From DADA to the Greek Post Dada and from that to Chaos Photography

Για την φωτοκοπτική και την ανασύνθεση της εικόνας. Η αναπαράσταση μπορεί να πάρει άλλη κατεύθυνση; Η αποδόμηση μίας φωτογραφημένης πραγματικότητας, εάν δεν αλλάξει ριζικά ή χαοτικά στην επανασύνδεση, μπορεί να προσφέρει έναν κάναβο για ασκήσεις μιας νέας οργάνωσης, ανάπτυξης και επανανοηματοδότησης των έργων μας, των υλικών μας. Ολοκληρώνουμε τα έργα μας, όχι για να τα κρατήσουμε σαν τέτοια, αλλά για να τα χρησιμοποιήσουμε σαν πρώτες ύλες για κάτι ανώτερο. Καμία σχέση με τις χαοτικές εικόνες. Μέσω μικρών διαβρωτικών παρεμβάσεων στήνεται ο κάναβος που θα αρθρώσει τη νέα τρισδιάστατη πραγματικότητα. Με τις παρεμβάσεις τίποτε δεν είναι μαύρο, τίποτε δεν είναι άσπρο. Η σκακιέρα πάνω στην οποία θα παιχτεί ο αγώνας των αντιστοιχίσεων είναι fake, είναι δήθεν, όπως και το ίδιο το σκηνικό, η ίδια η αναπαράσταση. Κι όμως, κάθε που καδράρεις το όλον, σαν τον προσωρινό θρίαμβο του ατομικού, γνωρίζεις για τις απώλειες. Οι συμβάσεις του μέσου. Δίνει και παίρνει. Το ίδιο και κάθε που τεμαχίζεις σε λουρίδες το δικό σου όλον, αυτό που χώρεσες στο πλαίσιο της εικόνας, γνωρίζεις την προστιθέμενη αξία που θα επιδιώξεις. Πρέπει να γνωρίζεις το στόχο. Το πλέγμα που θα συγκροτήσεις ορίζει το χώρο. Δημιουργεί βάθος και χάνεσαι στα κενά του ή οπισθοχωρείς στις προεξοχές του. Προσφέρει αιχμές, που, ενδεχομένως, μπορεί να επεκτείνονται νοητά στο άπειρο. Περιέχει χρόνο, τουλάχιστον το χρόνο κατασκευής του νέου έργου. Γεννά την αίσθηση μιας νέας γέννας, δυνατότητες. Εμπλέκει και άλλα αισθητήρια όργανα. Υποβάλει αισθήματα χαράς για άλλες, νέες, ελεύθερες αναγνώσεις. Καμία σχέση με την αρχική εικόνα. Τέλος, όρια δεν υπάρχουν. Η οπτική του ενός σημείου της αναγέννησης, ακόμη και δεν την αρνηθήκαμε κατά τη δημιουργία του προς αποδόμηση υλικού, καταργείται. Όλα γίνονται πολυπροοπτικά, πολυεπίπεδα, γιατί όχι και πολυχρονικά.