ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Ή ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΕΙΝ
Αν ήμουν επιστήμονας, η εξέλιξη της εργασίας μου θα βρισκόταν σε άμεση εξάρτηση με την τεχνική, την βιομηχανία και τόσα άλλα σχετικά. Η έρευνα μου θα «πάταγε» υποχρεωτικά στις μέχρι τώρα γνώσεις. Θα ήταν κάτι παραπέρα. Δεν είναι όμως, όπως δεν είμαι και εξερευνητής. Παρ’ όλα αυτά, ψάχνω με ότι έχω, με ότι μέσο κάθε φορά χρειασθεί. Και με την Φωτογραφία. Η Φωτογραφία όχι σαν καθρέπτης, αλλά σαν εργαλείο. Η Φωτογραφία όχι σαν απεικόνιση, αλλά σαν μετά-σκέψη. Φωτογραφίζω για να διαφυλάξω τις σκέψεις μου πάνω σε ότι κάθε φορά αντιμετωπίζω, για να αντιληφθώ την φύση της αλήθειας αυτού του προβλήματος. Φωτογραφίζω αναζητώντας. Κάθε φορά που «παίρνω» κάτι χειροπιαστό, δεν διστάζω να το δείξω στους φίλους, με τον ίδιο τρόπο που αυτοί ξεφυλλίζουν τα «ημερολόγια εργασίας» στο εργαστήριο μου. Δε διστάζω να το δείξω και σε όσους «άγνωστους» ήθελαν να ενδιαφερθούν. Οι Φωτογραφίες μου, είναι προσχέδια σκέψεων για όσα δεν γνωρίζω, κάτι σαν σκίτσα ονείρων για όσους δεν με γνωρίζουν, για όσα δεν γνωρίζουμε. Η Φωτογραφία μεταφέρει πολύ περισσότερα στοιχεία, απ ότι πολλές φορές το ίδιο το φωτογραφιζόμενο «αντικείμενο». Η Φωτογραφία δεν είναι ποτέ το ίδιο το θέμα της. Ίσως γι αυτό, της αξίζει τόση όση σημασία στο τεχνικό μέρος του μέσου και πολλαπλάσια στην