecitya.gr) Οι practice(in)cognition είναι οι: Δέσποινα Βάττη (καλλιτέχνης), Κατερίνα Βουλγαρίδου (designer), Σπύρος Καζαντζής (καλλιτέχνης), Χρύσα-Δήμητρα Κωτούλα (καλλιτέχνης), Κωνσταντίνος Κωτούλας (καλλιτέχνης), Φένια Νευροκοπλή (αρχιτέκτονας), Χρήστος Πολυμέρης (αρχιτέκτονας), Κατερίνα Σιδέρη (αρχιτέκτονας), Μαρία Χατζηκαλλία (αρχιτέκτονας), Δημήτριος Χατζηνικολής (αρχιτέκτονας).

practice(in)cognition is a collective evolved from Perceiving Academy, formed by Eric Ellingsen, aiming to be a community for creative interdisciplinary spatial practices. Perceiving Academy was formed by Eric Ellingsen during the artist’s residency in July 2016 for the programme “Artecitya. Envisioning the City of Tomorrow (2014-2018)”, organised by Goethe-Institut Thessaloniki with the support of the Creative Europe programme of the EU. (www.artecitya.gr) practice(in)cognition are: Maria Hatziakallia (architect), Dimitrios Hatzinikolis (architect), Spyros Kazantzis (artist), Chrysa-Dimitra Kotoula (artist), Konstantinos Kotoulas (artist), Fenia Nevrokopli (architect), Christos Polymeris (architect), Katerina Sideri (architect), Despoina Vatti (artist), Katerina Voulgaridou (designer).

Hybrid Cross (2015) εκτύπωση 3D με αμμόλιθο, 16x7x18cm Hybrid Cross (2015) 3D printing-sandstone 16x7x18cm Lopsidedness (2014) μικτή τεχνική, χρωματιστό μολύβι και σπρέυ σε χαρτί Hahnemühle 34x38cm Lopsidedness (2014) mixed media, coloured pencil and spray on Hahnemühle paper 34x38cm

Γιώργος Παπαφίγκος Yorgos Papafigos by Εύη Μπανιωτοπούλου Evi Baniotopoulou

Ο Γιώργος Παπαφίγκος δουλεύει με μια ποικιλία μέσων και τεχνικών. Εννοιολογικά τον ενδιαφέρουν η κίνηση και η στατικότητα ως σχόλια στο εφήμερο, οι τελετουργίες, όπως αυτές προκύπτουν από την ιστορία, τη θρησκεία, μύθους και καθημερινές εμπειρίες, και η ένταση ανάμεσα στην πραγματικότητα και την αντίληψη της εικονικής σύγχρονης ζωής. Η χρήση του φαλλού και άλλων σεξουαλικών συμβόλων στο έργο του παραπέμπει σε παγανιστικές εκδηλώσεις που σχετίζονται με την αναπαραγωγή, τη γονιμότητα και το ένστικτο του θανάτου και υπογραμμίζουν την επιθετικότητα του σημερινού κόσμου. Τo Lopsidedness (2014) διαπραγματεύεται μια πολυεπίπεδη πραγματικότητα, στην οποία αντικείμενα συμβολικού και λατρευτικού χαρακτήρα τοποθετούνται σε έναν ξένο προς αυτά, απρόσμενο βιομηχανικό χώρο. Προκαλείται, έτσι, μια σύζευξη του φανταστικού με τον πραγματικό κόσμο, όπου η άγρια θεματολογία μαλακώνει με το ευαίσθητο κόκκινο χρώμα. Το Hybrid Cross (2015) σχολιάζει την αυξανόμενη χρήση της τεχνολογίας για την αποδόμηση ή τον επαναπροσδιορισμό της ανθρώπινης φύσης. Η σύγκρουση, εξάλλου, που προκύπτει ανάμεσα στα θρησκευτικά πιστεύω και τις νέες δυνατότητες της βιοτεχνολογίας εκφράζεται τόσο από το σταυρό και την κλωνοποίηση, όσο και από τον ταυτόχρονα συμπαγή και εύθραυστο χαρακτήρα του υλικού που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης. Εύη Μπανιωτοπούλου Aνεξάρτητη επιμελήτρια

Yorgos Papafigos works in a variety of media and techniques. Conceptually, he is interested in the moving and the static as comments on the ephemeral; in rituals sourced from history, religion, myths and everyday experiences; and the tension between reality and the perception of virtual contemporary life. The use of phalluses and other sexual symbols in his work invokes pagan festivities that celebrate reproduction, fertility and the death instinct, and underline the aggression witnessed in the world today. Lopsidedness (2014) deals with a multifaceted reality, in which symbolic objects and objects of worship are placed in an unexpected industrial space that is seemingly alien to them. From this derives a combination of the fictional and the real world, where the savage thematic is softened by the sensitive red colour. Hybrid Cross (2015) is a comment on the growing use of technology in the reconstruction or redefinition of human nature. The resulting clash between religious beliefs and the new possibilities offered by biotechnology is here expressed by the cross and cloning, as well as by the solid and at the same time fragile material used by the artist. Evi Baniotopoulou Independent curator

Ο Γιώργος Παπαφίγκος γεννήθηκε στον Τύρναβο Λάρισας το 1989. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του ΑΠΘ (εργαστήριο Γιάννη Φωκά) και ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Έχει παρουσιάσει το έργο του στην ατομική έκθεση με τίτλο «Reality of Paradox» στην Kappatos Gallery, Αθήνα (2015) και σε ομαδικές εκθέσεις σε μουσεία και γκαλερί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως οι The Untold Secrets of an Image, Art-Thessaloniki Open Art Lab, Θεσσαλονίκη (2016), Kafka, Γενί Τζαμί, Θεσσαλονίκη (2015), Beirut Art Fair-Kappatos Gallery, Βηρυττός (2015), HEROES ARE DEAD LONG LIVE THE HEROES - Kodra Fresh, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη (2014), Physis, Griechischen Kulturstiftung, Βερολίνο και Tρίερ (2013), κ.ά. Έχει συμμετάσχει σε καλλιτεχνικά residences στη Γερμανία, την Ελλάδα και τη Βουλγαρία. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Yorgos Papafigos was born in Tyrnavos, Greece in 1989. He studied at the School of Fine Art of the Visual and Applied Arts Department of the Aristotle University of Thessaloniki (Yannis Fokas studio). He lives and works in Thessaloniki. He has presented his work in the solo show “Reality of Paradox” at Kappatos Gallery, Αθήνα (2015) and in group shows in museums and galleries in Greece and abroad, including The Untold Secrets of an Image, Art-Thessaloniki-Open Art Lab, Thessaloniki (2016), Kafka, Yeni Djami, Thessaloniki (2015), Beirut Art Fair-Kappatos Gallery, Βeirut (2015), HEROES ARE DEAD LONG LIVE THE HEROES - Kodra Fresh, Μacedonian Museum of Contemporary Art, Thessaloniki (2014) and Physis, Griechischen Kulturstiftung, Βerlin and Trier (2013). He has participated in artist residences in Germany, Greece and Bulgaria. Works of his are held in private collections and Greece and internationally.

Chryse Tsiota, Study for Broken Column, mixed media, 2016

Χρυσή Τσιώτα Chryse Tsiota by Stéphanie Bertrand

Εγγεγραμμένο σε μία γενεαλογία φεμινιστικών πρακτικών, οι οποίες προσεγγίζονται με έναν τρόπο ιδιαίτερα προσωπικό μέσω της χρήσης ιδιωτικών αναφορών και του σώματος της καλλιτέχνιδος, το έργο της Τσιώτα εξετάζει το πώς παραδοσιακοί ορισμοί των φύλων, καθώς και συμπεριφορές και τάσεις που κάποτε περιόριζαν τις γυναίκες στην οικογενειακή ζωή και την υστερία έχουν βρει μια νέα έκφραση ως υποτιθέμενες ριζοσπαστικές χειρονομίες εγκωμιασμού και ενδυνάμωσης στη διφορούμενη εικονογραφία της σύγχρονης διαφήμισης και των προφίλ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Έναντι σε τέτοιες μορφές διεκδίκησης και εκτροπής, η πρακτική της Τσιώτα αναστρέφει την αυτοκυριαρχία του υποκειμένου, τον αυτοέλεγχό του και σχολιάζει την μάλλον πιο ακριβή ‘κατάληψή’ του από τον ίδιο του τον εαυτό, όπως αυτή εκφράζεται με όρους πνευματικούς, αλλά και ψυχιατρικούς. Η εν-σωμάτωση εδώ αναδιατυπώνεται ως φασματική ‘κατοίκηση’- διαιώνιση μιας συνήθειας. Πρόκειται για την πρακτική μιας οιονεί χορογραφημένης ρουτίνας, της παράστασης που δίνει το υποκείμενο καθημερινά στη ζωή του -μιας συνεχούς θεατρικότητας του εαυτού. Σε όλο το φωτογραφικό της έργο, καθώς και στα έργα βίντεο και στις εγκαταστάσεις της, η Τσιώτα διαχωρίζει όμοιες φιγούρες, εγκλωβισμένες σε άδεια, χωρίς οδό διαφυγής εσωτερικά ενός σπιτιού πολλαπλών αντικατοπτρισμών και ρόλων: ένα εικονικό νοητικό τοπίο, όπου τα θέατρα προκύπτουν ως οι πιο πειστικοί απτοί χώροι, υποστηρίζοντας τη δημόσια σκηνή ως μια φαινομενική οδό διαφυγής. Stéphanie Bertrand Ανεξάρτητη επιμελήτρια

Inscribed in a lineage of feminist practices intimately engaged through the use of personal references and the artist’s body, Tsiota’s work examines how traditional gender assignations, postures and tropes that once circumscribed women to domesticity and hysteria, have found new expression as purportedly radical gestures of celebration and empowerment in the ambiguously loaded iconography of contemporary advertisement campaigns and social media profiles. Against such forms of reclaiming and détournement, Tsiota’s practice inverts the subject’s composure, its self-possession, into a more accurate dissociative possession by the self. Embodiment is recast as ghostly in-habit-ation made transparent via the practiced routine of the choreographed nature – essence rarified and spirited away into the thin airs of the affected character. Throughout her photography, video and installation work, Tsiota decouples like figures, hemmed into the vacant huis clos interiors of a house of mirrors declension, a virtual mental-scape where theatres register as the most convincing tangible spaces, propping up the public stage as an ostensible out. Stéphanie Bertrand Independent curator

Η Χρυσή Τσιώτα γεννήθηκε το 1972 στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε Γραφιστική στα Τ.Ε.Ι. Αθήνας και Καλές Τέχνες στην École Nationale des Beaux Arts de Bourges, στη Γαλλία. Από το 1998 έως το 2007 δίδαξε φωτογραφία ως επισκέπτρια καθηγήτρια στην École Regionale des Beaux Arts de Saint-Étienne. Το έργο της έχει παρουσιαστεί σε ατομικές, όπως και σε ομαδικές εκθέσεις και μπιενάλε σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα και το εξωτερικό όπως: Mysteria, (ατομική), Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (2012), The Pleasure Principle, (ατομική), galerieXprssns, Triennale der Photographie, Αμβούργο, Γερμανία (2008), στις τρεις πρώτες Thessaloniki Biennale (2007, 2009 and 2011);, BIDA 2005, International Biennale of Sports in Contemporary Art, Las Atarazanas Reales, Σεβίλλη, Ισπανία, 2005 Mostra SESC de Artes – Mediterraneo, Σάο Πάολο, Βραζιλία, 2ème Biennale Internationale Design SaintEtienne, Γαλλία, κ.α. Έργα της βρίσκονται στις συλλογές του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (Θεσσαλονίκη), του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (Θεσσαλονίκη) και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό Chryse Tsiota was born in 1972 in Thessaloniki, where she lives and works. She studied Graphic Design at the Athens Technological Educational Institute, and Fine Arts at the École Nationale des Beaux Arts de Bourges in France. From 1998 until 2007, she taught photography as a visiting professor at the École Regionale des Beaux Arts de Saint-Étienne in France. Her work has been shown in numerous individual and group exhibitions, as well as contemporary art biennials in Greece and abroad, including: Mysteria (solo) at the State Museum of Contemporary Art, Thessaloniki (2012); The Pleasure Principle (solo) at galerieXprssns as part of the Triennale der Photographie in Hamburg, Germany (2008); the first three editions of the Thessaloniki Biennale (2007, 2009 and 2011); BIDA 2005, the International Biennale of Sports in Contemporary Art at Las Atarazanas Reales, Seville, Spain; the 2005 Mostra SESC de Artes – Mediterraneo in Sao Paulo, Brazil, as well as the 2ième Biennale Internationale Design in Saint-Étienne, France. Her works are part of the collections of the State Museum of Contemporary Art (Thessaloniki), the Macedonian Museum of Contemporary Art (Thessaloniki) and private collections in Greece and abroad.

Γιάννης Κοτινόπουλος Yiannis Kotinopoulos by Αρετή Λεοπούλου Areti Leopoulou

Περίπτερο 2016 Ακουαρέλα, στύλο, μολύβι, 70x100 εκ. | Kiosk 2016 Watercolor, pen, pencil, 70x100 cm Σκαλωσιά 2016 Ακουαρέλα, στύλο, μολύβι, 42x60 εκ. | Scaffolding 2016 Watercolor, pen, pencil, 42x60 cm

Σκαλωσιά 2016 Ακουαρέλα, στύλο, μολύβι, 42x60 εκ. Scaffolding 2016 Watercolor, pen, pencil, 42x60 cm

α σ τ ι κ ή

σ ή μ α ν σ η

Ο Γιάννης Κοτινόπουλος συμμετέχει στην έκθεση αυτή με δυο έργα του που επικεντρώνονται αντίστοιχα σε δυο πολύ χαρακτηριστικά “σημεία” της ελληνικής ζωής: στο περίπτερο και στα δημόσια έργα που εκτελούνται στο δρόμο• σε δυο, δηλαδή, πολύ γνώριμες (μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά) σκηνές και χώρους της ελληνικής καθημερινότητας, και τα δυο κόσμοι κλειστοί με τον τρόπο τους αλλά και δημόσιοι, ανοιχτοί, ταυτόχρονα. Σταχυολογεί, με τα σχέδια και τη ζωγραφική του γλώσσα, σύμβολα, paraphernalia ζωής, εξέλιξης και αισθητικής του ελληνικού αστικού χώρου. Και κάθε σχέδιο μοιάζει να φέρει τα παράσημα της ιστορίας και να αποτελεί ένδειξη μιας ριζωμένης πολιτικής ταυτότητας της χώρας, να αφορμάται από τις οικείες αυτές σκηνές της ελληνικής καθημερινότητας και να χωράει τη μπαναλιτέ και τη μικροϊστορία της. Τα περίπτερα και οι δρόμοι, όπου εκτελούνται έργα: μικρόκοσμοι και τόποι προορισμένοι να διαμορφώνονται από την αστική ζωή και ροή, φορείς τόσων πολλών ιδιαιτεροτήτων της χώρας, που αλληγορικά (ή και κυριολεκτικά) θα μπορούσαν να αποτελούν μνημεία της. Αρετή Λεοπούλου Ιστορικός της τέχνης – Επιμελήτρια Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης - Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

u r b a n

s i g n s

Yiannis Kotinopoulos participates in this exhibition by presenting two works that focus respectively on two very characteristic signs of Greek life: the kiosk and public works carried out on the road; in two words, a couple of very familiar scenes of the Greek quotidian, both being metaphorical worlds, tiny and enclosed, yet also public and open. He is gleaning, using his drawing and painting language, symbols and paraphernalia of the Greek urban space life, evolution and aesthetics. And each of his sketches seems to unfold the badges of history and several indications of a rooted political identity of this country, using these familiar scenes of everyday Greek life, all fitting to its banality and micro-history. The kiosks and the streets, places where numerous public projects happen: microcosms destined to be formed by urban life and its flow, vectors of so many peculiarities of this country, that allegorically (or literally) could be its monuments. Areti Leopoulou Art historian – Thessaloniki Center of Contemporary Art State Museum of Contemporary Art

O Γιάννης Κοτινόπουλος γεννήθηκε το 1988 στον Βόλο και αποφοίτησε από τo Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις όπως: Το Παρατηρητήριο (2015 – Πολυχώρος TABYA), Sugar Παπάκι Τελεία Τζι Αρ (2015 – Container Art Café), Αντικειμενικό Πάρτο(υ) (2014 – Dynamo project space), I Νeed a Hero (2014 – Πεδίο Δράσης Κόδρα), Σχέδια: Μονοπάτια– Διαδρομές (2012 – Artis Causa). Yiannis Kotinopoulos (born in 1988 in Volos) graduated from the School of Visual and Applied Arts – Faculty of Fine Arts, Aristotle University of Thessaloniki. He has participated in group exhibitions such as: The Watchtower (2015 – TABYA Artspace), Sugar At Dot Gr (2015 – Container Art Café), Objective Part(y) (2014 – Dynamo project space), I Need a Hero (2014 – Action Field Kodra), Sketches: Trails – Paths (2012 – Artis Causa).

Χωρίς Τίτλο #1 2015 αρχειακή εκτύπωση ψεκασμού μελάνης επικολλημένη σε αλουμίνιο, 40 x 50 εκ. | Untitled #1 2015 archival fine art inkjet print mounted on aluminum, 40 x 50 cm. Χωρίς Τίτλο #2 2015 αρχειακή εκτύπωση ψεκασμού μελάνης επικολλημένη σε αλουμίνιο, 40 x 50 εκ. | Untitled #2 2015 archival fine art inkjet print mounted on aluminum, 40 x 50 cm.

Ελένη Στεργίου Εleni Stergiou by

Θοδωρής Μάρκογλου Τhodoris Markoglou

Η Ελένη Στεργίου στην καινούρια της δουλειά παρουσιάζει φωτογραφίες αστικών χώρων, τους οποίους αποτυπώνει και ακολούθως «μεταμορφώνει» σε όλη την εικαστική πορεία της μέχρι σήμερα. Η διαφορά με παλιότερα έργα έγκειται στην απομάκρυνση της απεικόνισης των αντικειμένων που δηλώνουν απουσία και εγκατάλειψη και η αντικατάσταση τους με απλούς άδειους χώρους ή επιφάνειες. Έτσι είτε πρόκειται για εικόνες σχεδόν μνημειακής αρχιτεκτονικής εμπορικού κέντρου, είτε για λεπτομέρειες μηχανολογικές, η Στεργίου καταφέρνει, με λιτότητα, αφαιρετικά χρωματικά πεδία και ζωγραφικές ποιότητες να δηλώσει τη δική της ματιά και ψυχολογία σε σχέση με αυτό που βλέπει καθημερινά. Ταυτόχρονα σχολιάζει τον κενό χώρο και το αδιέξοδο ενός τόπου προορισμένου για απόντες πολίτες, μέσα από την έλλειψη ανθρώπινης μορφής και την έλλειψη της προοπτικής. Θοδωρής Μάρκογλου, Ιστορικός της τέχνης – Επιμελητής Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης - Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Eleni Stergiou, in her new body of work, presents photographs of urban spaces, which she captures and then “transforms” throughout her whole career till today. The difference with older works is the removal of depiction of the objects that affirm absence and abandonment and their replacement with simple empty spaces or surfaces. Both with images of almost monumental mall architecture or with engineering details, the artist manages with simplicity, abstract color fields and painterly qualities to point out hew own view and psychology in relation with what she sees everyday. At the same time she comments on vacant areas and on the impasse of a space destined for absent citizens, through the elimination of any human form and of perspective. Theodore Markoglou, Art Historian – Thessaloniki Center of Contemporary Art - State Museum of Contemporary Art

Η Ελένη Στεργίου γεννήθηκε το 1980 στα Ιωάννινα. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Φωτογραφία στο Πολιτιστικό Ι.Ε.Κ. Θεσσαλονίκης από το 1998 έως το 2001 και την ίδια χρόνια πραγματοποίησε την πρακτική της σε εργαστήριο φωτογραφίας. Έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, όπως οι παρακάτω: Δημιουργώ, άρα υπάρχω, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης 2009, Biennale νέων καλλιτεχνών Ευρώπης και Μεσογείου, Σκόπια 2009, DEMO 1, ΔΥΝΑΜΟ projectspace, Θεσσαλονίκη 2010, +1 ΕΓΚΑΡΔΙΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ, Φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών 2011, Submit pictures, 7η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Βερολίνου, Βερολίνο 2012, Στερεο, Nitra Gallery, Θεσσαλονίκη 2013, Greek Film Foto Week (GFFW), συμμετοχή της Nitra Gallery, Τορόντο 2014. Eleni Stergiou was born in Ioannina in 1980. She lives and works in Thessaloniki, Greece. She studied Photography at the Cultural IVT of Thessaloniki from 1998 till 2001 and in the same year she concluded her job placement at a photography lab. She has participated in group exhibitions in Greece and abroad, such as: I create, therefore I am, Center of Contemporary Art in Thessaloniki 2009, Biennial of Young Artists from Europe and the Mediterranean, Skopje 2009, DEMO 1, Dynamo Project Space, Thessaloniki 2010, +1 sinena, Moni Lazariston Festival 2011, Submit pictures, 7th Berlin Biennale, Berlin 2012, Solid, Nitra Gallery, Thessaloniki 2013, Greek Film Foto Week (GFFW), Nitra Gallery participation, Toronto 2014.

Breaking News, 2016, Διαστάσεις Μεταβλητές, Τσιμέντο πάνω σε πλάκα πολυουρεθάνης και διάφορα αντικείμενα Breaking News, 2016, Dimensions Variable, Cement on polyurethane and various objects

Μπορισλάβα Γεωργιτσέλη Borislava Georgitseli by Δημήτρης Μιχάλαρος Dimitris Michalaros

H Μπορισλάβα Γεωργιτσέλη επικεντρώνεται στην θνητότητα του ανθρώπινου είδους. Έννοιες τις οποίες πραγματεύεται μέσα από τις αναζητήσεις της είναι ο θάνατος, η φθορά, η διαφορετικότητα και οι αξίες. Ο άνθρωπος και το πέρασμά του στον χρόνο, η μνήμη. Ο τίτλος του έργο “breaking news” (στα αγγλικά σημαίνει έκτακτο δελτίο), αποτελεί ένα λογοπαίγνιο σε σχέση με το κύριο υλικό που χρησιμοποιεί η καλλιτέχνιδα στη συγκεκριμένη ενότητα της δουλειάς της, το σκυρόδεμα (τσιμέντο). Η αγγλική λέξη breaking σχετίζεται με τη φθορά και την ευθραυστότητα του υλικού. Το σκυρόδεμα είναι ένα από τα υλικά που ταυτίζεται με την κατοίκιση του ανθρώπου στη γη και την παρέμβαση του στο φυσικό περιβάλλον. Βασισμένη στην τυπική δομή των δελτίων ειδήσεων της εποχής μας και επικαλούμενη την εξίσου τυπική δομή των θεμάτων τους, κάνει ένα σχόλιο επαγρύπνησης για την πραγματικότητα που βιώνει η ανθρωπότητα σήμερα. Εγκιβωτίζοντας στο τσιμέντο αντικείμενα που σχετίζονται με τα θέματα του δελτίου, η Georgitseli δίνει υλικότητα στην άυλη πληροφορία που φτάνει μέσω των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στον θεατή, μετατρέποντας την πια σε απτή. Προκαλεί την μνήμη του θεατή και ανακαλεί εικόνες του παρελθόντος. Δημήτρης Μιχάλαρος, Εικαστικός/Επιμελητής

Borislava Georgitseli focuses on the mortality of human beings. She is interested in notions such as death, decaying, diversity and values. She is also interested in humans and their passage through time as well as memory. The title of the work “breaking news” is a pun, based on the artist’s material in her work, namely concrete. The English word “breaking” characterizes the decaying and the fracture of the material. Concrete is a material which is linked with human occupation of the Earth and the effects of human intervention to the environment. Based on the standard form of contemporary news programs and building upon the standard structure of their themes, she wants to turn our gaze to and makes us realize the reality we are living in. By enclosing various objects in the concrete related to the news program, Georgitseli transforms intangible information which reaches viewers through Mass Media, to tangible. Her artwork triggers viewers’ memory and recalls images of earlier times. Dimitris Michalaros, Artist/Curator

Η Μπορισλάβα Γεωργιτσέλη γεννήθηκε το 1972 στο Μπουργκάς της Βουλγαρίας. Είναι τελειόφοιτη στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του ΑΠΘ, στο 3ο Εργαστήριο ζωγραφική με καθηγητή τον κ. Τσακίρη και παρακολουθεί μαθήματα επιλογής στο Εργαστήριο χαρακτικής, στην ομάδα του Μ. Γιανναδάκη. Το κύριο θέμα της δουλειάς της είναι ανθρωποκεντρικό. Την ενδιαφέρει η έκφραση του συναισθήματος. Χρησιμοποιεί διάφορα υλικά και μέσα και πειραματίζεται με πολλούς και διάφορους τρόπους. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις με σχέδια, ζωγραφική, γλυπτά και χαρακτικά στο: Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, Θεσσαλονίκη, Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά, Αθήνα, Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ., Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, Θεσσαλονίκη και άλλα. Borislava Georgitseli was born in Burgas, Bulgaria in 1972. She is studying Visual Arts, majoring in Painting under the supervision of Prof. Giorgos Tsakiris and attending the classes of Prof. Manolis Giannadakis in Printmaking at the School of Visual and Applied Arts of Aristotle University of Thessaloniki. At her work she is focusing on humankind. She is experimenting with various material and means and tries out various styles. She has participated in group exhibitions, presenting drawings, sculptures and engravings, among others at Vafopouleio Cultural Center of Thessaloniki, Archaeological Museum of Piraeus, Telloglio Foundation of Arts of the AUTH, Museum of Byzantine Culture etc.

Μαρία Κρεμέτη Χωρίς τίτλο (2016) ακουαρέλα, 160Χ110 εκ. Maria Kremeti, Untitled (2016), watercolours, 160X110 cm

Μαρία Κρεμέτη Mary Kremeti by Θούλη Μισιρλόγλου Τhouli Misirloglou

Η νεοεμφανιζόμενη Μαρία Κρεμέτη ανοίγει τους δρόμους ενός σύμπαντος κάποτε αποκρουστικού, άλλοτε καυστικού, πάντως εκτός τόπου και χρόνου. Μέσα από την πιο δυναμική χρήση του υλικού που έχει καταγραφεί ως το πιο «ευαίσθητο» επιστρατεύει αντιθέσεις: ακουαρέλες ή ακρυλικά, που συνηθίζονται σε έργα μικρών διαστάσεων, εδώ μπαίνουν σε μεγάλες επιφάνειες, υλικά που αναδεικνύουν τη διαφάνεια των παραστάσεων βγάζουν μπροστά την αδιαφάνεια των μη παραστάσιμων. Και τα πραγματικά γίνονται φανταστικά και μετά αντίστροφα. Αλλιώς, γροθιά σε βελούδινο γάντι. Τα έργα της βγαίνουν από την εμπειρία ενός κόσμου ζωντανού, τολμηρού και ανυπάκουου, του κόσμου που την πάει από τη Θεσσαλονίκη στο Βερολίνο και από το σπίτι-σώμα της στη ζωγραφική-σώμα της. Η Μαρία έχει ανακαλύψει τη σωματική εμπειρία της ζωγραφικής και μαζί και το τυφλό σημείο της: εκεί που καθένας ψάχνει το δικό του ορίζοντα και τη δική του σχέση με τις αναπαραστάσεις. Με την έννοια αυτή κάθε παραπάνω λέξη μάλλον είναι περιττή μπροστά στο έργο το ίδιο, που μας επιστρέφει στα έγκατα μιας πραγματικής φαντασίας. Θούλη Μισιρλόγλου Ιστορικός τέχνης, επιμελήτρια εκθέσεων και συλλογών του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης The emerging Mary Kremeti paves the way of a universe which is sometimes repulsive, sometimes caustic, but always out of place and time. Through a more dynamic use of the material which has been registered as the most “sensitive», enlists contrasts: watercolors or acrylics, which are common in small scale works, here are used on large surfaces, materials that enhance the transparency of representations which bring up front the opacity of those that can’t be represented. The real becomes fictional and vice versa. Otherwise, punch in a velvet glove. The works derive from the experience of a world that is vibrant, bold and disobedient, of the world which takes her from Thessaloniki to Berlin and from the home-body to the painting-body of hers. Mary has discovered the physical experience of painting and together its blind spot: there where everyone is looking for his own horizon and his own relationship with representation. In this sense, more words are not necessary when viewing the work, a work that returns us to the depths of a real fantasy. Thouli Misirloglou Art Historian, curator of exhibitions and collections of Macedonia Museum of Contemporary Art

Η Μαρία Κρεμέτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Τμήμα Επιστημών Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τα δύο τελευταία χρόνια κατοικεί στο Βερολίνο. Από τα 18 της χρόνια μεχρι και τώρα κάνει χειρωνακτικές εργασίες, με τις οποίες χρηματοδοτεί τον εαυτό της. Η σχέση της ειλικρίνιας με την αλήθεια δημιουργεί τον άξονα γύρω απο τον οποίο κινούνται οι πράξεις της και κατά συνέπεια τα έργα της. Mary Kremeti was born and raised in Thessaloniki. She studied Educational Sciences and Early Childhood Education at the Aristotle University of Thessaloniki. For the last two years she has been living in Berlin. Since she was 18 she has been doing manual work with which she finances herself. The sincere relationship with the truth creates the axis around which she and therefore her works evolve.

Ιάκωβος Βολκώβ (NAR), Χίλια συγνώμη, εκτύπωση σε αρχειακό χαρτί, ed.6/10, 30Χ45 εκ Iakovos Volkov (NAR), A thousand Sorries, print on archival paper, ed.6/10, 30X45 cm, 2015

ΝΑR (Ιάκωβος Βολκώβ) NAR (Iakovos Volkov) by

Άννα Μυκονιάτη Αnna Mykoniati

“To err is human, to forgive divine”. An Essay on Criticism, Alexander Pope, 1711

Ο Ιάκωβος Βολκώβ (ΝΑR) καταφέρνει με τη χρήση ταπεινών υλικών (είτε αυτά είναι το απλό σπρέι των γκραφιτάδων είτε αντικείμενα –ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, ξύλα, καρφιά κ.α.-που συλλέγει από τους δρόμους) να δημιουργήσει εντυπωσιακές και απρόσμενες εικαστικές εγκαταστάσεις σε μέρη που ίσως δεν τις δει ποτέ κανείς (εγκαταλελειμμένα κτίρια, γιαπιά και βιομηχανικούς χώρους). Με την «κατάληψη» των ξεχασμένων αυτών χώρων αμφισβητεί τον ελιτισμό που θέλει το έργο τέχνης απρόσιτο, πολύτιμο και εκτεθειμένο στο προστατευμένο περιβάλλον ενός μουσείου ή μιας γκαλερί και δημιουργεί τέχνη προσιτή σε όλους ή και σε κανέναν! Σε μια εποχή που έχει χαθεί κάθε σταθερά κ έχουν διαψευστεί όλες οι προσδοκίες ένας καλλιτέχνης του δρόμου (ότι και αν σημαίνει αυτό ) δουλεύοντας κατ’ανάγκη με διάφορα υλικά και τεχνοτροπίες καταφέρνει

να προβάλει προσωπικά βιώματα και ανησυχίες αλλά και να θίξει θέματα όπως η μοναξιά της μεγαλούπολης, το οικονομικό και ηθικό αδιέξοδο του σύγχρονου ανθρώπου και το δυσλειτουργικό της καθημερινότητάς του. Στο έργο «χίλια συγγνώμη», όπου (λίγα παραπάνω από) χίλια συγγνώμη γράφονται με σπρέι στους τοίχους και το ταβάνι ενός δωματίου του παλιού εργοστασίου της ΑΓΝΟ στη Θεσσαλονίκη, ο έντονος χειρονακτικός χαρακτήρας της δημιουργικής διαδικασίας ανυψώνει την δράση σε μια ψυχοσωματική εμπειρία τόσο για τον δημιουργό όσο και για τον θεατή που μπορεί να «νιώσει» τον ανακουφιστικό μηχανισμό αυτού του τελετουργικού εξιλέωσης και σχεδόν ν’ακούσει τη λέξη να «γεμίζει» το χώρο με τη ρυθμικότητα της επανάληψης και την ποιητικότητα της αίσθησης του ανολοκλήρωτου που αφήνει. Άννα Μυκονιάτη, Επιμελήτρια του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης

Iakovos Volkov (NAR) manages with the use of humble materials (whether that is the simple graffiti spray or items -clothes, shoes, toys, wood, nails, etc.-collected from the streets) to create impressive and unexpected visual installations in places that might not ever be seen (abandoned buildings, construction sites and industrial areas). With the «occupation» of these forgotten spaces he challenges the elitism that wants artwork inaccessible, valuable and exhibited to the sheltered environment of a museum or a gallery and creates art accessible to all or to none! In an age that every focal point is lost and all expectations have been disproved a street artist (whatever that means) working, by necessity, with various materials and styles manages to visualize personal experiences and concerns but also to raise issues like the loneliness of the metropolis, the economic and moral impasse of

modern man and the malfunctioning of everyday life. In his work «a thousand sorries» where (little more than) a thousand apologies are written with spray to the walls and ceiling of a room of the old factory of AGNO in Thessaloniki, the fierce manual nature of the creative process elevates the action to a psychosomatic experience both for the creator and the viewer, who can ‘feel’ the relief mechanism of this atonement ritual and almost hear the word to «fill» the space with the rhythm of repetition and the poetic sense of unfulfilment that it leaves. Αnna Mykoniati, Curator of the State Museum of Contemporary Art

O Ιάκωβος Βολκώβ (NAR) γεννήθηκε στο Νοβοροσίσκ, Ρωσία το 1982 και το 1991 μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Iakovos Volkov (NAR) was born in Novorossiysk, Russia in 1982 and in 1991 moved to Thessaloniki, Greece. He currently lives and works in Athens and Thessaloniki.

Από τότε που ήταν παιδί, οι δρόμοι υπήρξαν το απόλυτο μέρος για την έμπνευση και την προσωπική του έκφραση. Δημιουργεί έκπληκτικές και απρόσμενες κατασκευές μεγάλης κλίμακας και επί τόπου εγκαταστάσεις (κυρίως σε εγκαταλελειμμένα κτίρια και βιομηχανικές ζώνες) με τη χρήση μη συμβατικών υλικών, που συχνά συλλέγονται από τους δρόμους.

Since he was a child, streets have been the ultimate place for his inspiration and personal expression. He creates surprising and unexpected grand scale constructions and in situ installations (mainly in derelict buildings and abandoned industrial zones) using nonconventional material, often collected from the streets.

Έχει παρουσιάσει το έργο του σε τρεις ατομικές εκθέσεις και σε πολυάριθμες ομαδικές σε γκαλερί και μουσεία της Ελλάδας κ του εξωτερικού. Εργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές και σε δημόσιους χώρους.

He has presented his work in three solo shows and numerous exhibitions in Greece and abroad. His works are in private collections and public spaces.

Μαρία Βοζαλή, I’m only human ξυλομπογιές, ακρυλικό και λάδι σε ξύλο 95X110 εκ, 2015 Maria Vozali, I’m only human pencils, acrylics and oil on wood, 95X110 cm, 2015

Maρία Βοζαλή Maria Vozali by Ειρήνη Παπακωνσταντίνου Irini Papakonstantinou

Οι ζωγραφικές δημιουργίες της Μαρίας Βοζαλή παραπέμπουν με μια πρώτη ματιά σε περιβάλλοντα που θυμίζουν παραμύθια και ξεχασμένες παιδικές μνήμες, καλώντας τον θεατή να ανακαλύψει τον μικρόκοσμο που κρύβουν μέσα τους. Πρόθεση της δεν είναι μια απλή εξιστόρηση βασισμένη στα παλιά απομεινάρια της χαμένης αθωότητας, αλλά ένα σαρκαστικό και ειρωνικό σχόλιο εμπλουτισμένο από μια γλαφυρή εικονογραφία που τη διακρίνει μια φαινομενικά χαρούμενη, παραμυθένια και ρομαντική διάθεση. Ωστόσο, το έργο της απαιτεί μια πιο προσεκτική ανάγνωση, καθώς ο παρατηρητής ξεχωρίζει βασικές συγκρούσεις, μύχια συναισθήματα και επιθυμίες, όπως και κρυμμένα στοιχεία των εφήμερων αξιών, της επίπλαστης καθημερινότητας, της κατασκευασμένης γυναικείας ταυτότητας, και της σκληρής πραγματικότητας της εποχής μας.

Ειρήνη Παπακωνσταντίνου Ιστορικός τέχνης-Επιμελήτρια Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης

Maria Vozali’s painted creations at first glance refer to environments that remind us fairy tails and forgotten childhood memories, inviting the viewer to discover the microcosm that they hide within. Her intention is not a simple narrative based on the old remnants of lost innocence, but a sarcastic and ironic commentary enriched by a vivid imagery which is distinguished by a seemingly happy, fairytale-like and romantic mood. However her work requires a more cautious reading, as the observer pinpoints basic conflicts, such as innermost feelings and desires, as also hidden elements of ephemeral values of our artificial everyday life, of the constructed female identity and the harsh reality of our time. Eirini Papakonstantinou Art historian-Curator of the State Museum of Contemporary Art

Η Μαρία Βοζαλή γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1977. Σπούδασε ζωγραφική στην Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης. Παρακολούθησε μαθήματα στο εργαστήριο του Μ. Θεοφυλακτόπουλου και του Β. Δημητρέα από όπου αποφοίτησε το 2000. Το 1998 στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού προγράμματος ERASMUS παρακολούθησε ένα εξάμηνο ζωγραφική στο Τμήμα Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε δύο ατομικές εκθέσεις, Αθήνα, Θεσσαλονίκη και έχει πάρει μέρος σε είκοσι εφτά ομαδικές εκθέσει στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πόρο, Χανιά, Πάτρα και Βιέννη. ‘Έχει ασχοληθεί με το εικαστικό μέρος θεατρικών παραστάσεων στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πύργο. Από το 2004 ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Maria Vozali was born in Thessaloniki in 1977. She studied at the School Of Fine Arts of Aristotle University of Thessaloniki under professor V. Dimitreas, from where she graduated in 2000. In 1998 and as part of ERASMUS European program she followed a six-months painting class at Fine Arts Department of the University of Barcelona. She has also designed the visuals for the stage sets of theatrical performances in Athens, Thessaloniki, Pirgos. Since 2004 she works as teacher in secondary education. She lives and works in Thessaloniki.

51 Philippou str., 54631, Thessaloniki 34 Alopekis str., 10675, Athens t.+30 2310285890 info@nitragallery.com www.nitragallery.com