Edito: Ik wil nog een koekje!
2
In de kijker: Hoe beïnvloedbaar is het beleid
3
In de kijker: Is Netwerk representatief
7
Duurzaam geld: Zet Dexia bestaande Ethibel klanten voor schut?
8
Campagne ‘Mijn Geld. Goed Geweten?: titel komt nog
10
Portfolio: Negen maanden rentevrij: een overzicht
11
Portfolio: Kaasmakerij Het Hinkelspel cvba
12
Blik op nieuws: Economische democratie biedt een hoopvol alternatief
13
Podium: Goudkoorts – Uw aandeel is goud waard
15
Achter de schermen: Saluut
16
Edito
IK WIL NOG EEN KOEKJE! Er is een beeld dat bij me opkomt iedere keer ik van op een afstand kijk naar waar we mee bezig zijn. En met die ‘we’ heb ik het niet enkel over Netwerk Vlaanderen, maar wij als samenleving. Het is het beeld van een klein kind dat instinctief maar één leidraad heeft: zijn zin krijgen. Behoeftebevrediging zo snel en zo veel mogelijk, zonder meer. En wanneer onze huidige behoeften (tijdelijk) bevredigd zijn, gaan we op zoek naar meer. De belasting van een dergelijk egoïstisch en kortzichtig handelen, uit zich in alle maatschappelijke en ecologische scheeftrekkingen waarvoor we via het concept duurzame ontwikkeling een remedie proberen zoeken. Of
2
Anders omgaan met geld
de ‘redding’ daarin schuilt, weet ik eerlijk gezegd niet. Maar één ding staat me wel glashelder voor ogen en dat is dat wij grenzen nodig hebben. Dringend zelfs! Zolang we die niet tegenkomen zullen we, net als een kind, steeds wilder om ons heenslaand, doorgaan alsof we ons alles kunnen permitteren. Dat er grenzen zijn, staat als een paal boven water. Onze aarde kan maar zoveel misbruik verdragen voor ze terugslaat. En als we niet snel wakker worden, zal dat onverbiddelijk hard zijn. Wat een teleurstellend en roemloos einde zou het voor ons zijn als we daarom zouden ten onder gaan, gewoon omdat we ons niet kunnen bedwingen!
Ook een kind zou zich te pletter snoepen, moest het geen grenzen opgelegd krijgen. Het verschil is dat het daar niet zelf voor verantwoordelijk is, maar de ouders. Op maatschappelijk niveau zijn er geen ‘mama en papa’ die daarvoor de verantwoordelijkheid dragen. De enige ‘Vader’ die we ooit hadden, hebben we al lang zijn macht ontnomen. En er mogen nog veel Benedictussen komen, ik geloof niet dat die oorspronkelijke Vader zijn plaats ooit zal terugkrijgen. Dat betekent dat we het zelf zullen moeten doen. In een democratisch stelsel is wetgeving één autoriteit die onze speelplaats kan afbakenen. De wet is er om gehoorzaamd te worden en geniet vanuit die