www.art.com.gr
και σχήματα, πειραματισμούς και ανατροπές, οι οποίες αφύπνιζαν τις αισθήσεις, προκειμένου αυτές να μεταγγίσουν μια σύνθετη πραγματικότητα, αποτελούμενη από επιθυμίες, νοσταλγίες, σύμβολα κι αρχέτυπα, επιχειρώντας παράλληλα ρήξεις με τις κάθε λογής προκαταλήψεις, τη σοβαροφάνεια, τον τυπολατρικό ευσεβισμό και τις κοινωνικές υποκρισίες. Στο «Ατελιέ της Καλλιθέας» διαμόρφωναν σχεδόν ταυτόχρονα τα πρώτα έργα τους οι προαναφερθέντες ζωγράφοι, δημιουργώντας αβίαστα ένα πλαίσιο με την ανάλογή του ατμόσφαιρα, όπου μπορούσε να συναντηθεί το κλίμα του Άδωνη με εκείνο του Αδάμ, το μπαγλαμαδάκι του Τσιτσάνη με τον Εκκλησιαστή, η τραγελαφική καλύβα του Καραγκιόζη με το βαρύτιμο «πάθος» του μελοδράματος, ο Μεγαλέξανδρος από την άλλη πλευρά με τον Πτωχοπρόδρομο, ο Παπαδιαμάντης με τον De Chirico, οι δράκοντες του παραμυθιού με τον Dubuffet, ο Κόντογλου με τον Θεόφιλο κι ο Πολύγνωτος με τον Τσαρούχη. Σ’ αυτόν τον «τόπο της ουτοπίας», που έγινε η ρίζα μιας νέας πραγματικότητας, άρχισαν να δημιουργούνται σταδιακά οι ποδηλάτες και φουμαδόροι αναχωρητές του Φασιανού, οι ερωτικά χοϊκές και ταυτόχρονα αρχαγγελικές μορφές του Σπεράντζα, δίπλα στα μεταβιομηχανικά τοπία με τα φουγάρα και τους κυματισμούς της υπαρξιακής μοναξιάς που μετέδιδαν το σκηνικό πλαίσιο των ρυθμών και των τονικών τρόπων του Στεφάνου. Μετά την παύση λειτουργίας του «Ατελιέ της Καλλιθέας», ο καθένας από τους τρεις ζωγράφους πήρε τον δρόμο της δικής του πλέον πορείας. Αν ανέφερα, στο τέλος του κειμένου μου το «Ατελιέ της Καλλιθέας», είναι γιατί πιστεύω πως ο Νίκος Στεφάνου ακόμη συνεχίζει αθέατα να βρίσκεται στα δωμάτια και στον παραδεισένιο του κήπο, παρότι το σπίτι εκείνο γκρεμίστηκε και δεν υπάρχει πια. Ο Νίκος Στεφάνου «πληροί το κενόν του ρήματος» παραμένοντας νοερά εκεί, ζώντας κι εργαζόμενος με τα χαρτιά, τα χρώματα, τους καμβάδες και τα πινέλα του. Κι είναι κάπως έτσι, γιατί διαθέτει τον ίδιο ακατάβλητο ενθουσιασμό, όπως και τότε. Τον «κόσμο», που κατά τα χρόνια εκείνα ανεξίτηλα βίωσε, εξακολουθεί να τον μεταφέρει επίμονα εντός του, συνεχίζοντας όμως να αφουγκράζεται τις ιδιοσυχνότητες της σημερινής καθημερινότητας, την οποία εμβολιάζει στις αρθρώσεις των κάθε φορά θαλερών του μύθων μιας «εικόνας» που, κραταιά κι αισθαντικά, ζωντανεύει την «σήμερον ως αύριο και ως χθες».
Δειλινό 2005 λάδι σε χαρτόνι επικολλημένο σε καμβά 29 χ 49 cm συλλογή Άννας Πατάκη και Αλέξη Βερούκα
25